ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενα μεγαλο Ευχαριστω σε εσας που καθεστε και απαντατε στις εξομολογησεις μου!!!Σας αγαπω!!!Εχετε γινει η παρεα μου

Θελω να τον παρω αγκαλιτσα και να του δωσω φιλακια πολλα πολλα. Αλλα ειναι 2.000 χλμ μακρια :(

Καθως βλεπω οτι η ζωη μου επηρεαζεται πολυ εντονα απο αυτην την κατασταση καταλαβαινω οτι δεν προκεται απλα για ανασφαλειες. Δεν νιωθω καλα με τον εαυτο μου. Δεν νιωθω καθολου καλα με τον εαυτο μου. Θα μπορουσα να χρησιμοποιησω καποια συγκεκριμενα ρηματα για να δηλωσω αυτο που νιωθω αλλα μαλλον θα σας φαινοταν υπερβολικο. Αλλα ισχυει. Και με κανει να νιωθω τοσο απαισια καθημερινα. Δεν ξερω πως γινεται ολοι οι υπολοιποι να βλεπουν κατι τοσο διαφορετικο. Θα ηθελα ομως να μπορουσα να το δω εστω για λιγο. Για να νιωσω πως ειναι να τα χεις βρει με τον εαυτο σου. Ειναι σαν οι σκεψεις μου να μου κανουν διαρκως bullying. Οτι και να κανω , οσο και να προσπαθω, οσο καλα και να τα καταφερνω...Δεν ειναι ποτε αρκετο. Δεν ειμαι ποτε ικανοποιημενη. Και το εχω βαρεθει ολο αυτο. Σου χαλαει καθε στιγμη.Και επειδη μαλλον θα προτεινατε καποιον ειδικο...Επισκεπτομουν ψυχιατρο για καποιο διαστημα γιατι ειχα καταθλιψη. Ειχαμε συζητησει και το συγκεκριμενο θεμα. Απλα πιστευω πως δεν βοηθαει τοσο. Ισως πρεπει να το δουλεψω μονη μου. Το θεμα ειναι πως καθε φορα το κανω με τον λαθος τροπο. Αντι να προσπαθησω να συμφιλιωθω με αυτο που ειμαι απλα πιεζω τον εαυτο μου για κατι καλυτερο ξανα. Πιστευοντας οτι ετσι θα ερθει η στιγμη που θα νιωσω καλα. Αλλα δεν ειναι ποτε αρκετο.

Το τελευταιο διαστημα καθε μερα με το ζορι σηκωνομαι απο το κρεβατι. Δεν εχω διαθεση για τιποτα. Θα μπορουσα να καθομαι ολη μερα στο κρεβατι αν εμενα μονος μου και δεν ελεγε η μητερα μου να σηκωθω. Δεν εχω ορεξη να βγω απο το σπιτι. Εχω βαρια διαθεση και βαρεμαρα για τα παντα. Εψαχνα δυο χρονια για δουλεια, εχω αφησει βιογραφικα παντου και δεν εχει χτυπησει ουτε ενα τηλεφωνο. Δεν εχω αλλο κουραγιο για ψαξιμο. Ειχα μια σχεση που τελειωσε, γιατι γυρισε στον πρωην. Μου λειπει. Προβληματα οικονομικα. Γονεις που τσακωνονται καθημερινα. Λογω των προβληματων και της κακης ψυχολογιας μου, σταματησα να βλεπω φιλους. Εχω χασει το χαμογελο μου. Το μυαλο μου ειναι στο πως θα προχωρησω και δεν βλεπω φως. Ειμαι σαν χαμενος.

Είμαστε πολλά περισσότερα από ταμπέλες.

Τότε κατάλαβα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Έρωτας, όμως ήταν, ή απλά ενθουσιασμός. Ποιος ξέρει; Ο χρόνος θα δείξει

Δεν τον έχω νιώσει ποτέ. Μπορεί να έχει έρθει αλλά να τον έχω διώξει. Μπορεί ίσως να μην τον βρω ποτέ. Όπως και να χει μερικά άτομα μάλλον είναι γραφτό να μείνουν μόνα τους.

Άμα το διαβάζεις αυτό τώρα πιστεύω πως έχεις καταλάβει ότι είναι για σένα, είναι η τελευταία μέρα που μπαίνω εδώ στη λίφο για να δω αν έχεις ανέβασει κάτι και εσύ. Σίγουρα πέρασαν τα λεπτά, οι ώρες και οι μέρες από τον χωρισμό μας, έτσι δεν πιστεύω ότι υπάρχει και μεγάλη ελπίδα να ξανά ειμαστε μαζί, αλλά από μια εξομολόγηση άρχισαν όλα για σένα και ίσως έτσι είναι γραφτο να ξαναρχίσουν, αλλιως μάλλον δεν ήταν για μας όλο αυτό. Την ανεβαζω και στα γράφω εδώ πέρα γιατί ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου στείλω ξανά ή να έρθω να σε βρω. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι θέλω να το δεις και να ξανά έρθεις, τουλάχιστον όμως από εδώ και πέρα θα λέω πως έκανα και εγώ κάτι μικρό για να είμαστε μαζί ξανά, όπως το να ανεβάσω μια εξομολόγηση για σένα. Όπως και να έχει έλα και ράγισε ξανά τον κόσμο μου γλυκιά μου Εσκιμώα...

Να μπορούσα να φύγω μακριά. Να πάω ένα ταξίδι. Να βρεθώ σε ένα ήσυχο μέρος με θάλασσα,να σκεφτώ αυτά που μου συμβαίνουν,αυτά που φοβάμαι. Θα ήθελα να κάτσω ώρες πολλές στη θάλασσα και να παιρνω βαθιές ανασες.Να νιώσω ελεύθερη,χωρίς το βάρος και τις στενοχώριες που κουβαλάω. Να κλάψω ελεύθερη.

Άν κάτι μου έμεινε από την μικρή ιστορία που ζήσαμε εμείς οι δύο είναι η αγκαλιά σου,και τα μάτια σου, το διαπεραστικό σου βλέμμα που μιλούσε αμέσως στην ψυχή μου.Δε θέλει πολλά ο άνθρωπος για να κολλήσει ξέρεις.