Πέρασα και εγώ μια εξαιρετικά αγχωτική περίοδο πριν δύο χρόνια.Σε σημείο που είχα χάσει τον ύπνο μου,εγώ που κοιμάμαι σαν κούκλα όπου και να με βάλεις.Με βοήθησαν οι μελατονίνες.Επειδη και εγώ σε όποιον εμπιστευομουν το πρόβλημα μου,το μόνο που άκουγα ήταν τα συνηθισμένα,τύπου μην αγχώνεσαι,όλα θα περασουν κλπκαι επίσης εισέπραττα με υπόγειο τρόπο κριτική για πράγματα για τα οποία καμία ευθύνη δεν είχα εγώ.Απλα έτυχε και έπεσαν στο δικό μου το κεφάλι.Απο λάθη άλλων.Ετσι λοιπόν απομονώθηκα και εγώ .Δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο!!Δε μπορώ να πω όμως πως με βοήθησε αυτή η απομόνωση.Μαλλον χειρότερα ενοιωθα.Ξανααρχισα τις συναναστροφές,όμως σταμάτησα να μιλάω εντελώς για τα προβλήματα μου.Αντιθετως εστίασα και άκουγα με τρομερό ενδιαφέρον τα προβλήματα των άλλων.Οταν ερχόταν η συζήτηση στα δικά μου ,την εκοβα μαχαίρι.Ισως σου φανεί χαζό,αλλά εμένα με βοήθησε απίστευτα αυτή η τακτικη.Μιλουσα και άκουγα για ότι θέμα είχε ο άλλος και με αυτό τον τρόπο ξεχνούσα τελείως τα δικά μου.Πιο πρακτικά,επειδή ήταν καλοκαίρι όπως τώρα,πήγαινα στη θάλασσα και κολυμπούσα με τις ώρες.Αδειαζα τελείως ψυχικά με το κολύμπι.Μου έφευγε τελείως το άγχος.
Στο σήμερα,ευτυχώς εκείνη η τόσο στρεσογόνα κατάσταση που βίωνα ,έχει περάσει κατά ένα μεγάλο μέρος.Επεστρεψα στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις και κοιμάμαι σαν πουλάκι.Ουσιαστικα για αυτό έγραψα το μακρυναρι.Για να καταλήξω πως όλα περνάνε.Στο εύχομαι ολόψυχα.Συντομα ότι σε απασχολεί να είναι παρελθόν.