ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημερεςς,ειμαι 19 χρονων και ξαναδινω πανελληνιες..τον πρωτο χρονο πηγα κανονικα σχολη αλλα δεν μου αρεσε και εκανα αναβολη για να ξαναδωσω πανελληνιες,ξερετε αν μπορω να χρησιμοποιησω το πασο μου κανονικα και τωρα που εχω κανει αναβολη;

Δεν ήμουν ποτέ «φοβερό μυαλό» ή αριστος μαθητής, αλλά έξυπνος με την τυπική έννοια. Δεν είχα μαθητικές δυσκολίες και δεν χρειάστηκε να ξανά δώσω ποτέ μάθημα (όχι ότι αυτό σε κάνει έξυπνο απαραίτητα).Τώρα, στα 23 μου, η κατάθλιψη και το κοινωνικό άγχος μου έχουν χειροτερέψει δραματικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Έχω παρατηρήσει ότι το μυαλό μου είναι «τεμπέλικο», και πολλές φορές τελείως «άδειο»! Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ούτε για λίγα δευτερόλεπτα, ακούω τι μου λένε ή αυτό που διαβάζω αλλά είναι λες και η μνήμη μου δεν συγκρατεί τίποτα, ούτε μια απλή πληροφορία που μόλις μου είπαν. Έχω πρόβλημα σε απλές μαθηματικές πράξεις (μιλάμε για απλές προσθέσεις-αφαιρέσεις). Δεν μπορώ να εκφράσω απλές σκέψεις με καθαρό τρόπο. Ζω στο εξωτερικό χωρις συγγενείς και φίλους. Δεν έχω καθόλου παρέες γιατί φοβάμαι τι θα σκεφτούν για μένα, ντρέπομαι για το ποσο χάλια μιλάω την ξένη γλώσσα, με αποτέλεσμα να μην ξέρω πλέον πως να συμπεριφερθω «σαν νορμαλ άνθρωπος».Με νιώθει κανείς ή είμαι απλά τρελός;

