ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να θέλουν δυο άνθρωποι να είναι μαζί και να μην τους αφήνουν να υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός που να τους βάζει συνεχώς εμπόδια να τους συκοφαντούν χωρίς λόγο και εκείνοι να μην λένε ότι αδικήθηκαν να συνεχίζουν και ας ξέρουν ότι πιθανότητες είναι εναντίον τους. Η αγάπη δεν μπορεί να κρυφτεί με τον έναν η τον άλλο τρόπο πάντα βρίσκει τον δρόμο της.

Δουλεύει service σε ένα ψητοπωλείο στην ευρύτερη περιοχή που μένω,και την είδα πρίν από ένα μήνα περίπου που πήγα εκεί τυχαία με την παρέα μου.Το αποτέλεσμα ήταν να μου έρθει κεραυνός με το που την αντίκρισα,δέν υπάρχει αυτό που έπαθα.Από τότε,2-3 φορές την έβδομάδα θα πάμε σίγουρα με την παρέα και θα κάτσουμε να φάμε,μόνο και μόνο για να τη βλέπω.Έχω μπουχτίσει από τα σουβλάκια και τα κρεατικά,πολλές φορές κερνάω εγώ τους φίλους μου επειδή τους τραβολογάω για να μήν είμαι μόνος,αλλά χαλάλι.Δέν μ'ενδιαφέρουν τα λεφτά μπροστά σε αυτό που νιώθω όταν την βλέπω.Μέχρι τώρα στα 27 μου,δέν είχα θέμα στο να προσεγγίσω και να κάνω σχέσεις,με τη συγκεκριμένη κοπέλα όμως είναι διαφορετικά.Δέν μπορώ,δέν βρίσκω κάτι να κάνω,ίσως επειδή είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο με την πρώτη ματιά.Τί γίνεται στην περίπτωση μου ρε παιδιά; Έχω απελπιστεί με την ατολμία μου.Τη σκέφτομαι συνέχεια,τη σκέφτομαι γλυκά και σοβαρά,όχι για να περάσω την ώρα μου.Με καταλαβαίνει κανείς;

Σάββατο βράδυ βρισκόμουν κάπου περιμένοντας να ξεκινήσει κάτι που θα παρακολουθούσα. Έρχεται μια κοπέλα, κάθεται δίπλα μου με μια φίλη της, με αποσπούν από την ανάγνωση μιλώντας δυνατά και όχι χαμηλόφωνα δυστυχώς και λέει η μία στην άλλη ότι χώρισε από τον μεγάλο έρωτα της ζωής της που ήταν γιατρός επειδή δεν άντεχε να την απατάει άλλο. Είχε αρχίσει λέει να το κάνει κι εξώφθαλμα πλέον, δεν τηρούσε καν τα προσχήματα. Είχε έντονη όρεξη, ανεξέλεγκτη λίμπιντο και τέτοια πράγματα. Πολύ καλό παιδί κατά τ' άλλα, θα τον ήθελε για κολλητό της αλλά για σύντροφος δεν κάνει αφού την είχε κάνει τάρανδο. Τα λόγια περιγραφής είναι δικά της, ό,τι είπε. Και μετά από δύο χρόνια που ήταν μόνη, αλλά με αρκετές περιστασιακές επαφές (δηλαδή καθόλου μόνη κατά τη γνώμη μου αλλά τέλος πάντων) πρόσφατα ξαναερωτεύτηκε. Αυτό που με απασχόλησε ακούγοντας αυτή τη συζήτηση θέλοντας και μη αφού αυτή ήρθε και κάθισε δίπλα μου με την άλλη, εγώ ήμουν εκεί πολύ ώρα πριν, είναι το εξής: Γιατί στους ερωτικά μόνους ανθρώπους ή όσους δεν έχουν ταίρι πάντα προτείνουν να τα βρουν με τον εαυτό τους, να κάνουν ψυχοθεραπεία, να αλλάξουν κι ένα σωρό τέτοιου είδους πράγματα ενώ οι άπιστοι άνθρωποι με άσχημη συμπεριφορά σχεδόν πάντα αντιμετωπίζονται ως θέσφατο; Κάτι που δεν γίνεται να αλλάξει, σχεδόν όλοι λένε ''ε, τι να κάνουμε έτσι είναι ο χαρακτήρας του;'' ή ''τι να κάνουμε, η απιστία είναι μέσα στο αίμα του'' ή ''τι να κάνουμε, είναι οξύθυμος''. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μένουν ποτέ μόνοι. Και δεν τους προτείνει κανείς να πάνε για ψυχοθεραπεία ή να αλλάξουν τρόπο σκέψης, ίσα-ίσα που θεωρούνται κι έμπειροι κιόλας. Και υπάρχει και άπειρη ανεκτικότητα. Ενώ στους ερωτικά μόνους ανθρώπους θα προτείνουν αμέσως ψυχοθεραπεία, μια ζωή στη θεωρία. Όλοι να διασκεδάζουν και να ερωτεύονται κι ο ερωτικά μόνος να...ψυχοθεραπεύεται. Στους ερωτικά μόνους ανθρώπους θα έπρεπε να προτείνεται μια πρακτική λύση, να τους γνωρίσουν κάποιο άτομο, όχι αυτή η τρομερή αδικία που γίνεται εις βάρος τους μια ζωή.

