Τετάρτη, 20:30, στο Σύνταγμα
Έχω δει τους πιο απίθανους ανθρώπους στη συγκέντρωση: παιδάκια, ηλικιωμένους, φοιτητές με γαλάζια πουκάμισα. Έχει τόσο πολύ κόσμο που ο μόνος χώρος που μας έχει μείνει να κάτσουμε είναι το δεξί σιντριβάνι - από εκεί ακούμε τα συνθήματα. Τα γιουχαΐσματα ξεκινούν από τη Βουλή και σκάνε σαν κύματα στη Φιλελλήνων μαζί με την κραυγή «κλέφτες - κλέφτες» και χειροκροτήματα. Όταν μπαίνουν θριαμβευτικά οι εργαζόμενοι της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ από τη Σταδίου, ντυμένοι με τα πορτοκαλί τους καπέλα, με πανό και φορτηγά, πολλοί γιουχάρουν, κάποιοι χειροκροτούν. «Δεν μου αρέσουν τα γιουχαΐσματα», μου λέει ο Νίκος. «Εδώ είμαστε όλοι για τον ίδιο λόγο». «Συγγνώμη, να έρθουν, αλλά γιατί πρέπει να καπελώσουν τη συγκέντρωση με φορτηγά, πανό και σημαίες; Πού είμαστε;», του απαντάω.
Παρασκευή βράδυ, 21:30
Κατηφορίζω την Ηρώδου Αττικού, όλα είναι ήσυχα και νοτισμένα μετά τη βροχή. Ο δρόμος είναι γεμάτος κλούβες και αστυνομικούς. Το μόνο που ακούγεται, έστω και σιγανά, μέσα στο σκοτάδι είναι οι φωνές απ’ το Σύνταγμα που φωνάζουν «κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες». Σκέφτομαι πως ήταν καιρός ν’ ακουστεί αυτό και μπροστά στη Βουλή και μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου. Το μόνο που με απασχολεί είναι γιατί κανείς δεν το φώναξε νωρίτερα.
Σάββατο, 23:30, στο Σύνταγμα
Συναντιέμαι με την Ο. στην Ερμού. Διασχίζουμε τη Φιλελλήνων - έχουν στηθεί άπειρες καντίνες, η πλατεία μυρίζει σουβλάκια. Στα παρτέρια της πλατείας είναι στημένες σκηνές κάμπινγκ. Μπροστά από το σιντριβάνι έχει λαϊκή συνέλευση, κόσμος πολύς προσπαθεί ν' αποφασίσει εάν θα συμπεριλάβει τη φράση «άμεση δημοκρατία» στο μανιφέστο. Ανεβαίνουμε τα μαρμάρινα σκαλιά, ανάμεσά μας πλανόδιοι πουλάνε πράσινα λέιζερ. Ανακατευόμαστε με το πλήθος που έχει παραταχθεί στον Άγνωστο Στρατιώτη και φωνάζει μπροστά από την ουρά των ΜΑΤ. «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» λένε όλοι γύρω μας ανάμεσα από ελληνικές σημαίες, βουβουζέλες κι άδειες κατσαρόλες. Μια παρέα δίπλα μου φωνάζει «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και ρίχνει λέιζερ σ’ ένα συγκεκριμένο μπαλκόνι της Μεγάλης Βρετανίας (ελπίζω όντως να έχει δημοσιογράφους μέσα και όχι κάποια απορημένη οικογένεια από το Μπαχρέιν που θα αναρωτιέται ακόμα τι της συνέβη). Όλοι μαζί σηκώνουν τα χέρια τους και κουνάνε ρυθμικά τα δάχτυλά τους πριν αρχίσουν να ρίχνουν μούντζες στη Βουλή. Έχουμε κάτσει σ’ ένα πεζούλι και κοιτάμε ένα πανό που λέει «Οι 300 του Λεωνίδα δεν είσαστε εσείς, είμαστε εμείς» και κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας, όταν βλέπουμε έναν παλιό συμμαθητή μας. Κατέβηκε από περιέργεια. «Λυπάμαι μ’ αυτό που βλέπω», μου λέει. «Πόσοι απ’ αυτούς έχουν χρησιμοποιήσει έστω και βύσμα στο στρατό; Και πόσοι απ’ αυτούς θα το ξανάκαναν; Η ίδια νοοτροπία: αυτοί δεν φταίνε σε κάτι, φταίνε όλοι οι άλλοι. Τόσα χρόνια ποιος τους ψήφιζε;», συνεχίζει συγχυσμένος. «Συμφωνώ», απαντά η Ο. «Θα ’θελα να δω κάτι πιο δημιουργικό, να ιδρύσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ένα πολιτικό κόμμα. Αυτό που βλέπω εγώ είναι τελείως απολιτίκ, δεν έχει τίποτα πολιτικοποιημένο». «Ναι», της λέω, «αλλά δεν είναι σημαντικό να έρθεις, να συζητήσεις και ν’ ακούσεις τι γίνεται;».
