ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθες το βράδυ βγηκα με τις φίλες μου. Απέναντι μας βρισκοταν μια παρεα αγοριών και ενας απο αυτους μου αρεσε αρκετά. Υπήρχε μια οπτικη επαφη και γενικα κοιταγε προς το μερος μας! Λιγο αργότερα περασαμε απο διπλα τους πηγαίνοντας προς την εξοδο...Εκείνη την στιγμη με σταματαει ενας απο αυτους (οχι αυτος που μου αρεσε) και μου λεει οτι ενας απο τους φιλους του ενδιαφέρεται. Εγω εκεινη την στιγμη ενιωσα αβολα και επειδή το ειπε χασκογελωντας νομιζα πως με δουλεύε απαντησα ενα "οκευ" και σηκωθηκα και εφυγα.Πφφ "οκευ"; Οντως τωρα;Ανεξαρτήτως απο το αν με δουλευε η οχι πραγματικά ποσο σνομπ και κομπλεξικη παιζει να φάνηκα;Μπραβο μου λοιπον...

Πως μπορούν όλοι να αφήνουν στην άκρη του μυαλού τους ααυτό που πραγματικά ζητούν από τη ζωή και συμβιβάζονται με τα ελάχιστα εξαιτίας του φόβου και της αδυναμίας τους?

Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Η αναμονή; Το αίσθημα της απόρριψης; Η άγνοια για το τι συμβαίνει; Το ότι κάθομαι και αναρωτιέμαι αν με αγάπησε ποτέ στα τόσα χρόνια σχέσης; Γράφω και σκέφτομαι ότι μέχρι ν'ανέβει η εξομολόγηση ίσως κάτι να έχει αλλάξει και την ίδια στιγμή σκέφτομαι πόσο λάθος κάνω που ελπίζω.

Γνωριστήκαμε πρόσφατα σε κοινωνικό γεγονός κοινών μας φίλων..μου άρεσε..του έπιασα για λίγο την κουβέντα..χωρίς υπονοούμενα ή κάτι τέτοιο και χωρίς να δείξω κάτι..την επόμενη μέρα μου έστειλε αίτημα φιλίας, το αποδέχτηκα, μιλούσαμε, γελούσαμε..άμεσα πρότεινε να βγούμε..βγήκαμε..συζητούσαμε και η κουβέντα μας είχε ροή..ένιωσα άνετα μαζί του..και οι δυο νομίζω..δεν το συνηθίζω αλλά εδώ δεν χρειάστηκε και να το παίξω κάτι που δεν είμαι..έκανε κίνηση να με φιλήσει..το δέχτηκα και γούσταρα..την απόλαυσα την φάση που έγινε...είχαμε χημεία...αλλά καθότι πρώτο ραντεβού, δεν άφησα να γίνει κάτι παραπάνω....Τις επόμενες μέρες για διάφορους εκατερωθεν λόγους δεν μπορέσαμε να συναντηθούμε...η επικοινωνία αραίωσε..και με τα ζόρια βγήκαμε άλλη μια φορά μετά από μέρες..έκανε κίνηση ξανά αλλά λόγω των δύσκολων ημερών δεν προχώρησε....μου είπε ότι τις επόμενες δεν θα μπορούσε πάλι..αποχωριστήκαμε λίγο απότομα...στο ενδιάμεσο είχε αναφέρει κάποια θέματα που είχε..πίεσα να βγούμε, ξεκαθάρισα ότι δεν το βλέπω φιλικά και μου ξέκοψε ότι έχει προβλήματα και δεν είναι σε φάση και δεν ξέρει ποτέ και αν...Νομίζω ότι έχει ξενερώσει (ίσως θίχτηκε και ο εγωισμός του)που δεν προχωρήσαμε και νομίζει ότι έκανα την δύσκολη και τα συναφή αλλά όχι...μ'ρεσει αρκετά και ταιριάζουμε σε αρκετά..λέω να το παλέψω..εγώ θα κάνω κίνηση, θα το παλέψω και ας φάω και τα μούτρα μου....

