ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν ειναι μονο ο τροπος που εκφραζεται η προσωπικοτητα, η όποια υπάρχει, ειναι και ολόκληρη η "σκευοδομή" ή "οπλοσκευή" που "σκυροτέμνει" κάθε ανίδεος μαχητικά οικοδόμος και που δε φέρει κανένα αποτέλεσμα πέρα από το ότι περπατώντας στα τυφλά κατά τύχη μια μέρα βγαίνεις στο ξέφωτο. Εν ολίγοις δεν κάνω patchwork, κάνω pathwork και δεν χρειαζομαι συνοδοιπόρους.

Ακούω στο ραδιο ένα τραγούδι που λέει You are the only one to stop my tears I'm so scaredΦοβαμαι τις ωρες που κλεινομαι μονη μου στο δωματιο μου. Και νοσταλγω τις μερες που οταν κλεινομουν μονη μου στο δωματιο μου εβλεπα τα μηνυματα σου. Ποτε δεν περιμενα πως θα νιωσω τετοια μοναξια. Οσο ηταν ολα καλα με εσενα, δεν ενιωσα ποτε μονη ακομα και τις ωρες που δεν μιλουσαμε. Τωρα νιωθω μονη. Τα τραγουδια που ανταλλαξαμε,οσα μου εστειλες, τα θυμαμαι ενα ενα και ειναι πια ο μονος συνδεσμος που εχω, για αυτο και τα ακουω καθε μερα..

Ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Ότι ποσο καιρό μετά ακόμα παρακολουθώ το προφίλ του, βλέπω τις κινήσεις του και ολα με θλίβουν γιατί δεν μπορώ να ξεκολλησω από το παρελθόν, γιατί δεν ήθελα να γίνει παρελθόν. Βασανίζομαι καθημερινά με τις σκέψεις μου και δεν βγάζω άκρη. Βλέπω να ανεβάζει στιχακια ότι κανεις δεν τον αγαπησε και ότι ψάχνει κάποια να νοιάζεται για αυτόν και αλλά τέτοια ενω ήμουν διπλα του σε καθε δυσκολία και ο ιδιος είχε παραδεχτεί ότι ήμουν το στήριγμα του στα πάντα. Αλλά εγώ δεν κοίταζα να πάρω πίσω τα ίδια που δίνω, γιατί τον νοιαζομουν, και δεν τα έπαιρνα ούτε τα μισά από αυτά. Βλέπω λοιπόν ολα αυτά που ανεβάζει και σκέφτομαι γιατί; Γιατί φέρθηκε έτσι και με χώρισε ενώ του προσέφερα όσα ζητάει τώρα; Και γιατί λέει ότι δεν τον αγαπησε καμία; Όλο αυτό με έχει πληγώσει παρα πολυ και καιρό τώρα δεν μπορώ να συνέλθω. Έχω χάσει τον εαυτό μου. Τελικά που πήγαν οι υποσχέσεις; Που πήγαν οι προσπάθειες; Που πήγαν ολα; Και πως γίνεται να μη νιώθω καθόλου θυμό για κάποιον που μου φέρθηκε χάλια αλλά μονο νοσταλγία; Πολλες φορές ανατρέχει το μυαλό μου στα παλιά και δεν μπορώ να το πιστέψω πως καταντήσαμε έτσι.

Δε γνωρίζω από εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών αλλά μετά από τόσα χρόνια ταινιών και αναφορών από τις ΗΠΑ, κατλαβαίνω ότι δε δίνουν μόνο πανελλήνιες εξετάσεις (SATs τις αποκαλούν;) για να μπουν στα πανεπιστήμιά τους (που πολλά είναι και κορυφαία σε παγκόσμιο επίπεδο) αλλά η εισαγωγή τους καθορίζεται και από τη συμμετοχή τους σε διάφορες δραστηριότητες και ομάδες, π.χ. σε αθλήματα και σχολικές ομάδες lacrosse/μπάσκετ/βόλλεϋ κτλ, στο σχολικό club of photography, στην ομόδα που κάνεις εξάσκηση σε δημόσιους λόγους, στην ομάδα σκακιού, να δουλεύουν part-time οπουδήποτε, internship ακόμη και σε σούπερ-μάρκετ αρκεί να δείξουν με αυτό ότι είναι υπεύθυνοι άνθρωποι, να έχουν συστατικές επιστολές από τους δασκάλους τους, να κάνουν εθελοντισμό, να συμμετέχουν στη σχολική εφημερίδα ή στη σχολική θεατρική ομάδα, κ.ά. Αν το έχω καταλάβει σωστά δηλ. Και, τώρα που το σκέφτομαι, και στα ιδιωτικά Λύκεια στην Αθήνα, έχω ακούσει ότι τα σχολεία προσφέρουν επίσης πολλές τέτοιες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες γιατί συνήθως οι μαθητές τους πηγαίνουν για πανεπιστημιακές σπουδές στις ΗΠΑ, σωστά;Πάντως το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να είσαι μαθητής στις ΗΠΑ!

Δεν μου λείπει καθόλου και πριν πείτε ότι τον σκέφτομαι,απλά σκέφτηκα ότι δεν τον σκέφτομαι:PΤελικά αν σε ξενερώσει ο άλλος,δεν αλλάζει αυτό μετά,πάλι καλά..

Με ολα αυτα που γινονται καθημερινα νιωθω οτι το τελος της ανθρωποτητας ειναι κοντα!

