ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου με χαρακτήρισε με μία πολύ πρόστυχη λέξη,συγκεκριμένα με είπε "μου......α"(καταλάβατε πιστεύω)και ήταν μπροστά και ένας φίλος του.Ένιωσα τόσο άσχημα,που ήθελα να βρώ γωνιά να κρυφτώ.Ακόμα και ο φίλος του ένιωσε περίεργα,και του είπε να συγκρατηθεί και να ηρεμήσει.Το είπε σάν κοπλιμέντο να το πώ έτσι,δηλαδή με θετική χροιά,και σε φάση που είχε πιεί λίγο παραπάνω.Μου ζήτησε αμέσως συγγνώμη,αλλά όταν μείναμε μόνοι τσακωθήκαμε άγρια.Εννοείται πως άν ήμασταν οι δυό μας δέν θα με πείραζε καθόλου,αλλά ήταν μπροστά και άλλο άτομο.Δύο μέρες τώρα,και με μηνύματα και απ'το τηλέφωνο,μου λέει πως ό,τι και να πώ έχω δίκιο,ότι ήταν απαράδεκτος και έχει καταλάβει τί έκανε,πως ξέφυγε λόγω του ποτού,και μου ζητάει συνέχεια συγγνώμη.Μέχρι τώρα,δέν μου έχει μιλήσει ποτέ άκομψα ή άσχημα,και ούτε έχει κάνει κάτι που να με έχει προσβάλλει.Να του δώσω μία ευκαιρία;

πτυχίο ποτέ. Παντού ανεκπλήρωτα.Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.

Ότι θα είμαι μια ζωή μόνος μου χωρίς καμία γυναίκα δίπλα μου Δεν με θέλει καμία Καμία δεν με κοιτά Καμία δεν με φλερτάρει Δεν έχω ιδέα με τι δύναμη να συνεχίσω Το μυαλό μου κολλημένο στο παρελθόν Διπλές και τριπλές σκέψεις για το πώς να την πλησιάσω ξανά Πως να συμπεριφερθω Πως να προβάλλω αυτό που έπρεπε να προβάλλω τότε Από την μια σκέφτομαι να είμαι κουλ και χαλαρός να το πάω από την αρχή από την άλλη σκέφτομαι να βγάλω από μέσα μου όλη την αλήθεια να ζητήσω ένα συγνώμη για τότε αλλά φοβάμαι ότι θα την φοβισω ή μήπως με δει ως δεδομένο Να γυρναγα μονάχα τον χρόνο πίσω και να έκανα όλα αυτά που έπρεπε να κάνω γιατί στα λόγια ήμουν καλός αλλά στην πράξη ήμουν ένα τίποτα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αποφεύγω να την δω γιατί φοβάμαι φοβάμαι πως θα είμαι και τι θα νιώσω και δεν θέλω να με δει έτσι χάλια γιατί είμαι πολύ χάλια. Είναι μια πανέμορφη κοπέλα και χάρη μου έκανε που γύρισε και με κοίταξε και κάναμε ότι κάναμε Έτσι νιώθω σαν χάρη Το βέβαιο ήταν ότι θα φύγει δεν μπορούσα να την κρατήσω γιατί είμαι ένας άχρηστος κομπλεξικος ανασφαλής τύπος. Καλά να πάθω. Η λύση είναι να απομακρυνθω από όλους και από όλα. Να μην με ξαναδεί και να μην τη ξαναδώ αλλά δεν αντέχω

Καλημέρα καλημέρα!! Βρε παιδια πριν δυο βδομαδες πηγαινοντας για δουλεια συναντησα ενα παιδι ,ο οποιος αλλαξε πορεια με τη μηχανη του και εφυγε. Ειπα απλα ωραιο παιδι και συνεχισα και εγω τη πορεια μου με το αυτοκινητο. Όμως αυτη τη βδομαδα ΌΛΗ, συναντιόμαστε στο ιδιο φαναρι ,την ιδια ωρα ,με λιγα λογια ερχεται απο το δρομο που παω εγω.Απο τη μπλουζα που φοραει ,ειδα και που εργαζεται(γιατι τη φοραει καθημερινα,οχι την ιδια το logo),αλλα δεν ξερω πως να τον κανω να με προσεξει ,να κατεβω κατω απο το αυτοκινητο ;;χαχα Δεν ξερω,παντως αυτο που ξερω ειναι πως καθε μερα ετοιμαζομαι λες και βγαινω ραντεβου για τη δουλεια,μην τυχον και με δει,να τον εντυπωσιασω...Γνωμες ;;;

