Στον Saint Laurent, ο Anthony Vaccarello «έγραψε» σε χρώματα ώχρας, μελιτζάνας, φιστικιού και ζεστού πορτοκαλιού μια αισθησιακή μόδα με χαλαρή αύρα, προορισμένη για αγόρια με διστακτική αυτοπεποίθηση. Στην κεντρική ροτόντα του Bourse de Commerce, γύρω από μια εγκατάσταση της Celeste Boursier Mougenot με κεραμικά μπολ που επέπλεαν σε νερό, ο Vaccarello έδειξε tailored κοντά σορτς (φαρδιά, με πιέτες και ρεβέρ), μεταξωτές πιτζάμες και πουκάμισα με τονισμένους ώμους, που ανάμεσα στα κουμπιά τους στερεώνονταν λεπτές γραβάτες στον ίδιο τόνο.
Το ύφος παρέπεμπε σε εργατικές φόρμες από τα ’80s, μια σταθερή εμμονή του σχεδιαστή, ο ίδιος, όμως, σύστησε τη συλλογή ως φόρο τιμής σε μια γενιά queer Νεοϋορκέζων καλλιτεχνών που εγκαταστάθηκαν στα 1970s στο Fire Island, μια λωρίδα γης με αμμόλοφους στο σύμπλεγμα του Long Island γνωστή για την queer της κοινότητα από τη δεκαετία του 1920. «Μια χαμένη γενιά –Larry Stanton, Patrick Angus, Darrel Ellis– που έδωσε πρόσωπο σε σιωπηλούς πόθους», σχολίασε ο Vaccarello, ερμηνεύοντας ένα σύνολο ανδρικών ρούχων με οποία ντύνεται κανείς για να αποκαλυφθεί και την ίδια στιγμή να πνίξει τις επιθυμίες του.
«Ένας άντρας ερωτευμένος, ξημερώματα, μετά από ένα πάρτι, να περπατά στην παραλία… ξεκούμπωτο πουκάμισο, τα μανίκια γυρισμένα, μια διαφορετική σιλουέτα», όπως περιέγραψε γλαφυρά τον άντρα του S/S 26 ο Julian Klausner.
Σε ένα Παρίσι που σιγόβραζε σε υψηλές θερμοκρασίες, η Véronique Nichanian, σχεδιάστρια ανδρικών στην Hermès εδώ και 37 χρόνια, πρότεινε μια θεματική χωρίς βαθυστόχαστες προεκτάσεις: «Καλοκαίρι στην πόλη». Ένα καλοκαίρι ράθυμο, που όμως αποπνέει συγκρότηση και αφομοιωμένη κομψότητα, για να ταιριάζει στο κοινό της Hermès. Η συλλογή περιλάμβανε αραιά υφασμένα πλεκτά και μονόχρωμα μαντίλια, ανοιχτά σανδάλια με βάση από σχοινί, ελαφριά top με γιακά κοστουμιού και πουκάμισα από ποπλίνα με πιέτες από μεταξωτό εμπριμέ. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά ήταν μια σειρά looks από διάτρητο δέρμα – ένας έξυπνος τρόπος να ελαφρύνει και να αναπνεύσει το υλικό που αποτελεί σήμα κατατεθέν του οίκου, καθώς και μια μεγάλη ποικιλία από δερμάτινα τζάκετ για τον άντρα που ζει σε κλιματιζόμενους χώρους ανάμεσα σε αεροδρόμια και επαγγελματικές συναντήσεις. Ξεχώρισαν, επίσης, οι επανεκδόσεις κάποιων από τις κλασικές τσάντες του οίκου σε πιο σπορ εκδοχές, με πρόσθετες τσέπες και western λεπτομέρειες. Εδώ τα σορτς απουσίαζαν. Λέγεται ότι η Nichanian τα ακύρωσε τελευταία στιγμή, προτείνοντας λευκά παντελόνια. Μην ξεχνάμε πως η Hermès κινείται σε μια δική της διάσταση, πέρα από τάσεις, στη σφαίρα της αληθινής πολυτέλειας.