Κι εγώ κάτι. Τα τελευταία 10 χρόνια μού την πέφτει ενας παντρεμένος που τον συναναστρεφομαι συχνα πυκνα γιατι βρισκεται στο συγγενικο μου περιβάλλον, οποτε δεν μπορώ να τον αποφύγω οσο κι αν θελω. Συνήθως καρφώνει το βλεμμα του πανω μου σε φάσεις που δεν γίνεται αντιληπτός, υπάρχουν φορές που με αγγίζει και καλά κατά λάθος οταν περναει απο διπλα μου π.χ, σε ευαίσθητα σημεία και κάποιες άλλες φορές μου πετάει και διάφορα κεκαλυμμενα σεξουαλικα υπονοουμενα. Έν τω μεταξύ εγώ είμαι απόμακρη έτσι κι αλλιώς σαν χαρακτήρας και με αυτήν του την συμπεριφορά μαζευομαι σχεδον σαν χελώνα. Ως αποτέλεσμα επειδή βλέπει οτι δεν τον παιρνει το τελευταιο διαστημα εχω να αντιμετωπίσω τις μπηχτές του, την αγένεια του και την προσπάθεια του να μου την σπάσει με όποιον τρόπο μπορεί. Όλα αυτά συμβαίνουν σε κάθε μας συνάντηση πραγμα το οποίο μου προκαλεί απίστευτο άγχος και θυμό. Εννοείται ότι δεν μπορώ να μην πάω όταν κανονίζουν οπότε αναγκάζομαι κάθε φορά να τα υπομενω. Δεν ξέρω εάν υπάρχει κάποιος τρόπος να το σταματήσω όλο αυτό χωρίς να καταλάβουν κάτι οι συγγενείς, γιατί πραγματικα μου είναι τρομερά ψυχοφθορο.

