ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μάνα ήρθε ξαφνικά Αγγλία που μένω και με έπιασε με το γκόμενό μου που μένουμε μαζί να πηγαίνουμε τα σκουπίδια. Μέχρι στιγμής δεν δείχνει να κατάλαβε κάτι, αν και ανυπομονώ να φύγει γιατί μάλλον κατάλαβε. Αλλά και πάλι δεν αντέχω την ψευτιά. Θέλω να τον παντρευτώ και να τον φέρω Ελλάδα για να κάνουμε οικογένεια. Βαρέθηκα επιτέλους να ζω κρυφα σαν δεκαεξαχρονος.

Αφού τελείωσα και το μεταπτυχιακό μου, και δεδομένου ότι δεν έχω βρει ακόμα δουλειά, αποφάσισα να επιστρέψω στην κωμόπολη από την οποία κατάγομαι, μόνο που τώρα μου φαίνεται ανυπόφορη. Είναι σαν να γυρίζεις από τον πολιτισμό σε μία ημιάγρια κατάσταση. Η μητέρα μου επιμένει να σκεφτώ τον γάμο σαν οψιόν , αλλά εδώ το πολύ πολύ να γνωρίσω κανέναν γελαδάρη. Προτιμώ να γυρίσω στην Αθήνα και κάνω και δουλειές του ποδαριού. Δε θέλω όμως να στεναχωρήσω τους δικούς μου. Όμως αυτή η μυρωδιά κοπριάς με πνίγει

Από μικρός λατρεύω την αποταμίευση. Αποταμιεύω το χαρτζιλίκι μου από παιδί όπως και τώρα αποταμιεύω το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου. Λόγω Κάπιταλ Κοντρόλς τα φυλάω όλα στο σπίτι. Έχω τη συνήθεια να μαζεύω ψιλά και να τα βλέπω να πληθύνονται. Φασούλι το φασούλι. Στις διακοπές που πήγα με τη μνηστή μου είχα μαζί μου τις ειδικές πλαστικες συσκευές για ψιλά ώστε να ξέρουμε τι ξοδεύουμε και να διευκολύνονται οι καταστηματάρχες που άλλο δε θέλουν από το να κερδίζουν κατι "μικρό" από ρέστα που δήθεν δεν εχουν. Τώρα που χρεώνουν και τις σακούλες όλα στρογγυλευουν προς τα πάνω και αλίμονο σε όποιον δεν σέβεται τα κόκκινα κερματακια που όλοι περιφρονούν λες και τα λεφτά έρχονται από λεφτοδεντρα. Αφού πληρώσαμε το ξενοδοχείο, στο τέλος τα βάλαμε κάτω και της έδωσα ένα τμήμα των λεφτων σε ψιλά. Αυτό ήταν η αφορμή για να με χωρίσει λέγοντας ότι είμαι απαράδεκτος. Το συζήτησα με μια κολλητή μου και μου είπε ότι μπλέκω με τρελές. Φτάσαμε σε μια εποχή που η καλοπέραση έγινε αξία στις πλάτες άλλων.

Καλησπέρα, κοντεύω τα 31, έχω χωρίσει από μια σχέση που πήγαινε σοβαρά και είχα μπει σε mood οικογένειας. Μου έβγαζε μια καταλληλότητα αυτός ο άνθρωπος άσχετα που αφού χωρίσαμε αναρωτιέμαι αν έκανα λάθος ή όχι. Το θέμα είναι ότι τώρα έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν θέλω ο τέως να κάνω παιδιά ή "θέλω" επειδή κοντεύω τα 31 και χτυπάει το καμπανάκι -οχι της μητρότητας αλλά της μη μητρότητας. Θα μπορέσω να κάνω όταν θα έρθει η στιγμή; Θα ερθει η στιγμή; Θα έχω λεφτά για εξωσωματική αν δε μπορώ να κανω; Να κατάψυξω ωάρια; Να συμβιβαστω με κάποιον που δε θα τρελαίνομαι; Έχω περιθώριο για λάθος γνωριμίες; Παρατηρώ ότι όλες αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν ασυναίσθητα και στην πρώην σχέση μου και πίεζα για το παρακάτω. Περνάω καλά μόνη μου,με τις φίλες μου,την δουλειά μου, εννοείται μου λείπει η συντροφικότητα αλλά δεν είμαι και έτοιμη για παρακάτω. Νιώθω μια εσωτερική πίεση και δε ξέρω αν είναι όντως δική μου επιθυμία ή εξωτερικη. Απόψεις;