«Ένας άντρας ερωτευμένος, ξημερώματα, μετά από ένα πάρτι, να περπατά στην παραλία… ξεκούμπωτο πουκάμισο, τα μανίκια γυρισμένα, μια διαφορετική σιλουέτα», όπως περιέγραψε γλαφυρά τον άντρα του S/S 26 ο Julian Klausner. O νεαρός σχεδιαστής που παρέλαβε πέρσι το προσωπικό brand του Dries Van Noten τίμησε τον μέντορά του με μια ελκυστική δουλειά, εμποτισμένη με τους κώδικες του οίκου. Έξοχες πινελιές κόκκινων και ροζ, floral και λαχούρια «δεμένα» με ρίγες, ντραπέ μεταξωτά και αστραφτερά κεντήματα έδωσαν τον τόνο μιας συλλογής που είχε ως έμπνευση μια φωτογραφία των Nirvana ντυμένων με γυναικεία ρούχα για το περιοδικό «Mademoiselle» του 1993. Ο Klausner συνέθεσε ένα σύνολο ρούχων με έντονη θηλυκότητα: πολλά σορτς –σε στυλ biker ή κομμένα ψηλά στον μηρό, και ορισμένα πολυτελή από φουρφουριστό μετάξι− συνδυάζονταν με T-shirts, διακοσμημένα bomber ή λουλουδάτα σακάκια. Σαρόνγκ, φορεμένα πάνω από κλασικά παντελόνια, προτάθηκαν με πουκάμισο-γραβάτα-σακάκι. Φαρδιά ζωνάρια, γιλέκα και πλεκτά, σε έντονους τόνους, διέτρεχαν όλη τη συλλογή, όπως και μια σειρά από αμάνικα top «τσιμπημένα» με πένσες στη μέση. Υφασμάτινες duffle bags, τολμηρές σε διάσταση και prints, πρόσθεταν ένταση στη συλλογή, ενώ κάθε πολυτελής χειρονομία ακυρωνόταν από έναν αέρα αδιαφορίας, με τον τρόπο που πάντα αγαπούσε ο Dries, που σίγουρα εγκρίνει τη νέα του εποχή.
Η Grace Wales Bonner, η δημιουργός του λονδρέζικου brand που συμπλήρωσε 10 χρόνια ανεξάρτητης παρουσίας, παρά την προσπάθεια της LVMH να τη «μασήσει» στον μύλο των αναλώσιμων καλλιτεχνικών διευθυντών, παρουσίασε στο Παρίσι τη συλλογή «Jewel», έναν αντρικό κόσμο που γεφυρώνει το διαχρονικό με το σύγχρονο, ενώνοντας πολλές κλασικές βρετανικές ετικέτες −τα κασμίρια του John Smedley, τα κλασικά παλτό Crombie και τη ραπτική τέχνη της Savile Row– με σπορτίβ λεπτομέρειες, όπως οι φόρμες στίβου της Adidas. Υπέροχες οι καρφίτσες σε σχήμα ανθών baobab που κάθονταν στον γιακά των σακακιών ή στο πλάι των σορτς που κι εδώ κυριάρχησαν, όπως στις περισσότερες ανδρικές συλλογές για το ερχόμενο καλοκαίρι. Σε αντίθεση με αυτά του Saint Laurent, στην Bonner ήταν κομμένα σε ίσια, αθλητική γραμμή.
Μια δεκαετία κλείνει στη μόδα και η επωνυμία του Mike Amiri, μια προσωπική ετικέτα πανάκριβων, πλουμιστών τζιν και T-Shirts καλιφορνέζικου vibe αλλά αραβικής αισθητικής, που φάνηκε επιτέλους να ενηλικιώνεται σε μια πιο ολοκληρωμένη σχεδιαστική πρόταση. Το L.A. εξακολουθεί να κυλά στις φλέβες της, αφού εκεί μεγάλωσε και έχει τη βάση του ο ιδρυτής της, ο άνδρας Amiri όμως φόρεσε κοστούμι, μεταξωτές εμπριμέ πιτζάμες και σμόκιν σακάκια, φέρνοντας λίγο στο στυλ του Χιου Χέφνερ στα ’70s. Ως επίσημη πηγή έμπνευσης, πάντως, αναφέρθηκε η εικονογραφία που είχε δημιουργήσει ο καλλιτέχνης Wes Lang αφού έμεινε έναν μήνα στο Δωμάτιο 34 του Chateau Marmont: έργα με μοτίβα εξωτικών πουλιών, σχέδια φυτών, φτερά και λεπτομέρειες από την κληρονομιά των ιθαγενών Αμερικανών που αρχικά είχαν τυπωθεί στα χαρτικά του ξενοδοχείου εμφανίστηκαν ως κεντήματα και ζακάρ σε κομμάτια που έμοιαζαν vintage και σε μια παλέτα –πράσινο της μέντας, κόκκινο του φραμπουάζ, χρυσό και σιέλ του καθαρού ουρανού– που αντανακλά το όνειρο της ζωής στο L.A.