Έχω σοβαρές υποψίες ότι ο Σύζυγός με απατά εδώ και χρόνια ... δεν έχω κάποιον να μιλήσω να ακουμπήσω και να βρώ ένα στήριγμα τώρα που όλα μου γκρεμίζονται

Θέλω να ερωτευτώ και να αγαπήσω έναν άντρα. Έξυπνο, όμορφο, συνειδητοποιημένο, καλόκαρδο και με τρόπους. Ζητάω πολλά? Α να με θέλει και αυτός!

Ναι,υπαρχουν στην εποχη μας ακομα ατομα που εχουν πατησει τα 30 και δεν εχουν ολοκληρωσει στο σεξ,ειτε γιατι δεν ειχαν φιλιες να βγουν και να ανοιχτουν απο μικροι,να κερδισουν την εμπειρια και την ανεση απο τα 16,17,18,20 χρονων,ειτε γιατι δεν ειχαν λεφτα να γυρνανε στα παρτυ,στα κλαμπακια και τα μπιτσομπαρα.Ειμαι ενας απο αυτους που καταφερα,γιατι περι κατορθωματος προκειται,να απογοητευτω απο μικρος που δεν ειχα φιλους,που δεν με προσεγγιζε κανεις να μου ζητησει να παμε οπουδηποτε η να κανουμε οτιδηποτε,κλειστηκα,απομονωθηκα και απλα εβγαζα που κ που κανενα χαρτζηλικι για να μη λεω οτι δεν κανω τιποτε.Πατησα τα 30 και ειμαι σαν τον πρωταρη 17χρονο που ψαχνει την πρωτη του γκομενα αλλα δεν ξερει πως να φερθει,φοβαται μην πεταξει καμια μαλακια και γινει ρεζιλι,δεν ξερει που να βγει που να παει,κανει μπαμ το προσωπο μου απο την απειρια,την αβγαλσια,την ντροπαλοτητα.Και τι μπορεις να κανεις τωρα,να πας σε ρδελομπου,να πληρωσεις τανα σε γαμηστρονα ξενοδοχειο,να κανεις facebook και οποια συναντας να ζητας προφιλ,να βρεις ιδια ατομα στην ιδια κατασταση και να αλληλοπαρηγοριεστε για την αγαμια που σας δερνει.Ειδα και την ταινια παρθενος ετων 40,ενταξει,αυτος ηταν ακομα χειροτερα.

