ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως πιστευετε πως ειναι καλυτερο να γνωριστουν δυο ανθρωποι? Μεσω κοινων φιλων, μεσω κοινης δραστηριοτητας ή εντελώς τυχαία πχ σε βραδινη έξοδο , σ'εναν περίπατο , στην ουρα για την τράπεζα κλπ,κλπ,κλπ.Προσωπικά γνώρισα το φίλο μου σε ένα μπαρ, ανταλλάξαμε στοιχεία χωρίς να κάνουμε τίποτα απολύτως εκείνο το βράδυ και βγήκαμε μια φορά, μετά δυο και κάπως έτσι συνεχίστηκε. Δεν έχουμε κανέναν κοινό φίλο, καμία κοινή δραστηριότητα, τίποτα που να μας φέρνει αναγκαστικά σε επαφή χωρίς να το επιδιώξουμε. Η επαφή μας διατηρείται αποκλειστικά από αμοιβαίο ενδιαφέρον για την επικοινωνία και παρουσία του άλλου . Ωστώσο κάποιες φορές νιώθω αμήχανα να πω πως γνωριστήκαμε.Και αναρωτιέμαι είναι καλύτερα έτσι, ή είναι καλύτερο να γνωρίζεις κάποιον με τον οποίο έχετε πιο πολλές κοινές σταθερές στη ζωή σας ,πχ κοινούς φίλους ή δραστηριότητες, που σας φέρνουν αναγκαστικά πιο κοντά και βοηθούν να διατηρηθεί πιο εύκολα επαφή?

Δεν ξέρω, ειμαι χάλια. Δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που νιώθω και κρύβομαι.Μου την δίνει που νιώθω ότι κάποια στιγμή θα φύγεις σαν αδέσποτο σκυλί. Το ξέρω ότι θα γίνει αυτό.Αισθάνομαι ανασφάλεια, ξέρω ότι θα την δεις και θα μιλήσετε, δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα μου και κάθε πρωί κλαίω, δεν μου αρέσει που βγαίνεις και ξενυχτάς, ούτε που τρέχεις απ' το ένα φεστιβάλ στο άλλο, κι εγώ όταν σου ζήτησα να πάμε ένα ταξίδι μου είπες ότι δεν θα έχεις μια. Δεν ξέρω τι κάνω. Αλλά ούτε είμαι έτοιμη να φύγω κιόλας

Θέλω να σπουδάσω και δεν με στηρίζει κανείς. Προφανώς σκέφτονται πως αρκετά είναι τα πτυχία αγγλικών, ρωσικων και υπολογιστών. Εγώ όμως θέλω κάτι παραπάνω.Θέλω να βρω ένα μικρό σπίτι στη Θεσσαλονίκη, κοντά στο ΙΕΚ που θα διαλέξω, να το περιποιηθώ για να γίνει μια όμορφη όαση για μένα και να μπορώ να δουλεύω και να διαβάζω απερίσπαστη.. Φτάνει που εδώ και 5 χρόνια χάνω τη ζωή μου με τοξικούς γονείς και περίγυρο. Το κακό είναι πως φοβάμαι να κάνω αυτή τη νέα αρχή και με πειράζει που ξέρω πως θα πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου γιατί οι γονείς μου δεν θέλουν να με βοηθήσουν καν να βρω σπίτι.Νιώθω τόσο μόνη.

ρε παιδιά η κοπέλα μου είναι πολύ καλή μαζί μου και δείχνει να περνάει πολύ καλά με μένα. όταν είμαστε μαζί είναι όλα τέλεια αλλά όταν δεν είμαστε μαζί όλα πάνε στραβά. όλο κακές σκέψεις περνάνε στο μυαλό μου, όλο και κάτι θα δω στα social που δε θα μαρέσει, όταν δε δε μιλάμε περνάνε τα χειρότερα από το μυαλό μου. γιατί παρανοώ έτσι και πως θα το σταματήσω? είναι η 1η φορά που την πατάω έτσι με γυναίκα....ετών 30

Πόσοι απο εσάς όταν ανοίγετε ένα περιοδικό,ευτυχώς βιβλίο όχι ακόμα,ξεκινάτε να το ξεφυλλίζετε από πίσω προς τα εμπρός?

