Η Αναστασία Ντραγκομίροβα είναι 22 ετών, πρωταθλήτρια στο πένταθλο αλλά και το έπταθλο. Είναι ένα ανερχόμενο αστέρι του ελληνικού στίβου. Είναι πανύψηλη, δυνατή και με ατσαλένιο mentality, σκέτη έμπνευση. Ο στίβος είναι το σπίτι της. Κάτοχος της κορυφαίας ελληνικής επίδοσης όλων των εποχών στο πένταθλο, έχει σημειώσει πανελλήνιο ρεκόρ Κ23 στο έπταθλο με 6.163 βαθμούς, επίδοση που την ανέδειξε πρωταθλήτρια στα Βαλκάνια. Παράλληλα, έχει κατακτήσει και διακρίσεις σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπως το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Νεότητας.
«Γεννήθηκα το 2003 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στη Νέα Καλλικράτεια. Οι γονείς μου είναι από τη Βουλγαρία. Ξεκίνησα στίβο μαζί με τα άλλα παιδιά του χωριού στα εννιά μου. Άρχισα τις προπονήσεις σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου και είδα τον στίβο ως διέξοδο – σκέψου ότι οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν πέντε. Λίγο προτού ξεκινήσω στίβο, ο μπαμπάς μου έφυγε και δεν ξαναγύρισε και η μαμά μου χτυπούσε απίστευτα ωράρια στη δουλειά. Στην πρώτη μου προπόνηση κουράστηκα πολύ και είπα μέσα μου: “Αν δεν είναι για να πετύχω κάτι, δεν θα το κάνω”.
Όταν κερδίζω, χαίρομαι, χαμογελάω, κάνω repost, αλλά μέσα μου δεν πανηγυρίζω και τρελά, δεν θα μείνω για πάντα εκεί, θέλω να προχωράω. Σκέφτομαι τον επόμενο στόχο.
Ο στίβος έγινε το σπίτι μου. Στην προπόνηση ένιωθα ασφάλεια, αγάπη και αποδοχή. Όταν γύριζα στο σπίτι, συχνά έμπαινα και δεν υπήρχε κανείς. Η μαμά μου, όπως είπα, δούλευε φουλ, οι αδερφές μου ήταν πολύ μεγαλύτερες και είχαν φύγει για σπουδές, οπότε ήταν κάπως μοναχικά. Οι γείτονες ερχόντουσαν και με ρωτούσαν αν ήμουν εντάξει, αν χρειαζόμουν κάτι. Εγώ δεν μιλούσα, απλώς πήγαινα για προπόνηση, για να κυνηγήσω το όνειρό μου. Προτιμούσα να τα κρατάω όλα για τον εαυτό μου, για να μη χάσω αυτό που αγαπούσα περισσότερο. Βέβαια, στο μυαλό μου, αυτό το άδειο σπίτι που σου περιγράφω δεν συνειδητοποιούσα τι σήμαινε. Πράγμα που με προστάτευσε.
Ο προπονητής μου, ο Γιώργος Μποτσκαριώφ, ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου. Τον ευχαριστώ για όλα και τον αγαπώ πολύ. Σε αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να μένω στο γήπεδο όσο περισσότερο γινόταν, για να δοκιμάσουμε άλλη μια ρίψη, μία ακόμα λεπτομέρεια στην τεχνική. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, δεν μου έκανε αίσθηση, του έλεγα: “Έλα να δοκιμάσουμε κι αυτό, να προσπαθήσω και το άλλο”. Μαζί του έμαθα όχι μόνο το άθλημα αλλά και το ήθος, τη δύναμη, την πειθαρχία. Οι συνθήκες προπόνησης, ακόμα και τώρα, είναι πραγματικά δύσκολες. Το γήπεδό μας ήταν στην ουσία ένα χωράφι, περιφραγμένο με συρματόπλεγμα. Στα χαρτιά έλεγαν ότι το έργο είχε ολοκληρωθεί, αλλά κάτω έχει ακόμα χαλίκι, δεν υπάρχουν βαλβίδες, τίποτα. Ο Γιώργος έχει βάλει από την τσέπη του λεφτά για να φτιάξει έξτρα διαδρόμους, για να έχουμε λίγο περισσότερο χώρο να δουλέψουμε. Χρησιμοποιούσε κάθε γωνιά του χωριού – ανηφόρες, δρόμους, ό,τι υπήρχε. Όλο το χωριό μάς έχει δει να προσπαθούμε με ελάχιστα μέσα. Ευτυχώς, πλέον έχουμε ένα γυμναστήριο, έπειτα από χορηγία της Bwin, κι έτσι έχουμε πια ένα μέρος για να κάνουμε βάρη, κι αυτό είναι υπέροχο.
