Πότε γελάσατε τελευταία φορά με την ψυχή σας σε κωμωδία;

Πότε γελάσατε τελευταία φορά με την ψυχή σας σε κωμωδία; Facebook Twitter
Monty Python and the Holy Grail (1975)
0

ΠΟΤΕ ΓΕΛΑΣΑΤΕ –με την ψυχή σας που λένε– τελευταία φορά σε σύγχρονη κωμωδία; Προσωπικά, θα πρέπει να πάω πολύ πίσω για να θυμηθώ περιπτώσεις ταινιών ή σειρών που μου προκάλεσαν γέλιο – αβίαστο, αυθόρμητο, τρανταχτό, άκομψο ίσως αλλά πηγαίο χαχανητό, όχι σαρκαστικό μειδίαμα, χαμόγελο συγκατάβασης ή μορφασμό αποστροφής όπως στην περίπτωση του τρέχοντος είδους της λεγόμενης «cringe» κωμωδίας.

Και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος. Υποτίθεται ότι εξακολουθούν να κυκλοφορούν άπειρες κωμωδίες (με κάποια τεχνική έννοια του όρου έστω) και ακόμα περισσότερες «σάτιρες», αλλά σπανίως πρόκειται για το είδος εκείνο που προκαλούσε τακτικά κύματα γέλιου, μέχρι δακρύων σε κάποιες περιπτώσεις, στις αίθουσες – είτε επρόκειτο για «σωματικές» φάρσες, είτε για Μόντι Πάιθον, είτε για Γούντι Άλεν, είτε για ξέφρενες παρωδίες, είτε για οτιδήποτε άλλο κατά καιρούς συνένωνε μέσω του γέλιου μια ευρεία γκάμα θεατών.   

Νομίζω ότι αυτό που φρενάρει την κωμωδία του λυτρωτικού γέλιου στις μέρες μας δεν είναι οι σύγχρονες πολιτικές ευαισθησίες αλλά το γεγονός ότι σπανίως συμφωνούμε πλέον με το τι είναι αστείο και τι όχι.

Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μια ταινία σαν το Poor Things έχει καταταγεί επίσημα στο είδος της κωμωδίας. Και ενώ το φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου, ειδικά σε σχέση με άλλες σύγχρονες «κωμωδίες», έχει αρκετές στιγμές όπου λειτουργούν εξαιρετικά οι παραδοσιακοί κωμικοί μηχανισμοί, κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν βγήκε από το Poor Things δηλώνοντας ότι δεν «του έμεινε άντερο» από τα γέλια.

Το ίδιο ισχύει εδώ και καιρό και με τις περισσότερες σειρές που χαρακτηρίζονται κωμικές, παρότι μόνο κατ’ όνομα είναι τέτοιες συνήθως, και για εντελώς τεχνικούς λόγους (λόγω μικρότερης διάρκειας επεισοδίου από τα «δράματα»).

Δεν πιστεύω ότι αποτελεί επαρκή εξήγηση γι’ αυτή την εξέλιξη ένα νέο είδος πουριτανισμού που έχει ενσκήψει στην κουλτούρα ή η επέλαση μιας λεγόμενης «woke» αντίληψης που δεν σηκώνει αστεία με κανέναν και με τίποτα. Ποτέ άλλωστε δεν ήταν αστείο το «πέσιμο» σε αδύναμους ή σε μειονότητες, και μάλιστα χωρίς κανένα πνεύμα, χωρίς κανέναν αυτοσαρκασμό, παρά μόνο με μια ψευτο-μηδενιστική προδιάθεση και με μια αλαζονική σκληρότητα.

Δικαίως κόπηκαν οι χονδροειδείς καφρίλες εις βάρος εύκολων και αθώων στόχων, οι οποίες συνιστούν απλά σκατόψυχη διάθεση και –το πιο σημαντικό– κακή κωμωδία.

Νομίζω ότι αυτό που φρενάρει την κωμωδία του λυτρωτικού γέλιου στις μέρες μας δεν είναι οι σύγχρονες πολιτικές ευαισθησίες αλλά το γεγονός ότι σπανίως συμφωνούμε πλέον με το τι είναι αστείο και τι όχι. Επίσης, το είδος μοιάζει να έχει διαβρωθεί από μια, αφόρητη συχνά, διάθεση διδακτισμού, ευσεβισμού και «θετικής σκέψης» που προσκρούει άγαρμπα στην παραβατική φύση της κωμωδίας και στη δυσανεξία της προς την υψηλοφροσύνη και την ευσέβεια.

Η κωμωδία μας κάνει ιδανικά να γελάμε με τα πιο ταμπού ζητήματα και με τις πιο αμήχανες καταστάσεις όσο και με τις πιο σκληρές αλήθειες της ζωής, που συχνά μόνο με την απελευθέρωση ψυχικής ενέργειας που φέρνει το πηγαίο γέλιο αντιμετωπίζονται.    

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Εμείς και οι «μουλάδες»

Daily / Εμείς και οι «μουλάδες»

Για μια χώρα που η Εκκλησία έχει τόση μεγάλη εξουσία (και τόσο αμύθητη περιουσία), που ισχύει σε μια ολόκληρη περιοχή της το άβατο για τις γυναίκες και που αρνείται σθεναρά τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, σαν πολύ έντονη άποψη δεν έχουμε για το Ιράν;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Daily / Ύβρις πιο βαθιά κι από τον ωκεανό

Το νέο ντοκιμαντέρ του Netflix «Titan: The OceanGate Disaster» για τις συνθήκες που οδήγησαν στο μοιραίο, τελευταίο ταξίδι του υποβρύχιου σκάφους Titan με προορισμό το ναυάγιο του «Τιτανικού», λειτουργεί ως παραβολή για τις συνέπειες της ύβρεως και της απληστίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Daily / Ήταν «αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» επειδή ήταν αλλιώς ο Δημήτρης Χατζηχρήστος 

Ως προσωπικότητα, ως χαρακτήρας και ως φυσιογνωμία, ο «μεσσίας της Σκεπαστής» - κάπως έτσι τον θυμάμαι – ήταν κατά κοινή ομολογία μια ξεχωριστή και ρομαντική περίπτωση μέσα στον άγριο κόσμο του «οπαδικού κινήματος».  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Daily / Περιμένοντας τον «τυφώνα» Κίμπερλι

Μέχρι να επικυρωθεί και τυπικά ο διορισμός της και σε αναμονή του ερχομού της τον επόμενο μήνα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ «Κέρδισε κάθε μάχη» του 2015, ένα υβρίδιο απομνημονευμάτων και εγχειριδίου αυτοβοήθειας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Daily / Murderbot: Η δυστοπία μπορεί να είναι εξαιρετικά ψυχαγωγική

Η σειρά του Apple TV+ με πρωταγωνιστή έναν απολαυστικό Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ λειτουργεί συγχρόνως ως περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, ως κωμωδία καταστάσεων και ως μια σαρκαστική εξερεύνηση του τι ακριβώς σημαίνει ελεύθερη βούληση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είδα τον Διονύση κάποτε

Daily / Είδα τον Διονύση κάποτε

Το εξαιρετικά εμπνευσμένο φιλμ που είχε γυρίσει πριν από μισό αιώνα ο Λάκης Παπαστάθης για να συστήσει ή να υπενθυμίσει στο τηλεοπτικό κοινό τον Διονύση Σαββόπουλο, βρίσκεται πλέον διαθέσιμο στο Ertflix ως πολύτιμο κειμήλιο μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης στιγμής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