«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Ήρωες που αναδύονται από το σκοτάδι σκίζοντας τον πηχτό αέρα της φτώχειας, της παράνοιας, της ανημπόριας με τα νύχια, τα μαχαίρια, ή τις φωνές τους. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Από την πρώτη στιγμή, η παράσταση ξεκαθαρίζει τη θέση της. Από την πρώτη στιγμή, το εν Αθήναις alter ego του ντοστογιεφσκικού Ρασκόλνικοβ, o Μιχάλης Σχίζας, εμφανίζεται ενώπιόν μας και μας «συστήνεται» ιδεολογικά: «Καλησπέρα, φίλοι, σήμερα θα μιλήσουμε για το έγκλημα. Τι είναι όμως το έγκλημα;» θα μας ρωτήσει.

Αμέσως μετά, χωρίς περιστροφές, θα κατακρίνει το δικαίωμα του κρατικού μηχανισμού να ασκεί βία και να δολοφονεί τους πολίτες όχι μόνο χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια, αλλά, αντίθετα, να χειροκροτείται. «Φίλοι μου, δεν υπάρχει Άουσβιτς χωρίς κράτος», καταλήγει ο Μιχάλης και, αφού μας το καταστήσει σαφές, αφήνει τη δράση να εκτυλιχθεί, παρεμβαίνοντας όποτε το θεωρεί σκόπιμο να εξηγήσει περαιτέρω τις απόψεις του.

Ξανά και ξανά, η σκηνική μεταγραφή του μυθιστορήματος φανερώνει το πολιτικό της υπόβαθρο: τις αναρχικές επιρροές της, τον έρωτά της για τη βία, τη γοητεία που της ασκεί η πιθανότητα ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης αλλά και η φαντασίωση υπέρβασης της κοινής, αγελαίας ηθικής, που κρατάει τους ανθρώπους σκλάβους στα δεσμά τους, δυστυχείς. 

Ο Ντοστογιέφσκι δεν εξασφαλίζει εύσχημες λύσεις, πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες. Δεν δίνει οδηγίες ούτε εξηγήσεις για μια καλύτερη ζωή. Δεν ερμηνεύεται ο Ντοστογιέφσκι, κι όμως αυτό προσπάθησε να κάνει ο σκηνοθέτης: να τον ερμηνεύσει και μάλιστα μέσα από πρίσμα στενό, ηθικολογικό. 

Φοιτητής Εγκληματολογίας, ο Μιχάλης (Θοδωρής Σκυφτούλης) ζει σε μια ακατάστατη γκαρσονιέρα, παίζει PlayStation, κραδαίνει το φωτόσπαθο του Λουκ Σκάιγουοκερ από τον Πόλεμο των Άστρων, διαβάζει αναρχική θεωρία και Νίτσε, αρνείται να εργαστεί –και κοροϊδεύει όσους εργάζονται–, φρίττει όταν ακούει να μιλούν για χρήματα («λεφτά, λεφτά, λεφτά!» λέει αηδιασμένος), ενώ νοσταλγεί τις «ωραίες εποχές», τότε που οι άνθρωποι σκότωναν «για υψηλά ιδανικά, για υψηλές αξίες, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης». Έτσι κι εκείνος, θέλει να γίνει ήρωας: να ξεριζώσει τα «καρκινώματα», να εξοντώσει τα λαμόγια, τους εκμεταλλευτές, τα παράσιτα, να υπερβεί τα ηθικά εμπόδια, να διαπράξει το έγκλημα και να ξεχωρίσει από το κοπάδι.

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Εξαιρετική η Άννα Μάσχα, μια άκρως συγκινητική αποθέωση της μικροαστής μάνας, ενώ η σκηνή του Ζoom διαλόγου με τον γιο της, που τοποθετεί την ηθοποιό ανάμεσά μας, δίπλα μας, αποδεικνύεται μία από τις δυνατότερες της παράστασης. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Αν ο Ρασκόλνικοβ, αναλογιζόμενος το έγκλημα, βιώνει μια ιλιγγιώδη ψυχική σύγχυση, ο Μιχάλης, από τη μεριά του, εμφανίζεται γεμάτος αυτοπεποίθηση, σίγουρος για την αξία του αιματηρού σκοπού του. Αν, μετά το έγκλημα, ο Ρασκόλνικοβ βυθίζεται στον πυρετό, παραληρεί και τρέμει, αν το ίδιο του το σώμα υφίσταται μια φρικτά επώδυνη δοκιμασία προτού μπορέσει να επιστρέψει στον κόσμο των ανθρώπων, ο Μιχάλης δεν έχει τέτοια θέματα: αλωνίζει ανέμελος στους δρόμους της Αθήνας –όπως μας τον παρουσιάζουν τα ταινιάκια που προβάλλονται κάθε τόσο στο βάθος της σκηνής–, με τη δερμάτινη μπέρτα του να ανεμίζει και τις σκέψεις του να ζωντανεύουν ως προφορικό εγχειρίδιο πολιτικής ανυπακοής.

