Ξεχώρισαν από το πρώτο single τους «My Life, My Swag / My Swag, My Life» που κυκλοφόρησε την αρχή της άνοιξης, ένα μείγμα από ονειρικά φωνητικά που θύμιζαν τις δουλειές του Phil Spector στα '60s και τα μελοδράματα των Shangri-Las, με αιθέρια γυναικεία φωνητικά πάνω από ένα ηλεκτρονικό beat, σαν τα κομμάτια των St Etienne της εποχής του «So Tough». Η εντελώς απενοχοποιημένη ποπ του μυστηριώδους σουηδικού γκρουπ («μυστηριώδες» επειδή κανείς δεν γνωρίζει ποιοι είναι, πόσοι, δεν έχουν MySpace, δεν φωτογραφίζονται, κι όχι επειδή έχουν εξωφρενικό ή περίεργο ήχο) ακουγόταν περισσότερο ως διασκευή του «Wishing on a star» και λιγότερο σαν τα κομμάτια των Tough Alliance ή των Air France που είχαν ξετρελάνει πέρσι το Pitchfork. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους με τον προβλέψιμο τίτλο «JJ Νo 2» που ξεπερνάει κάθε προσδοκία για σουηδικό γκρουπ (η σουηδική σκηνή έχε βγάλει διαμαντάκια κατά καιρούς, αλλά τελευταία βγάζει κυρίως ανοησίες) και με 9 τραγούδια που διαρκούν λιγότερο από 27 λεπτά σημαδεύει το φετινό καλοκαίρι (κάτι που σε μεγάλο βαθμό είχε κάνει το EP των Air France).

Από το «Things Will Never Be The Same» που ανοίγει το δίσκο με τον αμυδρά caribbean ρυθμό και τους καλοκαιρινούς στίχους για θάλασσα και παραλία («I close my eyes and remember / a place in the sun where we user to live») μέχρι την απίθανη, αγνώριστη διασκευή στο «Lollipop» του Kanye West, που μετατρέπεται σε ένα mellow, μελιστάλακτο «Ecstasy» με απόηχο από Supremes στο πιο... new-age, ο δίσκος είναι βουτηγμένος σε μια γλυκερή νοσταλγία, με στίχους και μελωδίες που παραπέμπουν σε ένα σωρό τραγούδια του παρελθόντος, χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή αφελής ή υπερβολικά vintage. Στο «From Africa To Malaga» τα κρουστά γίνονται περισσότερο tribal, χωρίς όμως world γραφικότητες, ενώ προσεκτικά καλυμμένοι και κρυμμένοι πίσω από τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς στολίζουν τα κομμάτια με στίχους και μελωδίες από Abba (στο «My Hopes and Dreams») και το «Tell It To My Heart» της Taylor Dayne (στο «Me & Dean»), φτιάχνοντας ένα χαρμάνι που σε πολλές στιγμές θυμίζει το «Since I Left You» των Avalanches. Ακόμα κι αν δεν είναι ένα άψογο άλμπουμ (δεν είναι), οι σύντομες συνθέσεις και η μικρή του διάρκεια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να εντοπίσεις λάθη ή ψεγάδια, κι αυτό ακριβώς είναι το πιο μεγάλο τους κατόρθωμα: το ότι έφτιαξαν ένα δίσκο με ήχους με τους οποίους είναι εξοικειωμένος σχεδόν οποιοσδήποτε ακούει μουσική τα τελευταία 45 χρόνια και που αφήνεις να παίζει ολόκληρος μέχρι το τέλος, χωρίς να τον χορταίνεις, καλύπτοντας την κάθε αδυναμία του πίσω από τις σύντομες, γοητευτικές συνθέσεις. Τα φωνητικά επίσης μπορεί να μην ξεφεύγουν από τη μετριότητα, είναι όμως τόσο χαριτωμένα και όμορφα τοποθετημένα που σε γοητεύουν και τα ακούς με απόλαυση, ακόμα κι όταν ξέρεις ότι είναι «διορθωμένα» στο στούντιο. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει η Sincerely Yours, σίγουρα όμως είναι από τα πιο όμορφα ποπ άλμπουμ του φετινού καλοκαιριού.