«Όταν ξεκίνησα να γράφω, πίστευα πως όλα έπρεπε να τα προσδιορίζει ο συγγραφέας. Για παράδειγμα, απαγορευόταν ρητά να πεις "το φεγγάρι". Έπρεπε να βρεθεί ένας προσδιορισμός, ένα επίθετο για το φεγγάρι. (Φυσικά, τα απλουστεύω τα πράγματα. Το ξέρω γιατί πολλές φορές έχω γράψει la luna, αλλά χρησιμοποιώ συμβολικά το παράδειγμα για να δείξω τι έκανα.) Θεωρούσα, λοιπόν, ότι όλα έπρεπε να προσδιορίζονται και δεν έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιώ συνηθισμένες εκφράσεις. Δεν έλεγα ποτέ ο τάδε ήρθε και έκατσε, επειδή αυτό παραήταν απλό και εύκολο. Νόμιζα πως όφειλα να ανακαλύψω κάποιον βαρύγδουπο τρόπο να το πω. Τώρα, βρίσκω ότι αυτά τα πράγματα είναι εν γένει ενοχλητικά για τον αναγνώστη. Όμως, πιστεύω ότι η ρίζα του ζητήματος έγκειται στο γεγονός ότι, όταν ο συγγραφέας είναι νέος, για κάποιο λόγο αισθάνεται ότι αυτό που πρόκειται να πει είναι μάλλον ανόητο ή ολοφάνερο ή κοινότοπο, και γι' αυτό προσπαθεί να το κρύψει κάτω από εξεζητημένα φτιασίδια, κάτω από λέξεις παρμένες από συγγραφείς του δέκατου έβδομου αιώνα. Σε αντίθετη περίπτωση, πασχίζει να γίνει μοντέρνος και κάνει το ανάποδο: επινοεί διαρκώς λέξεις ή προκαλεί συνειρμούς με αεροπλάνα, τρένα ή τον τηλέγραφο και το τηλέφωνο, επειδή προσπαθεί όσο μπορεί να είναι μοντέρνος. Ύστερα, με την πάροδο του χρόνου, νιώθει κανείς ότι οι ιδέες του, καλές ή κακές, πρέπει να διατυπώνονται απλά, εφόσον, όταν έχεις μια ιδέα, πρέπει να προσπαθείς να βάλεις τη συγκεκριμένη ιδέα, συναίσθημα ή διάθεση στο μυαλό του αναγνώστη. Εάν, ταυτόχρονα, προσπαθείς να γίνεις άλλος σερ Τόμας Μπράουνι, για παράδειγμα, ή άλλος Έζρα Πάουντ, τότε δεν σε βγάζει πουθενά. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ο συγγραφέας πάντα ξεκινάει από το να είναι πολύ περίπλοκος - παίζει ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλό. Θέλει να μεταδώσει μια συγκεκριμένη διάθεση, αλλά να είναι και σύγχρονος, κι αν όχι σύγχρονος, τότε γίνεται αντιδραστικός και τυποποιημένος. Όσο για το λεξιλόγιο, το πρώτο πράγμα που επιχειρεί να κάνει ένας νεαρός συγγραφέας, σε αυτήν τη χώρα τουλάχιστον, είναι να δείξει στους αναγνώστες του ότι κατέχει πλούσιο λεξιλόγιο, ότι ξέρει όλα τα συνώνυμα. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, στη μια γραμμή βάζει τη λέξη κόκκινο και παρακάτω τη λέξη βυσσινί, κι ύστερα μας δίνει διαφορετικές λέξεις για το ίδιο χρώμα πάνω-κάτω-μαβί».