Αν ο Ρασκόλνικοβ βλέπει εφιάλτες και ξυπνάει κομματιασμένος, ο Μιχάλης ουδέποτε αμφιβάλλει, ουδέποτε κοντοστέκεται, ουδέποτε ιδρώνει. Μας υποδέχεται χαρωπά στην έναρξη της παράστασης, αποκαλώντας μας «φίλους», μας κάνει κήρυγμα πώς να γίνουμε καλοί αναρχικοί, ενώ στο τέλος, με εξίσου παιχνιδιάρικο ύφος, κατεβαίνει στην πλατεία για να μας ομολογήσει «θεατρικά» την ενοχή του.

Αν ο ο Ρασκόλνικοβ αναλογίζεται την αυτοκτονία ή λογίζεται τρελός από τους γύρω του, ο Μιχάλης, στις δύσκολες στιγμές, παίζει ένα video game «Κill the police ή πώς να κάνετε ντου στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς σας» και εκτονώνεται δεόντως.

Με άλλα λόγια, ο Μιχάλης θα μπορούσε να είναι μια ανάλαφρη βερσιόν ή μια καρικατούρα του Ρασκόλνικοβ. Δεν το παιδεύει πολύ το πράγμα. Ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει. Προτάσσει καθαρές απαντήσεις, μονοσήμαντες, απλουστευτικές ερμηνείες, βλέπει τους «καλούς» και τους «κακούς», ξέρει σε ποιους ανήκει.

Όλη η αμφισημία, όλη η αγωνία, όλη η σπαρακτική πολυπλοκότητα και η αδάμαστη ρευστότητα που χαρακτηρίζουν το Έγκλημα και τιμωρία εδώ μπαίνει σε όμορφα κουτάκια, τακτοποιείται σε οικείους δυισμούς, σε βολικά σχήματα αιτίου-αιτιατού. Η κακή, χυδαία τοκογλύφα και ο καλός, οργισμένος επαναστάτης. Η κοινωνική σήψη και το ξερίζωμα των καρκινωμάτων. Το κράτος δολοφόνος και ο Ρομπέν των φτωχών.

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Προς μεγάλη μας λύπη, διαπιστώνουμε ότι το queer ακόμη παρουσιάζεται με τα στερεότυπα του ’60, κρίνοντας από την γκράντε «φτερού»-«Μαρικόν» του Δημήτρη Παπάζογλου. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ο Ντοστογιέφσκι, όμως, δεν εξασφαλίζει εύσχημες λύσεις, πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες. Δεν δίνει οδηγίες ούτε εξηγήσεις για μια καλύτερη ζωή. Δεν ερμηνεύεται ο Ντοστογιέφσκι, κι όμως αυτό προσπάθησε να κάνει ο σκηνοθέτης: να τον ερμηνεύσει και μάλιστα μέσα από πρίσμα στενό, ηθικολογικό. Με όχημα το Έγκλημα και Τιμωρία, να μας κάνει μάθημα πολιτικής θεωρίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Να μας ζητήσει να διαλέξουμε πλευρά: αν είμαστε «προχωρημένοι», τότε να συμμαχήσουμε με τον Μιχάλη. Αν όχι, τότε μας έφαγε η μαρμάγκα.

Έχει, παρ’ όλα αυτά, κάτι γοητευτικό αυτό το θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν που οικοδόμησε ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του πάνω στη σκηνή της Στέγης: ένα μπαρ για αλκοολικούς, ξοφλημένους, σεξεργάτριες και αστυνόμους∙ ένα φοιτητικό διαμέρισμα όπου πηγαινοέρχεται νυχθημερόν κάθε καρυδιάς καρύδι και όπου όλα μπορούν να συμβούν, από γλέντια και συνοικέσια μέχρι βιασμούς και μαχαιρώματα∙ το ημιφωτισμένο γραφείο ανάκρισης του Πορφύρη∙ το «ενεργειακό» ροζ κουβούκλιο της Σόνιας∙ η ρεσεψιόν του ξαναμμένου ξενοδοχείου «Οι Λευκές Νύχτες» (όπου, προς μεγάλη μας λύπη, διαπιστώνουμε ότι το queer ακόμη παρουσιάζεται με τα στερεότυπα του ’60, κρίνοντας από την γκράντε «φτερού»-«Μαρικόν» του Δημήτρη Παπάζογλου).

