ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν έχεις σκάσει όπως λες τότε μόνο η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει στην ψυχική σου εξωτερίκευση.
Ειδικά αν δεν έχεις κανέναν υποστηρικτικό άνθρωπο στη ζωή.
Που και πάλι μπορεί να έχουμε τέτοιους ανθρώπους γύρω μας αλλά από το άγχος και την πίεση να μην το βλέπουμε.
Κι εκεί η ψυχοθεραπεία ξεδιαλύνει το τοπίο.

Πέρασα και εγώ μια εξαιρετικά αγχωτική περίοδο πριν δύο χρόνια.Σε σημείο που είχα χάσει τον ύπνο μου,εγώ που κοιμάμαι σαν κούκλα όπου και να με βάλεις.Με βοήθησαν οι μελατονίνες.Επειδη και εγώ σε όποιον εμπιστευομουν το πρόβλημα μου,το μόνο που άκουγα ήταν τα συνηθισμένα,τύπου μην αγχώνεσαι,όλα θα περασουν κλπκαι επίσης εισέπραττα με υπόγειο τρόπο κριτική για πράγματα για τα οποία καμία ευθύνη δεν είχα εγώ.Απλα έτυχε και έπεσαν στο δικό μου το κεφάλι.Απο λάθη άλλων.Ετσι λοιπόν απομονώθηκα και εγώ .Δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο!!Δε μπορώ να πω όμως πως με βοήθησε αυτή η απομόνωση.Μαλλον χειρότερα ενοιωθα.Ξανααρχισα τις συναναστροφές,όμως σταμάτησα να μιλάω εντελώς για τα προβλήματα μου.Αντιθετως εστίασα και άκουγα με τρομερό ενδιαφέρον τα προβλήματα των άλλων.Οταν ερχόταν η συζήτηση στα δικά μου ,την εκοβα μαχαίρι.Ισως σου φανεί χαζό,αλλά εμένα με βοήθησε απίστευτα αυτή η τακτικη.Μιλουσα και άκουγα για ότι θέμα είχε ο άλλος και με αυτό τον τρόπο ξεχνούσα τελείως τα δικά μου.Πιο πρακτικά,επειδή ήταν καλοκαίρι όπως τώρα,πήγαινα στη θάλασσα και κολυμπούσα με τις ώρες.Αδειαζα τελείως ψυχικά με το κολύμπι.Μου έφευγε τελείως το άγχος.
Στο σήμερα,ευτυχώς εκείνη η τόσο στρεσογόνα κατάσταση που βίωνα ,έχει περάσει κατά ένα μεγάλο μέρος.Επεστρεψα στις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις και κοιμάμαι σαν πουλάκι.Ουσιαστικα για αυτό έγραψα το μακρυναρι.Για να καταλήξω πως όλα περνάνε.Στο εύχομαι ολόψυχα.Συντομα ότι σε απασχολεί να είναι παρελθόν.

Η διαρκής κριτική και μάλιστα η αρνητική, οδηγεί σταδιακά στην ψυχική εξάντληση και συνεπακόλουθα στην κατάθλιψη.
Όταν δεις ότι πια η κατάσταση δεν πάει άλλο, θα απευθυνθείς μόνη σου σε ειδικό. Στο μεταξύ όμως, μπορείς να κάνεις δύο πράγματα :
Το πρώτο, είναι να προσπαθήσεις να διατηρήσεις όσο μπορείς σταθερούς τους προσωπικούς ρυθμούς σου χωρίς να τους επιβραδύνεις, ακόμα και αν κοπιάζεις για κάτι τέτοιο.
Με λίγα λόγια να μην απομονώνεσαι, αλλά να συνεχίσεις να βγαίνεις αλλάζοντας παράλληλα και παραστάσεις.
Το δεύτερο, είναι να μην περιμένεις από ανθρώπους που έχουν μάθει να ασκούν κριτική στο να σε καταλάβουν, αλλά αντίθετα, να προσπαθήσεις να βρεις έστω και ένα καινούριο καλοπροαίρετο άτομο που θα σε κάνει από ένστικτο να του ανοιχτείς και να του μιλήσεις πάνω σε όλα όσα σε πνίγουν, ώστε να αποσυμπιεστείς από αυτά.
Ελπίζω να είναι προσωρινή η αίσθηση ότι σου λείπει "ο παλιός καλός εαυτός σου" και σου εύχομαι να τον ξαναβρείς σύντομα.