Γιατί δεν μιλάει κανείς για το προσφυγικό πια;

prosfygiko Facebook Twitter
Γιατί, άραγε, αυτή η ξαφνική σιωπή, σαν να έχει λυθεί το θέμα ή σαν να μην έχουμε πια τίποτα να πούμε γι’ αυτό; Φωτο: EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
0

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΑΚΛΗΣΗΣ της παρασημοφόρησης του Ιάσονα Αποστολόπουλου έφερε στο φως ένα θέμα για το οποίο είχαμε καιρό να ακούσουμε, το προσφυγικό.

Θυμάστε μια περίοδο που όλα τα κανάλια το είχαν πρώτη είδηση, τα ρεπορτάζ το ένα μετά το άλλο, ανταποκριτές στη Λέσβο, στη Χίο, στη Βόρεια Ελλάδα; Και μετά… το απόλυτο τίποτα. 

Γιατί, άραγε, αυτή η ξαφνική σιωπή, σαν να έχει λυθεί το θέμα ή σαν να μην έχουμε πια τίποτα να πούμε γι’ αυτό; Κι όμως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο είχαμε 4.172 αφίξεις από θάλασσα ή στεριά, εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό είναι παιδιά, και, το κυριότερο, 102 ανθρώπους να έχουν χάσει τη ζωή τους ή να αγνοούνται το 2020.

Φυσικά, η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη σε σχέση με αυτό που συναντήσαμε πριν από μερικά χρόνια, αφού, σύμφωνα με τις σχετικές κυβερνητικές ανακοινώσεις, οι άνθρωποι που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα νησιά έχουν μειωθεί κατά 77% και συνολικά στη χώρα κατά 45%, οι διαδικασίες ασύλου έχουν βελτιωθεί και προσεγγίζουν τα ευρωπαϊκά πρότυπα, οι επαναπατρισμοί –συμφωνείς ή διαφωνείς, και αν εξαιρέσεις τα προβλήματα που παρουσιάζονται από την Τουρκία‒ έχουν μπει σε έναν δρόμο. Αλλά δεν παύει να υπάρχει το πρόβλημα. 

Ούτε ο αριθμός των αφίξεων είναι μικρός για να αγνοηθεί ή για να μας επιτρέπεται να αδιαφορούμε, ούτε ο αριθμός εκείνων που χάνονται ή αγνοούνται, ούτε η κατάσταση διαμονής αυτών των ανθρώπων στους χώρους φιλοξενίας έχει αλλάξει σημαντικά, παρά την οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. 

Ούτε ο αριθμός των αφίξεων είναι μικρός για να αγνοηθεί ή για να μας επιτρέπεται να αδιαφορούμε, ούτε ο αριθμός εκείνων που χάνονται ή αγνοούνται ‒για την ακρίβεια, και ένας άνθρωπος να αγνοείται ή να χάνεται στη χώρα μας θα έπρεπε να μας απασχολεί, ακόμη και αν είναι… λουόμενος‒, ούτε η κατάσταση διαμονής αυτών των ανθρώπων στους χώρους φιλοξενίας έχει αλλάξει σημαντικά, παρά την οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. 

Για παράδειγμα, διαβάζοντας τις ανακοινώσεις της Ύπατης Αρμοστείας, δηλώσεις αξιόπιστων ΜΚΟ αλλά και ακούγοντας τις προσωπικές μαρτυρίες φίλων που σέβομαι και ασχολούνται με το θέμα, μετά τη φωτιά στη Μόρια 7.000 άνθρωποι συνεχίζουν να μένουν στο νέο κέντρο φιλοξενίας στο Καρά Τεπέ, σε χώρο σχεδιασμένο να χωράει ούτε τους μισούς, χωρίς να υπάρχει σύνδεση με το υδρευτικό δίκτυο, το νερό μεταφέρεται με φορτηγά, λίγες ντουζιέρες (αν θυμάμαι καλά τριάντα έξι) εξυπηρετούν όλον αυτόν τον κόσμο ‒άνδρες και γυναίκες(!)‒, η προσωπική υγιεινή γίνεται με… κουβάδες και ελλιπή ηλεκτροδότηση ή θέρμανση, ελλείψεις που ειδικά τη χειμερινή περίοδο κάνουν τη ζωή ανυπόφορη και, δυστυχώς, η εγκληματικότητα είναι ακόμα υψηλή, κυρίως απέναντι σε γυναίκες και παιδιά.  

Ειλικρινά, και χωρίς να έχω απολύτως καμία αντιπολιτευτική διάθεση, αναρωτιέμαι πού επενδύονται αυτά τα κεφάλαια που προορίζονται ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό, πώς κατανέμονται, γιατί δεν μαθαίνουμε πια τι γίνεται στα κέντρα, γιατί δεν βλέπουμε φωτογραφίες και ρεπορτάζ και γιατί δεν ενδιαφέρεται πια κανένας να μάθει.

Θέλουμε ή δεν θέλουμε, έχουμε στην ευθύνη μας αυτήν τη στιγμή περίπου 50.000 ανθρώπους που μας «χτύπησαν» την πόρτα και αναγκάστηκαν να φύγουν από τα σπίτια τους επειδή τους έδιωξε είτε ο πόλεμος, είτε ένα δικτατορικό και αυταρχικό καθεστώς, είτε η φτώχεια. Πέρασαν πολλά μέχρι να έρθουν εδώ, αλλά τα κατάφεραν. Η δική μας δουλειά είναι, μέχρι να βρεθεί τρόπος να φτάσουν εκεί που θέλουν να φτάσουν, να τους φιλοξενήσουμε με ασφάλεια, σεβόμενοι τα δικαιώματά τους και τηρώντας τον νόμο. 

Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι δεν υπάρχει ζεστή πολιτική βούληση. 

Εγώ θα υποθέσω με καλή πίστη ότι θέληση υπάρχει, το κενό όμως ανάμεσα στη θέληση και την εφαρμογή του νόμου είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει τη διαχειριστική ικανότητα από το χάος.

Γράφει ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος στο βιβλίο του «Αν το προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση» (εκδόσεις Πόλις): «… το παρόν βιβλίο γράφτηκε με σκοπό να προσφέρει επιχειρήματα σε όσους πιστεύουν ότι το προσφυγικό και το μεταναστευτικό είναι ζητήματα τα οποία η ελληνική κοινωνία ‒είτε της αρέσει είτε όχι‒ θα πρέπει να μάθει να ζει, χωρίς εξωραϊσμούς ή δαιμονοποιήσεις. Από αυτήν την άποψη θέλει πρωτίστως να υπηρετήσει την αρετή της επίγνωσης ως μοναδικής προϋπόθεσης για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο».

Διαβάστε το.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

refugees

Ελλάδα / Επαναπροωθήσεις προσφύγων: Ένα διαρκές ανθρωπιστικό έγκλημα

Το φαινόμενο των βίαιων επαναπροωθήσεων και των παράνομων απελάσεων δεν είναι καινούργιο, όμως οι πιο πρόσφατες καταγγελίες αποκαλύπτουν την έξαρση που παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χειμώνας στο Καρά Τεπέ

Αποστολή: Θοδωρής Αντωνόπουλος / Χειμώνας στο Καρά Τεπέ

Ένα μικρό οδοιπορικό στο προσφυγικό camp του Καρά Τεπέ στη Λέσβο σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, λόγω της πανδημίας, του χειμώνα, κυρίως όμως λόγω της άτεγκτης στάσης του κράτους απέναντι στις προσφυγικές ροές.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