Τον περασμένο Σεπτέμβριο είχα εξομολογηθεί την ιστορία μου εδώ. Είμαι 25 και έχω (είχα) σχέση εδώ και πέντε χρόνια με ένα παιδί τριάντα χρονών τώρα πια . Από την αρχή του είχα εξηγηθεί ότι εμένα ο σκοπός μου είναι να παντρευτώ. Να πάρω το πτυχίο μου να βρώ δουλεια και να παντρευτώ. Να κάνω οικογένεια. Και το ήθελα (το θέλω ακόμα δηλαδή) να γίνει μέχρι τα 26 μου το πολύ. Είχε συμφωνήσει μαζί μου τότε είχε μόλις τελειώσει το στρατιωτικό του είχε βρει δουλειά πήγαινα κι εγώ καλά στη σχολή μου. Το περασμένο καλοκαίρι μετά τις διακοπές του εξηγήθηκα ότι πλεον δεν γίνεται να συνεχίσουμε εγώ στους γονείς μου κι εκείνος στη μαμά του. Δουλειές έχουμε σπίτι για να μείνουμε έχουμε χρέη δεν υπάρχουν οπότε δεν βλέπω το λόγο να μην πάμε παρακάτω. Άρχισε τα συνηθισμένα το τρίπτυχο οικονομική κρίση - ανασφάλεια - μπρέξιτ - πραξικόπημα στην Τουρκία τρύπα του όζοντος κλπ. Του είπα λοιπόν ότι τα χρόνια τα νιώθω ότι περνάνε ότι δεν έχω σκοπό να φτάσω τριάντα πέντε κι εκείνος σαράντα και να περιμένω να ξεκουνηθεί οπότε αν μέσα στη χρονιά δεν πάρει τις αποφάσεις του χωρίζουμε. Έμεινε στήλη άλατος να με κοιτάζει. Μια μέρα ήρθε στη δουλειά και με βρήκε η μαμά του και άρχισε να με παινεύει πόσο άξια είμαι που σε τόσο μικρή ηλικία έχω σταθερή δουλειά που ήξερα τι θέλω κλπ. Της απάντησα ότι ακόμα ξέρω τι θέλω αρκεί να το θέλει και άλλος. Τότε άρχισε το σερβίρισμα. ¨Ότι πιέζω το γιο της γιατί βιάζομαι αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται στο πόδι (πέντε χρόνια σχέσης και ένας μαντράχαλος τριάντα χρονών δηλαδή πόσο πιο πολύ χρόνο χρειάζεται). Πέρασε λιγος καιρός τα συζητήσαμε τα ξανασυζητήσαμε του πρότεινα αν ήθελε να πάμε στο σπίτι που μου παραχωρεί η μαμά μου να συγκατοικήσουμε αν θέλει αλλά θα ένιωθε σπιτωμένος και άλλα τέτοια. Να μη σας τα πολυλογώ εξηγήθηκα στον δικό μου ότι μέχρι τα Χριστούγεννα αν δεν κάνουμε αρραβώνες και να ορίσουμε ημερομηνία γάμου από εμένα είναι ελεύθερος να βρει όποια θέλει να την πηδάει και εγώ να βρώ άντρα που να ξέρει τι θέλει. Αν βρω. Μπορεί και να μη βρω και να καταλήξω γεροντοκόρη νευρασθενικιά έτσι όπως κάνω (το άκουσα και αυτό). Αλλά τότε θα έχω πάρει τις αποφάσεις μου και δεν θα περιμένω τίποτα και κανέναν. Τελικά το λήξαμε γιατί τον πίεζα πολύ. Πέντε χρόνια όμορφα ρομαντικά με πολύ αγάπη πολύ έρωτα αλλά.........θέλω συγκεκριμένα πράγματα και δεν ξέρει τι θέλει. Κρίμα. Ίσως βιάστηκα αλλά αυτή είμαι και δεν με αλλάζω. Δεν μπορώ να με αλλάξω. Θα το μετανιώσω ίσως κάποια στιγμή. Αλλά σίγουρα και θα μετάνιωνα άλλα πέντε χρόνια χαμένα. Εύχομαι σε όλες τις νέες κοπέλες που τώρα αρχίζουν ένα δεσμό να βρουν αυτό που πραγματικά θέλουν.

Μας πρήξατε με το Black Friday. Πρόβατα που στέκεστε και επί ώρες στις ουρές για το τίποτα.

Δώστε ρε παιδιά καμια συμβουλή για να το κόψω το ρημάδι. Πρέπει να γίνει αυτό το "κλικ" στο κεφάλι μου αλλά δε...

Μου λείπεις ήδη και θα μου λείπεις όσος καιρός και να περάσει. Δεν ξέρω αν εσύ αντέχεις και πως αντέχεις.... Προσπαθώ να σου θυμωσω, αλλά όπως πάντα δεν μπορώ, . Μόνο θλίψη που δεν ήταν αρκετά δυνατό το θέλω. Μάθημα ζωής άλλη μια φορά, ότι δεν φτάνει να αγαπάς και να χαριζεις απλόχερα ότι έχεις, ότι είσαι. Βάλε μυαλό κοριτσάκι το πάθημα μάθημα .... Οι τοίχοι ανεβηκαν στην θέση τους πιο στιβαροι και ψηλοί από ποτέ, το κεφάλι ψηλά και προχωράω. Αχ Δημήτρη.....

Μία ζωή ακούω " κάνε υπομονή καλή μου όλα καλά θα πάνε" και όταν περνάνε έρχονται ακόμα χειρότερα. Μια ζωή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τρέχουμε σαν οικογένεια στα νοσοκομεία. Μια ζωή έχουμε οικονομικά προβλήματα. Πάντα όμως. Ποτέ δεν ήμασταν καλά. Έχω φτάσει τα 23 και φοβάμαι να ονειρευτώ γιατί ξέρω ότι τίποτα δε θα πραγματοποιηθεί όσο και να προσπαθώ και προσπαθώ πολύ στα αλήθεια. Τα βράδια πλέον δεν κοιμάμαι. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κλαίω σιγά για να μη με ακούσουν τα αδέρφια μου και οι γονείς μου. Δε θέλω να ζω έτσι. Δε θέλω να πονάω άλλο. Αυτό που με στεναχωρεί είναι πως μας έρχονται καταστάσεις που δεν είναι στο χέρι μας ούτε να τις αποφύγουμε ούτε να τις αλλάξουμε. Και το ξέρω οτι η ζωή είναι ωραία αλλά αν είναι να γελάω μια φορά και να πονάω εννιά πώς να τη βλέπω ωραία?

