ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, η «Washington Post» δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με «μια μικρή αλλά διαρκώς αναπτυσσόμενη κοινότητα» ανθρώπων που συνάπτουν «μη παραδοσιακές σχέσεις». Για να περιγράψει αυτές τις σχέσεις, η εφημερίδα χρησιμοποιεί προσδιορισμούς όπως «πλατωνική», «queer-πλατωνική» ή «μεικτού προσανατολισμού».
«Στη ζωή μου παντρεύτηκα δύο ομοφυλόφιλους άνδρες», είχε δηλώσει η διάσημη σχεδιάστρια μόδας Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ στο «Variety», αναφερόμενη στον νυν σύζυγό της, τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Μπάρι Ντίλερ, ο οποίος αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία του στο πρόσφατο βιβλίο απομνημονευμάτων του με τίτλο Who Knew (Simon & Schuster, 2025), και στον πρώην, τον πρίγκιπα Έγκον φον Φίρστενμπεργκ. Παρά τα είκοσι τέσσερα χρόνια κοινής συζυγικής ζωής, η σχέση της με τον Ντίλερ έχει συχνά χαρακτηριστεί ως «προπέτασμα καπνού». «Για δεκαετίες διάβαζα ότι η Νταϊάν και εγώ ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι, αλλά όχι εραστές. Δεν ήμασταν, ούτε είμαστε απλώς φίλοι. Ήταν απλά μια έκρηξη πάθους που διήρκεσε χρόνια. Και ναι, μου άρεσαν και οι άντρες, αλλά αυτό δεν ερχόταν σε σύγκρουση με την αγάπη μου για την Νταϊάν», εξηγεί ο δισεκατομμυριούχος στο βιβλίο του.
«Οι σεξουαλικές συμφωνίες εκτός μιας σταθερής σχέσης απαιτούν από τα δύο μέρη να καθίσουν και να συζητήσουν τι θέλουν και τι δεν είναι διατεθειμένα να επιτρέψουν, καθορίζοντας κόκκινες, πορτοκαλί και πράσινες γραμμές. Αυτό είναι που ονομάζουμε "συμβόλαιο σχέσης" στη θεραπεία ζευγαριών», προσθέτει.
Οι σχέσεις μεταξύ ομοφυλόφιλων ανδρών και ετεροφυλόφιλων γυναικών δεν είναι κάτι καινούργιο, σημειώνει η συγγραφέας του βιβλίου «Χαρτογραφήσεις της ερωτικής επιθυμίας» που μόλις κυκλοφόρησε, Αντρέα Ζοροκάια. «Ιστορικά, έχουν χρησιμεύσει ως ασφαλής διέξοδος για την πρόσβαση στα συμβολικά προνόμια του ετεροφυλόφιλου ζευγαριού» λέει, προτού διευκρινίσει ότι πιστεύει πως αυτές οι σχέσεις δεν είναι μια απάντηση στον σύγχρονο ετεροπεσιμισμό (το ρεύμα σκέψης που θεωρεί την «αγορά» του έρωτα και του dating όλο και πιο περίπλοκη για τις ετεροφυλόφιλες γυναίκες) αλλά μάλλον στη συντηρητική αντίδραση που διαπερνά τόσο την κοινωνική σφαίρα όσο και αυτή τω σχέσεων, επιχειρώντας να επαναβεβαιώσει τις παραδοσιακές συναισθηματικές ιεραρχίες.
«Κοιτώντας πίσω», συνεχίζει, «βλέπουμε ότι αυτού του είδους οι σχέσεις μπορεί αρχικά να είναι ικανοποιητικές λόγω της κοινωνικής αναγνώρισης ή ακόμη και ενός είδους "συνενοχής" μεταξύ των δύο μερών, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί να δημιουργήσουν απογοήτευση και δυσαρέσκεια, επειδή δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που περιμένουμε από έναν σύντροφο. Επομένως, δεν μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι αναζητούν μια εναλλακτική λύση, μάλλον προσπαθούν να ταιριάξουν στο ετεροφυλόφιλο παζλ με τους δικούς τους όρους, χωρίς να συνειδητοποιούν κάποιες φορές ότι, εξαρχής, επιχειρούν να βάλουν τα κομμάτια στο λάθος παζλ».
