ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 32 παντρεμενη κ σε σχεση συνολικα 8 χρονια και με ενα παιδακι σχεδον 2 ετων..Ειμαι πολυ ευτιχισμενη με το παιδακι μου και το λατρευω αν και στην αρχη οριακα επαθα επιλοχειο..αλλα το παλεψα... Τον αντρα μου απο τη γεννα μ και μετα σιγα σιγα μετα απο καποιες συμπεριφορες του τον βαρεθηκα..κουραστηκα βασικα ..υπαρχουν μερες που μ δινει ενα πεταχτο φιλι μονο..ειναι γλυκος μαζι μ γενικα αλλα καποιες φορες ειναι ανυποφορος..παραδειγμα..δεν βοηθαει σχεδον σε τπτ στο σπιτι..βγαζει νευρα αν κατι θεωρει οτι δε το χεις κανει σωστα... Το πιο σημαντικο ειναι ομως οτι νιωθω οτι ειμαι μονη μου..παω να του πω κατι που με απασχολει και απανταει "αντε παλι "..ή "ωωχ μπορουμε να μη το συζητησουμε τωρα αυτο?" ..δεν καθευαι ποτε να ακουσει τι εχω δειχνει ενοχλημενος..οταν το μωρο ηταν ουτε ενος μηνα μου ειπε σ εναν τσακωμο "με κουρασες "...να μαι σε αθλια ψυχολογικη κ σωματικη κατασταση απ τον τοκετο κτλ και επειδη εξεφρασα εναν προβληματισμο μου..μου ειπε αυτο..κατα τ αλλα οταν ειναι στη δουλεια στελνει μνμτα με το ποσο του λειπω εγω και το μωρο..Εχω ξενερωσει και πλεον δεν θελω να παλεψω αλλο..αλλα δε θελω το παιδι μου κιολας να ειναι σε διαλυμενη οικογενεια επειδη "βαρεθηκα"..ομως εμενα μου φαινεται οτι η ζωη για μενα αυτη ηταν..εκανα τις επιλογες μ ανεχτηκα πραγματα που δεν επρεπε και τωρα ειμαι στη φυλακη που μου εχτισα. Δεν ξερω πια τι ειναι σωστο κ λαθος..ζηλευω οσους ειναι σε ευτιχισμενες οικογενειες...ζηλευω οσους ειναι ακομα ελευθεροι και εχουν την ευκαιρια να κανουν σωστες επιλογες.. τον αγαπαω σαν ανθρωπο και θα θελα να μαστε ομαδα για το παιδι μας και οι καλυτεροι φιλοι αλλα οχι συντροφοι αλλα δε θα δεχοταν ευκολα κατι τετοιο...