ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λέει συχνά πόσο όμορφος είμαι,με αγκαλιάζει κλπ.Μου αρέσει πολύ που μου το λέει,αλλά εγώ δέν έχω πιστέψει ποτέ ότι είμαι όμορφος.Δέν είναι θέμα ανασφάλειας,είναι ότι δέν έχω κάτσει ποτέ να παρατηρήσω τον εαυτό μου.Εν τω μεταξύ,εκείνη είναι πολύ όμορφη κοπέλα,αντικειμενικά,και 5 μήνες τώρα που είμαστε μαζί,ακόμα δέν το πιστεύω.Κι όταν μου λέει κι αυτά τα λόγια,κάτι παθαίνω.Αναρωτιέμαι άν λέει αλήθεια ή κάνει πλάκα.Είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί της,και ενώ είχα κι άλλες σχέσεις,είναι η πρώτη φορά που μου το είπε κάποια,και δείχνει να το πιστεύει.

Τι άσχημο να μένεις με τους δικούς σου & να πολλές φορές να μη μπορείς να κάτσεις στο ίδιο δωμάτιο... Αν εξαιρέσω τη μητέρα μου, με τον πατέρα μου & την αδερφή μου δεν αντέχω τις περισσότερες φορές. Και δυστυχώς δεν έχω τη δυνατότητα να μείνω αλλού. Ούτε σχέση έχω, ούτε φίλη πλέον για να πεις ότι θα ξεφεύγεις λίγο. Το καλό είναι ότι εργάζομαι με σύμβαση & λείπω τη μισή μέρα. Και πολύ καλά ήμουν κ όταν σπούδαζα, και να πω την μαύρη μου αλήθεια δεν με πείραζε αν είχαμε μέρες να μιλήσουμε. Η μητέρα μου μπορεί να ήθελε να μιλάμε περισσότερο, γιατί τα βρίσκουμε οι 2 μας, αλλά όταν μιλούσαμε, κάναμε πάνω από ώρα συχνά. Το θέμα είναι οι άλλοι 2,υπάρχουν στιγμές που δεν θα ήθελα να τους είχα. Ας ελπίσω σε ένα καλύτερο αύριο. Καλό βράδυ!

*Disclaimer* Εδώ και αρκετές μέρες είμαι αγχωμένη με διάφορα και όλο τρέχω για διάφορες υποχρεώσεις που απλά δεν τελειώνουν. Άρα η επιφανειακή αυτή εξομολόγηση έχει σαν στόχο να με κάνει να ξεχαστώ απασχολούμενη με ένα πρόβλημα που δεν θεωρώ καν πρόβλημα. Ήθελα να πω λοιπόν, ότι ζηλεύω τις κοπέλες που έχουν εντυπωσιακή εμφάνιση και κυρίως ξανθά φυσικά μαλλιά και ανοιχτόχρωμα μάτια. Εγώ είμαι σχετικά όμορφη αλλά μικροδείχνω και θυμίζω πιο πολύ κινεζάκι. Θέλω να πω είναι κάτι γυναίκες που όταν τις κοιτάς λες ότι είναι όμορφες. Εγώ είμαι απλά cute. Δεν λέω έχω και εγώ την απήχηση μου και σίγουρα είμαι και ο τύπος κάποιων. Αλλά ναι ήθελα να πω ότι τις ζηλεύω και τις θαυμάζω.

Πώς σταματάς να στεναχωριέσαι και κάποιες φορές που θλίβεσαι αρκετά επειδή δεν έρχεται στη ζωή σου ο άνθρωπός σου; Όταν τα χρόνια περνούν και δεν ζεις τον έρωτα και τη συντροφικότητα και πορεύεσαι χωρίς να είναι η επιλογή σου μόνος/η; Πέρασα τα 35 και σε αυτό το κομμάτι νιώθω πολύ άτυχη. Γιατί για κάποιους είναι εύκολο και σε άλλους φαντάζει βουνό; Δύο χρόνια δεν ένιωθα καλά ψυχολογικά επειδή κάποιος μου έδωσε ελπίδες και ένιωσα απλά πληγή, γιατί ένιωθα πράματα και έμειναν ανεκπλήρωτα με ένα τεράστιο κενό και πολλά ερωτηματικά. Το άφησα πίσω μου και δεν έχω καμία προσδοκία πλέον από αυτόν τον άνθρωπο. Αν ήθελε πραγματικά δεν θα έμενε στα λόγια. Θέλω το σωστό για μένα, αλλά όλα πονάνε τελικά. Δεν χρειάζεται να να κάνει κανείς σχέση και να χωρίσει για να πληγωθεί μόνο. Όταν νομίζεις πως κάτι ήρθε για σένα και έτσι φεύγει απροσδόκητα χωρίς απαντήσεις, θλίβεσαι, πονάς, θυμώνεις και πάλι. Όταν προσπαθείς και ανταπόκριση δεν παίρνεις, κυνηγώντας μάλλον ουτοπίες. Κάποιος ας μου απαντήσει γενικά πως σταματά αυτή η στεναχώρια; Τι θα κάνατε; Τα έχω βρει με τον εαυτό μου, δουλεύω,κάνω το χόμπι μου όταν έχω χρόνο, αλλά αυτό το θέμα με ρίχνει πολύ συχνά και δεν έχω κάπου να μιλήσω. Βαρέθηκα γιατί μου προκαλεί σωματική και ψυχική κούραση :(

