ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω πια το άγχος. Καταπιεζω τον εαυτό μου όταν βγαίνω έξω να μην φανεί στους γύρω μου, αλλά τελικά νιώθω χειρότερα. Είναι ένας λόγος που απομονώνομαι και δεν πολυβγαίνω. Τον τελευταίο καιρό όμως δεν μπορώ καθόλου, μάλλον θα αναγκαστώ να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα στη ζωή μου , ενώ ξέρω πως υπάρχουν κάποια καλά στη ζωή μου είναι σαν να έχει θολώσει το οπτικό μου πεδίο . Δεν θυμάμαι να είχα ποτέ ψυχολογική υποστήριξη παρά μόνο κριτική που με κούραζε ψυχολογικά. Προσπαθώ αλλά νιώθω ότι δεν είναι αρκετό. Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός που ήταν πιο δραστήριος. Αλλιώς είχα υπολογίσει κάποια πράγματα και αλλιώς ήρθαν. Με πνίγει αυτή η απελπισία και η ματαιότητα. Θέλω πολύ να προχωρήσω, αλλά πρώτη φορά το ενδεχόμενο λάθους με κρατάει πισω. Δεν μιλάω σε κανέναν για αυτά και έχω σκάσει. Εξάλλου δεν θα υπήρχε ανταπόκριση, ουτε πρόταση βοήθειας, παρά μόνο κριτική. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος και το κουβαλάω όλο μόνη μου. Έχει αρχίσει και βαράει ψυχοσωματικά. Δεν μπορώ να βρω ηρεμία. Πως βγαίνουμε απ' αυτό το αδιέξοδο;