Είμαι ευγνώμων για όσους καλούς ανθρώπους εχω συναντήσει στην πολύ μικρή πορεία μου και κοιτάζω να δω το θετικό της κάθε ημέρας, αλλά πλέον έχουν συσσωρευτεί πολλά μέσα μου. Τα συναισθήματα μου έχουν αρχίσει να παγώνουν και αισθάνομαι ότι γίνομαι αναίσθητη κάποιες φορές... ιδιαίτερα κυνική. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει... είμαι μόνο 22 χρονών και έχω σταματήσει να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, προσπαθώ να μην δένομαι με τους άλλους, όσο ανάγκη και να το έχω. Έχω αρχίσει και αισθάνομαι ανά διαστήματα μια απάθεια, και δεν μου αρέσει αυτό... έχω χάσει πολύ από το συναίσθημα μου, μπορεί άραγε μετά από μεγάλη απογοήτευση και στενοχώρια να παγώσει το είναι σου, να αποκτήσεις απάθεια για τα πάντα, γιατί υπάρχουν φορές που έτσι νιώθω και υπάρχουν φορές που ολα είναι φυσιολογικά, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω όσα ανέφερα ότι νιώθω.

Όταν πας σε ψυχολόγο για να μοιραστείς όσα σε βαραίνουν και άλλα λέει σε σένα και άλλα στην οικογένεια σου τι να συμπεράνεις; Ότι σε ψαρεύει; Φάνηκε πολύ καλή επαγγελματίας και πήγα με την προοπτική να την εμπιστευτώ και να βοηθηθω και εν τέλει, επειδή εντάξει, έχω ένα ιδιαίτερο οικογενειακό ιστορικό μου είπε ότι είμαι αφελής και ότι δεν είμαι σε θέση να πάω για δουλειά, θα με φάνε λάχανο και ότι έχω ανασφάλειες. Και σκέφτομαι ότι πώς λες αυτό σε έναν άνθρωπο που καταλαβαίνεις πως όπως έχουν οι καταστάσεις έχει ανάγκη να δουλέψει και κουβαλάει βάρος στους ώμους τους λόγω κάποιων άσχημων συνθηκών που έζησε; Φάνηκε τόσο εξαιρετική επιστήμονας στην αρχή... και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να κακολογώ κόσμο, αλλά φοβάμαι ότι επειδή συνειδητοποίησε κάποιες ιδιαιτερότητες της οικογένειας μου ήθελε να τις εκμεταλλευτεί για να πάρει χρήματα, δεν ξέρω τι να σκεφτώ...

Ρε παιδιά, είναι ένας τύπος που μιλάγαμε και φλέρταραμε για καιρό αλλα ποτέ δεν πήγε παραπέρα λόγω απόστασης. Κάποια στιγμή μου είπε οτι είναι δύσκολο να γίνει κάτι μεταξύ μας διότι θέλει να με γνωρίσει καλύτερα αλλα θέλει απο κοντά, και όχι με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή διαδικτυακά. Απο τότε δεν το ξανα συζητήσαμε και μείναμε στο φιλικό. Εχει δίκιο, το ξέρω. Εξάλλου κι εγώ θα προτιμούσα να τον γνώριζα καλύτερα από κοντά και να έβλεπα πως είναι τα πράγματα μεταξύ μας απο κοντά. ΕΛΑ ΟΜΩΣ που συνέχεια τον σκέφτομαι. Συνέχεια. Κοιτάζω τις φωτογραφίες του στο φβ και λιώνω. Χαζεύω το υπέροχο χαμόγελο του, το βλέμμα του. Υπάρχουν κάτι φορές που μου έρχεται να του πω έτσι ξεκάρφωτα "ρε δεν γαμιεται η απόσταση, ας γίνει κάτι μεταξύ μας και τα υπόλοιπα θα δούμε τι θα κάνουμε" αλλα μετά έρχομαι στα λογικά μου. ΤΙΣΚΕΨΕΙΣΚΑΝΩΗΔΟΛΙΑ. Ούτε 20,ούτε 40 είμαι, πείτε ότι είμαι 30 και κάνω κιόλας σαν 15 χρόνων. Τι τρέχει με μένα; Γιατί δεν μπορώ να τον βγάλω απο το μυαλό μου; ΠΤΟΥΥΥΥΥΥΥ.

