Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, έχω ζήσει μόνο στο Νέο Ψυχικό. Οι γονείς μου είναι και οι δύο εκπαιδευτικοί, φιλόλογοι. Ήμουν πάρα πολύ καλός μαθητής, του 19, σε όλη τη διάρκεια του σχολείου, διαβαστερός πολύ, ψιλοφυτό. Ήμουν ένα παιδί χαμηλών τόνων, εσωστρεφής, με αγάπη για το σινεμά, έβλεπα πολλές ταινίες με τον πατέρα μου αλλά και μετά, με τους φίλους μου. Έβλεπα πολύ MTV∙ από την αρχή του Γυμνασίου η μουσική υπήρχε έντονα στη ζωή μου. Επίσης, διάβαζα πολλά κόμικς με ηπερήρωες. Δεν ήμουν δημοφιλής και cool, μπορεί να ήμουν καλός μαθητής και να είχα ok σχέσεις με τον περίγυρο, αλλά δεν είχα πολλούς φίλους, ήμουν low profile.
• Μεγάλωσα σε ’90s φάση, μια γλυκιά εποχή. Είχαμε ένα εξοχικό στην Κινέτα, όπου πήγαινα τα καλοκαίρια με τον παππού και τη γιαγιά, κι ήταν ξένοιαστες μέρες. Μέναμε στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας και στον πάνω όροφο ήταν άλλη μια γιαγιά με έναν παππού που είχαν ένα εγγόνι στην ηλικία μου. Οπότε παίζαμε πολύ μαζί και βρισκόμασταν κάθε καλοκαίρι, ήταν ο φίλος μου στο εξοχικό. Αυτό το παιδί ήταν ο Γιώργος Δημάκης, ο μουσικός, ο Obi, που μου έδωσε το πρώτο μου κόμικ X-Men − διαβάζω X-Men ακόμα και σήμερα, έχω μια μεγάλη συλλογή από κόμικς.
«Το αν θα σε επηρεάσει η τέχνη έχει να κάνει με την προσέγγισή σου σε αυτή, μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς κάποιες άλλες απόψεις. Πώς πας σε ένα μουσείο και για μιάμιση ώρα είσαι λίγο off; Ή όταν μπαίνεις σε μια κινηματογραφική αίθουσα και σταματάς να σκέφτεσαι τα δικά σου;»
• Το Νέο Ψυχικό είναι ωραία γειτονιά και κοντά στο κέντρο, έχει τη φήμη ότι είναι λίγο fancy, αλλά δεν είναι, επί της ουσίας το βρίσκω πολύ μεσαία τάξη. Πήγα στο δημόσιο σχολείο του Νέου Ψυχικού, που ήταν πέντε λεπτά απ’ το σπίτι μου, κι ήμουν τυχερός γιατί ξύπναγα τρία λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι. Οι γονείς μου είναι και οι δύο φουλ αριστεροί, συνδικαλιστές, και γενικότερα αυτό διαμόρφωσε ένα κλίμα στο σπίτι και μου έδωσε κάποιες αξίες, που ακόμα τις έχω και πορεύομαι.
• Το τι θα γίνω ήταν πάντα ένα μεγάλο θέμα, γιατί δεν είχα κάποια προτίμηση. Μπορεί να ήμουν πολύ καλός στα μαθήματα, αλλά δεν είχα κάτι αγαπημένο, κι αυτό με ακολούθησε κι αργότερα στη ζωή μου. Τελείωσα το σχολείο και υπήρχε η νοοτροπία ότι «πρέπει να πας σε μια πολύ καλή σχολή». Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους γονείς μου, γιατί δεν είχα να προτείνω και κάτι άλλο, οπότε δήλωσα το τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο Πολυτεχνείο, όπου και πέρασα. Λίγο από κεκτημένη ταχύτητα, λίγο από ελληνική νοοτροπία, μπήκα σε μια σχολή που ποτέ δεν αγάπησα, παρότι την τέλειωσα. Δεν με κέρδισε ποτέ. Την αντιμετώπισα ως προέκταση του σχολείου. Τα χρόνια του Πολυτεχνείου, βέβαια, ήταν πολύ ωραία, γιατί κοινωνικοποιήθηκα πέρα από τον κύκλο του σχολείου, έκανα παρέες με παιδιά απ’ όλη την Αθήνα και την επαρχία. Αρχίσαμε να βγαίνουμε πολύ, βγαίναμε σε όλα τα indie μαγαζιά, στο Mad, στο Decadence, και κάπως έτσι άρχισα να προσανατολίζομαι γενικότερα σε μια πιο alternative κουλτούρα. Η μουσική τότε διαμόρφωνε γενικότερα το lifestyle, τα καλοκαίρια πηγαίναμε στα φεστιβάλ, στα νησιά, στην Αντίπαρο. Ωραίες εποχές, αλλά το επαγγελματικό ήταν κάτι αόριστο.
