ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω δύο φίλες με τις οποίες κάνουμε πολύ παρέα 1 χρόνο τώρα το λες και κολλητές . Η Μια από αυτές κάνει μια δραστηριότητα και έχει γνωρίσει νέες φίλες. Μας τις γνώρισε και σε εμάς και κάναμε παρέα όλες μαζί. Εδώ και λίγες μέρες η φίλη μου είπε ότι ζηλεύει που κάνουμε παρέα με τις νέες τις φίλες και τις θέλει μόνο δικές της. Δεν κατάλαβα γιατί το είπε και το πήρα στην πλάκα αλλά ήταν αλήθεια..!! Λεει ότι τις γνωρισε πρώτη Αυτή. Θυμώνει όταν μιλαμε σε αυτές στο φβ ή γενικά και δεν το γνωρίζει και γενικά έχει μια αρνητική στάση σε όλο αυτό.. και σε άλλους κοινούς φίλους που έχουμε άν της πω ότι θα βγω μαζί του μου με δουλεύει επειδή θεωρεί πως είναι δεδομένο να είναι και εκείνη μαζί διότι πιστεύει ότι έιναι "περισσότερο" Φίλοι από ότι εγώ. Τι στάση θα έπρεπε να κρατήσω στο θέμα αυτό; Να προσθέσω ότι είναι 20 ετών δεν μπορώ να εξηγήσω την συμπεριφορά της...

Να εχεις καταθλιψη και να εισαι ερωτευμενος ταυτοχρονα... μη σου τυχει.... ειδικα αν εχεις και εξεταστικη.

Μια συμβουλή από εμένα που είναι μέρος της δουλειάς μου, να χαμογελατε παιδιά, όχι να χαζογελατε φυσικά... Τίποτα πιο ωραίο από ενα χαμόγελο σε συνδυασμό με σοβαρή παρουσία. Αυτά τα λίγα.

εχουμε περασει 3 φασεις..Στη πρωτη ησουν ολα αυτα που ηθελα και εψαχνα , στη δευτερη σε μισησα γιατι δε μου φερθηκες οπως μου αξιζει, στη 3 ηρθες παλι αλλα ακομα δε μπορω να τη χαρακτηρισω...παρατηρω να δω τελικα ποιος εισαι..Αλλα γιατι ρε γαμωτο οταν σε σκεφτομαι γινεται κομπος το στομαχι μου???Γιατι οταν μου λες οτι θελεις μια αγκαλια μου θελω να σου πω και γω αλλα κρατιεμαι?Γιατι οταν με παιρνεις τηλεφωνο με πιανει πανικος και δε ξερω πως να αντιδρασω & οταν με λες αγαπη μου σκαλωνω?Γιατι ειναι οι σχεσεις τοσο περιπλοκες ..

Αχ βρε Τασούλη να ερχόσουν ένα βραδύ να το περάσουμε αγκαλίτσα. Θα σου έφτιαχνα και φαγητό!Πόσο μου λείπεις!

Οι γονείς μου είναι αρκετά πειστικοί.Ήθελαν και θέλουν να είμαι η πρώτη σε όλα κι όταν αυτό δεν γίνεται στραβομουτσουνιαζουν και μετά γκρινιάζουν.Ασκούν έλεγχο σε όλα από τις παρέες μου τις αποδόσεις μου στα μαθήματα ποιο αγόρι εχω τα πάντα.Αν τύχει αντί 98ή99 σε κάποιο μμαθημα (δίνω 3η χρονια πανελλήνιες για Ιατρικη) τύχει να γράψω 95 η 80 στην έκθεση αγχώνονται και επικρατεί μια γκρίνια και μια ανάθεση ευθυνών και κατηγορίες.Νιώθω ότι πνίγομαι ορισμένες φορές ειλικρινά.Δέχομαι συνέχεια κριτική (αρνητικη)και για το πιο ασημαντο πραγμα

Που έχω τους γονείς μου και τον αδερφό μου

Να μιλήσω μια ασχολία κάτι τέλος πάντων να κανω εχω αποπροσανατολιστει κουράστηκα δεν αντέχω άλλο

Θέλω να βρώ έναν άντρα που να μου αρέσει,και να του την "πέσω" κανονικά.Μου αρέσουν οι μικρότεροι από 'μένα,αλλά απ'τη στιγμή που κι εγώ κι εκείνος δεν έχουμε δεσμεύσεις,δεν είναι κάτι κακό.Σορρυ για το κυνικό της εξομολόγησης,αλλά αυτό θέλω.Και δεν παλεύεται γμτ.

Που όταν γίνεται κάτι ομαδικά (αθλητισμό , εργασιες , ομαδικά παιχνίδια κλπ κλπ) που εμφανίζεται ο άλλος και το παίζει αρχηγός , δίνει διαταγές με υφάκι και αυστηρότητα και κανείς να μην τον έχει βάλει να μπαίνει μόνος του.Τι φάση τόσο ψωνάρες είναι; Βγάζω σπυριά οποτε μου τυχαίνει κάτι τέτοιο.