Δεν έχεις στήριξη από πουθενά. Αλλά αυτό για μένα δεν ήταν ποτέ πραγματικό εμπόδιο. Όταν κερδίζω, χαίρομαι, χαμογελάω, κάνω repost, αλλά μέσα μου δεν πανηγυρίζω και τρελά, δεν θα μείνω για πάντα εκεί, θέλω να προχωράω. Σκέφτομαι τον επόμενο στόχο. Για μένα οι αγώνες δεν είναι πίεση – είμαι καλά, δεν αγχώνομαι σε σημείο να τα χάνω. Αυτό που έχω μάθει να κάνω καλά είναι να μην γκρινιάζω για όσα έχουν γίνει. Δεν αφήνω το παρελθόν να με ορίζει. Αν κάθεσαι και λες: “Α, αυτό μου συνέβη, είναι εμπόδιο”, χάνεις ενέργεια. Το σημαντικό είναι το τώρα. Εγώ δουλεύω στο τώρα, για το όνειρο που έχω από παιδί: να φτάσω στους Ολυμπιακούς και να ανέβω στο βάθρο.
Το 2020 τραυματίστηκα σοβαρά στο γόνατο σε μια προσπάθεια στο ακόντιο. Μπήκα στο χειρουργείο, αυτό ήταν κάτι που με φόβισε. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος. Έψαξα πολύ τον εαυτό μου. Κάποιες φορές χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα για να προχωρήσεις. Έτσι αισθάνθηκα μετά το Έσπο στο Ευρωπαϊκό Κ23, όταν όλα πήγαν λάθος. Δεν είχα αυτοπεποίθηση, πήγαινα με το “θέλω” και όχι με το “μπορώ”. Εκείνη η απογοήτευση δεν με κατέστρεψε. Με ξύπνησε, μου θύμισε ποια είμαι.
Έχω πολύ συναίσθημα. Αυτό είναι όμως και το σούπερ όπλο μου. Με τροφοδοτεί, μου δίνει ενέργεια, γίνεται το καύσιμο για να τρέξω για όλους μου τους στόχους. Έχω μάθει βέβαια πολλά πράγματα μέσα από την ψυχοθεραπεία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω αλλάξει πολύ, με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Είχα μια ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό, ένιωθα ότι με όριζε. Τώρα πια ξέρω ότι δεν χρειάζομαι ένα γλυκό για να απαλύνω τη λύπη, ούτε να συνδέω το “τρώω σωστά” με το “είμαι αδύνατη”. Έμαθα να απελευθερώνω το μυαλό μου από αυτές τις σκέψεις.
Ένα από τα πράγματα που μου δίνουν επίσης δύναμη είναι η ζωγραφική. Μάλιστα, στους ανθρώπους που αγαπώ δίνω τετραδιάκια μέσα στα οποία σκιτσάρω η ίδια, τους δίνω να μου γράψουν κάτι και δεν τα ανοίγω. Επιλέγω να τα διαβάσω όταν το έχω ανάγκη. Μέχρι τη στιγμή εκείνη παραμένουν σφραγισμένα.
Ασχολούμαι και με τα τατουάζ – ξέρεις, δεν έχω πολύ χρόνο για να κάνω sessions σε στούντιο, αλλά προσπαθώ. Επίσης, έχεις δει ότι βάφω το πρόσωπό μου, παίζω με το μέικ-απ, βασικά ζωγραφίζω στο δέρμα μου. Το μέικ-απ προέκυψε κάπως τυχαία: ξυπνούσα πιο νωρίς για τον αγώνα και επειδή είχα χρώματα και χρόνο άρχισα να πειραματίζομαι. Δεν ήξερα, ούτε ξέρω πώς να βάφομαι σύμφωνα με τους κανόνες και τα beauty standars, ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν ξέρω πώς να κάνω contouring, μόνο να σχεδιάζω. Αυτό το μικρό ritual μού φέρνει ηρεμία και δεν σκέφτομαι, μου δίνει αυτοπεποίθηση, αισθάνομαι όμορφα. Έχω δημιουργήσει κάτι πάνω μου που με κάνει να νιώθω σιγουριά. Δεν θα έλεγα πως το βάψιμο είναι η ασπίδα μου, για μένα είναι κάτι πιο παιδικό, γίνομαι για λίγο σούπερ ήρωας, έτσι βρίσκω τις δυνάμεις μου.
Μου αρέσει να βάφομαι έντονα στον αγώνα. Κάποιοι στο TikTok σχολιάζουν: “Πώς είσαι έτσι; Δεν τιμάς το εθνόσημο”, απλώς και μόνο επειδή πειραματίζομαι με το look μου. Με αυτά γελάω. Δεν σε ξέρουν, δεν ξέρουν τι έχεις περάσει, πόσο έχεις δουλέψει, κι όμως νομίζουν ότι μπορούν να έχουν άποψη. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, ξέρω πού ανήκω: στον στίβο. Εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί είναι η οικογένειά μου κι εκεί θα συνεχίσω μέχρι να κάνω το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα, που δεν είναι άλλο από το ολυμπιακό μετάλλιο. Το έχω υποσχεθεί στη μικρή Αναστασία».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
