Η πολύτιμη ελευθερία της κριτικής

Η πολύτιμη ελευθερία της κριτικής Facebook Twitter
Κάποιος κόσμος κινητοποιείται για μια υπόθεση ζωής και θανάτου και ξανασυζητούνται κρίσιμα για όλους μας ζητήματα της ειρήνης, του πολέμου, της δικαιοσύνης και των όρων της σε μια γωνιά του κόσμου. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0


ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ οι παγκόσμιες αντιδράσεις συνοδεύονται από σοβαρές διαφωνίες και αναστάτωση, ιδίως στον χώρο της διανόησης και των πανεπιστημιακών (αν και όχι τόσο στη χώρα μας). Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Σκοτώνονται άνθρωποι, καταστρέφονται υποδομές, ο «πόλεμος του Ισραήλ με τη Χαμάς» έχει γίνει μια φονική εκστρατεία επί δικαίους και αδίκους και όλο αυτό περιπλέκει τη συζήτηση για τις ρίζες της σύγκρουσης, τον αντισημιτισμό και τον αντισιωνισμό, τις ευθύνες της Δύσης ή των αραβικών κρατών.

Η διαμάχη είναι πολυεπίπεδη και εμπλέκει, όπως είδαμε, και έναν αριθμό νέων ανθρώπων στις χώρες της Ευρώπης και στη Βόρεια Αμερική, ριζοσπαστικούς και αντιπολιτευόμενους χώρους που πολλοί βλέπουν την Παλαιστίνη ως ένα νέο Βιετνάμ.

Λέω πως δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς. Και κάτι ακόμα: δεν έχει τόση σημασία αν διαφωνεί κανείς με συγκεκριμένες διατυπώσεις, τη γραμμή της μίας ή της άλλης ανάλυσης ή μεμονωμένα συνθήματα (που φτιάχνουν, ωστόσο, ένα πλαίσιο ερμηνείας των γεγονότων). Το σημαντικό είναι ότι κάποιος κόσμος κινητοποιείται για μια υπόθεση ζωής και θανάτου και ξανασυζητούνται κρίσιμα για όλους μας ζητήματα της ειρήνης, του πολέμου, της δικαιοσύνης και των όρων της σε μια γωνιά του κόσμου.

Υποθέτω ότι η γενίκευση που έχει ηθική βαρύτητα είναι να είμαστε κατά της βαρβαρότητας. Έχουμε ωστόσο μάθει καλά πως η βαρβαρότητα δεν έχει ένα και μόνο πρόσημο, ούτε μια αποκλειστική πηγή προέλευσης.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία όμως το χειρότερο θα ήταν η εύκολη απαξίωση και η διάθεση περιστολής του κριτικού λόγου. Όλοι/-ες έχουμε όχι απλώς το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να μη σιωπούμε για εγκλήματα, μαζικές παραβιάσεις δικαιωμάτων, καταχρήσεις εξουσίας και στρατηγικές εκφοβισμού.

Όπως δεν είναι αντισημιτική η απόρριψη των επιλογών του ισραηλινού establishment και της ισοπεδωτικής εκστρατείας στη Γάζα και τώρα στη Ράφα, έτσι δεν είναι «ισλαμοφοβική» και η ρητή εναντίωση στα σχέδια της Χαμάς ή στα «αντιστασιακά» διαπιστευτήρια του Ιράν και των οργανώσεων που ελέγχει. Μπορούμε να είμαστε υπέρ του άμεσου τερματισμού του πολέμου και την ίδια στιγμή να λέμε ότι τα προβλήματα ρύθμισης της ειρήνης και της δικαιοσύνης για τους λαούς είναι σύνθετα, επίπονα και δεν χωρούν στο πρωτόλειο σχήμα «καλοί» vs «κακοί».

