ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τόσο ωραίο Σάββατο με ήλιο και αντί να είμαι κι εγώ κάπου έξω με την κοπέλα μου ή έστω με παρέα όπως τόσος κόσμος,κάθομαι κλεισμένος στο σπίτι.Αυτά είναι όταν δεν έχεις κανέναν.Βγαίνεις περπατάς μόνος και μετά ξανα σπίτι να σκέφτεσαι ότι άλλη μια ωραία μέρα έφυγε έτσι.Δε μας λυπάται ούτε ο καιρός όσους είμαστε μόνοι.

Λοιπόν... Αυτό που βιώνω αυτές τις μέρες είναι κάτι πολύ έντονο και πρωτόγνωρο για εμένα. Μετά από χρόνια χωρισμού με προσέγγισε μέσω μηνύματος Η ΠΡΩΗΝ. Μετά το χωρισμό μας ποτέ δεν την ξεπέρασα και για την ακρίβεια δεν έχει περάσει μέρα που να μην την έχω σκεφτεί. Χωρίσαμε άσχημα χωρίς όμως να φταίει κάποιος από τους 2, μπορεί να ακούγεται αντιφατικό αλλά ισχύει. Παρόλα αυτά εάν με ρωτουσατε πριν μερικές μέρες αν θα υπάρξει ποτέ μεταξύ μας επικοινωνία η απάντηση θα ήταν ένα σαφές ΟΧΙ. Τη Τετάρτη μετά τη δουλειά τσεκαρα τα μηνύματα μου και είδα ότι μου είχε στείλει. Μου κόπηκαν τα πόδια, άρχισα να νιώθω άρρωστος και σοβαρά, δεν ήξερα αν ονειρεύομαι η' όντως είχε γίνει αυτό. Ήταν κάτι που ποθούσα με όλη μου το είναι, αλλά το θεωρούσα ουτοπικό. Είχε γράψει ένα τεράστιο μήνυμα ότι άρχισε να πηγαίνει σε ψυχίατρο για κάποια θέματα που την αποσχολουν, κάποια τα γνώριζα, κάποια άγνωστα σε μένα καθώς έχει περάσει 3ετια από το χωρισμό, και με παρακάλεσε να βρεθούμε να μιλησουμε, ότι το έχει ανάγκη και να με ρωτήσει κάποια πράγματα. Καθώς δεν ήξερα πως να διαχειριστώ όλο αυτο, εάν πρέπει να βγω μαζί της (καθαρά για το δικό μου καλό), της είπα ότι θα επικοινωνήσω μαζί της όταν οργανώσω τις σκέψεις μου, δεν ήθελα να της πω ψέματα. Δεν ξέρω τι θέλει να μου πει, το μυαλό μου πάει στο ότι θέλει να με ρωτήσει εάν είχα παρατηρήσει όσο ήμασταν μαζί τίποτα περίεργο στη συμπεριφορά της, η' κάτι σε σχέση με τον ψυχίατρο. Τέλος πάντων της έστειλα ότι οκ ας βρεθούμε και έχουμε κανονίσει για αύριο... Θα κάνω μια προσπάθεια να περιγράψω πως νιώθω. Από τη μια τρέμω μόνο στην ιδέα ότι θα την ξαναδώ, περισσότερο άγχος δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου. Από την άλλη έχω απογοητευτεί γιατί όλα αυτά τα χρόνια μέσα μου πάντα ήλπιζα να ξαναμιλήσουμε και τώρα που έγινε πραγματικότητα δεν νιώθω την ευτυχία που πίστευα ότι θα νιώθω. Τέλος προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην κάνω σενάρια για να μην πάρω ούτε ελπίδες ούτε να προδικασω αλλά όποτε αφήνω το μυαλό μου μη απασχολημένο με αυτή τη διαδικασία ασχολείται. Με συγχωρείται για το σεντόνι απλά έπρεπε κάπου να τα πω. Στις παρέες μου δεν ανέφερα τίποτα γιατί θελω να δω πρώτα τι θα γίνει.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που το "κάνε παιδί" ήταν ένας σημαντικός παράγοντας της οικογένειας μου. Άκουγα συνεχώς τους γονείς μου να μου λένε όταν ήμουν στη εφηβεία κ έβγαινα με αγόρια "Καταστάλαξε με έναν και κάνε οικογένεια. Άλλωστε τι θα πει ο κόσμος;" Όλο αυτό το είχα πάρει πολύ βαθιά μέσα μου, γιατί από τα πρώτα βήματα της εφηβείας μου κατάλαβα ότι δεν μου ταιριάζει να γίνω μάνα. Ναι μεν αγαπώ τα παιδιά, αλλά δεν νιώθω ψυχικά έτοιμη να διαχειριστώ το μεγάλωμα ενός παιδιού. Έχω κάνει αρκετές συνεδρίες με τον ψυχολόγο μου, ο οποίος είχε όντως καταλάβει ότι δεν είμαι ψυχικά έτοιμη για κάτι τέτοιο. Άργησα πολύ να βρω έναν άνθρωπο που να πλαγιάσω μαζί του χωρίς να κάνω παιδί. Όλοι ήθελαν παιδιά και οικογένεια (και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικά γιατί όντως εκείνοι ήθελαν παιδί.) Πλέον στα 38 μου, βρήκα ένα άνθρωπο ο οποίος έχει το ίδιο "θέμα" με εμένα δεν θέλει παιδί και σέβεται απόλυτα την δική μου απόφαση όπως κ εγώ την δική του. Δεν ήμαστε όλοι γεννημένοι για γονείς. Αν δεν θέλετε να κάνετε παιδιά είναι κάτι απολύτως κατανοητό και αυτό αφορά εσάς. Προτού λοιπόν μπείτε στη διαδικασία για να φέρετε ένα παιδί στο κόσμο, κάντε αυτή την ερώτηση στον εαυτό σας "Θέλω στα αλήθεια παιδιά, η έτσι μου έχουν πει να θέλω;"