Κάποιος συμμετέχει σε chats και forums μέσω διαδικτύου, με τον καιρό ενδιαφέρεται για συγκεκριμένο άτομο που σχολιάζει και θέλει να το συναντήσει προσωπικά για να το γνωρίσει περισσότερο. Ας πούμε ότι ενδιαφέρεται και ο άλλος και δεν υπάρχει δυνατότητα να μπορούν να μιλήσουν πριβέ. Υπάρχει λοιπόν δικαιολογημένος φόβος και από τις δύο πλευρές, οπότε δε γίνεται να ανταλλάξουν προσωπικά στοιχεία (τηλέφωνα, emails κλπ) ώστε να εκτεθούν σε τόσους που τους διαβάζουν στο ίδιο room. Ποιος στη συνέχεια είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο ασφαλής (ή λιγότερο επικίνδυνος) τρόπος για να κανονιστεί μία πρώτη συνάντηση ανάμεσά τους μέσω του room που τους βλέπουν χίλια μάτια : - Τουλάχιστον ο ένας από τους δύο πρέπει να είναι τακτικός θαμώνας σε μαγαζί και να φροντίσει προσκαλώντας τον άλλο, να βρίσκονται εκεί κατά την ώρα της συνάντησης 1-2 άτομα που τον ξέρουν (πχ ο σερβιτόρος). - Το μαγαζί πρέπει να είναι κάπου κεντρικά και πολύ κοντά σε ΜΜΜ για να διευκολύνει και τους δύο. - Δίνεται ώρα ραντεβού κατά το μεσημεράκι ή νωρίς το απόγευμα που θα έχει μέτριο κόσμο και δεν θα γίνεται χαμός. - Αυτός που θα περιμένει τον άλλο εκεί, πάει 20 περίπου λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού και πιάνει τραπέζι που βλέπει προς την είσοδο. Λέει στο σερβιτόρο ότι περιμένει κάποιον και θα παραγγείλει όταν έρθει. - Αυτός που είναι να πάει έχει γράψει από πριν στον άλλο για το τί ρούχα περίπου θα φοράει (χρώμα και στυλ) και συμφωνεί ότι θα μπει ακριβώς την ώρα που έχουν κανονίσει · ούτε πεντάλεπτο νωρίτερα ή αργότερα. - Και οι δύο, ενημερώνουν ο καθένας από τη μεριά του δικούς τους ανθρώπους (αν έχουν) για το πού θα βρίσκονται και πόση ώρα περίπου θα λείψουν. Θεωρώ, με αυτό τον τρόπο κάθε κίνδυνος ελαχιστοποιείται. Πάντα πίστευα ότι οι καλύτερες γνωριμίες είναι οι άμεσες "εκεί έξω", όμως γνωρίζω πολύ καλά ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που ζορίζεται. Μία πρώτη μου (και τελευταία) εξομολόγηση που είναι καλοπροαίρετα γραμμένη και την αφιερώνω σα μορφή πρότασης για όσους θέλουν μία άμεση ανθρώπινη επαφή αλλά δε βρίσκουν τρόπο να κάνουν την υπέρβαση. Αν κάνω λάθος, στη διάθεσή σας για να με διορθώσετε. @Rocker

