ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνω από 30 και δέχομαι πίεση θα το ποτέ θα παντρευτώ. Πολλές φορές νιώθω και 'γω αποτυχημένη που δεν καταφερα να βρω κι εγω καποιον. Σκεφτομαι να βρω καποιον φιλο μου και να του το προτεινω. Πολυ απλα θα ζουμε σαν συγκάτοικοι. Και μετά από κάποια χρόνια να χωρίσουμε.

Έκανα κάτι απαράδεκτο. Κάτι που δεν κάνω και δεν έπρεπε να κάνω και ντρέπομαι για αυτό. Μέρες τώρα, να μην πω μήνες, το επί ένα και μισό χρόνο αγόρι μου μου φέρεται κάπως, ας πούμε άσχημα. Είναι απότομος, φουλ κακοτροπος, σα να είναι αλλού. Με έχει εντελώς γραμμένη, ξεσπάει πάνω μου τα νεύρα του, κτλπ. Του έκανα προχθές μια ξεκάθαρη κουβέντα και είπε θα αλλάξει οριστικά. Αυτό κράτησε μόνο χθες. Σήμερα τα ίδια... Ε λοιπόν το έκανα. ΕΨΑΞΑ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ. Βρήκα, λοιπόν, μια διεγραμμενη φωτογραφία που είχε πάει και καλά να στείλει στην πρώην του (και πολύ μεγάλο κόλλημα και καψούρα του) χρόνια πολλά στην παγκόσμια ημέρα ζώων. Για να το στείλει στους φίλους του, είπε...Για πλάκα, είπε.. Το θέμα είναι ότι δε θεωρώ ότι αρμόζει σε άνθρωπο που έχει ξεπεράσει κάποιον και είναι σε μια νέα σχέση τέτοιες ανώριμες πλάκες... Btw, πριν μήνες, μου είχε κάνει σκηνή επειδή με ενόχλησε που με διέγραψε ο πρώην μου από το ινστα. Με το παιδί τα είχαμε 6 με 7 χρόνια και με στεναχώρησε γτ εγώ είχα προχωρήσει την ζωή μου και αυτός μάλλον με διέγραψε γτ δεν ήθελε να βλέπει το ότι εχω προχωρήσει... ΑΝΘΡΏΠΙΝΟ ΑΠΛΟ ΣΥΝΑΊΣΘΗΜΑ. Το θέμα είναι ότι τον ρώτησα για την φωτό, μου είπε γτ την έβγαλε και είπε ότι την διέγραψε επειδή θα έκανα ακριβώς έτσι... Την έβγαλε, ήξερε ότι θα με ενοχλούσε, αλλά και πάλι το έκανε, αλλά την διέγραψε... Παιδιά ξέρω. Παραβίασα προσωπικά δεδομένα... Δεν το έχω κάνει ποτέ. Το έκανα γτ το ήξερα ότι κάτι πήγαινε λάθος και εκείνος όσα και να ρωτούσα δεν μιλούσε... Δεν δικαιολογεί κάτι, αλλά την ίδια μέρα που υποτίθεται δεν το έστειλε το χρόνια πολλά ποτέ, δεν μου μιλούσε και ήταν απόμακρος και ενώ τον ρωτούσα τι έχει δεν μου έλεγε και έλεγε συνέχεια ότι δεν φταίω εγώ. Έφυγα από το σπίτι του την στιγμή που το είδα. Μου στέλνει και δεν απαντάω. Θέλω ειλικρινά μια βοηθεια.

Είμαι 23 και έχω θέμα με τις φιλίες μου έχω 1 κολλητή και 2 στενές φίλες αλλά λόγω σπουδών κτλ είμαστε από δω και από κει έχω αρκετούς γνωστούς ποτέ όμως δεν καταφέρνω να κάνω πιο στενές σχέσεις και να συνυπάρξω σε μια παρέα…δυσκολεύομαι και κλείνομαι ντρεπομαι κιόλας ….φοβάμαι μήπως γίνω ενοχλητική η με απορρίψουν ….γίνονται παρεες στα 22;

Πως μπορεί ενας άνθρωπος ο οποιος έχει αγγιξει την ψυχη ενος αλλου ανθρωπου, και μοιράστηκε μαζι του ενα σημαντικο μερος της ζωης του, οταν χωρίζουν οι δρόμοι ειρηνικα, να αντέχει να μην ξερει αν ο αλλος καν ζει; Πως αντεχει το εμεις να γινει εσυ κι εγω και επειτα εκειν@ και εκειν@; δυο παντελώς άγνωστοι με γνωστές, κοινες αναμνησεις; υποκρισια...

Πρίν από ένα μήνα είπα στο αγόρι μου ότι θέλω να χωρίσουμε.Δέν υπήρχε κανένα πρόβλημα μεταξύ μας,αλλά εγώ είχα πιεστεί με τη δουλειά μου και ένα ξαφνικό οικογενειακό θέμα που προέκυψε,και ξέσπασα εκεί.Ειλικρινά,δέν μπορώ να δικαιολογήσω αυτή την αψυχολόγητη αντίδραση μου,και ενώ εκείνος ήθελε να μου συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο,τελικά πλήρωσε τα σπασμένα των άλλων.Τις πρώτες μέρες ήμουν καλά,αλλά τώρα μου λείπει πολύ.Μου λείπει το νοιάξιμο,η προσοχή και η φροντίδα που μου έδειχνε,και φυσικά και το σέξ,δέν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου.Ευτυχώς δέν έχουμε κόψει την επικοινωνία,μιλάμε στα social,3 φορές έχουμε μιλήσει και τηλεφωνικά,και έχω καταλάβει ότι θέλει επανασύνδεση.Μου έχει πεί να συναντηθούμε για να μιλήσουμε,και του είπα ότι μπορεί και να γίνει.Τώρα θέλω πολύ να είμαστε ξανά μαζί,αλλά δέν ξέρω ποιά εξήγηση να του δώσω για την απόφαση που είχα πάρει,και για το πισωγύρισμα μου τώρα.Φοβάμαι μήπως με περάσει για ανισόρροπη.Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι εκείνος είναι για μένα,κι εγώ για εκείνον,και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,δέν αντέχω στη σκέψη ότι μπορεί να είναι με άλλη.Τί να του πώ ώστε να μήν με περάσει για ανώριμη που παίρνω βιαστικές αποφάσεις,και κυρίως για να του δείξω ότι τον αγαπάω πραγματικά;

