Όλοι το βλέπουν, όλοι το πρόσεξαν, αλλά κανείς δεν το λέει. Γιατί άραγε; Στη Βουλή παρίσταται ένα κόμμα που -κόκκινο, κατακόκκινο πανί του παρελθόντος- μεταμορφώθηκε πια σε προνομιούχα παράταξη. Πράγματι, το ΚΚΕ περνάει τις καλύτερες μέρες του. Ενώ ο 20ός αι. τού έστειλε τα σαράντα κύματα, ο 21ος, καθώς φαίνεται, του χάρισε την ειρήνη και την ευδαιμονία. Ποιος να το έλεγε ότι η Δεξιά, η οποία βάσισε την ιδεολογία της στον άτεγκτο αντικομμουνισμό, θα ερχόταν μια στιγμή που θα προστάτευε (ό,τι έμεινε από τους κομμουνιστές) σαν πρωτοσυγγενείς της; Είδαμε ποτέ γαλάζιο βουλευτή να καταφέρεται εναντίον του Περισσού; Όχι βέβαια. Αντίθετα, ο Συνασπισμός και το ΠΑΣΟΚ είναι οι προσφιλείς στόχοι. Η συμπαθέστατη Αλέκα, από τη μεριά της, δεν παύει να καταγγέλλει το δικομματικό παιχνίδι και τη μονοπώληση της εξουσίας από γαλάζιους και πράσινους. Άρα; Ελπίζει σε ένα ενισχυμένο ΚΚΕ; Και αν αυτό επιτευχθεί, ποιον ακριβώς θα ευνοήσει; Ο ξεδοντιασμένος λύκος βγαίνει τελικά στο παζάρι. Σύνθημα του Λένιν ήταν: «Ορμάμε και βλέπουμε!» Όταν επιτέλους δούμε όμως, η ορμή εντάσσεται στα ως εκ περισσού...