Γνώρισα μια κοπέλα και μ'αρεσε. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Όχι ότι μαρεζε αλλά ότι ήταν κοπέλα. Τελικά έμαθα ότι ο λόγος που ήταν πάντα κλειστή σαν χαρακτήρας και εξαφανιζόταν από το σπίτι της για μήνες και ξανά επέστρεφε και ξυπνούσε μετά το μεσημέρι ήταν επειδή είναι τρανς και εκδίδεται.Το αστείο είναι ότι παλιότερα ήμουν κατά των γκέι, των λεσβιών και των τρανς. Το θέμα τώρα όμως είναι οτι δεν με νοιάζει τίποτα και είμαι ερωτευμένος μαζί της. Κατάφερα μετά από επίμονη προσπάθεια να την προσεγγίσω και να της το πω. Και αυτή με βλέπει διαφορετικά. Αλλά δεν θέλω να με φιλήσει κάνοντας αυτή τη δουλειά. Δεν θέλω να επέμβω στη ζωή της αλλά δυσκολεύομαι να ανεχτώ να πάει επί πληρωμή με άλλους και να είμαστε μαζί.Της πρότεινα να δοκιμάσουμε να πάμε εξωτερικό και να κάνουμε νέα αρχή και οι δύο αλλά το αρνήθηκε.Την γουστάρω τόσο πολύ αλλά δεν μπορώ έτσι. Περιμένω να αδειάσει ένα σπίτι τον Οκτώβρη που τελειώνει ένας φοιτητής για να πάω να ενοικιάσω εκεί. Μόνο και μόνο για να είμαι μακριά της και να μην βλέπω να κάνει τη ζωή που κάνει. Δεν θέλω λίγο από αυτήν. Την θέλω όλη και όχι να την μοιράζομαι. Κρίμα που από όσους έχει πάει ίσως εγώ να είμαι αυτός που την άγγιξε περισσότερο στην ψυχή. Αλλά ούτε καν την φίλησα, ούτε καν την άγγιξα στο σώμα.Καλύτερα μακριά της και να την ξεχάσω.

Τέτοιος που είσαι, χαλάλι της

Σκοπός είναι να είμαστε διαφορετικοί για να αλληλοσυμπληρωνομαστε... Όχι για να σκοτωνομαστε... Ημαρτον δηλαδή...

Δεν Τον αντέχω τον φετινό Αύγουστο...να παει κ να μην ξανάρθει...ολο άσχημα πράγματα ακούμε...είτε σε κοινωνικό επίπεδο είτε σε προσωπικό.... Κ ακόμη δεν έχει τελειώσει ο μηνας...

Περίληψη: Οση προσπάθεια και αν κάνεις να αλλάξεις, καποια πράγματα σε ακολουθούν μια ζωή. Δεν ξέρω αν θα νιώσω ποτε πραγματικά ελευθερη, να μη σκεφτομαι αν θα με κρίνουν ή αν θα αρέσω στους άλλους. Παλι είμαι το ίδιο ατομο μέσα μου, απλά μεγάλωσα.Ας πω και γω τον πονο μου...Ο λόγος που δεν μιλούσα πολύ δεν ήταν γιατι ήμουν ντροπαλή αλλά για το οτι παντα ένιωθα προβληματική λόγω σχολίων πολλές φορές και απο την οικογένεια. Ακόμα και μεχρι την εφηβεία ένιωθα τρομερή ντροπή και είχα ταμπου σε κάποια θέματα οποτε παρα π.χ. το οτι ήθελα πολύ να εχω αγόρι δεν ηξερα καν πως να συμπεριφερθώ...Ε λοιπόν, αυτό δεν εγινε απο τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχη..Φυσικά όταν πας για σπουδές σε άλλη πόλη αναγκαστικά αλλάζεις. Γίνεσαι πιο ανεξάρτητος με αποτέλεσμα να εχεις πιο πολύ αυτοπεποίθηση και ελευθερία. Εκανα και σχέσεις, έκανα και νέες φιλίες και κοιτώντας πίσω βελτιωθηκα και σε θέμα χαρακτηρα και πιστευω πολύ στον εαυτό μου. Ωστόσο ακόμα νιώθω οτι κάτι με μπλοκάρει και δεν μπορώ να εκφραστώ ελευθερα, και δεν ξέρω το γιατι... Ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι ο εαυτός τους και δεν τους νοιάζει τίποτα!

1η δουλειά πάρα πολύ καλά λεφτά, απίστευτα εύκολη για εμένα, όχι ακριβώς σε αυτό που σπούδασα, αλλά σε παραπλήσιο χώρο, φυσιολογικές ώρες καθόλου εως ελάχιστο πρεστιζ2η δουλειά πολύ κακοπληρωμένη για τις απαιτήσεις της, πάρα πολλή δουλειά και δύσκολη, απαιτητική δουλειά, ουσιαστικά 3 θέσεις σε μία, σε αυτό που σπούδασα, δεν είμαι σίγουρος, αν θα την καταφέρω, κυρίως γιατί είχα αρνητικές εμπειρίες τα τελευταία δύο χρόνια με ένα αφεντικό που μου εριξε το ηθικό, αν και είμαι σίγουρος πως η δουλειά μου ήταν πολύ καλή, παρόλο αυτά με τρώνε οι αμφιβολίες, πολύ μεγάλο πρεστιζ και θα αφήσω όλους παγωτό, ακόμα και το πρώην αφεντικό μου. Η απόλυτη εκδίκηση.Να σημειώσω οτι και οι δύο δουλειές είναι Ολλανδία, όπου και ζω, μην νομίζετε οτι γίναμε Μανχαταν. Όσον αφορά, τί με ενδιαφέρει πιο πολύ δεν ψήνομαι για καμία απο τις δύο, απλά ξέρω πως είμαι εξαιρετικά φιλόδοξος άνθρωπος και σκυλί στη δουλειά. Θέλω να είμαι περήφανος για αυτό που κάνω και βλέπω τα πάντα ανταγωνιστικά. Αλλά μήπως περιπλέκω τη ζωή μου για λόγους που εν τέλει δεν έχουν καμία σημασία; Τί πιστεύετε οτι είναι καλύτερο;