ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά ειλικρινά τώρα τι φάση? Σας λέμε να βγούμε για ένα καφέ ένα απόγευμα. Έχετε πάντα μα πάντα κάτι να κάνετε ενώ γκρινιάζετε ότι "δεν έχετε ζωή" και ότι δεν βγαίνετε για διασκέδαση. Πραγματικά πνίγεστε με τις υποχρεώσεις (και οκ λογικό όλοι μας έχουμε υποχρεώσεις), αλλά τα σαββατοκύριακα θα πάτε κάποιο τριήμερο ή θα βγείτε εν τέλει με άλλη παρέα. Παραπονιέστε ότι δεν έχετε αρκετά λεφτά για ένα καφέ, ενώ ποστάρετε stories με ποτάρες και αχαλίνωτα πάρτι. Ακόμα και όταν προθυμοποιείται ο άλλος να σας κεράσει μια φορά έναν καφέ, πάλι δεν μπορείτε. Λέτε με την πρώτη ευκαιρία θα στείλετε να κανονίσουμε και όταν στέλνετε είτε ζητάτε κάποια βοήθεια για κάτι, την οποία ευχαρίστως να σας δώσουμε, ή θα στείλετε απλά να πείτε ότι η ζωή είναι δύσκολη και δεν προλαβαίνετε τίποτα πέρα από τη δουλειά. Που να είχατε και παιδιά δηλαδή να φροντίσετε. Anyway το point είναι ότι άμα θέλετε να αποφύγετε κάποιον για τον α ή β λόγο, οκ κάντε το. Απλά αν είναι να στέλνετε μόνο όταν έχετε κάποια ανάγκη ή απλά θέλετε να γκρινιάξετε για τη "δύσκολη" ζωή σας, ε μην το κάνετε!! Κι αν εν τέλει σας γράψουμε μην έρθετε να πείτε ότι δεν είμαστε εντάξει. Σόρρυ αλλά όπως φαίνεται εσείς δεν είστε εντάξει. Για μένα αυτό δεν είναι φιλία και πείτε με παράξενη.

Με ταλαιπωρεί μια σκέψη εδώ και πολυ καιρό. Κάθε φορά που ξοδεύω χρήματα για άλλους, σε δώρα, φαγητό, καφέ κλπ, παίρνω μεγάλη χαρά και θέλω να το ξανακάνω, όμως με το που ξοδεύω κάτι για εμένα, αντίστοιχα έναν χυμό ή καφέ, κάποιο ρούχο που μου αρέσει, νιώθω αμέσως τύψεις. Έχω δεύτερες σκέψεις και νιώθω σαν να μην το αξίζω ακόμα και αν είναι κάτι τόσο μικρό όπως ένας χυμός από το σουπερμάρκετ . Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό στο μυαλό μου..

Είναι 4 μέρες τώρα που ο γιατρός μου μου επιβεβαίωσε ότι είμαι έγκυος.Δέν το έχω πεί ακόμα στο σύζυγο μου,γιατί θέλω να του το πώ πολύ απλά,χωρίς φανφάρες και εκπλήξεις.Παντρευτήκαμε πρίν από 6 μήνες,ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε παιδί άμεσα,οπότε ήταν κάτι το αναμενόμενο.Γνωρίζοντας το χαρακτήρα του,και επειδή σε εκείνον άρεσε να μου κάνει εκπλήξεις,ξέρω ότι θα ήθελε να του το πώ με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο.Αυτό που λέμε,να του έρθει από εκεί που δέν το περιμένει.Έκανα μία συζήτηση με δύο φίλες μου που έχουν βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση(χωρίς φυσικά να τους πώ για την εγκυμοσύνη,ο πρώτος εννοείται που θα το μάθει θα είναι ο σύζυγος μου)και μου είπαν ότι ειδιικά επειδή πρόκειται για το πρώτο μας παιδί,καλό θα ήταν να μήν του το πώ εντελώς ξερά,αλλά να δημιουργήσω κατάλληλη ατμόσφαιρα.Δηλαδή τί,να βάλω μπαλόνια στο σπίτι,να ετοιμάσω δείπνο με κεριά,να βάλω το χαρτί με το αποτέλεσμα της εξέτασης σε κάποιο σημείο ώστε να το βρεί τυχαία;Κάτι τέτοιες ιδέες είχαν εκείνες.Δέν ξέρω πώς θα με χαρακτηρίσετε,αλλά εγώ δέν θεωρώ ότι κάναμε κάποιο κατόρθωμα,απλά μας συνέβη ό,τι συμβαίνει σε τόσους και τόσους ανθρώπους καθημερινά.Για εμένα δέν παίζει ρόλο το περιτύλιγμα,αλλά το περιεχόμενο,η ουσία.Σήμερα ήθελα πολύ να του το πώ το πρωί την ώρα που πίναμε καφέ,αλλά το ξανασκέφτηκα.Σκέφτομαι λάθος;Θα ήθελα την γνώμη σας.

