ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνω σε καυγά που είχα με το σύντροφό μου, σήκωσα χέρι και τον χτύπησα. Το μετάνιωσα και απο χθες συνεχώς το σκέφτομαι και κλαίω. Του ζήτησα συγνωμη και του έδειξα πως καταλαβα το λαθος μου, αλλά παρόλο που εκείνος δείχνει να με συγχωρεσε και να θέλει να συνεχίσουμε, μέσα μου νοιώθω πως δεν είμαι άνθρωπος, πως δεν του αξίζω. Είμαι πολύ χάλια και ξέρω πως και εκείνος είναι :( Απο όσα μου είπε μια φραση του ηχεί συνεχώς στο μυαλό μου: "Δεν έχει απλώσει χέρι πάνω μου ούτε ο πατέρας μου απο τους δικούς μου ανθρώπους". Νοιώθει οτι πλέον δεν αξίζω να λέγομαι άνθρωπος και πόσο μάλλον άνθρωπος του.

Ειμαι 34 ετών και ζω με αναπηρία. Στα 23 ειχα ενα τροχαιο ατυχημα οταν οδηγουσα μηχανακι. Το αποτελεσμα μετα απο μηνες στο νοσοκομειο να ακρωτηριαστει πληρως το αριστερο μου χερι και το δεξι να σωζεται ομως με καποιους κινητικους περιρισμους μετα απο πολυ προσπαθεια των γιατρων. Απο τοτε η ζωη μου άλλαξε ριζικα κυριως απο τον τροπο που θα επρεπε να χειριστω καποια πραγματα στην προσωπικη μου ζωη και στην καθημερινοτητα. Δεν φοραω τεχνητο χερι ειναι κατι που δεν με βολεψε ποτε . Φυσικα δεν οδηγαω πια μηχανακι αν και μου λειπει πολυ όμως με τα χρονια πετυχα να μπορω να μεκατκινουμαι με δικο μου αυτοκινητο φυσικα ειδικα διαμορφωμενο για την περιπτωση μου. Γενικα τωρα εχω επανελθει, δεν εχω χασει το κουραγιο μου, αγωνιζομαι καθημερινα λιγο [αρπανω βεβαια απο τους υπολοιπους ανθρωπους που εχουν δεδομενη την χρηση των ανω ακρων τους. Ευτυχως δουλευω στον αδερφο μου σε γραφειο μεσιτικο κιετσι ειμαι πολυ τυχερος στα επαγγελματικα γιατι δεν εχω ταλαιπωρηθει να βρω δουλεια πραγμα που θαταν αρκετα δυσκολο για την περιπτωση μου γιατι πριν το ατυχημα ημουν μαραγκος σε επιπλα σπιτιου κουζινας κτλ οποτε και δεν μπορουσα να συνεχισω αυτο το επαγγελμα. Το προβλημα μου ειναι οι σχεσεις μου. ιδίως μετα το ατυχημα ειχα μονο δυο και αυτες δεν κρατησαν πολυ. Ισως και λογω της καταστασης μου. Ισως να φταιγα κιεγω γιατι εμεις οι αναπηροι γινομαστε και παραξενοι πολλες φορες. Εχω ομως γνωρισει μια κοπελα τον τελευταιο καιρο πηγαινοντας να της δειξω ενα σπιτι που την ενδιεφερε και πραγματικα δεν εχω ξανανιωσει ετσι. Δεν ξερω τι αισθανεται εκεινη για μενα αλλα δεν ξερω πως να το χειριστω. Οταν με πρωτοειδε κοντοσταθηκε λιγο κοιταζοντας με απορια και εστιαζοντας στο μανικι της μπλουζας μου και στη συνεχεια στον χαιρετισμο μας διαπιστωσε και τον περιορισμο κινησεων του αλλου χεριου. Ειναι κατι εμφανες και δεν κρυβεται. Επειδη εχω χιουμορ της ειπα ότι το επαθα στον πολεμο και κατι τετοια και γελαγε! Εγω το εχω συνιθισει αυτο γιατι γινεται συχνα π.χ οταν πηγαινω για μπανιο στη θαλασσα τα βλεμματα επανω μου ειναι πολυ πιο ενοχλητικα. Οταν της εξηγησα τι πραγματικα μου ειχε συμβει ο τροπος που μου μιλησε το χαμογελο που μου αφησε εδειξε οτι ξεπερναει τετοιες καταστασεις. Θέλω τοσο πολυ να την παρω τηλεφωνο για καφε και φοβαμαι μην τα κανω χειροτερα. Δεν ξερω αν εχει σχεση δεν ξερω τιποτα. Απο την άλλη αν οντως γινει κατι δεν θελω ο περιγυρος της οταν το μαθει να την κανουν να αισθανθει μειονεκτικα που επελεξε εναν ανθρωπο σαν κιμενα γιατι εχω χασει παλι κοπελα ετσι και φοβαμαι μην ξαναγινει. Φαινεται οτι περιβαλλεται απο καλο κυκλο και μπορει να εχει οποιον θελει. Μεσα απο την δουλεια της και φυσικα απο το σπιτι που της εδειξα το διαπιστωσα αυτο. Πάντως αισθανομαι υπεροχα χωρις καν να την εχω διπλα μου! Μακαρι να γινει κατι καλο βρε παιδια! Το εχω τοσο αναγκη...