Υπάρχουν μέρες που είμαι στα καλύτερα μου και μέρες που δεν είμαι. Με πιάνει μια μελαγχολία. Και όταν με πιάνει η μελαγχολία, ψάχνω να βρίσκω τρόπους που να με ευχαριστούν αλλα είναι σπάνιες οι φορές που το καταφέρνω. Δεν έχω βρει κάποιο τρόπο ώστε να βοηθήσει τη ψυχολογία μου και να μην είμαι έτσι. Οταν είμαι σπίτι, ναι υπάρχουν φορές που δεν είμαι καλά, και το μόνο που κάνω είναι να βλέπω καμία ταινία ή να διαβάζω κανένα μυθιστόρημα αλλά ούτε αυτό με βοηθάει.. Και μου συμβαίνει τώρα πρόσφατα. Έχει σπάσει το κεφάλι μου 😑

Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ κάτι μαζί σας. Πέρασα στην πρώτη μου επιλογή εκτός της πόλης που διαμενω αλλα δεν ξερω αν θελω να παω. Η σχολη ειναι πολυ καλη αλλα μου δημιουργούνται αμφιβολίες για την ζωή μακρια από τους δικούς μου. Δεν μπορω να το διαχειριστω αλλα δεν μπορω και να ξαναδωσω.

ειχαμε σχεση 1 μισή χρόνο χωρισαμε διότι ημασταν πολυ διαφορετικοί χαρακτήρες...εγω ηθελα να μιλάμε με μηνύματα, να έχουμε επικοινωνία, ειμαι φουλ της σχέσης...αυτος δεν είναι των μηνυμάτων, του τηλεφώνου...1μιση χρονο έκανε τεράστια προσπάθεια να στείλει μια Καλημέρα και μια καληνύχτα και όλα αυτά με το ζορι...Από κοντά τέλεια όμως φουλ τρυφερός,περιποιητικός, επικοινωνία τέλεια όταν όμως για λόγους δουλειας ή καθηκόντων χρειαζόταν ν μείνουμε 2- 3 μερες χωρίς ν βρεθούμε εξαφανιση...ξέρω ότι ετσι είναι ο χαρακτήρας του...εν τέλει χωρισαμε γιατί ειχαμε συνέχεια γκρίνιες εμένα να με ενοχλεί όλο αυτό και αυτόν ν τον πιέζει η στάση μ...ενα χρονο χωρισμένοι λοιπόν κάθε βδομάδα πάντα θ μ εστελνε να δει τι κάνω ή θα έβρισκε αφορμές να μιλαμε..τον ηθελα πολύ είχαμε και τρομερη χημεία στο σεξ..οποτε ειπα ν δώσω μια ευκαιρία .αυτο το διάστημα είμαστε σε φάση που τα ξαναβρισκουμε όμως παλι τα ίδια...τον θελω όπως δεν έχω θελήσει αλλον και το ίδιο μου είπε και αυτός..Αλλά μια σχέση δεν κρατιέται μόνο από το κοντα...θελω να μου στέλνει να μου τηλέφωνει, δεν μπορω να χάνεται...τι να κάνω;;;