Τι ωραιο τραγούδι. Γεμίζεις γλυκά συναισθήματα ακούγοντάς το. Το έβγαλα ακούγοντάς το στην ηλεκτρική κιθάρα μου. Αυτή μαζί με το διάβασμα βιβλίων το βράδυ φωτίζουν την σκοτεινιά της μοναξιάς μου. Σαραντάρης

Όλοι μου οι φίλοι έχουν φύγει για σπουδές είμαι 19 ξαναδίνω πανελλήνιες και έχουν απομακρυνθεί τελείως από εμένα. Είμαι όλη τη μέρα σπίτι και δεν έχω κανέναν να βγω. Νιώθω μόνη και κολλημένη και όλο αυτό με επηρεάζει δεν ξέρω τι να κάνω

Τι γίνεται όταν σκέφτεσαι κάποιον πάρα πολύ , ενώ τον έχεις δει μια φορά στη ζωή σου;;;τον γνώρισα 5 μήνες πριν σε ένα παρτυ που πήγα για να δω έναν άλλον που μου άρεσε τότε άλλα εν τέλει κόλλησα μαζί του. ..αυτος που μου αρεσε ηταν κινος γνωστοςς μας..δεν ξέρω αυτό το άτομο μου έκανε το κλικ...μου πρότεινε να με γυρίσει σπίτι και δέχθηκα, στη διαδρομή με ρώτησε αν ήθελα ν πάω σπίτι του χωρίς να υπάρχει κάποιο υπονοούμενο όλο το βράδυ μεταξύ μας μόνο κοιταγματα...αν δεν ήταν το άλλο πρόσωπο στη μέση γιατι ήταν γνωστοι-φιλοι (δεν κατάλαβα) Θ πήγαινα...του είπα ευγενικά όχι...αποκλείεται να ήταν όλα στο μυαλό μου υπήρχε τρομερή χημεία και πολύ ωραία συζήτηση...Από τότε δεν ξαναμιλησαμε..μαλιστα βλεπω συχνα πυκνα οτι βρισκεται με αυτον τον κοινο γνωστο μας ...πιστευω μιλησαν για έμενα...λετε να έκανε για αυτο πισω;;;ανταλλάξαμε σοσιαλ κάνουμε λάικ ο ένας στον άλλον άλλα ως εκεί...εγώ δειλιαζω να του στείλω...Αυτός μάλλον ήθελε σεξ εκείνο το βράδυ ή έκανε πισω για τον γνωστό του (ο οποίος ακομα μου στέλνει και εγώ τον αποφευγω)...εγώ γιατι τον σκέφτομαι ακομα;;; πόσα κοινά είχαμε...τι ωραία έλξη και χημεία ένιωσα...αχ τον βλέπω 5 μέρες τώρα στον ύπνο μου...λέτε ποτέ των ποτών να ξαναβρεθούμε τυχαια;;;

Μετά από πολύ καιρό βγήκα ραντεβού. Δύο βγήκαμε , σήμερα ήταν το δεύτερο. Κάπως νομίζω ότι στο τέλος κάτι τον χάλασε και ξενέρωσε . Οκ συμβαίνουν αυτά. Μακάρι να είναι μόνο στο μυαλό μου γιατί μου αρέσει αρκετά ως άτομο. Θα δούμε.

