Chain sms

31/12. 10:00 μ.μ., πανικός προετοιμασίας με πεταμένα παπούτσια στο πάτωμα.

Με τον Νίκο συμφωνούμε να κάνουμε έναν διαγωνισμό με τα χειρότερα chain sms που θα λάβουμε απόψε. Υπάρχουν τα απλά μηνύματα που λένε «Καλή χρονιά». Υπάρχουν και τα άλλα που φτάνουν φορτισμένα με επικό λυρισμό και τρέμουλο στις 3 το πρωί και μιλούν για «στάση ζωής» και «μέλι μέσα από την καρδιά μας». Πάντα αναρωτιόμουν γιατί να στείλει κανείς μήνυμα σε όλες τις επαφές του κινητού του και να εύχεται «μέλι μέσα από την καρδιά μας». Κοιτάζομαι στον καθρέφτη πριν φύγω από το σπίτι. Φοράω ένα φόρεμα με παγιέτες. Σκέφτομαι πως εγώ και το 95% του αθηναϊκού γυναικείου πληθυσμού θα υποδεχτούμε τον νέο χρόνο φέτος με αμφίεση μπουζουξούς.

1/1 2:00 μ.μ.

Υπάρχει ένα πάρτι στο Bios, ένα στη Φιλοθέη, ένα κάπου στου Παπάγου, αλλά εμείς τριγυρνάμε στο Κολωνάκι σαν χαμένοι. Έχουμε πάρει μαζί μας για παν ενδεχόμενο από ένα ζευγάρι μπαλαρίνες η καθεμία. Εγώ έχω καταχωνιάσει μία μπαλαρίνα στη μία τσέπη του παλτού, μία στην άλλη. Η κολλητή μου προσπαθεί να τις χώσει -ματαίως- στην τσάντα της. Στο τέλος βάζουμε όλες τις μπαλαρίνες σε μια σακούλα και τη δίνουμε στον Στέφανο και τον αφήνουμε να προπορεύεται αποφασιστικά στην άδεια Τσακάλωφ ντυμένος με κουστούμι, γραβάτα και πλαστική σακούλα ανά χείρας. Καταλήγουμε σε ένα μπαρ κάπου στη Σκουφά που παίζει κάτι τελειωμένα χαουζάκια (το κάλεσμα του κάγκουρα), Abba και Ace of Base, και χοροπηδάμε δίπλα στις τουαλέτες. Λαμβάνω το εξής μήνυμα από φίλο πρώην Δαπίτη. «Eπειδή τη φετινή χρονιά τριανταρίζω, θα είμαι λιτός και περιεκτικός: Kαλή χρονιά και όλα να μας πηγαίνουν (κεντρο)δεξιά». Το μήνυμα που μου προωθεί ο Νίκος νικάει στο διαγωνισμό όμως. «Το 2010 να ζήσουμε αρμονικά με υγεία και ψυχή. Ας μην κάνουμε απλά θόρυβο, να γίνουμε τραγούδι. Ας μην κουνάμε απλά χέρια και πόδια, να γίνουμε χορός. Καλή χρονιά καλοκουρδισμένη και πολύτιμη όπως η αγάπη». Ω Θεέ μου!

6/1, 19:00 μ.μ. Για καφέ στο Α lier man.

Δεν ξέρω τι συνέβη σε αυτές τις γιορτές: έρωτες, τσακωμοί, χωρισμοί, αναγγελίες γάμων, ίντριγκες και πάθη. Στους καφέδες με τις φίλες μου πάνω από ένα πυκνό στρώμα καπνού αιωρούνται οι φράσεις «Έτσι είναι οι άντρες, βολεύονται», «Καλά του έκανες!», «Πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;», «Είμαι πολύ ερωτευμένη, έχω μηδέν αντιστάσεις» και φυσικά το αρλεκινίσιο «Ήρθε η ώρα να βρεις επιτέλους τον εαυτό σου». Φεύγοντας τηλεφωνώ στον Κ. «Θα με πας στο γήπεδο;» τον ρωτάω.