Μοιάζουν πολύ τα όσα γράφεις με τη δική μου περίπτωση. Έπαιρνα ήπια αντικαταθλιπτικά για το άγχος γιατί πέρασα μια πολύ δύσκολη και κακη φάση στη ζωή μου. Ακόμη δεν έχω συνέλθει πλήρως από το στρες. Η μόνη διαφορά είναι πως αν και απέφευγα τους άλλους όπως και τώρα απλά τώρα όχι σε τέτοιο βαθμό δεν τους μιλούσα για τα προβλήματα μου. Είχα ήδη αποφασίσει να μην τα μοιραστώ γιατι δεν ήθελα. Όμως σε όποιον έφερε μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση μου τα έχωσα και απογοητεύτηκα από την αναισθησία του. Πιστεύω πως η πολύ ανοχή με έκανε να χάσω την υπομονή μου με κάποιες συμπεριφορές και μόνο στην ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να τις φάω ξανά στη μάπα προτιμώ να μην ασχοληθώ καθόλου. Έχω υψώσει τείχος στην προσπάθεια να βάλω όρια και να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Δεν έχω βρει τη χρυσή τομή. Έχω κουραστεί πολύ ψυχολογικά τα τελευταία χρόνια μετά από κάποια πολύ δυσάρεστα γεγονότα. Θέλω να τα ξεχάσω όχι για να μην τα θυμάμαι, αλλά για να μην με πονάνε. Θα περάσει κάποια στιγμή αλλά με πιέζω κι έχω γίνει ανυπόμονη να τελειώσει όλο αυτό. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για την απάντηση.