Ο Ιβάν Γκόμεζ Μπελτράν, ιστορικός και διδάκτορας σε θέματα φύλου και διαφορετικότητας, αποδίδει την αύξηση του αριθμού αυτών των ζευγαριών σε διάφορους παράγοντες. «Μπορεί το φαινόμενο να συνδέεται με μια ορισμένη κρίση στις παραδοσιακές σχέσεις και με τη συνειδητοποίηση του τρόπου με τον οποίο αυτές μας περιορίζουν σε πολύ συγκεκριμένες μορφές στοργής. Οι κοινωνικοπολιτισμικές συνθήκες είναι διαφορετικές από αυτές των παλιών γάμων-βιτρίνα, οι οποίοι τελούνταν ως μηχανισμός κοινωνικής προστασίας από τον αποκλεισμό. Oι σημερινές σχέσεις αφορούν περισσότερο την ανάγκη να δοθεί ουσία σε άλλους τρόπους σύνδεσης και να βρεθούν χώροι συναισθηματικής οικειότητας που δεν περιορίζονται από τον κοινωνικό κώδικα των σχέσεων», υποστηρίζει.
Από τη μεριά του, ο ψυχολόγος υγείας, σεξολόγος και θεραπευτής ζευγαριών Χουάν Κάρλος ντε λα Μπλάνκα επισημαίνει ότι οι άνδρες σε αυτές τις σχέσεις μπορούν να βρουν την αγάπη που αναζητούν στις γυναίκες, χωρίς να εκτίθενται σε ορισμένες προβληματικές δυναμικές που ενυπάρχουν σε μέρος της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, όπως η υπερσεξουαλικοποίηση, η υπερβολική λατρεία της φυσικής εμφάνισης ή ορισμένες συμπεριφορές που μοιράζονται με τους ετεροφυλόφιλους άνδρες λόγω παρόμοιας έμφυλης κοινωνικοποίησης.
Εξηγεί, επίσης, ότι το γεγονός πως το σεξ δεν είναι το παν έχει αποδειχτεί εδώ και καιρό από ζευγάρια που βρίσκονται στο ασεξουαλικό φάσμα. Εν προκειμένω, εδώ βρίσκει εφαρμογή η τριγωνική θεωρία περί αγάπης του Στέρνμπεργκ, η οποία «καθορίζει τρία συστατικά: οικειότητα, πάθος και δέσμευση. Η αλληλεπίδρασή τους θα μπορούσε να εξηγήσει όλους τους τύπους των ανθρώπινων συναισθηματικών σχέσεων. Κάθε άνθρωπος χρειάζεται αυτά τα τρία στοιχεία στη ζωή του, αν και υπάρχουν διάφοροι τρόποι να τα χρειάζεται ή να τα εκφράζει. Το σημαντικό είναι ότι δεν είναι απαραίτητο αυτά τα τρία στοιχεία να προέρχονται από μία και μόνο σχέση· μπορούμε να τα αποκτήσουμε από διαφορετικούς τύπους δεσμών. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την επιτυχία αυτού του είδους των σχέσεων», υποστηρίζει. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, ορισμένες από αυτές τις σχέσεις μπορούν να διαρκέσουν στον χρόνο, επειδή οι σεξουαλικές πτυχές ικανοποιούνται εκτός των ορίων τους.
«Οι σεξουαλικές συμφωνίες εκτός μιας σταθερής σχέσης απαιτούν από τα δύο μέρη να καθίσουν και να συζητήσουν τι θέλουν και τι δεν είναι διατεθειμένα να επιτρέψουν, καθορίζοντας κόκκινες, πορτοκαλί και πράσινες γραμμές. Αυτό είναι που ονομάζουμε "συμβόλαιο σχέσης" στη θεραπεία ζευγαριών», προσθέτει. «Τότε γίνεται δύσκολο να αποφύγουμε τη συζήτηση για τη ζήλια, ένα συναίσθημα που όλοι νιώθουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε το πώς θα διαχειριστούμε την κατάσταση ώστε να μη μετατραπεί σε αλληλοκατηγορίες και σε παθητική-επιθετική συμπεριφορά».
Με στοιχεία από «El Pais»
