ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα φιδάκια στον κόρφο μου, τα αθεράπευτα κόμπλεξ και τους ανόητους εγωισμούς!

μου λειπει πολυ... ξερω πως δεν ειμαι ο σωστος για εμενα και εξωτερικοι κριτες που ειναι πιο αντικειμενικοι μου λενε πως δεν κανει και να τον ξεχασω.. αυτος μου λειπει η το να εχω καποιον; αυτο δεν καταλαβαινω... Πως το διαχειριζεται κανεις αυτο; στενοχωριεμαι πολυ...

Ξυπνάμε ενα πρωί και μου λεει θελω να μπω στο power of love να γινω διάσημη και τα λοιπα.. τρελάθηκα.. λεω μου κανει πλακα.Ώσπου ακουσα να παιρνει φιλο μας "διασημο" εαν εχει κάποιον γνωστό να μπει και τέτοια.. ειχε ανέκαθεν θεμα με τις φωτογραφίες "Insta κτλ " . Και ερωτώ? Πχ αν μπει θα την βλεπω να χαλβαδιαζει με τον καθένα? Και ειλικρινά πως μπορω να είμαι με εναν άνθρωπο που θελει να μπει εκεί και το παρακολουθεί μανιωδώς.. εσπασαν ολα μεσα μου εχω τρεις μέρες να την δω και νομίζω Καλύτερα ετσι.. μακαρι να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.. εγω δεν μπορω να το υποστηρίξω ολο αυτο το δήθεν λαιφ σταιλ.. αυτα!

Βλέπω τοοοοσες εξομολογήσεις για σχέσεις και γκομενικα και ειλικρινά σας ζηλεύω.Μακάρι τα προβλήματα της ζωής μου να ήταν μόνο αυτά.Ενιγουει.Είμαι 22 και τον τελευταίο χρόνο, ειλικρινά, δεν αντέχω άλλο τους γονείς μου.Η μητέρα μου είναι σε φάση αφασία (δε θέλω να συζητήσω για το πόσο δύσκολη κάνει την συμβιωση μας με το να μου δημιουργεί θέματα επειδή λείπω από το σπίτι) και ο πατέρας μου δεν λέει να καταλάβει ότι έχω ξεπεράσει την ηλικία των 12. ("Γιατί βγαίνεις; Γιατί δεν διαβάζεις; Γιατί πάλι να βγεις με το αγόρι σου; Χθες δεν τον είδες; Γιατί δεν είστε σαν κάτι παιδιά διακοπές που δείχνουν στις ειδήσεις; Γιατί να πάτε για καφέ; Δεν έχουμε στο σπίτι ν; Πιείτε εδώ;")Έχω αρχίσει να ψάχνω για δουλειά, κυρίως σαν πωλήτρια και φλερτάρω απίστευτα πολύ με την ιδέα να βρω κάτι σε πλήρη απασχόληση.Έχω την σχολή μου και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να την αφήσω, αλλα πραγματικά έχω την ανάγκη να φύγω από εδώ μέσα.Ξέρω ότι πια είναι μονόδρομος και δεν μπορώ να συμβιωσω άλλο εδω, απλώς δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να ανταπεξέλθω στον συνδιασμό σχολής και πλήρης απασχόλησης.Θέλω τα φώτα σας και λίγη ενθάρρυνση βρε αδερφέ!

Ειμαι ενα μηνα καθαρος απο τον τζογο και νιωθω υπεροχα :)

Μιλάμε διαδικτυακά -ετσι γνωριστήκαμε πριν λίγες ημέρες- και μάλλον θα το προχωρήσω. Τουλάχιστον δεν είναι παντρεμένη. Φάτε με.

Πριν λίγο γύρισα απ' το γυμναστήριο και νυστάζω πολύ για να κάνω μπάνιο. Ας πάω ετσι στη δουλειά το πρωί, τι έγινε;

Ειναι 29 και εγω 27...σημερα πρωτη φορα βγηκαμε για κρασι μετα την δουλεια...2 μηνες τωρα εχουν παιχτει διαφορα αλλα δεν ξερω αν ειναι φιλικα ή οχι. Ειμαι κοπελα το ιδιο και εκεινη οποτε δεν θα θελα να κανω κινηση και να την φερω σε δυσκολη θεση. Βεβαια σημερα δηλωσα παραιτηση...την κοιταω και θελω να την φιλησω ειδικα σημερα συγκρατιομουν...με αγγιζει σε ανυποπτο χρονο και μου κανει μασαζ...φοβαμαι βεβαια οτι ειναι ο χωρος εργασιας και επισης ειπε οτι ειχε αγορι παλια....αλλα διακρινω ενα βλεμμα και ενδιαφερον σιγουρα.

Οταν ημουν στην 3η λυκειου πηγαινα καθε μερα απο εναν συγκεκριμενο δρομο σχολειο. Καθε πρωι εβλεπα ενα αγορι κοντα στην ηλικια μου που πηγαινε στο διπλανο σχολειο. Φαινοταν τοσο στεναχωρημενος που καθε φορα που τον εβλεπα ηθελα να τον αγκαλιασω. Αυτο μου εβγαινε εκεινη την στιγμη. Δεν το εκανα ποτε καθως κατι τετοιο θα ηταν παραξενο. Καποιες φορες απλα του χαμογελουσα.Φορουσε καθε φορα η σκουφακι η καπελο η ειχε την κουκουλα του. Τελικα εμαθα οτι ειχε καρκινο. Μπορει να μην τον ηξερα αλλα ενιωσα υπερβολικα ασχημα. Και καθε φορα που τον εβλεπα ετσι χαλιομουν αλλα ταυτοχρονα επαιρνα δυναμη απο αυτον. Γιατι αντιμετωπιζε ενα τοσο σοβαρο θεμα αλλα συνεχιζε να ζει κανονικα. Πηγαινε σχολειο, φροντοστηριο, εβγαινε με τους φιλους του και απο οτι ξερω ειχε και αλλες δραστηριοτητες. Πραγματα απλα μεν αλλα για μενα τοσο δυσκολα. Ειχα καταθλιψη αρκετα χρονια και ακομα και το να σηκωθω απο το κρεβατι μου ηταν δυσκολο. Οποτε ας πουμε οι τον θαυμαζα καπως και τις μερες που τον εβλεπα καλυτερα μου εφτιαχνε την διαθεση. Σταματησα να τον βλεπω για καποιον καιρο. Τον ειδα ξανα πριν καποιες μερες. Ηταν εξω με κατι φιλους του. Γελουσε και φαινοταν καλα. Βεβαια ποτε δεν μπορεις να ξερεις τι περναει ο καθενας αλλα εγω χαρηκα πραγματικα που τον ειδα ετσι.

Είμαι 23 ετών και διανύω το τελευταίο έτος των σπουδών μου. Έχω κάνει μόνο 2 σχέσεις σε όλη την ζωή μου και σε καμία από τις 2 δεν είχα βιώσει έντονα συναισθήματα. Έχω χωρίσει εδώ και αρκετούς μήνες και ενώ έχω κάνει γνωριμίες δεν έχει προχωρήσει κάτι... Νιώθω ότι βαριέμαι το φλερτ και την διαδικασία των ραντεβού.. Έχει περάσει κάποιος/α από εσάς παρόμοια φάση... Αν ναι πως το ξεπέρασε και προχώρησε??