Οκ ξέρω ότι αυτά που έχω δεν είναι πρόβληματα , αλλά είμαι πολύ μπερδεμένη. Καταρχάς αισθάνομαι πίεση από την σχολή που είναι τόσο απαιτητική που τρέχω και δεν φτάνω. Έπειτα είναι μια διάχυτη ανασφάλεια που νιώθω. Έχω σχέση εξ αποστάσεως και βλέπω ότι το αγόρι μου δεν πολύ προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μαζί μου. Πχ. τώρα που είναι εδώ δεν επιλέγει να ξυπνήσει λίγο πιο νωρίς, να βγει με τους φίλους λίγο πιο νωρίς η λίγο λιγότερο ,είχαμε πει να πάω εκεί κάποιος μέρες που θα μπορούσαμε να είμαστε μόνοι μας στο σπίτι αφού πουθενά αλλού δεν μπορούμε και μου πρότεινε απλά να ερθει εδώ που θα είναι και οι φίλοι του και άλλα παρόμοια . Εν τω μεταξύ έχουμε σταματήσει να μιλάμε όπως παλιά με τόσο ενθουσιασμό και φαίνεται να μην προσπαθεί γενικά και τόσο. Μετα λέει ότι με θέλει πολύ και τον πιστεύω ότι υπάρχω μονο εγώ αλλά αν είναι έτσι το πολύ του δεν μου φτάνει. Αυτός είναι πολύ χαρούμενος για εμάς αλλά εγώ νιώθω έλλειψη και συναισθηματική και σεξουαλική. Ταυτόχρονα με πλησιάζουν από παντού αλλά αγόρια τα όποια συμπαθώ πολύ και ίσως να σκεφτόμουν ερωτικά αν δεν είχα σχέση. Βγαίνω με διάφορες παρέες περνάω καλά και τον ξεχνάω κάπως αλλά μόλις τον βλέπω με πιάνει κάτι σαν νευρα με απόγνωση και θέλω απλά να βάλω τα κλάματα και να τον σφίγγω σαν να μην υπάρχει αύριο. Συνήθως είμαι χαρούμενη και ευδιάθετη. Του έχω πει ότι μου λείπει και ότι θέλω πιο πολύ χρόνο μαζί του αλλά δεν μοιάζει να με παίρνει στα σοβαρά. Θεωρώ ότι μια σχέση εξ αποστάσεως θέλει θυσίες. Όταν αυτός ενώ μιλάμε στο σκαιπ με γράφει και κοιτάει μονίμως άσχετα πράγματα ή όταν πάει 5ημερο στην κολλητή του ενώ θα μπορούσε να πάει το καλοκαίρι που μένουμε στην ίδια πόλη με ακυρώνει εντελώς. Είναι πολύ γλυκός , πιστός και με ελκύει πολύ αλλά δεν ξέρω αν αρκεί αυτό. Ελπίζω να είναι σαφές πως δεν προσπαθώ να ανταγωνιστω κάποιον αλλά ότι απλά θέλω οι ανάγκες μου να καλυφθούν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μένω. Ίσως γιατί είναι ο πρώτος μου και με έχει στηρίξει πολύ σε δύσκολες στιγμές? Ίσως έχει να κάνει με αυτήν την διάχυτη ανασφάλεια που ανέφερα? Δεν ξέρω... Μερικές φορές και ας θέλω τόσο να μείνω , σκέφτομαι πως θα ήταν να είμαι σε μια νορμάλ σχέση που να με γέμιζει όπως με γέμιζε και αυτός κάποτε ...Άλλες φορές σκέφτομαι ότι είμαι υπερβολική και ότι όλα είναι στο μυαλό μου και ότι δεν πρέπω να πετάξω αυτό που έχουμε. Πολύ μπερδεμένη και σε κάπως ευάλωτη θέση λοιπόν... Αυτό που σκέφτομαι να κάνω , είναι να κρατήσω κάποια απόσταση και να αφήσω τις επιλογές μου ανοιχτές χωρίς να κάνω κάτι μεμπτο απλα για να νιώσω λιγότερο εγκλωβισμένη. Αφού δεν θέλει να πάρει σοβαρά την δυσαρέσκεια μου όταν την εκδηλωσω έμπρακτα ελπίζω να το καταλάβει.

Του λεω Πώς τον αγαπαω και μου λέει οτι δεν στέλνει γιατι δεν θελει να με ταλαιπωρει...για αυτο δεν επικοινωνει..ξερει τι νιώθω και τι θα εκανα για αυτον.αξιζει να προσπαθώ αλλο? Πειτε μου σας παρακαλώ μια γνώμη...δεν μου κανει πλεον προτασεις για εξόδους..ολο μου λεει πως εργάζεται...ήμασταν μισο χρονο μαζι..αλλα ολο λεει πως δεν ξερει τι θελει.και ακομα αναμενω .....μου λειπει!

συγγνώμη το νάχεις δυσλεξία και δυσγραφία είναι έγκλημα ???? γιατί πρέπει να γίνεσαι περίγελος κι αντικείμενο απόρριψης όταν δίχως νατο έχεις επιλέξει τόχεις ζαλωθεί ??? τον κοντό δε μπορείς να τον ψιλώσεις κι ξυλοπόδαρα να του βάλεις πάλι κοντός thane κι παράταιρος από την φύση που τον έφτιαξε όπως τον έφτιαξε !! δε "τοχουν" όλοι να είναι αψεγάδιαστοι κι "πιστεψετεμε" ντρέπονται για taxalia τους αυτοί ου κάνουν μπαμ ότι υστερούν σε κάτι που οι άλλοι το κατέχουν άνετα κι το παίζουν στα δάκτυλα τους !! υπάρχουν άτομα που έχουν μαθησιακές δυσκολίες κι διαταραχές κι δε μπορούν να είναι άψογοι κι κατακρίνονται "γιαυτο" αυτό μπορούν αυτό κάνουν δε γίνετε πιο πέρα το σεντόνι αν το τραβήξεις πιο πολύ από όσο είναι το μήκος κι το πλάτος του απλά θα σκιστεί έτσι σκίζεται κι η ψυχή ενός ανθρώπου με μαθησιακές δυσκολίες AMEA