ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην αιγιναααα!!!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό το πανέμορφο νησί. Βέβαια όσο μεγάλωνα και αυξανόταν ο τουρισμός και η κίνηση του νησιού άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις. Οι γονείς μου δεν εργάζονται στο τομέα του τουρισμού άμεσα (η μητέρα μου είναι νοσηλεύτρια και ο πατέρας μου συγγραφέας) οπότε δεν είχα έτοιμη δουλειά στο νησί. Είμαι φοιτήτρια στο 3ο έτος του τμήματος αρχαιολογίας στην Αθήνα όπου μένω μόνιμα τη χειμερινή περίοδο όμως λόγω κάποιων διαταραχών και νευρώσεων που ανέπτυξα το περιβάλλον της πόλης με πνίγει. Το ίδιο και το νησί μου το καλοκαίρι. Η θεία μου τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ένα από τα πιο επιτυχημένα ξενοδοχεία/restaurant στο νησί. Και έχω το εξής δίλημμα. Οι γονείς μου βλέποντας δύσκολη την επαγγελματική αποκατάσταση στο τομέα μου με ωθούν προς αυτή την επιλογή δηλαδή να δουλέψω με την θεία μου. Εγώ φέτος θα κάνω πρακτική στη Μύκονο πάνω στον τομέα των σπουδών μου που υπερλατρευω. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Να πάω το καλοκαίρι να δουλέψω στη θεία μου ή να συνεχίσω με την πρακτική μου η οποία είναι αμισθί?

Αρχικά εγώ δεν γιορτάζω σημερα, γιατί δεν πιστεύω στο θεο, όχι τίποτα άλλο. Και θα αρχίσουν τώρα συγγενείς , παππούδες, γιαγιαδες, θείοι, θείες τα χρόνια πολλά και μπλα μπλα μπλα, τουλάχιστον παίρνω και κανενα χαρτζιλίκι απ' όλοι αυτή την ιστορία, απ' το παππού συγκεκριμένα.Εε και τι να κάνεις, δεν μπορώ να τους πω δεν πιστεύω στο Θεό, θα πέσουν απ' τα σύννεφα και δεν θα μου ξανά δώσουν χαρτζιλίκι, οπότε τι χαζή είμαι;ΥΓΓενικά πουθενά δεν πιστεύω, ούτε στους σατανάδες, ούτε στους μουσουλμάνους, ούτε στους τζιχάντ ούτε στο Βούδα ούτε και εγώ δεν ξέρω που. Παλιά όταν ήμουν μικρή πιστευα αρκετά στο Θεό, πήγαινα και κατηχητικά και τέτοιες παπαριές και κάθε βράδυ έκανα τον σταυρό μου και ελεγά τον πάτερ ημών. Μετά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι απ' της θρησκείες και από όλα αυτά έχει σκοτωθεί κόσμος, παπάδες έχουν βιάσει παιδιά, βγάζουν άπειρα λεφτά που θα μπορούσε να ζήσει όλοι η Ελλάδα και όχι μόνο, έχει παπάδες συχαματα και γενικά η εκκλησία προσφέρει τον όρο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και κου έρχεται να ξερασω. Γιατί οι περισσότεροι θρήσκοι είναι για τον π...... Ποιος ξέρει τι έχουν κάνει, γιατί οι πατρίς για εμένα δεν υπάρχει,και οικογένεια εντάξεικαι θα κάνω, αυτή η λέξη δεν με νοιάζει. Αυτά.

που επιτελους οι δυο ελληνες στρατιωτικοι επεστρεψαν στην πατριδα...ποση ανειπωτη χαρα για τις οικογενειες τους...ο θεος να τους εχει ολους καλα!

Μόνο εγώ όταν γυρνάω στη δουλειά από μεγάλη άδεια 1 εβδομαδας παθαίνω κατάθληψη 3ου βαθμου; (αυτό γινόταν και στο στρατό παλιότερα). Δεν κανουν καλο τελικα οι μεγαλες αδειες.

Ειμαι ο φανταρος που μιλησαμε για το φιλο μου που δεν χορευε. Αν το δεις κανε Like.;)