Καλησπέρα, ειμαι 24 ετών και έχω ένα μωράκι 3 μηνών περίπου! Όλα είναι πολύ όμορφα, και το θέλαμε πολύ. Ο άντρας μου κάνει χρόνια χασίσι. Όπου εμένα με ενοχλεί κάθε φορά όταν έλεγα Τέλος, και πήγαινα να φύγω για αυτό το λόγο. Το έκοβε και ξανά γύρναγα. Όμως πλέον δεν μπορώ να το κάνω αυτό, μην μου πείτε κακως δεν έφυγες. Τώρα ήρθε ένα μωράκι το οποίο δεν θέλω να του στερησω το πατέρα του, Ούτε να μείνω μόνη μου.. Είναι εργατικός μες το σπίτι δεν κάνει κάτι και γενικά μας προσέχει πολύ. Όμως δεν μου αρκεί, αυτό το χαμένο βλεμα που βλέπω μετά από κάθε βόλτα με ξενερώνει. Με αποτέλεσμα πλέον Αφού δεν θέλω να φωνάζω,να απομακρυνομαι . Και όσο απομακρυνομαι αυτός είναι τύπου απέναντι μου "έλα βρε χαζό μισό έκανα ". Εγώ όμως κουράστηκα να ακούω για μισά και ολόκληρα τσιγάρα. ! ! Προτιμώ να είμαι μόνη μυ στο σπίτι, ούτως ή άλλως τέτοια παρέα τι να την κάνεις? Νιώθω ότι μιλάω με τοίχο και ότι συμμετέχει σε συζητήσεις μου αναγκαστικά. Όταν πάει στους φίλους του με το που τον πάρω τλφ επιστρέφει επιτόπου, δείχνει σαν να φοβάται ότι θα τον μαλώσω. Όμως δεν είναι μαλωμα, είναι ότι βλέπω πως είτε του φωνάξω , είτε τσακωθούμε το ίδιο θα το ξανά κάνει. Χωρίς να συμμερίζεται την γνώμη μου , και κάθε φορά γίνεται ένα σκηνικό ίδιο με την προηγούμενη... Τι άλλο να του πω ; Και τι άλλο να κάνω;

Τον θέλω πολύ στη ζωή μου αλλά για αντικειμενικούς λόγους δεν γίνεται να είμαστε μαζί και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω , έχω μια ελπίδα ότι όλα θα φτιάξουν και θα είμαι μαζί του ,ότι θα τα ξεπεράσουμε όλα όλα όμως και θα είμαστε μαζί χωρίς να μας νοιάζει τίποτα και κανένας... Μέχρι πότε αξίζει να περιμένεις για κάποιον εφόσον βλέπεις ότι και αυτός θέλει;

Μία συνάδελφος μου με την οποία έχουμε έρθει αρκετά κοντά σε φιλικό επίπεδο(εγώ τρελαμένος μαζί της,δέν της το έχω δείξει στα ίσια,και δέν ξέρω άν έχει καταλάβει κάτι)με κάλεσε να πάω αύριο το βράδυ στο σπίτι της για φαγητό,έτσι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.Συγκατοικεί με την αδερφή της,κι εκείνη λείπει αυτές τις μέρες στο εξωτερικό και θα είμαστε οι δυό μας απ'ότι μου είπε.Πώς το χειρίζομαι;

Δεν ξέρω αν φταίνε τα σοσιαλ ή ο τρόπος που τα χειριζόμαστε.Ξέρω όμως ότι αν δεν υπήρχαν τα σοσιαλ κάποιοι άνθρωποι θα ζούσαν ή δεν θα είχαν δεχτεί επιθέσεις.

Είμαι κοντά στα 35 και θέλω απεγνωσμένα ένα σύντροφο με τον οποίο θα υπάρχουν αμοιβαία συναισθήματα, χημεία και να γίνει η οικογένεια μου. Έχω ξεκινήσει μια δραστηριότητα για να γνωρίσω κόσμο καθώς οι περισσότερες φίλες μου είναι παντρεμένες και αυτές που είναι ελεύθερες δεν έχουν καμία διάθεση για εξόδους και γνωριμίες. Ωστόσο εκεί δεν υπάρχει κάποιος που να ενδιαφέρεται για μένα και οι περισσότεροι είναι μικρότεροι μου. Δεν το βάζω κάτω αλλά έρχονται στιγμές που απογοητεύομαι και με κυριεύει ο φόβος ότι θα μείνω για πάντα μόνη. Οποιαδήποτε πρόταση και ιδέα για καινούργιες δραστηριότητες οπου θα μπορώ να κάνω καινουργιες γνωριμίες είναι δεκτή.