λοιπόν, επειδή έχω χάσει πολλά πράγματα που θα μπορούσα να χαρώ για έναν "έρωτα" που είχε πολλές αξιώσεις αλλά όχι πολλά να προσφέρει αν το δω εντελώς ωφελιμιστικά. Οπότε από σήμερα κι εγώ δεν ασχολούμαι μ' αυτόν και τα θέλω του. Δεν θα χάσω το κέφι μου κι ο ύπνος μου θα επανέλθει. Θ' αρχίσω δειλά-δειλά να φλερτάρω πρώτα και κυρίως με τη ζωή. Ούτε παρακάλια, αλλά ούτε και καρτερικότητα για ξανά γι' ανθρώπους με είχαν για το περιθώριο της ζωής τους και το βάφτιζαν "αγάπη" καθώς το σέρβιραν με τα μάτια ανοιχτά για καμιά νέα γνωριμία που όταν προέκυπτε έτρεχαν σαν ταν σκυλιά σε κρέας. Δεν θα μου λείψει η υποκρισία τους.

Νασο για να μην τους κουραζω αλλο πια με τις χαζοεξομολογησεις μου σταματω επιτέλους. Μη με ξανατηλεφωνησεις νυχτα να λες οτι σ αρέσει να διαβαζεθς αυτα που σου γραφω εδω,με πιανει το παράπονο και σου γραφω κι αλλα. Αρχισα παλι τα χαπια μου και θα γινω όπως μς γνώρισες μθα χαρα κοπελα οπως μου γραψανε. Οσοι διαβαζετε χαρειτε. Ευχαριστώ που με συννεφερατε με το ασχημο σχολιο που διαβασα στην προηγούμενη εξομολόγηση μου για αυτον που ειμαι ερωτευμενη. Ηταν κ αυτος κάποτε. Τώρα με κοροιδευετε με αυτα που γραφω γιατί σας φαίνοντε γελοια. Μακαρι όμως να μη νιοσετε ποτε την απογοητευση μου. Ντράπηκα κι αλλο. Συγνωμη σε σας. Νασο μου, αντιο. Σ αγάπησα πολυ και αληθινα. αλλα εσυ για λιγο. Ισως έφταιγε η φτωχεια μου ή και η φιλη μας που σ αγαπησε ποιο πολυ. Δεν φταίει η γκρίνια μου,τωρα εγινα ετσι. Μου λειπεις και θα μου λείπεις.Μεχρι να σε ξεχάσω. Μα θα τα καταφέρω να ορθοποδησω.

Καλημέρα. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Να το πάρουμε από την αρχή. Πριν χρόνια ξύπνησα με δύσπνοια. Δεν έχω τίποτα παθολογικό. Είναι αγχωδης διαταραχή. Από τότε μου έρχεται και μου φεύγει. Προέρχονται από μια κακία οικογένεια και έτσι δημιουργήθηκε το άγχος. Τώρα έχω αϋπνία εδώ και 2 χρόνια ( από τότε που έμαθα ότι τ σκυλάκι μου είχε καρκίνο, μέχρι που πέθανε το καλοκαίρι). Δεν μ φεύγει παιδιά. Και έχω κουραστεί. Παρακολουθούμε εδώ και χρόνια από ψυχιατρο μου δώσε χάπια αλλά μ κάναν κακό κ τ έκοψα. Όποιος έχει εμπειρία στο πως καταπολέμησε την αϋπνία και την δύσπνοια παρακάλω να με βοηθησει