Και τα οσα αυτο συνεπαγεται, ανεμελεια, ταξιδια, φλερτ, μουσικη, χορος κλπ επανηλθαν μετα απο αρκετο καιρο στο μυαλο μου καποιες δυσαρεστες σκεψεις που για μηνες ηταν θαμμενες. Μαζι με αυτες και μια παλια εξομολογηση μιας κοπελας στο σαιτ, οπου παραπονιονταν πως αισθανεται κοριτσι (μη σεξουαλικο/ωριμο θηλυκο) και οχι γυναικα οπως αλλες, ακομα και μικροτερες (σεξουαλικο/ωριμο θηλυκο). Αντιστοιχα και εγω αισθανομαι αγορι, που ακομα ασχολειται με "αγοριστικα" πραγματα (πχ βιντεοπαιχνιδια), και μιλαει-συμπεριφερεται "αγοριστικα"/μη σεξουαλικα και οχι οπως οι "αντρες" (που εχουν το καταλληλο ντυσιμο, κουρεμα, προφορα, σταση του σωματος, αλλα και "κατι αλλο" που τους κανει αντρες). Βλεποντας λοιπον δεκαδες τετοιων ατομων, αντρων και γυναικων που ειναι "μεσα στα πραγματα" (δεν ξερω πως αλλιως να το θεσω) δεν ειναι και δυσκολο να χαλασει η διαθεση σου. 24 ετων, και δεν εχω κυνηγησει καποια κοπελα, δεν εχω ζησει εφηβικους ερωτες, δεν εχω φιλησει, δεν εχω παει αγκαλια με μια κοπελα βολτα ενα βραδυ, δεν εχω κανει βλακειες με φιλους ενα καλοκαιρι κλπ κλπ. Οι σκεψεις που στα 18 μοιαζουν απλως ενοχλητικες και καπως αναστρεψιμες, λιγα χρονια αργοτερα ειναι τρομακτικες και οδυνηρες, τοσο που τελικα δεν σου προκαλουν καμια απελπισια ή οποιοδηποτε αλλο συναισθημα, αλλα απλως ενα αισθημα κενου. Ειναι σαν να μην μπορει ο οργανισμος σου να διαχειριστει αυτη την ηττα και απλως σκεφτεσαι : "πολυ αργα για μενα, ισως να ζησω πραγματικα σε καποια αλλη ζωη".Και σα να μη φτανει αυτο, κουβαλαω και το βαρος των γυναικων που απογοητευω λογω της αδρανειας. Αρκετες ειχαν το θαρρος να κανουν το πρωτο βημα, να εκφρασουν εστω ενδιαφερον για συζητηση, αλλα η αντιδραση μου ηταν παντα η ιδια : μονολεκτικη απαντηση, αποστροφη βλεμματος και στροφη στο υπερπεραν, ψυχρο υφος, κοντολογοις αντιδραση φυγης.Πραγματικα, σκεφτομαι οτι θα ηταν καλυτερο να ημουν ασχημος και απωθητικος ωστε να ταιριαζει η εμφανιση με την προσωπικοτητα μου. Τουλαχιστον τοτε θα μπορουσα να κατηγορω για τις πολλες πολλες αποτυχιες μου τον θεο, την τυχη η κατι τετοιο. Αλλα, τωρα ολες οι ενοχες εχουν αποδεκτη εμενα.Ωρες ωρες σκεφτομαι μηπως οι τωρινες μου αποτυχιες, δεν ευθυνονται σε ψυχολογικα θεματα οπως παλαιοτερα , αλλα ειναι ενα ειδος αυτοτιμωριας λογω των ενοχων μου και ταυτοχρονα προσπαθεια να μην χασει καποια ατυχη το χρονο της μαζι μου.

Στους Μαρία, Μάριο, Παναγιώτη, Παναγιώτα, Δέσποινα.Δεν μπορεί, όλο και κάποιοι σχολιαστές θα υπάρχουν εδώ μέσα με αυτά τα ονόματα.Τους εύχομαι λοιπόν χρόνια πολλά, υγεία και ευτυχία σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Ειναι τοσο αδικη και σκληρη μερικες φορες ..μου πηρε τον μονο ανθρωπο που αγαπησα τοσο πολυ..τον θησαυρο μου...ο οποιος δεν ζει πια...μου εφερε εναν αλλο ανθρωπο που δεν με καταλαβαινει και με βασανιζει με την συμπεριφορα του..τσακωνομαστε και αντι να το λυσουμε μου λεει θα μιλησουμε αυριο καθε φορα...τωρα που ειμαστε διακοπες και μπορει γιατι ειμαστε απο αποσταση ..μου θετει δικους του ορους . Δεν ασθανομαι οτι με καταλαβαινει κανεις .

Όταν φαντασιωνομαι ερωτικά το απωθημένο μου νιώθω απίστευτα Δεν έγινε ποτέ τίποτα μεταξυ μας και ούτε θα γινει.Εχουν περάσει χρόνια και όμως...τελικά το μυαλό είναι φοβερό.Ισως αν είχαμε έρθει κάποτε σε επαφή να μην τον είχα κάνει Θεό στον νου μου.Να τολμάτε όταν μπορείτε.Γιατι να τι παθαίνετε αλλιώς.Ημουν μόλις 20 κ φοβόμουν να ρισκάρω,αν και είχα σημάδια.Καλα να πάθω.