Κάποτε την αγαπούσα αυτή την πόλη. Από πολύ μικρή, κάθε που παταγα εδώ ένιωθα οτι αναπνεω άλλο αέρα. Ένιωθα ερωτευμένη με τα πάντα. Ελεγα εδώ είμαι. Και ηρθα να ζήσω εδώ.Ειδικά τις νύχτες, έμοιαζε όνειρο.Λίγο μετα σταμάτησα να αγαπαω αυτή την πόλη. Άρχισα να φοβάμαι, να σιχαίνομαι. Έγινα νευρική, αγενής, ρατσιστρια. Μισώ τον κόσμο γύρω μου, μου φαινονται όλοι τρελαμενοι, καταθλιπτικοί, προβληματικοί.Οι δρόμοι που αγαπούσα μου φαίνονται θλιμμενοι και άσχημοι, ο ουρανός που ελεγα δεν υπάρχει σαν αυτον, αδιάφορος.Ε τότε, φύγε, θα μου πείτε.....