Φέτος θα μπω στο τέταρτο έτος της νομικης και έχω περάσει μόνο δύο μαθήματα , συνεπώς για πτυχίο θέλω αλλά 39. Δεν είναι ότι δε μαρεσει η σχολή μου, αντίθετα πάντα ήταν το όνειρο μου, αλλά μάλλον είμαι ηλίθια .για 3 χρόνια ήταν σαν να έχω πέσει σε νάρκη, και απασχολούσαν το μυαλό μου χιλιάδες ανούσιες βλακείες, και δεν πατουσα στη σχολή. Στους γονείς μου έλεγα ψέματα ότι περνούσα μερικά μαθήματα. Πριν μερικές μέρες συνειδητοποίησα σε τι κατάσταση βρίσκομαι και πόσο πίσω έχω μεινει. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και της είπα την κατάσταση και ευτυχώς το αντιμετωπίζει ψύχραιμα. Εγώ όμως κλαίω συνέχεια αυτές τις μέρες και έχω παθει μεγαλο ταρακουλο. Είμαι πρόθυμη να στρωθω για διάβασμα αλλά με φοβίζει και κάτι άλλο....που είναι λίγο τρελο. Φοβάμαι μήπως βγει στις εκλογές η νέα δημοκρατία και ψηφίσουν κάποιο νόμο και διαγράψουν φοιτητές στα 6 έτη. Γιατι ο Μητσοτάκης ανέφερε ότι οι φοιτητές πρέπει να τελειώνουν σε εύλογο χρονικό διάστημα τη σχολη.. Ακόμα και καποια παράταση να δώσουν φοβάμαι μήπως μου μένει ένα,δυο μάθηματα και κόβομαι συνέχεια και έτσι με διαγράψουν στο τέλος. Έχω αυτή την εμμονικη φοβία στο μυαλό μου για κάτι που ίσως να μη συμβεί ποτέ, αλλά το σκέφτομαι συνέχεια σαν εφιαλτη.....Και με πιάνουν και οι τυψεις για το χρόνο που εχασα και τα ψέματα που έλεγα στους δικούς μου. Δεν ξέρω έχω πεθάνει στο άγχος αυτές τις μέρες...παράλληλα διαβάζω και πολλές ώρες αλλά νιώθω απαίσια .... Δλδ νιώθω ότι ακόμα και να τελειώσω τη σχολή θα έχω πάθει κάτι από το τόσο αγχος...:(

Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τους γύρω μου, την ανθρωπιά μου, την χαρά και την ξεγνιασιά μου, σε βάθος 5-6 χρόνων.

Σπουδάζω οικονομικά σε πολύ καλό πανεπιστήμιο παρολαυτα πότε δεν ήθελα πραγματικά να γίνω οικονομολογος. Ούτε καν να πάω σε πανεπιστήμιο. Τα κατάφερα όμως και πέρασα. Δεν μου άρεσε όμως. Σκέφτομαι ότι θα κάνω αυτή τη ζωή για πάντα και δεν με ικανοποιεί δεν ήταν το όνειρο μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διαβάσω. Δεν συγκεντρωνομαι, κλαίω πριν από κάθε εξεταστική λόγο άγχους γενικά μια απελπισία. Νιώθω έξω από τα νερά μου . Πάντα ήμουν καλλιτέχνης. Είχα ασχολειθει με το θέατρο έπαιζα χρόνια κιθάρα τραγουδούσα έκανα χορό και τα λάτρευα όλα ειδικά το θέατρο. Ήξερα όμως πως αν τα ακολουθήσω απλά θα μείνω άφραγκη... όμως δεν το αντέχω ρε παιδιά νιώθω ήδη δυστυχισμένη. Σε 6 χρόνια από τώρα δηλαδή πως θα νιώθεις.Η.Τ.