• Το τελευταίο μου έτος της σχολής το έκανα στο Μόναχο, γιατί σε κάποια φάση έκανα coming out και είχα το πρώτο μου boyfriend, ένα εξαιρετικό παιδί που έκανε μεταπτυχιακό στο Μόναχο. Έτσι αποφάσισα να πάω κι εγώ μαζί του∙ βρήκα να κάνω Erasmus στο Μόναχο και πήγαμε μαζί. Στην Ελλάδα δεν ξαναγύρισα, γιατί όταν τέλειωσα τη σχολή μου βρήκα δουλειά εκεί ως μηχανικός.
• Δούλεψα στο Μόναχο για τρία χρόνια που ήταν χάλια∙ «dead inside», δεν είχα κανένα ενδιαφέρον, το μόνο θετικό ήταν ότι πληρωνόμουν καλά. Ήμουν πολύ μικρός, μόλις είχα τελειώσει τη σχολή, ξεκίνησα αμέσως να δουλεύω και ήμουν ένα παιδί που, ερχόμενο από Ελλάδα, έπαιρνε μισθό μηχανικού στη Γερμανία. Μετά από αυτό πήγα στο Σαν Φρανσίσκο, προσπαθώντας να δραπετεύσω από την καριέρα του μηχανικού και από το Μόναχο, κι επειδή ο φίλος μου έκανε κάτι στο Berkley, βρήκα κι εγώ ένα πρόγραμμα και έμεινα ακόμα και όταν ο Ιάσονας έφυγε. Πέρασα φανταστικά, γιατί ήταν μια πολύ καλή εποχή για το Σαν Φρανσίσκο, φουλ απελευθερωτική, είχε πολύ καλή μουσική σκηνή, καλό κόσμο. Ήταν λίγο πριν καταρρεύσει τελείως, τώρα είναι η πιο ακριβή πόλη στην Αμερική και έχει μόνο κόσμο που δουλεύει in tech. Τότε ήταν συγκλονιστικά, πέρασα τέλεια γιατί είχα την πρώτη μου σχέση, η οποία τέλειωσε, οπότε ήταν και μια σεξουαλική απελευθέρωση για μένα. Όταν τέλειωσε αυτός ο κύκλος, επειδή έληγε η βίζα μου, έπρεπε να γυρίσω στην Ευρώπη, κι επειδή είχα αφήσει τη δουλειά στο Μόναχο και είχα χωρίσει κιόλας, αποφάσισα να πάω στο Βερολίνο.
• Στο Βερολίνο είχα πάει για πρώτη φορά το 2005 και μου είχε φανεί απίστευτη πόλη, έτσι πήγα χωρίς να ξέρω τι να κάνω, απλώς ήθελα να είμαι εκεί. Το κεφάλαιο «μηχανικός» είχε κλείσει για μένα, και τα πρώτα χρόνια στο Βερολίνο το επαγγελματικό ήταν μεγάλο στρες. Είχα κάνει καλές σπουδές και είχα τις περγαμηνές του καλού μαθητή, αλλά επειδή δεν την αγάπησα αυτή την καριέρα δεν είχα γίνει καν καλός μηχανικός. Έβγαινα φουλ, όμως, κόσμος, χαμός, πέρναγα πολύ ωραία. Έκανα διάφορες δουλειές από δω κι από κει, η τελευταία μου κανονική δουλειά ήταν web developer, λίγο σχετική με το παλιό μου background, αλλά δεν ήταν κάτι που με τράβαγε.