Όχι πάλι αυτό το άγχος του θα στείλει - δεν θα στείλει. Χθες βρεθήκαμε ,κάναμε σεξ ,περασαμε όμορφα και τώρα περιμενω . Πάλι νιώθω ότι αρχίζω και ενθουσιάζομαι μετά από καιρό ,π;κι νιώθω ότι ξαφνικά ο άλλος θα σταματήσει να μου μιλάει. Τουλάχιστον περάσαμε όμορφα. Θα δειξει.

σας έχει τύχει, να γυρίσει ο "έρωτας" που σας αδίκησε μετά από καιρό μετανιωμένος; Αν ναι, πως το χειριστήκατε;

Έχω γενέθλια σήμερα και μου έστειλε ευχές ο πρώην μου...Ο πρώην μου!!! που με έχει πληγώσει τόσο...που μια ήθελε σχεση μια ήθελε ελευθερία,που μου ζήτησε να τον μισησω και να προχωρήσω τη ζωη μου,και ενω τον αφηνα εμφανιζοταν ξανα με μια αφορμή και απλα εκανε το γουστο του και ξαναεφευγε..που ειπε οτι ειναι ερωτευμένος και με αγαπάει και μετά εξαφανιζόταν για μερες,που την μια έδινε και την άλλη μόνο έπαιρνε...που μια ήταν σταθερος και δέκα αλλοπρόσαλλος... Δεν απάντησα! Για πρώτη φορά μετά από 2 χρόνια τον έβγαλα από τη ζωή μου..Τι να απαντήσω;; είχε 2 χρονια ευκαιρίες να με κρατήσει στη ζωη του...Τι ψάχνει τώρα ακριβώς;;Καλά δεν εκανα;;

ειμαι ενας άντρας περιπου στα πενήντα και μένω χαλανδρι και μου αρέσει κάποια κοπέλα την οποια την ξέρω περίπου 20 χρονια και μένει χαλανδρι αλλα ντρεπωμαι να της το πω

Χώρισα μετά από 8 μήνες επειδή ένιωθα πράγματα ενώ εκείνος δεν ένιωθε. Το ληξαμε όμορφα και πολιτισμένα. Κάποιο καιρό αργότερα άρχισα να κάνω κάτι με κάποιον, ο οποίος δεν το έχει κάνει ξεκάθαρο αν με θέλει όντως ή το κάνει για να περνάει καλά. Αν ισχύει όντως το 2ο, θα το λήξουμε. Γιατί νιώθω σαν να με τιμωρεί το σύμπαν γενικά;

Με έπιασαν τα ψυχολογικά μου. Πιστεύω ότι δεν θα βρω ποτέ μια δουλεια που να έχει όλα όσα ζητώ. Βλέπω αγγελίες όμως η πειρα μου είναι μεταξύ όχι εντελώς απείρου αλλά ούτε και έμπειρου. Κάτι στο μέσο. Και φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω

Απο τοτε που σταματησα να τον βλεπω στεναχωριεμαι. Ξερω πως ειναι, πως περναει μα και ποσο ευκολα ολο αυτο ξεχνιεται. Αν θυμαται μία υπαρξη απορω , οπως εγω θυμαμαι τη δικη του. Δεν εχει νοημα ομως, ποτε δεν ειχε και δε θα εχει. Θα κοιταζει καπου και δε θα ειμαι εκει περα. Σε μια μερα ολα αλλαζουν και σε μια νυχτα ανατρεπονται.