Σύμφωνα με την προηγούμενη εξομολόγηση μου σχετικά με την σεξουαλικότητα μου ήθελα να διευκρινίσω κάποια πράγματα ακόμα. Όταν λέω ότι αν είμαι λεσβία δεν θα μπορέσω να ζήσω όσα έχω φανταστεί να κάνω με αγόρια (ρομαντικά πράγματα... Εκτός σεξουαλικού περιεχομένου) είναι επειδή με γυναίκα δεν μπορώ να με φανταστώ σε σχέση. Ακόμα και όταν βλέπω ομοφυλόφιλα ζευγάρια στην τηλεόραση δεν συγκινουμε συναισθηματικά, ενώ με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια νιώθω διαφορετικά. Γενικά μια γυναίκα νομίζω ότι δεν θα μπορέσει να με ικανοποιησει συναισθηματικά. Ενώ με αγόρια ναι γιατί θα αισθάνομαι αυτήν την ασφάλεια κλπ. Το θέμα μου βρίσκεται στο σεξουαλικό κομμάτι. Την μόνη φορά που θυμάμαι να ερεθίζομαι με αντρικό σώμα ήταν όταν ήμουν ερωτευμένη με έναν αλλά τότε αισθάνθηκα πάρα πολλές τύψεις και προσπάθησα να το απομακρύνω από το μυαλό μου (δεν ξέρω τον λόγο που αισθάνθηκα τύψεις). Από εκεί και πέρα ερεθίζομαι μονο με το γυναικείο σώμα (εκεί αισθάνομαι λιγότερες τύψεις.. ίσως επειδή το αισθάνομαι πιο οικείο.. δεν ξέρω πραγματικά). Βέβαια με το γυναικείο σώμα ερεθίζομαι κυρίως με άγνωστες ή με κορίτσια που δεν κάνω παρέα (πχ με φίλες μου ποτε δεν το έχω πάθει). Ενώ για τη μοναδική φορά που ερεθιστηκα με αγόρι ήταν όταν ήμουν ερωτευμένη. Κορίτσι δεν έχω ερωτευτεί ποτέ μου. Για όσους δεν έχουν διαβάσει την προηγούμενη εξομολόγηση είμαι 17 χρονών και εντελώς άπειρη στο ερωτικό κομμάτι (δεν έχω δώσει ούτε ένα φιλί). Τα λέω μπας και έχουν κάποια σημασία.Επίσης γίνεται να έχω ΙΔΨ? Γενικά αν έχω αυτό είναι δυνατόν να προέρχεται από εκεί ο ερεθισμός μου με τα κορίτσια? (Λόγω αυθυποβολής). Γενικά μου έχει γίνει έμμονη όλο αυτό αφού το σκέφτομαι κάθε μέρα όλη μέρα και γενικά σκέφτομαι και άλλα (πχ όταν βλέπω να περπατούν δύο αγόρια ή δύο κορίτσια μαζί στον δρόμο σκέφτομαι κατευθείαν το γεγονός να είναι γκέι, και αλλα παρόμοια πράγματα).Εσείς τι πιστεύετε ότι είμαι? Το ξέρω ότι δεν μπορείτε να μου πείτε με σιγουριά αλλά θέλω πολύ να μάθω την γνώμη σας. Και σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας εκ των προτέρων. Αγχονομαι πάρα πολύ και θέλω να με βοηθήσετε να καταλάβω στο περίπου τι συμβαίνει με μένα. :(

Να βρω εναν ανθρωπο να κανω οικογένεια παιδια και να αγαπιομαστε.. Κουράστηκα σε σχεσεις που τελειώνουν, απο ατομα που δε σέβονται και σε εχουν μονο για να καλύψουν τις ανασφαλειες τους και τις αναγκες τους.Ποτε επιτελους;;;;;;;25 Ε.