Προφανώς και μια τέτοια συζήτηση δεν θα είναι αποστασιοποιημένα ψύχραιμη, ούτε απαλλαγμένη από εντάσεις. Όταν έχεις δίπλα σου μια θερμή ζώνη πολέμου και βίας, οι απόψεις δεν μπορεί να είναι πάντα με διπλωματική αβροφροσύνη και ανεπίληπτη ευγένεια. Το πάθος, ωστόσο, δεν μπορεί να γίνεται δικαιολογία για να κατασκευάζουμε μάχιμες καρικατούρες, όπου οι μεν εμφανίζονται ναζί αντισημίτες και οι δε υποτακτικοί του Νετανιάχου, οι μεν χαμασίτες και οι δε γενοκτόνοι.

Υπάρχουν πολλές δίκαιες ευαισθησίες και μαζί –και δίπλα τους– κάποιες απαράδεκτες θέσεις. Η ευαισθησία για τις ζωές των Παλαιστινίων, για την τύχη των Ισραηλινών ομήρων, για την καταστροφή κρίσιμων υποδομών υγείας και περίθαλψης, για την επισιτιστική κρίση που σκοτώνει κι αυτή. Απαράδεκτη είναι όμως η προγραφή μιας πολυσύνθετης ιστορικής πραγματικότητας όπως ο σιωνισμός (με τις πολλές διαφορετικές εκδοχές του από τις αρχές του εικοστού αιώνα) ως εγκληματικής και ρατσιστικής ιδεολογίας. Και αδικαιολόγητη η ετοιμότητα κάποιων να δουν στα κινήματα αλληλεγγύης στα campus της Ευρώπης ή της Αμερικής έναν μαχητικό αντιεβραϊσμό «παρόμοιο» με των φασιστών.   

Αν ψάξουμε, φυσικά, στις εικόνες ή στα κείμενα (μέσα στο χάος), θα βρούμε αρκετά πειστήρια για τη μία ή την άλλη θέση. Κείμενα που ερμηνεύουν τη λογική του Ισραήλ ως ενσάρκωση της αιώνιας δυτικής-λευκής αποικιοκρατίας ή άρθρα που βλέπουν στις διεθνείς κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη κάποιου είδους αντισημιτικό πογκρόμ, αν όχι μια αριστερο-ισλαμιστική εκστρατεία.

Τέτοιες θέσεις μπορεί να εντυπωσιάζουν μερικούς με την κρυστάλλινη απλότητά τους, δεν πρέπει όμως να υπονομεύουν την ελευθερία της κριτικής των υπολοίπων, όσων δεν συμμεριζόμαστε το απατηλό μεγαλείο της γενίκευσης. Υποθέτω ότι η γενίκευση που έχει ηθική βαρύτητα είναι να είμαστε κατά της βαρβαρότητας. Έχουμε ωστόσο μάθει καλά πως η βαρβαρότητα δεν έχει ένα και μόνο πρόσημο, ούτε μια αποκλειστική πηγή προέλευσης. Υπάρχουν εκδοχές βαρβαρότητας μέσα στον σιωνισμό, στο ριζοσπαστικό Ισλάμ, σε τομείς της παγκόσμιας δεξιάς και δυνάμεις που οι ίδιες αυτοτοποθετούνται στην αριστερά. Βαρβαρότητες στον φιλελεύθερο πρώτο κόσμο και σε καθεστώτα ή κινήματα που ανήκουν στον παγκόσμιο Νότο.

Επιδιώκοντας, τελικά, να σώσουμε το νόημα της αλληλεγγύης στα θύματα της βαρβαρότητας, χρειαζόμαστε ανοιχτές δυνατότητες κριτικής. Παραφράζοντας τον Τόνι Τζαντ, χρειάζεται να μιλάμε για τα «δεινά που μαστίζουν τις χώρες», δίχως απαίτηση να συμμορφωθούν και οι άλλοι, οι φίλοι και συνάδελφοί μας, στα δικά μας μέτρα και σταθμά.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