• Στον τρόπο που μεγάλωσα και στο πώς έβλεπα τα πράγματα δεν υπήρχε ποτέ η φάση «θα γίνω καλλιτέχνης». Αισθανόμουν μια έλξη προς τη φωτογραφία γενικά, αλλά είχα διάφορους φίλους στο Βερολίνο που ασχολούνταν με τα καλλιτεχνικά και από τον κύκλο μου εμπνεύστηκα. Η φωτογραφία ήταν η πιο προσβάσιμη για μένα, γιατί δεν είχα κάποιο άλλο ταλέντο, ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Αλλά ήμουν μέρος αυτής της σκηνής με τα πάρτι, το queerness, και ήξερα ότι οι καταστάσεις που βιώνω και ο κόσμος που είναι τριγύρω μου έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Eίχα και τα references, τον Wolfgang Tillmans και τον Ryan McGinley, όλα αυτά υπήρχαν στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή ένας Αμερικανός φίλος, καλλιτέχνης, με συμβούλεψε να έχω ένα body of work στη φωτογραφία. Οπότε, κάπως έτσι ξεκίνησα. Άρχισα να φωτογραφίζω τον κόσμο στα μέρη που έβγαινα, τους φίλους μου, τους κοντινούς μου ανθρώπους. Ήμουν και κάπως τυχερός, γιατί ήταν η αρχή του Instagram και ήταν πιο δυναμικός ο τρόπος που λειτουργούσε το app, οπότε πολύς κόσμος έμαθε τη δουλειά μου από κει. Αποφάσισα έτσι να επενδύσω στη φωτογραφία, πράγμα που ήταν μεγάλο ρίσκο, γιατί αν δεν λειτουργούσε αυτό, δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα όμως και ένα προαίσθημα, «καν’ το και μπορεί και να πετύχει».
• Δεν ξέρω πώς τόλμησα να κάνω το πρώτο βιβλίο μου, το «Another Excess», το 2018, χωρίς να έχω ιδέα πώς γίνεται, διερευνητικά. Το εκτύπωσα στην Αθήνα παρότι έμενα στο Βερολίνο, κι αυτό δημιούργησε ένα buzz, χωρίς να ξέρω ούτε από μάρκετινγκ ούτε από εκδόσεις. Δεν είχα ούτε καν shop για να το πουλάω, το έφτιαξα στην πορεία, αλλά λειτούργησε χωρίς να έχω κάποιο πλάνο. Κάπως έτσι ξεκίνησα, κι επειδή ήμουν online και μοιραζόμουν τη δουλειά μου, τη γνώριζε κόσμος από παντού. Νομίζω ότι ο συνδυασμός του queerness και του ωραίου κόσμου με το Βερολίνο και το nightlife προκάλεσε το ενδιαφέρον. Δεν είχα μελετήσει όλα αυτά τα στοιχεία για να πω «τώρα θα κάνω αυτό», έγινε ενστικτωδώς.
• Όταν ξεκινούσα, είχα στο μυαλό μου κάποιους καλλιτέχνες πολύ αγαπημένους που έκαναν κάτι παρόμοιο, έτσι φωτογράφιζα μόνο ανθρώπους. Από την αρχή στο Βερολίνο έβγαινα πολύ, οι φίλοι μου όλοι είναι από το nightlife − προσέγγιζα τα άτομα που ήταν πιο κοντά μου, τα άτομα που ήξερα, το community, τα οποία δεν με έβλεπαν ως φωτογράφο: ήμουν ο φίλος τους που τραβάει φωτογραφίες. Τώρα είναι πιο εύκολο να προσεγγίσω κάποιους γιατί μπορώ να τους δείξω τη δουλειά μου, και αν τους ενδιαφέρει φωτογραφίζονται, αλλά δεν είναι όλοι στη φάση. Ακόμα είναι αρκετά δύσκολο. Γενικά παίρνω πράγματα από τους γύρω μου, αλλά η πορεία μου είναι πολύ προσωπική. Δεν είχα κάποιον ως πρότυπο γιατί λειτουργώ ως outsider, έτσι με βλέπω, και το πώς πορεύομαι είναι λίγο απρόβλεπτο, οπότε έχει υπάρξει έμπνευση από τους φίλους μου, αλλά έκανα πάντα το δικό μου.
• Το πιο μεγάλο μου όφελος από την ασχολία μου με τη φωτογραφία είναι ότι κατάφερα να βρω ένα νόημα. Όταν ήμουν μηχανικός, είχα ένα βάρος, πολύ στρες για το τι θα κάνω. Το να είσαι στον δημιουργικό τομέα, καλλιτέχνης, έχει άλλου είδους στρες, αλλά τουλάχιστον πλέον ξέρω ότι αυτός είναι ο τομέας μου. Μου πήρε πολλά χρόνια για να το βρω, πέρασα τα twenties μου προσπαθώντας να ξεφύγω από το engineering.
