ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εδω και καποιο καιρο, αλλα αυτος εχει σχεση 10 μηνες, ειναι φυσιολογικο να στελνει σε μενα? Εκεινος ξεκιναει την κουβεντα, εγω δεν στελνω. Η κοπελα του δε βλεπει τα μηνυματα? Τι της εχει πει για μενα? Γιατι καποια στιγμη θα ρώτησε κι αυτη. Επισης αυτο δεν λεει πολλα για το ποσο πιστος ειναι στις σχεσεις γενικα? Μου αρεσει αλλα μερικες φορες πραγματικα αναρωτιεμαι...

Με τον κολλητό μου κάνουμε παρέα τα τελευταία 4 χρόνια. Σχεδον όποτε κανονίζουμε φτάνω αργοπορημένη και μάλιστα για αρκετή ώρα. Πρόσφατα μου ειπε ότι πλέον δεν θα περιμένει πάνω από 10λεπτο και θα φεύγει. Εγώ το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό και προχθές άργησα ένα τέταρτο και δεν τον βρήκα, είχε σηκωθεί και είχε φύγει, στέλνοντας μου ένα μήνυμα ότι δεν περιμένει άλλο και ότι ας το αφήσουμε για σήμερα. Ένιωσα απαίσια γιατί ξέρω ότι το έχω ξεφτυλλισει εντέλως το θέμα και δεν θα μου άρεσε καθόλου να μου κάνουν κάτι αντίστοιχο. Έχει τύχει να περιμένει και μισαωρα χωρίς να υπάρχει εκ μέρους μου ιδιαίτερος λόγος. Παρόλα αυτά από τότε δεν έχει απαντήσει στα μηνύματα και τα τηλέφωνα μου, ούτε καν για χρόνια πολλά. Σκέφτηκα ότι προχθές που είχαμε κανονίσει ήταν το ρεπό του από τη δουλειά και έχασε τζάμπα τόση ώρα από τη μέρα του. Τι να κάνω?

Ήθελα πολύ να σου στείλω "καλή χρονιά" αλλά μετά από τόσους μήνες, είναι μάταιο. Ελπίζω να βρήκες τον άνθρωπο σου. Εγώ ακόμα σε σκέφτομαι να ξέρεις.

Το μονο που ζητουσα ηταν μια στοιχειωδη κατανοηση οταν προσπαθουσα να γινω καλυτερα ψυχολογικα. Το μονο που ελαβα τοτε ηταν εγκαταλειψη,περιφρονηση και σκληρα λογια. Οσο περναει ο καιρος καταλαβαινω οτι οσο αναγκη δεν ειχα την κακια τους αλλο τοσο δεν ειχα την συμπονια τους

Είναι στιγμές που χωρίς αφορμή ψαχνω να με καταστρέψω. Είναι στιγμες που απλά θελω να τα τιναξω ολα στον αέρα, να αρχισω απο την αρχή. Ακομα θυμαμαι μια φιλη στην εφηβεία που μου ειχε πει οτι εχω τασεις φυγής. Νοιωθω σα να μη χωράω πουθενά. Εχω καταλαβει οτι ειναι η χαμηλη αυτοεκτιμηση που το κάνει αυτο αλλα μερικές φορές δε μπορω να το ελέγξω και να το διαχειριστώ. Μέσω της ψυχοθεραπείας κατάλαβα οτι ενα μεγαλο μου ζητούμενο ειναι η επαφή και η σύνδεση με τους ανθρώπους. Με λυτρωνουν οι άνθρωποι, τουλάχιστον οι χρήσιμοι άνθρωποι, αυτοί που σέβονται, που αγαπάνε, που είναι άνθρωποι πανω απο όλα όπως ελεγε η ανεκπαίδευτη γιαγια μου. Μονο και μόνο που το έγραψα νοιωθω πιο ήρεμος. Καλή χρονιά σε ολους μας με αγάπη, υγεία και χαρά.

Καλή χρονιά! Μετάνιωσα που τον παντρεύτηκα. Έκανα λάθος. Έβγαλε τον παλιοχαρακτηρα του μόλις κάναμε παιδιά. Δε χαίρομαι τίποτα μαζί του. Δεν τον μπορώ. Με κατακρίνει κάθε μέρα. Φώναζει στα παιδιά. Θεωρεί ότι αυτός είναι τέλειος! Λυπάμαι πολύ που έχουν αυτόν τον πατέρα!