Κυριακή ξημερώματα, σε πάρτι στα Πετράλωνα
Το πάρτι έχει τελειώσει εδώ και ώρα, καθόμαστε στο πεζοδρόμιο και κοιτάμε την ανατολή του ήλιου. Τσακωνόμαστε πάλι. «Άσε με, μ’ αυτούς τους γελοίους κάφρους που τρώνε λουκουμάδες και πάνε για χαβαλέ και μπίρες στην πλατεία», μου λέει η Μαρία, ενώ κλοτσάει ένα κουτάκι μπίρας. «Παιδί μου, πήγες;» της λέω. «Όχι». «Ε, συγγνώμη, από πού διαμορφώνεις άποψη δηλαδή; Από το PC σου; Πήγαινε, κι αν δεν σου αρέσει, απόρριψέ το». «Συγγνώμη, εσένα σ’ εμπνέουν όλοι αυτοί δηλαδή;». Η αλήθεια είναι ότι ούτε κι εγώ ξέρω με ποιον είμαι. Υπάρχουν, όμως, πέντε-έξι πράγματα που στο δικό μου το μυαλό είναι κοινή λογική και θα ‘θελα να τα δω να συμβαίνουν: άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο, άρση βουλευτικής ασυλίας και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, κατάργηση δανειοδότησης πολιτικών κομμάτων, διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους και άμεση φορολόγηση της Εκκλησίας. Θα γίνουν ποτέ;
"Μμμμ... Δεν ήταν κακό το κείμενό σου, Τριβόλη. Αλλά μας τα είχες πει αυτά όλη την εβδομάδα. Οπότε, κάτω απ' τη βάση. Να μας ξανάρθεις με τον κηδεμόνα σου, Τριβόλη".
:)
Σίγουρα πάντως πολλοί δεν ξέρουν καν τι διεκδικούν και κατέβηκαν στο Σύνταγμα απλά για να μασκαρευτούν και "να φάνε λουκουμάδες" όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε η φίλη σας, και ας μην πήγε...
:)
«Πόσοι απ’ αυτούς έχουν χρησιμοποιήσει έστω και βύσμα στο στρατό; Και πόσοι απ’ αυτούς θα το ξανάκαναν; Η ίδια νοοτροπία: αυτοί δεν φταίνε σε κάτι, φταίνε όλοι οι άλλοι. Τόσα χρόνια ποιος τους ψήφιζε;»
Ακριβώς λοιπόν η ίδια νοοτροπία, που την έχουμε υιοθετήσει πολύ όμορφα και άνετα από τους ίδιους μας τους γονείς πρωτίστως που μας ανέθρεψαν. Για σκεφτείτε λοιπόν! Δεν μπορεί έστω ούτε ΜΙΑ φορά έστω ξανά λέω ΜΙΑ ΦΟΡΑ, κάποιος από τους γονείς σας που σας αγαπάει όσο κανείς στο κόσμο άλλος να σας είπε το εξής:
"Κόρη μου, ο Παπαδόπουλος είναι ανιψιός του Καραμήτρου που είναι στο τάδε κόμμα και μου είπε θα σε τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο''
''Γιε μου μην ανησυχείς, ευτυχώς ο πατέρας σου έχει ένα σωρό γνωστούς, με κάποιον θα πάει να μιλήσει αύριο να φροντίσουν να υπηρετήσεις εδώ κοντά και όχι στον Έβρο!"
"Έλα παιδάκι μου εσύ, μην αγχώνεσαι για τέτοια πράματα! Θα σου δώσω και εγώ να λαδώσεις τον δάσκαλο να το πάρεις το δίπλωμα στο άψε σβήσε! Τι χολοσκάς;"
Φυσικά πάντα υπάρχουν και αυτού του είδους:
" Ήθελα να ξέρα γιατί εγώ και ο πατέρας σου τις έχουμε τόσες γνωριμίες; Αφού σου λέω το οικονομικό σου θα΄χε λυθεί αν δεχόσουν να σε βάλουν πουθενά! τρέχεις με τα βιογραφικά στο χέρι μήνες με αποτέλεσμα να βρεις μια δουλειά με μισθό της πείνας''
Και πόσα τέτοια δεν έχουμε ακούσει ε;;
Αγαπώ γονείς :)
Kosmos 9 meres sto Syntagma, kathimerinoi propylakismoi vouleftwn, roz dvd tromokratwn sthn Evelpidwn, diakopes en opsei (pou tha ksemprostiasoun tous aganaktismenous), ena-dyo kanalia kathestwtika kai mia efhmerida-ferefwno tou systhmatos, online enhmerwsh pou ekselissetai san sifounas, politiko systhma pou moiazei me laikh agora, analytes se plhrh sygxish kai mia ateleiwth koinwnikh ypokrisia
Meres tou '65
Omws, to periergo ths ypotheshs einai oti eixe thn korh tou proswpikh grammatea tou kata ta eth 2000-02 (toulaxiston oso gnwrizw egw dhladh, giati ekatse olh th 3h thhteia Shmith), oso htan 3os antiproedros ths voulhs
Kai einai aksion aporias, dioti to plhrwne to koritsi, oxi me ta dika tou lefta, alla me to budget ths Voulhs, pou to plhrwnei o laos
H erwthsh einai:
"Einai klefths o Vrettos h den einai?"