• Ποτέ δεν είχα μεγάλο κύκλο, έχω φιλίες είκοσι χρόνων στην Ελλάδα κι ακόμα βλεπόμαστε και τα καλοκαίρια είμαστε μαζί. Έχω στενή επαφή με την Αθήνα και προσπαθώ να έχω μια παρουσία στην πόλη. Είναι φίλοι που με ξέρουν σε διάφορες «μετενσαρκώσεις» μου και διάφορες φάσεις, υπάρχουν οι άνθρωποι που με ξέρουν ως καλλιτέχνη, αλλά αυτό είναι το τελευταίο μου στάδιο, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που με ξέρουν από το σχολείο, και αυτές οι σχέσεις είναι πιο βαθιές. Στο Βερολίνο έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο, κυρίως από το nightlife, με τους οποίους έχουμε έρθει πολύ κοντά, αλλά δεν είναι φίλοι που θα πάμε για μεσημεριανό, είναι άνθρωποι που έχουν υπάρξει σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, τους έχω φωτογραφίσει και νιώθω ότι συνδέομαι μαζί τους, έχω αγάπη γι’ αυτούς. Κάπως έτσι προσεγγίζω και τη φωτογραφία, μπορεί κάποιον να μην τον ξέρω καλά, αλλά αν βρεθούμε και τον φωτογραφίσω και έχουμε ένα intimate session που θα δώσει καλές φωτογραφίες, ακόμα κι αν δεν τον ξαναδώ, μένει μια σύνδεση.
• Τα πράγματα γενικά δυσκολεύουν, δεν δυσκολεύουν μόνο στη φωτογραφία, αλλά το πώς προκύπτει η φωτογραφία σε κάθε άνθρωπο είναι ξεχωριστή ιστορία για τον καθένα. Κάθε φωτογράφος έχει διαφορετικό background, είναι κάτι πολύ προσωπικό η φωτογραφία, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω συνολικά, γιατί έχω μια ανορθόδοξη πορεία. Τη φωτογραφία την έμαθα μόνος μου.
• Υπάρχει ένα grey zone σχετικά με την ιδιότητα του φωτογράφου ως καλλιτέχνη, για μένα δηλαδή κάποιος που τον καλείς να κάνει μια φωτογραφική δουλειά δεν είναι απαραίτητα καλλιτέχνης, για να είναι καλλιτέχνης πρέπει να έχει ένα προσωπικό έργο. Επειδή η δουλειά μου είναι συγκεκριμένη, δεν με προσλαμβάνουν να κάνω basic πράγματα, το οποίο μπορεί να είναι και δίκοπο μαχαίρι. Επίσης πολλές φορές με βάζουν στο κουτί του «σέξι», αρέσει στον κόσμο να βάζει τους ανθρώπους σε κουτιά, αλλά θα μπορούσα να κάνω και κάτι basic, δεν είμαι τόσο ακριβοθώρητος ώστε να θεωρώ ότι πρέπει να μου έρχονται μόνο super specific πράγματα τα οποία να αντικατοπτρίζουν το προσωπικό μου έργο. Είμαι ευγνώμων στους ανθρώπους που πίστεψαν στη δουλειά μου και μου έδωσαν assignments που δεν είχαν να κάνουν με το nightlife. Μου ζήτησαν να φωτογραφίσω τον Ai Weiwei ως μια απλή προσωπικότητα, χωρίς απαραίτητα να αντικατοπτρίζεται η δουλειά μου. Γενικά είναι tricky η φάση της φωτογραφίας, κάνεις ό,τι μπορείς, γιατί όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο ή να λάβεις ένα e-mail, δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει αύριο. Πορεύεσαι, αλλά υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και το Instagram είναι γεμάτο με ανθρώπους που βγάζουν φωτογραφίες.
• Φωτογραφίζω με φιλμ γιατί μου αρέσει να υπάρχει ο απρόβλεπτος παράγοντας. Θα έλεγα ότι κατά 95% βγάζω με φιλμ, μόνο τα assignments που πρέπει να παραδοθούν πολύ γρήγορα ή αυτά στα οποία πρέπει να τραβήξω πάρα πολλές φωτογραφίες κάνω με digital.