Οι σπουδές μου πήγαν στράφι. Είμαι συμβασιούχος . Απο σύμβαση σε ανεργία και απο ανεργία σε σύμβαση και ξανά μανά τα ίδια , ένα ατέρμονος κύκλος . Μένω νέος άνθρωπος στα 42 μου με τους 85 αρηδες γονείς μου. Τους αγαπάω σκέφτομαι καλά που έχω και αυτούς διότι ολομόναχος θα τρελαινόμουνα. Γιορτινές μέρες διανύουμε γνωστοί και οι μακρινοί συγγενείς με τις σχέσεις τους και τις οικογένειες του ενώ εμένα η μοναδική μου παρέα για <<παρηγοριά>> το Stripchat. Η ευχή καλή χρονιά μου ακούγεται σαν βρεγμένο ρούχο.

Αλήθεια δεν πάω καλά...Καθόλου καλά . Βγαίνω με έναν άνθρωπο πάνω από δύο μήνες . Όλα πάνε καλά . Μου φαίρεται όμορφα, ταιριαζουμε , δεν με γράφει και τα σχετικά αλλά ψάχνω αφορμή να χαλάστω. Έχω φάει τόσα άκυρα , με έχουν παίξει τόσο πολύ προηγούμενοι τύποι που έχω βγει μαζί τους που δεν μπορώ πάλι να το ζήσω . Καλύτερα ο άλλος να μου πει κατευθείαν τέλος. Ορίστε απλώς τον ρώτησα ποτέ θέλει να βγούμε και απλώς επειδή μου είπε ότι αυριο λογικά θα είναι χάλια από ποτό και ξενύχτι , ας βγούμε Κυριακή η Δεύτερα. Και πραγματικά από εκείνη την ώρα νομίζω ότι θέλει να με αποφύγει. Και τα γυρίζω όλα και τα κρατάω μέσα μου . Γενικά , αν είναι να είμαι έτσι θα του πω να το αφήσουμε καλύτερα, δεν θα τα πάμε καλά αν συνεχώς αμφιβάλλω.

διαγνώστηκα με κοβιντ 30 του μηνα όπως σχεδόν όλος ο κόσμος... και ενώ κανονικά θα έπρεπε να με επηρεάζει ο εγκλεισμός η καραντίνα και η μοναξιά στην αλλαγή του χρόνου κλπ.. τελικά αυτό που με πείραξε βαθιά είναι ότι δεν είχα την στήριξη που θα ήθελα από φίλους γιατί γενικά δεν είναι η πιο ευχάριστη εμπειρία με πυρετους και μαλακίες σε ένα πατρικό με τον φόβο να μην εχω κολλήσει τους δικους μου. πόνεσε αρκετά που δεν βρηκαν τον χρόνο να ρωτησουν τι κανω να παρουν ενα τηλέφωνο... εγώ έρπεπε να στέλνω μηνύματα γιατί βαριέμαι κιόλας.. πολύ κριμα..

Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς, και για ακόμη μια φορά το κλίμα δεν είναι καλό. Οι γονείς μου είναι πάλι τσακωμένοι, όπως συνήθως. Δεν μιλιούνται και έχουν κατεβασμένα μούτρα. Το ίδιο με την πρωτοχρονιά του 2012 που ήμουν 16 χρονών, το ίδιο με σχεδόν ολόκληρη την παιδική μου ηλικία. Πάλι μια μιζέρια, πάλι θα κοιμηθούμε αμίλητοι και κακόκεφοι. Μακάρι να περνούσα αυτό το βράδυ με τους φίλους μου και την σχέση μου. Αλλά επέλεξα να έρθω εδώ, να μην τους αφήσω μόνους. Αυτοί όμως επέλεξαν να ζήσουν μαζί, να μαυρίσουν την ψυχή μου και να με φορτώσουν με άγχος. Μακάρι να χώριζαν χρόνια τώρα. ''Αλλά έμειναν μαζί για τα παιδιά'', πόσο ειρωνικό. Θα μπορούσα να έχω μια όμορφη παραμονή, και νιώθω μόνη και φυλακισμένη.