Δεν μπόρεσα να το αποφύγω...Ότι είναι να γίνει γίνεται τελικά..

Εξομολογούμαι πως μπαίνω στο 2ο έτος σπουδών και είμαι 20 ετών. Και ναι δεν ντρέπομαι να το πω (επανάσταση του αυτονόητου)! Γιατί έχω δει ρε παιδιά εδώ μέσα πράματα και θάματα, από γυναίκες κυρίως. Πχ, η άλλη τελειώνει το 3ο έτος και το παίζει 19, η άλλη πάει στο 2ο και είναι ακόμα...18 (δηλαδή το Λύκειο τι βγαλε τι? στα 16?), η άλλη τέλειωσε μεταπτυχιακό στα...22. Απορεί μετά κανείς πώς ας βγαίνει τ' όνομα και τι φταίμε εμείς οι υπόλοιπες που δεν κρύβουμε τα χρόνια μας (και πολύ καλά κάνουμε) να μας τσουβαλιάζουν με "ειδικές περιπτώσεις" σαν κι αυτές. Τη συζήτηση αυτή την εκανα με το αγόρι μου και ενώ συνήθως δεν μου λέει τι συζητάνε μεταξύ τους οι άντρες, στο θέμα αυτό μου λεγε τα χειρότερα. Όλοι καταλαβαίνουν αν μια γυναίκα αρχίσει να λέει τέτοια παραμύθια για την ηλικία της και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου κολακευτικό.

Κάθε μέρα που περνά τείνω ακόμα περισσότερο στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αποδεικνύονται αχάριστοι και δεν εκτιμούν (ή δεν εκτιμούν αρκετά) εκείνους που βρίσκονται δίπλα τους... Φταίει ο εγωισμός, το ότι δεν έχουν παρατηρήσει τι άνθρωπο έχουν απέναντί τους ή το ότι δε διατίθενται να τον μάθουν κι απλά παίρνουν όσα τους δινει;;Πρόκειται για επιλογή ή ανικανότητα;; Διώχνουμε εκείνους που είναι εκεί για εμας κι αργότερα αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο δε βρίσκονται στη ζωή μας σωστοί άνθρωποι...Η ζωή μας είναι ένα τρένο με επιβάτες κι εμείς αποβιβαζουμε τους καλούς, γιατί κάποιοι προηγουμένως χάλασαν μερικά καθισματα...Μόνο που ξεχνάμε ότι δε θα ανεβαίνουν σε κάθε στάση καλοί επιβάτες..

Συναντήθηκα με έναν φίλο σε μια αρνητική περίοδο της ζωής μου μετά από 6 χρόνια κ κάναμε απίστευτο έρωτα λυτρωτικό..τρυφερό..

Η σχέση με το σώμα μου γενικότερα δεν είναι τόσο καλή αλλά το μεγαλύτερο κομπλεξ μου είναι το ότι το στήθος μου είναι ανύπαρκτο. Απλά δεν έχω και αυτό σαφώς δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις μου με το αντίθετο φίλο κυρίως στο σεξουαλικό κομμάτι. Τον τελευταίο καιρό με προβληματίζει υπερβολικά πολύ κάτι ουσιαστικά όχι και τόσο σημαντικό αν σκεφτείτε ότι υπάρχουν και πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί κανείς. Αλλά εγώ το κόλλημα το έφαγα και ξέρω ότι δεν πρόκειται να ξεκολλήσω όσο περνάει ο καιρός νιώθω όλο και πιο άσχημα. Τελείται ούτε το σεξ δεν απολαμβάνω δεν νιώθω βολικά δεν θέλω να βγάλω το σουτιέν και αν είναι δυνατόν ούτε και την μπλούζα . Κοιτάω γυναίκες με μεγάλο στήθος κ νιώθω μια γροθιά στο στομάχι μερικές φορές νιώθω να θέλω να κλάψω για να εκτονωσω το συναίσθημα που μου προκαλείται, δεν νιώθω σέξι και ρίχνει την επιθυμία μου για σεξ