• Γενικά ασχολούμαι μόνο με τη φωτογραφία, με διάφορα παρακλάδια της, προσωπικά project, λίγη μόδα, τις δουλειές που μου αναθέτουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις καλλιτεχνική φωτογραφία μόνο, αυτό είναι τελείως ουτοπικό. Είναι πολύ λίγοι σε παγκόσμιο επίπεδο που λειτουργούν έτσι, να κάνουν φωτογραφία και να περιμένουν να τη δείξουν σε εκθέσεις − και να περιμένουν να πουλάνε τόσο πολύ που να ζούνε μόνο από αυτό. Δεν παίζει αυτό. Το να κάνεις φωτογραφία σημαίνει ότι θα κάνεις δουλειές, assignments, και θα πρέπει να σε ξέρουν. Πρέπει να παίζεις ένα παιχνίδι στο οποίο υπάρχουν πολλές μεταβλητές.
• Ζω στο Βερολίνο δεκατέσσερα χρόνια και το ξέρω ακόμα πιο πολλά, ερχόμουν πολύ συχνά όταν έμενα Μόναχο και έφευγα κάθε φορά κλαίγοντας, γιατί πέρναγα πάντα τέλεια εδώ. Πλέον έχει ακριβύνει πάρα πολύ, όπως και όλα τα μέρη, αλλά αυτό που το κρατάει είναι ότι είναι πόλος έλξης για ενδιαφέροντες ανθρώπους, international κόσμο, κι ας έχει αποκτήσει έναν commercial χαρακτήρα.
• Λειτουργώ πάντα λίγο στην εκτός. Στη Γερμανία υπάρχουν κρατικές επιχορηγήσεις τις οποίες δεν έχω πάρει ποτέ, γιατί το καλλιτεχνικό μου βιογραφικό είναι λίγο περίεργο, δεν έχω κάνει τέτοιες σπουδές. Η μόνη υποτροφία που πήρα ποτέ ήταν από το Ίδρυμα Νιάρχος, το Artworks το 2021, ωστόσο γενικότερα παίζουν fundings στη Γερμανία για καλλιτέχνες που είναι πιο εικαστικοί∙ οι φωτογράφοι είναι λίγο στην γκρίζα ζώνη. Ως φωτογράφο θα με προσλάβουν όμως να κάνω μία, δύο, τρεις δουλειές και θα πορευτώ, δεν είμαι όπως ένας γλύπτης ή κάποιος που κάνει κεραμικά ή ένας ζωγράφος, γι’ αυτούς είναι πιο ζόρικα τα πράγματα. Αυτήν τη στιγμή η Γερμανία είναι η χειρότερη χώρα που μπορείς να είσαι αν έχεις πολιτική συνείδηση, και είναι κάτι που μου έχει δημιουργήσει αμφιβολίες για το μέλλον μου εδώ, το ότι η πολιτική κατάσταση είναι δύσκολη. Με ενοχλεί η στάση της χώρας απέναντι στη Γάζα.
• Το αν θα σε επηρεάσει η τέχνη έχει να κάνει με την προσέγγισή σου σε αυτή, μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς κάποιες άλλες απόψεις, να σε κάνει να μη σκέφτεσαι λίγο τα δικά σου. Πώς πας σε ένα μουσείο και για μιάμιση ώρα είσαι λίγο off; Ή όταν μπαίνεις σε μια κινηματογραφική αίθουσα και σταματάς να σκέφτεσαι τα δικά σου; Εμένα με βοηθάει. Προσπαθώ να προσεγγίσω την τέχνη από την οπτική του καλλιτέχνη και να δω τι μπορώ να πάρω. Μου αρέσει να βλέπω τις δουλειές των άλλων.
• Όταν ξεκινούσα, λειτουργούσα ενστικτωδώς∙ τώρα υπάρχει ένα bigger picture που βλέπω, το οποίο έχει να κάνει γενικά με την καταγραφή κοινοτήτων και ανθρώπινων σχέσεων. Ενώ στην αρχή ήταν πολύ συνδεδεμένη η δουλειά μου με το nightlife, κι ακόμα είναι, σιγά-σιγά υπάρχει μια μετάβαση σε κάτι πιο τρυφερό, το οποίο πάντα υπήρχε − απλά υπήρχε και το πιο ωμό, το οποίο μπορεί να πρόσεχε πιο πολύ ο κόσμος. Μεθαύριο θα πάω στο Whole Festival στο Βερολίνο, όπου θα τραβήξω πολλές φωτογραφίες. Γενικά το focus πέφτει πιο πολύ στα συναισθήματα και σε πιο τρυφερές καταστάσεις, παρότι και τώρα μπορεί να καταγράψω μια σκηνή έντονη, μια σκηνή παροξυσμού.