κάθε περίπτωση που αναφέρεις αφόρα μία διευκόλυνση που προσφέρει ο γονιός στο παιδί μέσω κάποιου βύσματος... μια τέτοια διευκόλυνση, μου έχουν προσφέρει και εμένα. για να γίνω πιο συγκεκριμένος μου έχουν πει ότι μέσω γνωστού μπορούν να μου βρουν δουλειά στο δημόσιο. η απάντηση μου ήταν ΟΧΙ. το τελευταίο που θα ήθελα να κάνω στην ζωή μου είναι να γίνω ο ελληνάρας που σιχαίνομαι.
το αν θα σου προσφέρουν μια τέτοια διευκόλυνση δεν είναι δικό σου θέμα και δεν μπορείς να το "ελέγξεις"... η απάντηση όμως θα είναι δική σου...
Και όσο για τους δημόσιους υπαλληλους ενα συστημα που εχει ανθρωπους που ξέρουν οτι οτι κι αν κανουν δεν θα απολυθούν ποτέ, σορυ αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Για να μη μιλήσω για το θέμα "συμβασιούχοι" που έχεις ένα καρό ανθρώπους να βγάζουν όλη τη δουλειά με το καρότο της ανανεωσης της σύμβασης.
Ας αρθεί η μονιμοτητα κι ας ανατιναχτεί η Ελλαδα.Δε με νοιάζει ειλικρινά πρέπει να τελειώνει αυτο το πράγμα.
Πραγματικα πιστευω οτι η αλλαγη μπορει να ερθει μονο με τον εκβιασμο..χτυπωντας διαδικτυακα το τραπεζικο και οικονομικο συστημα και ανακατανέμοντας τα χρηματα στον πολιτισμο και τον τουρισμο.
Δεν υπαρχει κανενας mother hucker να μας βοηθησει στον σκοπο;
Αυτό που ήθελα να δείξω ήταν πως σκεφτείτε ότι έχουμε γεννηθεί, υπάρξει και μεγαλώσει ήδη σε μια χώρα που από χρόνια πριν καν οι γονείς μας, μας φέρουν στο κόσμο, η νοοτροπία της εύκολης λύσης, η τεμπελιά, ο ωχαδερφισμός, η γκρίνια και το κυνήγι της καλοπέρασης και του καλαμπουριού υπάρχει στο κεφάλι του Έλληνα από καταβολής χρόνων θα έλεγα.
Η επανάσταση είναι κάπου στα βάθη της καρδιάς ριζωμένη σε κάθε Έλληνα και μόνον όταν χτυπηθεί αυτή η μικρή φλεβίτσα του πατριωτισμού και της θύμησης των κατακτημένων αγώνων απο τους προγόνους μας, μόνο όταν νιώσουμε να προσβάλλουν κάθενα μας χωριστά τις όποιες ξέχωρες βαθιές ευαισθησίες μας, ταράξουν το πολύτιμο εγωισμό μας θα ξεχυθούμε σαν τα μερμυγκάκια στους δρόμους.
Καταλαβαίνω την άρνηση ορισμένων ανθρώπων με το κίνημα των αγανακτισμένων, όμως κατανοώ και το ίδιο το κίνημα.
όλοι έχουν το δίκιο τους, αγανακτισμένοι και μη.
Η χώρα δύσκολα νιώθω να αλλάζει.
Είναι σαν να προσπαθείς σε έναν γέρο 80 χρονών να του αλλάξεις τον χαρακτήρα. Γίνεται; Δεν γίνεται.
Η ελπίδα όμως μας μένει στο τέλος και τα όνειρα ποτέ δεν σταματούν.
Το συγκεκριμένο κίνημα ψάχνει ακόμα τα αιτήματα του - εγω μιλάω καθαρά για το τι θα ΄θελα εγω κι αυτο ειναι ξεκάθαρο στο κείμενο.
Ουστ στους μόνιμους βισματούχους του Δημοσίου θα έπρεπε να φωνάζουμε και φυσικά δεν είμαι ούτε πασοκ ούτε νδ ούτε υπέρ του μνημονίου. ΚΑΙ αυτοί (ανάμεσα σε άλλους) σου τρώνε τα λεφτά όταν πληρώνονται για να βάφουν τα νύχια τους.
δΑφνη.
Με εκτίμηση
Μελίνα Δασκαλάκη