Το είδαμε κι αυτό, πού άλλου; Στην τηλοψία. Σε μια πλατεία του Τόκιο, ένας παλιός πυγμάχος ελαφρών βαρών, προφανώς άνεργος και με ισχυρή ροπή στην ευρεσιτεχνία, καλούσε κάθε περαστικό -άνδρες αλλά και γυναίκες- να αφήνει ξεκαπίστρωτη την επιθετικότητά του, χτυπώντας τον ανηλεώς. Απαράβατος όρος: να φορέσουν πυγμαχικά γάντια όπως αυτός. Είναι γνωστό ότι έναν πυγμάχο δύσκολα τον χτυπάς. Ξέρει να αμύνεται, να αποφεύγει τα χτυπήματα (κροσέ, κορ α κορ, άπερκατ), να χορεύει γύρω σου, οπότε η σύγκρουση να μην αποβαίνει σε βάρος του. Δοθέντος όμως ότι το μικρό ματς απαιτούσε και κάποια αμοιβή για τον πρόθυμο πυγμάχο, αυτός δεχόταν να κάνει τα στραβά μάτια, να εκτίθεται σε κάποιες γροθιές, να παριστάνει τον δαρμένο ώστε να ξυπνήσει την επιθυμία και στον περίγυρο. Ο παρουσιαστής βάφτισε το θέαμα «εξιλαστήριο θύμα» - σωστά και λαθεμένα δηλαδή, διότι ούτε θύμα υπήρξε ούτε αληθινός ξυλοδαρμός. Παραδόξως, οι γυναίκες έδειχναν ξεχωριστό ζήλο, χτυπούσαν όσο μπορούσαν, επέμεναν παρά τα γέλια του «θύματος», απολάμβαναν τα γάντια και τις γκριμάτσες του πυγμάχου, λες και για λίγο ένιωθαν άντρες. Πάντως, ένας περαστικός με βαρύ χέρι -υπάρχουν κι αυτοί- έκανε τον πυγμάχο να τα βρει σκούρα και να εκτραχυνθεί η φαρσοκωμωδία. Όλα τα παιχνίδια κατάγονται από ανθρωποκτονίες.