Τους τελευταίους μήνες έχω χάσει κάθε όρεξη για ζωή δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά είναι όλα μουντα και αδιάφορα. Δεν έδωσα καν εξεταστική, (λογο της έλλειψης συγκεντρώσεις), και ενώ κανονικά προσπαθώ να είμαι τέλεια σε αυτό το θέμα, τώρα μου πέρασε αδιάφορο. Με τους φίλους μου όταν βγαίνω περνάω χάλια, δεν μπορώ να κρατήσω μια συζήτηση και αισθάνομαι πως τους είμαι βάρος, καθώς δεν έχω τίποτα να τους προσφέρω. Έχω μόνιμα πεσμένη διάθεση, η οποία επιδεινώνεται κάθε βράδυ. Τρώω ασταμάτητα για να νιώσω μια μικρή ευχαρίστηση ,αν και το μόνο που καταφέρνω είναι να παίρνω κιλά. Δεν ξέρω τι να κάνω για να Άλλαξει η κατάσταση, αλλά έχω χάσει κάθε ελπίδα. Η ζωή πραγματικά με έχει κούρασει, είμαι 20χρονων και πραγματικά δεν μπορώ να με φανταστώ να ζω αλλά 40 χρόνια, μου ακούγεται μαρτύριο.

Πρωτο είδαμε ο ένας τον άλλον σε ένα πάρτι. Πέσανε αρκετά βλέμματα αλλα μεχρι εκει, όμως κυρίως από την μερια του υπήρχε πολυ ενδιαφέρον. Εγώ ομως έφυγα για ένα διάστημα μικρο για μια εβδομάδα σχεδόν στο χωριό μου αλλα ξαναγύρισα στην πόλη. Αυτός με είχε βρει στο Instagram καθώς μια φίλη μου του είχε δωσει τότες στο παρτι το όνομα μου. Δεν μου είχε στείλει κανενα μυνημα παρόλο που δεχτηκα το αίτημα σχετικα γρήγορα. Μετά από μια εβδομάδα και έχοντας γυρίσει απο το χωριό τον ξαναβλέπω στο γνωστό μερος. Ξαφνιάστηκε τουλάχιστον αυτο καταλαβα από τον τροπο που με κοίταζε. Μετά από λίγο τελικα έστειλε μήνυμα και αρχίσαμε να μιλάμε. Και φτάνουμε στο σήμερα μετά από σχεδον 1 μηνα μου έχει αναφέρει πολλές φορές οτι με βλέπει σοβαρα, και οτι πιστεύει ότι θα ταιριάζουμε πολύ στο μέλλον. Είναι η πρώτη μου σχέση και είμαι αρκετά προσεκτική καθώς έχω ακούσει πολλα και φοβάμαι μην πληγωθω. Αυτος όμως ειναι αρκετά υποστηρικτικός τρυφερός και σέβεται ότι θέλω να το πάμε σιγά σιγά. Δεν ξέρω όμως... πάντοτε έκανα υπερβολικές σκεψεις και απλά μερικές φορες σκέφτομαι πως γίνεται καποιος από την αρχη να ειναι τοσο τέλειος; Λεει οτι με βλέπει σοβαρα αλλα πως γίνεται κανεις να λεει κατι τετοιο σε τοσο μικρο χρονικό διάστημα; Είμαι όντως υπερβολικια ή όντως κάτι παει λαθος;;;

ποτέ δεν είχα σίγουρη καβαντζα για να ξεμεινω από αυτήν. Και η αλήθεια είναι πως μου έχει ανέβει η πίεση τόσα χρόνια. Δεν πειράζει ας μείνω για πάντα μόνη μου. Ούτως ή άλλως έτσι γεννήθηκα.Ακόμα και αν νιώθω κάτι καλό για έναν άνθρωπο πάντα θα θεωρουμαι αποφευκτικη.