• Δύναμη και ελπίδα μού δίνουν οι κοινωνικές δράσεις, οι ακτιβιστικές δράσεις ανθρώπων που προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα με βάση τα πιστεύω τους, εκτιμώ πάρα πολύ τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, π.χ. Η πολιτική κατάσταση είναι κάτι που σκέφτομαι αρκετά, είναι και παράγοντας στρες και θλίψης. Με ενοχλεί που ξεπατικώνουν πάντα τα χειρότερα, κάνει απαγωγές το ICE με πολιτικά και έκαναν το ίδιο πράγμα με την έγκυο εκπαιδευτικό, και η αναπαράσταση ήταν και πιο γελοία, καθότι Ελλάδα. Με ενοχλεί το ότι πάμε προς τα πίσω σε πολλά πράγματα. Κάποτε υπήρχε ένα είδος χιούμορ που ήταν προβληματικό, κι εκεί που είχαμε προχωρήσει από αυτό, πάλι τα πιο ποταπά ένστικτα εκδηλώνονται. Αυτό επηρεάζει και την queer κοινότητα, και η woke κουλτούρα γίνεται ο διάβολος.
• Ακόμα διαβάζω κόμικς πολύ. Μπορεί να μη βγαίνω όσο έβγαινα παλιότερα, αλλά ακόμα βγαίνω, αυτό που με έφερε στο Βερολίνο είναι το nightlife κι ακόμα προσπαθώ να το ζω αυτό. Μου αρέσει να ταξιδεύω, να τρώω ωραία φαγητά, ζω ψιλο-casual, οι συνήθειές μου είναι μάλλον εφηβικές. Κάνω αυτά που έκανα πάντα, και ειδικά με τη νοσταλγία που πλέον παίζει, κάνω revisit αγαπημένα πράγματα από το παρελθόν αρκετά τελευταία. Σειρές που μπορεί να έβλεπα παλιά, όταν ήμουν 15, ταινίες που μπορεί να έχω να δω από τότε...
• Το nightlife είναι καταφύγιο για τους queer ανθρώπους. Κι αυτό δεν το βλέπεις μόνο στο Βερολίνο, υπάρχει και στην Αθήνα. Υπάρχουν τα κλαμπ, θα πάει ο κόσμος στα after πάρτι, και όλο αυτό λειτουργεί σαν ένα σύννεφο όπου μπορείς να είσαι προστατευμένος. Για κάποιους είναι ένας χώρος όπου μπαίνουν και αποκόπτονται από την πραγματικότητα. Νιώθουν προστασία. Εγώ βγαίνω επειδή μου αρέσει να βιώνω το community, να βλέπω τους φίλους μου, να γνωρίζω κόσμο, πάντα έχω μια περιέργεια, και το nightlife του Βερολίνου μεταλλάσσεται συνέχεια, κυκλοφορεί συνέχεια νέος κόσμος, υπάρχουν νέα πρόσωπα.
• Μόλις τέλειωσε η μεγάλη ατομική έκθεσή μου στο Βερολίνο, έβγαλα και το βιβλίο «Intertwined», θα συμμετέχω σε δύο ομαδικές εκθέσεις από τον Σεπτέμβριο στο Βερολίνο. Αυτήν τη στιγμή είμαι μεταξύ εκθέσεων και ετοιμάζομαι να πάω στην Ανάφη, άλλο ένα μέρος που άλλαξε φοβερά. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω ένα φωτογραφικό βιβλίο για την Ανάφη, γιατί πάω τόσο πολλά χρόνια που έχει νόημα. Πήγαινα παλιά εκεί με τους φίλους μου, τους Έλληνες, και τώρα πια πηγαίνω και συναντάω κόσμο που ξέρω από παντού. Βλέπω κόσμο που βλέπω στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού.
• Η ζωή με έχει μάθει να βάζω νερό στο κρασί μου και να προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα όχι μόνο μέσα από το δικό μου πρίσμα, να τα σκέφτομαι και από την οπτική των άλλων, να μην είμαι τόσο αυστηρός στην κρίση μου. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να μην είμαι αφοριστικός.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