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Ο Θοδωρής Σκυφτούλης με τη Νίκη Σερέτη. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Μέσα σε αυτά τα δωμάτια, που μοιάζουν το ένα να ξεπηδάει από την κοιλιά του άλλου, κατοικούν σιχαμεροί μεγαλοδικηγόροι-ρουφήχτρες (ο πάντα πληθωρικός Μάνος Καζαμίας), διεστραμμένοι εφηβόφιλοι που στάζουν μολυσματική λαγνεία (Κώστας Φαλελάκης), wannabe τραγουδίστριες με τσαγανό (Ιώβη Φραγκάτου), φιλότιμα αγόρια με καλές προθέσεις (Στέλιος Τυριακίδης), ημιτρελαμένες πρώην αριστοκράτισσες και νυν καθαρίστριες που απαγγέλλουν Τσέχοφ (Νίκη Σερέτη), αμετανόητοι μεθύστακες-στωικοί φιλόσοφοι (Τσέζαρις Γκραουζίνις) κ.ο.κ. Οι ερμηνείες του θιάσου, είτε περισσότερο είτε λιγότερο ολοκληρωμένες, προσφέρουν όλες κάτι ιδιαίτερο στο συνολικό αποτέλεσμα.

Εξαιρετική η Άννα Μάσχα, μια άκρως συγκινητική αποθέωση της μικροαστής μάνας, ενώ η σκηνή του Ζoom διαλόγου με τον γιο της, που τοποθετεί την ηθοποιό ανάμεσά μας, δίπλα μας, αποδεικνύεται μία από τις δυνατότερες της παράστασης. Εξίσου ευθύβολη και συναρπαστική η Μπέττυ Βακαλίδου ως αδίστακτη τοκογλύφα (αν και πάλι εδώ η σκηνή με τον Μιχάλη λειτουργεί διαιωνίζοντας στερεότυπα εις βάρος των queer ατόμων, που τα σκέλια τους βλέπουν χαρά μονάχα εκβιάζοντας τα «θύματά» τους).

Σαγηνευτική, τέλος, η Σόνια της Έρρικας Μπίγιου, μισή νεράιδα, μισή γκουρού των συμπαντικών δονήσεων που ξέρει πώς να ανακουφίζει μια τρικυμισμένη ψυχή από τα άλγη των τύψεων. Ο γήινος λαϊκός ντετέκτιβ Πορφύρης του Βασίλη Μπισμπίκη αναδεικνύει αβίαστα τη διττή επιθυμία του ήρωά του: να ωθήσει τον Μιχάλη στην ομολογία, από τη μια, αλλά και να τον αντιμετωπίσει με βαθιά κατανόηση και συμπόνια, από την άλλη.

Ήρωες που αναδύονται από το σκοτάδι σκίζοντας τον πηχτό αέρα της φτώχειας, της παράνοιας, της ανημπόριας με τα νύχια, τα μαχαίρια, ή τις φωνές τους, κλοτσώντας και βλαστημώντας, διεκδικούν την προσοχή μας σε αυτή την παράσταση που, όταν ξεχνά την ηθικολογική της παρόρμηση, τότε φανερώνει το αληθινό πάθος της, τη δύναμή της, δηλαδή το να πλάθει ζωντανούς χαρακτήρες και παλλόμενες ανθρώπινες καταστάσεις.

«Έγκλημα και Τιμωρία: Αθήνα»: Στο θορυβώδες, πολύχρωμο, λούμπεν σύμπαν του Βασίλη Μπισμπίκη Facebook Twitter
Ευθύβολη και συναρπαστική η Μπέττυ Βακαλίδου ως αδίστακτη τοκογλύφα. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Μπισμπίκης: «Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει»

Θέατρο / Βασίλης Μπισμπίκης: «Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει»

Ακόμα μια τολμηρή μεταγραφή ενός κλασικού έργου, του Ντοστογιέφσκι αυτήν τη φορά, έχει ετοιμάσει ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης και ηθοποιός, τοποθετώντας το «Έγκλημα και Τιμωρία» στη σημερινή Ομόνοια και φέρνοντας τον ακραίο ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τη δουλειά του στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Βασίλης Μπισμπίκης: «Όταν κρύωνα στην Ομόνοια οι τρανς με βοήθησαν»

Θέατρο / Βασίλης Μπισμπίκης: «Όταν κρύωνα στην Ομόνοια, οι τρανς με βοήθησαν»

Έναν φόρο τιμής σε πρόσωπα από το περιθώριο που τον βοήθησαν στο παρελθόν θα παρουσιάσει ο Βασίλης Μπισμπίκης, με τη σύγχρονη, drag διασκευή στα «Κόκκινα Φανάρια» που ετοιμάζει στον Τεχνοχώρο Cartel – παρακολουθήσαμε σε αποκλειστικότητα την πρόβα της πολυαναμενόμενης παράστασης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