Ξέρω πως αρκετοί θα με πουν υπερβολικό, σε κάποιους θα φανεί αστείο, δεν με απασχολεί καθόλου. Είμαι ένας άνρθωπος που κατάφερα αρκετά πράγματα στην ζωη μου με σκοπό να μην ζήσω ποτέ με απωθημένα, είμαι αρκετά πετυχημένος τουλάχιστον έτσι λένε οι φίλοι μου, ό,τι και όποια ήθελα το είχα/την είχα. Πήγα όπου ήθελα να πάω, εκεί που κοιτάς εκεί θα πας λένε, εκτός από αυτή την φορά. Γνώρισα μια γυναικάρα μέσω ινσταγκραμ ,φαίνότανε αρκετά σοβαρή και δυναμική, κατί που εγώ βρίσκω ενδιεαφέρον και με ελκύουν αυτές οι γυναίκες. Έξυπνη, όμορφη, δυναμική , από την πρώτη στιγμή που την είδα ήξερα τι ήθελα, να είμαι μαζί της, της το είπα στην πορεία. Πεντέμιση μήνες κράτησε αυτό ,καθόλου σοβαρό διάστημα για να αισθάνομαι έτσι,το ξέρω. Εν ολίγοις, με γνωρίζει σε όλη της την οικογένεια ,πάμε μια εβδομάδα διακοπές σε νησί περνάμε τέλεια ή έτσι νόμιζα εγώ, γυρνάμε χτυπάει σε τροχαίο κολλητός μου θέλει να είναι δίπλα μου λέει ,ένα πρωί ξυπνάει και μου λέει πως δεν κούμπωσε όλο αυτό και πως αυτά που αισθάνεται δεν είναι αρκετά για να είμαστε μαζί, με θαυμάζει και με εκτιμάει περνάει όμορφα όμως δεν είναι ερωτευμένη, ούτε εγώ ήμουν όμως απλά βρήκα ένα άτομο όπως το είχα πλάσει στο μυαλό μου. Έχω τόσες γυναίκες που θέλουν κάτι από εμένα.. Τελικά ο κολλητός μου δεν τα κατάφερε λίγες ημέρες αφού με χώρισε η Αλφα, δεν μου είπε ούτε χρόνια πολλά και μου κάνει ghosting από τα γενέθλια μου και απλά εξαφανίστηκε. Χάρηκα τόσο πολύ που γνώρισα ενα υγιές άτομο που πλέον δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, ξυπνάω τα βράδια επειδή την βλεπω στο όνειρο μου και μετά θυμώνω που δεν μπορώ να το αφήσω,που ψάχνω μια κοπέλα που δεν με ψάχνει και ενώ λέει πως με νοιάζεται δεν μου ευχήθηκε καν ενώ ξέρει τι περνάω, την ημέρα της κηδείας έσπασα, έκλαιγα όλη μέρα με αποτέλεσμα να της πω πως έχω ανάγκη να μιλήσω μαζί της . Πονάει τόσο πολύ που ένα άτομο κέρδισε την εμπιστοσύνη μου και τον σεβασμό μου και τελικά έχει συμβεί αυτό. Δεν θέλω να τα ξαναβρώ μαζί της, σιχαίνομαι που ενώ σκεφτότανε κάτι άλλο έδειξε κάτι άλλο. Έχω ό,τι χρειαζόμαι όμως όχι αυτήν που την χρειαζόμουν τόσο. Γελάστε ή ό,τι θέλετε, το μόνο που ήθελα ήσουν εσύ και τα ταξίδια που θα κάναμε, δεν μαλώσαμε ποτέ απλα διαφωνούσαμε ,περνούσαμε κάθε φόρα τέλεια τελικά ή ήσουν τόσο μεγάλο υποκριτικό ταλέντο? Πόσο λίγη είσαι όταν εγώ δίπλα σου αισθάνομαι έτσι και εσυ τελικά θέλεις εδώ και μέρες να μου μιλήσεις αλλά σου φαίνεται παράταιρο? Φυσικά και καταλαβαίνω ό,τι έτσι νιώθεις ,οι ανρθώπινες σχέσεις δεν είναι ατομικές , απλά έχασα το partner in crime μου. Μην ξαναγυρίσεις Αλφα και αν με δείς στην σβώλλου μην με κοιτάξεις καν. Κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα , ασχολείσου με το ινσταγρκαμ σου και παρότρυνε τους άλλους να ζουν και να αγαπάν ενώ εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου. Γεια χαρά ΑλφαΛάμβα.

Είχα πληγωθεί πολύ από τον τελευταίο χωρισμό μου. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια ανοίχτηκα ξανα, πήρα και έδωσα τρυφερότητα μόνο και μόνο για να φάω ξανά τα μούτρα μου αμέσως. Με την πρώτη δυσκολία αποφάσισε ότι δεν θέλει να προσπαθήσει. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ

Γεια στην παρέα! Παίδες, έγινε μια παρεξηγησάρα στη σχέση μου και θέλω γνώμες. Πιάνω την ιστορία απ' την αρχή. Λοιπόν, πριν κάνα μήνα τα έφτιαξα με μια κοπέλα, εκείνη 28 κι εγώ 35, μας γνώρισε μια κοινή μας γνωστή. Όλα πήγαιναν καλώς. Ένιωθα γενικά άνετα μαζί της, δεν είχαμε καθόλου παράπονα ο ένας από τον άλλον. Γενικά εκείνη είναι άνθρωπος πρόσχαρος, ενθουσιώδης, χαρά της ζωής, αλλά και λίγο γατούλα, όλο τρυφερότητες και αγκαλίτσες... Ε χθες είμασταν έξω και έτσι όπως φιλιόμαστε (γαλλικό φιλί), της φυσάω στο στόμα, σαν σε τεχνητή αναπνοή για πλάκα. Εκείνη τραβήχτηκε, έδειξε έκπληκτη, καθόλου ενόχληση και γελάσαμε και οι δύο. Μετά σε κάποια φάση το ξαναέκανα, με έσπρωξε και μου είπε "σε μισώ" γελώντας όμως και της είπα δεν θα το ξανακάνω. Ε μια άλλη στιγμή της την έφερα και της το ξανάκανα να γελάσουμε ξανά. Παιδιά, εκεί την είδα όπως δεν την είχα ξαναδεί. Κατ' ευθείαν θύμωσε πάρα πολύ και μόνο που δεν με χαστούκισε, πραγματικά! Κοκκίνησε ολόκληρη και με διαολόστειλε και με είπε και καραγκιόζη. Προσπάθησα να την ηρεμήσω, να τη μεταπείσω, αλλά αντέδρασε και είπε να χωριστούμε και να πάμε ο καθένας σπίτι του. Εγώ προτιμώ να τα λύνω όλα επί τόπου, δεν ήθελα να τ' αφήσω έτσι, ήθελα να μιλήσουμε, κι ας πει ό,τι είναι να πει. Ε, εκεί ξεκίνησε τον εξάψαλμο. Ότι το φιλί για εκείνη είναι ρομαντική στιγμή και ότι γενικά ανέχεται που δεν είμαι ρομαντικός, αλλά όχι να της το χαλάω και αυτό, και γενικά ότι αξίζω μία ζόρικη σκύλα δίπλα μου που να μ' έχει στην τσίτα για να μη με παίρνει να τα κάνω αυτά. Και στο καπάκι μου λέει "να σ' ευχαριστήσω που τουλάχιστον δεν μου έκλασες στα μούτρα" (εκεί μου ξέφυγε ένα νευρικό γέλιο). Όσο τα έλεγε αυτά έδειχνε αναστατωμένη και σα να της ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια. Εγώ έμεινα παγωτό, μόνο να ακούω, δεν μ' άφηνε καν να την ακουμπήσω να την ηρεμήσω. Και ξαφνικά σηκώθηκε κι έφυγε λέγοντάς μου ότι δεν θέλει να με ξαναδεί. Προσπάθησα αμέσως να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν σήκωσε το τηλέφωνο, ενώ στα μηνύματα συγνώμης μου απάντησε ότι θέλει να μείνει μόνη της κι ότι απογοητεύτηκε πάρα πολύ από μένα. Και τη ρωτάω είναι πια τόσο μα τόσο κακό αυτό που έκανα? Και πόσες συγνώμες να ζητήσω για να καταλάβει ότι δεν θα το ξανακάνω? Και ρε παιδιά μου λέει ότι "ναι, καλά, αν σταματήσεις να το κάνεις αυτό, θα βρεις άλλον τρόπο να με προσβάλεις." Να την προσβάλω??? Μα αφού δεν το είχα σκοπό αυτό!!! Εγώ το είδα σαν ένα παιχνίδι να γελάσουμε. Είναι ανυποχώρητη τώρα, μου λέει ότι αν ήξερα το πώς ένιωθε η ίδια για μένα, θα καταλάβαινα γιατί τώρα νιώθει τόσο προσβεβλημένη και ότι ξεπέρασα κατά πολύ κάποια όρια. Δεν θέλω να την τσιγκλάω άλλο, γι' αυτό δεν ξέρω τι να της πω, μα τώρα ρε παιδιά αναρωτιέμαι. Ήταν λόγος αυτός να ξεκόψει τόσο απότομα μαζί μου? Κι αν ήταν τόσο ερωτευμένη όσο μου έλεγε και μου το έδειχνε, αλλάζει αυτό από τη μια μέρα στην άλλη που να μη θέλει να με ξαναδεί? Κι ενώ τη θέλω πολύ γιατί τέτοια κοπέλα για μένα είναι μία στο εκατομμύριο, τώρα νιώθω λες και κατέληξε να με μισεί για κάτι τόσο δα. Τι γνώμη έχετε εσείς? Και τι να κάνω τώρα, να της δώσω μία-δυο μέρες να ηρεμήσει και να επανέρθω από μόνος μου ή να το αφήσω πάνω της να με ψάξει όποτε θέλει?