Ακόμα μια Παρασκευή με βρίσκει σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου. Φυσικά όχι μόνο Παρασκευή αλλά και Σ/Κ. Παλιά ειχαν νοημα τώρα τίποτα.. τα Σ/Β είναι τα πιο δύσκολα μου. Ευτυχώς δουλεύω και τα Σ/Κ όμως και μετα που σχολάω, πάλι νιώθω κάπως. Δεν έχω όρεξη ουτε να βγω, και αν βγω έχω ένα μόνιμο άγχος . Σκέφτομαι τι να γίνετε στο σπίτι. Αν έχει συμβεί κάτι κακό, αν έπαθε Κάπιος τίποτα κτλ.

Πως είναι όταν έχεις πολλες και διαφορετικές παρέες; όταν πρεπει να γίνεις χίλια κομμάτια για να προλάβεις να τους δεις όλους γιατί δεν ταιριάζουν μεταξύ τους; Το άγχος που σου προκαλείται συνεχώς. Ναι εχω πολλες παρέες γιατί η κάθε παρέα μου καλύπτει ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μου. Ο κάθε άνθρωπος έχει πολλά ενδιαφέρονται και είναι εξαιρετικά σπάνιο να τα εχεις ολα κοινά με μόνο ένα πρόσωπο. Οποτε για να είσαι ευτυχισμένος βρίσκεις πολλά πρόσωπα που το καθένα σε γεμίζει σε άλλο τομέα. Η μήπως αυτό δεν ισχύει; Πως ξεφεύγω από αυτη τη μόνιμη αγχωτική κατάσταση; Θέλω τη βοήθεια σας.

Η κολλητή μου έχει δυόμισι χρόνια δεσμό,και εδώ και 4 μήνες μήνες είναι παράλληλα με ένα παιδί απ'τη δουλειά της.Όταν θέλουν να βρεθούν,χρησιμοποιεί εμένα ώς κάλυψη,δηλαδή λέει στο αγόρι της ότι είμαστε μαζί.Το αγόρι της είναι πολύ καλό παιδί και την πιστεύει,εγώ όμως νιώθω άσχημα που συναινώ σε μία κοροϊδία.Με την κολλητή μου γνωριζόμαστε πολλά χρόνια,από την πρώτη Δημοτικού,μέχρι τώρα που είμαστε 26.Μου έχει σταθεί σε πολλά θέματα,και υποστηρίζοντας με ψυχολογικά,αλλά και έμπρακτα,πχ μοιραζόταν μαζί μου ακόμα και το χαρτζιλίκι της πρίν πιάσει δουλειά.Αυτά τα λίγα που της έδιναν οι γονείςτης,τα μοιραζόταν μαζί μου.Δέν θα ξεχάσω πως πρίν από 4 χρόνια που η μητέρα μου νοσηλεύτηκε για 20 μέρες,άλλες φορές μου έφερνε φαγητό στο νοσοκομείο,κι άλλες φορές πήγαινα στο σπίτι της και έτρωγα γιατί και οι δικοί της με θεωρούσαν και με θεωρούν σάν παιδί τους.Δύο φορές που δέν άντεξα,ήρθε εκείνη στο νοσοκομείο και έμεινε τα βράδια με τη μητέρα μου,και το πρωί πήγαινε κατευθείαν για να δώσει μάθημα στη σχολή της.Δέν μπορώ να τα ξεχάσω όλα αυτά,την νιώθω σάν αδελφή μου,και ίσως γι'αυτό να νιώθω τόσο δύσκολα τώρα.Όσες φορές το έχουμε συζητήσει,μου λέει ότι καταλαβαίνει ότι κάνει λάθος,ότι θέλει να το σταματήσει,αλλά δέν το κάνει.Δέν την κρίνω,μπορεί να συνέβαινε και σ'εμένα,αλλά μου είναι δύσκολο να ανταποκρίνομαι σ'αυτό το ρόλο.Όσο κι άν την αγαπάω,όσο κι άν την θεωρώ αδελφή μου,δέν μπορώ.