Φοβάμαι να κάνω σεξ μαζί του, κι ας το θέλω τόσο πολύ, επειδή σκέφτομαι οτι θα ξενερώσει μετά απο αυτό επειδή δεν έχω τις τρελές εμπειρίες. Είναι άνδρας ο οποίος έχει ζήσει αρκετά στην ζωή του, άρα μπορεί και να κρίνει, και φοβάμαι οτι θα με κρίνει πολύ αυστηρά σε αυτό το κομμάτι.Τι να μου πείτε εσείς να είμαι χαλαρή και ο εαυτός μου, εγω αγχώνομαι πολύ...

Θα ήθελα και εγώ να σας γράψω τις σκέψεις μου... Ήμουν με ένα αγόρι για 7 χρόνια (τώρα είμαστε 24 και οι δύο). Ολα αυτά τα χρόνια είχαμε σχέση από απόσταση. Τα πρώτα δύο χρόνια, που ήμασταν και πιο μικροί, ολα ήταν πολύ καλα. Στη συνέχεια όμως και, επειδή περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις, εμφανίστηκαν τα προβλήματα. Άρχισε να γίνεται χειριστικος, αγενής απέναντί μου και να με εκβιάζει πως αν δεν παω να τον δω θα με χωρίσει. Και άλλα πολλά. Μπροστά στους φιλους μας δεχόμουν προσβολές και υποτιμητικά σχόλια. Εγώ τα ανεχομουν. Να σημειώσω πως εκείνος σπανια ερχόταν να με δει και όταν το έκανε γκρίνιαζε διαρκώς που έπρεπε να ταξιδέψει κάποιες ώρες. Περνώντας ο καιρός προσπάθησε να διορθωθεί, αλλά δεν ήταν το ίδιο για μενα. Μετά από ολα αυτά αποφάσισα να τον χωρίσω, γιατί δεν ήμουν πια ερωτευμένη μαζι του. Η απόφασή μου ήταν πολύ συνειδητή και ακόμα και τώρα είμαι σίγουρη πως είναι η σωστή. Όμως, μαθαίνω ότι αυτος μετά από κάποιους μήνες βρήκε μια κοπέλα και τώρα κάνει όλα αυτά που αρνιόταν να κάνει για μένα (ταξίδια, ρομαντικά σκηνικα). Νιώθω πικρία και αδικια. Αρχίζω να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Μήπως εγώ δεν άξιζα; μήπως εγώ δεν ήμουν αρκετά καλη; μήπως θα έπρεπε να κάνω υπομονή; τι να κάνω για να μη με βασανίζουν αυτα τα ερωτήματα; θα ήθελα πολύ μια συμβουλή.... Δυστυχώς, όσο ήμασταν μαζι μου είχαν δημιουργηθεί πολλές ανασφαλειες (π. χ. για την εμφάνιση) εξαιτίας δικων του σχολίων και τώρα αυτές με ταλαιπωρουν.

Θέλω κάτι και θέλω να γίνεται τώρα αλλιώς πιστεύω οτι δεν θα γίνει ποτέ. Κάποιος θα με πει και κακομαθημένη αλλά απλά είμαι βιαστική. Η χειρότερή μου λέξη είναι η υπομονή αλλά έχω κάνει πολλές φορές υπομονή σε όλους τους τομείς τις ζωής μου.Εσείς τι λέτε; 'Ολα χρειάζονται την σωστή ώρα για να γίνουν άρα είμαι παράξενη και κακομαθημένη ή είμαι ρεαλίστρια που ότι θέλω, θέλω να γίνεται σχεδόν αμέσως;