Μένω Αθήνα είμαι 20 χρονών και μόλις τελείωσα τον στρατό , είμαι εμφανίσιμος και γενικά προσέχω τον εαυτό μου, έχω λίγους φίλους αλλά καλούς , είμαι πολύ κοινωνικός (μιλάω και σε αγνώστους συχνά) και στεναχωριέμαι συνέχεια που δεν μπορώ να βρω κοπέλα και δεν είχα να πω ερωτικές ιστορίες στον στρατό ενώ όλοι οι άλλοι από Λάρισα , Πάτρα και Θεσσαλονίκη λέγαν άπειρες, λατρεύω το σεξ και τις ωραίες γυναίκες απλώς νιώθω ότι δεν θα βρω καμία εδώ Αθήνα διότι ενώ είμαι κοινωνικός και πάω και μιλάω μου δίνουν φβ , ινστα και μετά δεν απαντάνε η βρίσκουν δικαιολογίες και δεν έχω φίλες να μου κάνουν κονέ η να με προσκαλέσουν σε πάρτι η να βγούμε για καφέ με αποτέλεσμα να είμαι κλεισμένος όλη μέρα μόνος μου σπίτι (οι γονείς μου δουλειά) το έριχνα στην γυμναστική αλλά πλέον έχω αγχωθεί πολύ και ενώ θέλω να σπουδάσω και να δουλέψω εδώ Αθήνα πλέον είμαι ΕΤΟΙΜΟΣ να φύγω εξωτερικό γιατί εκεί έξω δεν χρειάζεσαι ούτε φίλες ούτε φίλους ούτε λεφτά και να δουλεύεις νύχτα για να είσαι ευτυχισμένος και ενώ αγαπώ την Αθήνα θα πρέπει να φύγω για το δικό μου καλό διότι δεν αντέχω πλέον! Είμαι 20 χρονών και έχω ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ανδρεναλίνη και ΕΝΕΡΓΕΙΑ αλλά δεν έχω που να την ξοδέψω και γιαυτό θα κλείσω εισητήριο για Ολλανδία. ΚΟΡΙΤΣΙΑ δυστηχως διωχνεται πολλα αγορια απο την Ελλαδα με το να ειστε τοσο ξινες σε μια τοσο δυσκολη εποχη που η αγαπη , ο ερωτας και οι συναναστροφες θα επρεπε να ειναι σε υψηλο επιπεδο

Είναι ένας . Αυτονόητος για πολλούς, καθολου δεδομένη για πολλους αλλους. Η ελευθερια. Το αναφαίρετο δικαιωμα καθε ανθρωπου που νοηματοδοτεί την αυθυπαρξία του. Δεν θυμαμαι ποτέ να εχω νιωσει ελεύθερος. Είμαι ομοφυλοφιλος , 18 , φοιτητής στην Αθήνα . Θέλω να παω στην Colour Youth . Φοβάμαι. Το σκεφτομαι και η καρδιά μου πάλλεται τόσο εντονα λες και ειναι ετοιμη να σπασει. Και φοβάμαι. Καθε φορά που γυρνάω στην οικογένειά μου νιωθω πως αρχίζω να "μην" ανήκω εκει. Οσο διαβαζω για το Πανεπιστήμιο η σκέψη μου αλλάζει . Εγω αλλαζω . Το "είναι" μου διαμαρτύρεται. Δεν αντέχει πια. Εκανε υπομονή για 18 χρονια . Θελω να παω μετα την εξεταστική. Το καλοκαίρι διαβασα το "Άκου Ανθρωπάκο " του Βίλχελμ Ράιχ (δωρο ενος θείου μου)Και παραθέτω το εξής σε αυτη την μπερδεμενη εξομολογηση "Ο έρωτας, η εργασία, και η γνώση είναι οι αστείρευτες πηγες της ζωής . Αυτες πρέπει και να την διαφεντεύουν " Εμείς οι ομοφυλόφιλοι τι φταίμε; Σχολιάστε ελεύθερα. Δημοκρατία/ισοτητα/ισονομια εχουμε αλλωστε....

τα φαντάσματα του παρελθόντος τι θέλουν και γυρνάνε???!

Σήμερα μετα τη σχολή πηγα με τις φιλες μου μια βολτα στο κέντρο(Αθηνα) και έπειτα στο σπιτι της μιας εκ των δυο. Εκει συζητούσαμε και μεταξυ αλλων η φιλη μας ( στο υπερ πολυτελες "φοιτητικό " σπιτι της ) μας ελεγε οτι χρειάζεται ακομη λιγη διακόσμηση και κάποιους πινακες κτλ. Χωρίς να (κατα)κρίνω , παρατηρώ. Με μια βολτα στην Ερμού και με αυτη τη συζήτηση, παρατηρώ. Ο δρόμος γεμάτος με κόσμο, αλλοι για δουλειά αλλοι για ψώνια. Αλλοι παίζουν μουσικη προσδίδοντας ενα "ονειρικό" τονο που θα θελε να θυμίζει κάτι Ευρωπαϊκο. Αναμεσα σε όλους αυτους , παρατηρώ . Και αυτό που μου προκαλεί εντύπωση είναι οι άστεγοι. Εχει κοιτάξει ποτε κανεις βαθια τα ματια τους ? Καποιοι μάλιστα απλώνουν απλως το χερι με το βλεμμα κατω ή χωρις να φαίνεται το προσωπο τους. Κανεις δεν προσφέρει διοτι ολοι ξερουμε οτι ο καρπός του προβλήματος δεν μπορει να καταπολεμηθεί με την υπόθαλψη του. Κανεις δεν προσφερει αλλα δεν εχει και θεμα να χαλασει χρήματα σε οποιαδήποτε καταναλωτική "ανάγκη " νιωσει πως πρεπει να καλυψει. Ούτε εγώ προσέφερα . Μόνο παρατηρώ, προβληματίζομαι και λυπάμαι. Οχι αυτούς αλλα πιο πολυ εμάς. Ενας εντελώς χαμένος στις σκέψεις πρωτοετής φοιτητής.