Christmas Slash-a-thon #3
The Lobo Paramilitary Christmas Special του Scott Leberecht, 2002, ΗΠΑ, 13’
Λέω για μια φορά να ξεφύγω από το σύνηθες της μεγάλης ταινίας. Γιατί αν ίσχυε ο νόμος ποιότητα = ποσότητα, ο George Melies θα ήταν καταδικασμένος στην αφάνεια και ο κινηματογράφος, στη συνέχεια, πολύ βαρετός. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ταινία υψηλής ποιότητας και επιρροής. Σε τελική ανάλυση, ούτε καν με ταινία-ταινία.
Όσοι δεν είστε εξοικειωμένοι με τα comics, να σας γνωρίσω έναν… εχμ… συμπαθητικότατο τύπο. Τον Lobo, δημιούργημα του Roger Slifer και του Keith Giffen. Διαπλανητικός κυνηγός κεφαλών, αντιήρωας, λάτρης του ασθενούς φύλου, του αλκοόλ και του θανάτου (σε άλλα όντα πάντα). Φόβος και τρόμος σχεδόν των πάντων. Τα ‘χει βάλει με Superman και Batman στις σειρές τους, ενώ τα μίνι τεύχη που ασχολούνται αποκλειστικά με αυτόν τον ιδιότροπο (αλλά, όπως αποδεικνύεται από τις υπόλοιπες σειρές, δίκαιο) μακελάρη, είναι βαμμένα ρέζους αρνητικό και αφιερωμένα στην αγάπη του για οτιδήποτε πολιτικά ανορθόδοξο. Το συγκεκριμένο μικρού μήκους φιλμάκι αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου τεύχους.
Το κουνελάκι του Πάσχα θέλει τον Άγιο Βασίλη νεκρό. Βαρέθηκε ένας χοντρός γενειοφόρος να το παραμερίζει μονίμως στην κοινή εκτίμηση. Θέλει επιτέλους λίγη αναγνώριση, γιατί, όπως γνωρίζουμε, οι ορμές των κουνελιών δεν είναι λίγες. Ποιος, όμως μπορεί να είναι τόσο ΚΑΚΟΣ ώστε να σκοτώσει ένα παιδικό σύμβολο αγάπης και αθωότητας πλην όποιου πιστεύει ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα εμπορικό τέχνασμα της Coca Cola? Ένας είναι αυτός που θα του πάει το κεφάλι του σε χρυσό πιάτο σίγουρα, εφόσον η αμοιβή είναι καλή: ο Lobo. Θα δεχτεί? Φυσικά! Θα υπάρξουν απρόοπτα? Ω ναι!
Σίγουρα, έχει πολλές διαφορές από το comic. Αλλά η κεντρική ιδέα και το χυδαίο, μισανθρωπικό χιούμορ παραμένουν αμετάβλητα. Παρ’ ότι δεν αποτελεί κάποιο μεγαλεπήβολο δημιούργημα, με σκοπό να σπάσει τα ταμεία (ήταν εργασία του σκηνοθέτη για το πτυχίο σκηνοθεσίας στο Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου) δεν παύει να είναι ειλικρινές, αστείο και πολύ πιο ψυχαγωγικό από άλλα δίωρα έπη που καταναγκαστικά αποθεώνουμε, ενίοτε. Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με 2.400 δολάρια…
Πρωταγωνιστής, ινστρούχτορας σε μαθήματα κακοβουλίας και νιχιλισμού, ο Andrew Bryniarski, γνωστός από το ρόλο του ως Leatherface στα remake της κλασσικής ταινίας (ναι, για τον Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι μιλάω). Πραγματικά στο πετσί του ρόλου. Σε κάνει να πιστεύεις ότι αν τον πετύχεις στον δρόμο στάνταρ θα θες να γίνει κολλητάρι σου και να βγαίνετε για μπύρες αλλά όχι να τον τσαντίσεις. Κάφρος, δεν δείχνει να ‘χει κανένα απολύτως κόλλημα να κάνει το οτιδήποτε, αρκεί να το θελήσει. Το αίμα ρέει μπόλικο και οι πιο εξτρεμιστές το λατρεύουν δεόντως. Επίσης, ο σκηνοθέτης χωρίς δισταγμό, για να εντείνει το γέλιο, «παραφράζει» δυο κλασσικές ταινίες τρόμου, το Aliens (η σκηνή του κυνηγητού ανάμεσα σε ξωτικά και Lobo) και το Blair Witch Project (θα το καταλάβετε σίγουρα)
Το soundtrack περιέχει 3 κομμάτια που στάζουν τεστοστερόνη: το Davidian, κομμάτι σήμα κατατεθέν των Machine Head, το Living Dead Girl του τρομακτικού σεξουλιάρη Rob Zombie και το Tricycle των Primer 55. Γενικά, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα βαρβάτο 13-λεπτο που αν κάποιος μισεί τα Χριστούγεννα/αγαπάει το κακιασμένο χιούμορ ή και τα δύο, θα το λατρέψει. Υπάρχει στο youtube για όσους θέλουν να γνωρίσουν έναν από τους μεγαλύτερους αντιήρωες της 9ης Τέχνης και, ίσως, πως θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι, να έχουν αυτό το αξιοζήλευτο «κάνω-ό, τι-μου-καπνίσει» attitude.
