Τετάρτη, 20:30, στο Σύνταγμα

Έχω δει τους πιο απίθανους ανθρώπους στη συγκέντρωση: παιδάκια, ηλικιωμένους, φοιτητές με γαλάζια πουκάμισα. Έχει τόσο πολύ κόσμο που ο μόνος χώρος που μας έχει μείνει να κάτσουμε είναι το δεξί σιντριβάνι - από εκεί ακούμε τα συνθήματα. Τα γιουχαΐσματα ξεκινούν από τη Βουλή και σκάνε σαν κύματα στη Φιλελλήνων μαζί με την κραυγή «κλέφτες - κλέφτες» και χειροκροτήματα. Όταν μπαίνουν θριαμβευτικά οι εργαζόμενοι της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ από τη Σταδίου, ντυμένοι με τα πορτοκαλί τους καπέλα, με πανό και φορτηγά, πολλοί γιουχάρουν, κάποιοι χειροκροτούν. «Δεν μου αρέσουν τα γιουχαΐσματα», μου λέει ο Νίκος. «Εδώ είμαστε όλοι για τον ίδιο λόγο». «Συγγνώμη, να έρθουν, αλλά γιατί πρέπει να καπελώσουν τη συγκέντρωση με φορτηγά, πανό και σημαίες; Πού είμαστε;», του απαντάω.

Παρασκευή βράδυ, 21:30

Κατηφορίζω την Ηρώδου Αττικού, όλα είναι ήσυχα και νοτισμένα μετά τη βροχή. Ο δρόμος είναι γεμάτος κλούβες και αστυνομικούς. Το μόνο που ακούγεται, έστω και σιγανά, μέσα στο σκοτάδι είναι οι φωνές απ’ το Σύνταγμα που φωνάζουν «κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες». Σκέφτομαι πως ήταν καιρός ν’ ακουστεί αυτό και μπροστά στη Βουλή και μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου. Το μόνο που με απασχολεί είναι γιατί κανείς δεν το φώναξε νωρίτερα.

Σάββατο, 23:30, στο Σύνταγμα

Συναντιέμαι με την Ο. στην Ερμού. Διασχίζουμε τη Φιλελλήνων - έχουν στηθεί άπειρες καντίνες, η πλατεία μυρίζει σουβλάκια. Στα παρτέρια της πλατείας είναι στημένες σκηνές κάμπινγκ. Μπροστά από το σιντριβάνι έχει λαϊκή συνέλευση, κόσμος πολύς προσπαθεί ν' αποφασίσει εάν θα συμπεριλάβει τη φράση «άμεση δημοκρατία» στο μανιφέστο. Ανεβαίνουμε τα μαρμάρινα σκαλιά, ανάμεσά μας πλανόδιοι πουλάνε πράσινα λέιζερ. Ανακατευόμαστε με το πλήθος που έχει παραταχθεί στον Άγνωστο Στρατιώτη και φωνάζει μπροστά από την ουρά των ΜΑΤ. «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» λένε όλοι γύρω μας ανάμεσα από ελληνικές σημαίες, βουβουζέλες κι άδειες κατσαρόλες. Μια παρέα δίπλα μου φωνάζει «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και ρίχνει λέιζερ σ’ ένα συγκεκριμένο μπαλκόνι της Μεγάλης Βρετανίας (ελπίζω όντως να έχει δημοσιογράφους μέσα και όχι κάποια απορημένη οικογένεια από το Μπαχρέιν που θα αναρωτιέται ακόμα τι της συνέβη). Όλοι μαζί σηκώνουν τα χέρια τους και κουνάνε ρυθμικά τα δάχτυλά τους πριν αρχίσουν να ρίχνουν μούντζες στη Βουλή. Έχουμε κάτσει σ’ ένα πεζούλι και κοιτάμε ένα πανό που λέει «Οι 300 του Λεωνίδα δεν είσαστε εσείς, είμαστε εμείς» και κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας, όταν βλέπουμε έναν παλιό συμμαθητή μας. Κατέβηκε από περιέργεια. «Λυπάμαι μ’ αυτό που βλέπω», μου λέει. «Πόσοι απ’ αυτούς έχουν χρησιμοποιήσει έστω και βύσμα στο στρατό; Και πόσοι απ’ αυτούς θα το ξανάκαναν; Η ίδια νοοτροπία: αυτοί δεν φταίνε σε κάτι, φταίνε όλοι οι άλλοι. Τόσα χρόνια ποιος τους ψήφιζε;», συνεχίζει συγχυσμένος. «Συμφωνώ», απαντά η Ο. «Θα ’θελα να δω κάτι πιο δημιουργικό, να ιδρύσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ένα πολιτικό κόμμα. Αυτό που βλέπω εγώ είναι τελείως απολιτίκ, δεν έχει τίποτα πολιτικοποιημένο». «Ναι», της λέω, «αλλά δεν είναι σημαντικό να έρθεις, να συζητήσεις και ν’ ακούσεις τι γίνεται;».

Κυριακή ξημερώματα, σε πάρτι στα Πετράλωνα

Το πάρτι έχει τελειώσει εδώ και ώρα, καθόμαστε στο πεζοδρόμιο και κοιτάμε την ανατολή του ήλιου. Τσακωνόμαστε πάλι. «Άσε με, μ’ αυτούς τους γελοίους κάφρους που τρώνε λουκουμάδες και πάνε για χαβαλέ και μπίρες στην πλατεία», μου λέει η Μαρία, ενώ κλοτσάει ένα κουτάκι μπίρας. «Παιδί μου, πήγες;» της λέω. «Όχι». «Ε, συγγνώμη, από πού διαμορφώνεις άποψη δηλαδή; Από το PC σου; Πήγαινε, κι αν δεν σου αρέσει, απόρριψέ το». «Συγγνώμη, εσένα σ’ εμπνέουν όλοι αυτοί δηλαδή;». Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εγώ ξέρω με ποιον είμαι. Υπάρχουν, όμως, πέντε-έξι πράγματα που στο δικό μου το μυαλό είναι κοινή λογική και θα ‘θελα να τα δω να συμβαίνουν: άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο, άρση βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση δανειοδότησης πολιτικών κομμάτων, διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους και άμεση φορολόγηση της Εκκλησίας. Θα γίνουν ποτέ;