Εδώ και 4 περίπου μήνες τα έχω φτιάξει με μια κοπέλα. Και ειλικρινά, τον τελευταίο καιρό δεν ξέρω πώς να της συμπεριφερθώ. Στην αρχή, όλα καλά. Εδώ και κάποιο καιρό, όμως, ενώ περνάμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί (πάω σπίτι της και μπορεί να καθίσω από τις 2-3 το μεσημέρι μέχρι και τις 12 την νύχτα) και ενώ κάνουμε πολλά πράγματα μαζί και περνάμε καλά, πριν από μερικές ημέρες μου είπε κάτι και με στενοχώρησε. Είναι αλήθεια ότι, επειδή ζω με την μητέρα μου, η οποία, λόγω και της ηλικίας της έχει και κάποια προβλήματα υγείας, θέλω να μην γυρίζω τελείως ''άκυρες'' ώρες στο σπίτι, πολύ περισσότερο όταν λείπω ώρες ολόκληρες, συν το ότι, για να τα λέω και όλα και η μητέρα μου δυσανασχετεί όταν γυρίζω πολύ αργά και ανησυχεί, καλώς ή κακώς, μιάς και δεν έχει και κανέναν άλλον, ο πατέρας μου δυστυχώς έχει πεθάνει. Εγώ δεν λέω ότι η μητέρα μου είναι σωστό αυτό που κάνει, αλλά και τί να την κάνω... Έτσι και εγώ, φροντίζω να είμαι πίσω κατά τις 12.30 με 01.00 Να μην το τραβάω μέχρι τις 03.00, για παράδειγμα. Και όλο αυτό γίνεται 4-5 φορές την εβδομάδα και πολλές φορές σε συνεχόμενες ημέρες. Η κοπέλα που τα έχω μένει μόνη της, χωρίς υποχρεώσεις. Και προχτές, την ώρα που έφευγα από το σπίτι της, εκεί κατά τις 12.30, με αποκάλεσε ''Σταχτοπούτο'', επειδή κατά την άποψή της γυρίζω σπίτι μου πολύ νωρίς. Με πείραξε πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός της, αλλά δεν της είπα τίποτα. Σήμερα όμως όλη την ημέρα, το σκέφτομαι και έχω στενοχωρηθεί πολύ...Σήμερα το πρωί που συναντηθήκαμε για λίγο, κατάλαβε ότι κάτι έχω, αλλά εγώ δεν της είπα τίποτα. Εντάξει, μπορεί να έχει και δίκιο... Αλλά και τί να κάνω; Να αφήσω την μητέρα μου τελείως στο έλεος του Θεού; Λείπω που λείπω ώρες ολόκληρες, πολλές φορές και πάνω από 10 σερί ώρες για να είμαι μαζί της (με την κοπέλα εννοώ) και εννοείται ότι τα πρωινά δουλεύω, (αρα επί της ουσίας λείπω όλη την ημέρα)... Να γυρίζω σπίτι στις 03.00 και 04.00 το πρωί, ούτε και εγώ το θέλω κάτι τέτοιο... Και ρωτάω τώρα εγώ: Ήταν σωστό αυτό που μου είπε; Είναι πράγματι έτσι; Καλά έκανε και το είπε; Εμένα πάντως, από την ώρα που μου το είπε, κάτι ράγισε μέσα μου ως προς τα συναισθήματά μου για εκείνη... Εκτός αν είμαι εγώ λάθος 100%, οπότε, ας μου πει κάποιος τί να κάνω... Ευχαριστώ

Αγενείς πωλήτριες /δημοσιοι υπάλληλοι που σου δυσκολεύουν την ζωή. Εχω φτασει στο σημειο, αν μου μιλησει απότομα ο υπαλληλος να μην ξαναπατήσω στο μαγαζί τους. Συγγενης μού έφαγε λεφτά, γιατρός που μού φέρνει αδικαιολόγητα εμπόδια για σημαντικά έγγραφα, φίλοι που με θυμούνται όταν θα με χρειαστούν. Γιατί ταλαιπωρείτε τους αλλους ετσι; Καλά κανω επομένως και αποφευγω τους ανθρώπους. Ειστε τρομακτικοί οταν εχετε εστω και λιγη δύναμη!

συχνα με πιανει η φοβια οτι θα αναγκαστω να κανω μια δουλεια που δε μου ταιριαζει η οτι δεν ειμαι ικανος να εργαστω. Ρεαλιστικα ξερω οτι μαλλον τα πραγματα δεν ειναι τοσο τραγικα γιατι πχ εχω περασει και αλλα δυσκολα πραγματα πχ πανελληνιες με επιτυχια σε γενικες γραμμες. Απλα επειδη δυσκολευομαι να βγαλω τη σχολη μου κανω αρνητικες σκεψεις

Νιωθω πάρα πολύ πιεσμένη από όλους και απο ολα. Όλοι μου λένε τα παράπονα τους τα θέλω τους της επιλογές τους χωρίς να σκέφτονται αν εγώ είμαι εντάξει η αν εγώ έχω κάποια άλλη επιλογή. Κανένας δεν καταλαβενει πως νιώθω και είμαι εγκλωβισμένη. Δεν αντέχω άλλο...

Μπηκα με κατατακτηριες σε σχολη που την ηθελα παντα. Μου μενουν 4 μαθηματα για πτυχιο,θα διαγραφω το Σεπτεμβρη του 25. Τα 2 απο αυτα ειναι βουνο,δεν μπορω να τα καταφερω. Λυπαμαι τον κοπο μου μεχρι τωρα,δεν αντεχω πραγματικα.Εχω δυο μικρα παιδακια,προσπαθω να εστιασω σε αυτα και να πω οτι δεν με νοιαζει αλλα...αλλα...