ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φιλίες παρεξηγούνται εύκολα το βγαίνεις με το άλλο φύλλο δεν σημαίνει απαραίτητα ερωτικό...

που ενα αγαπημενο μου ατομο επαψε να μου μιλαει.Ειχαμε περασει τοσα πολλα μαζι,γνωριζομασταν απο μικροι και ξαφνικα εφυγε απο την ζωη μου.Μακαρι να μπορεσω να το ξεπερασω,γτ ηταν το μονο ατομο που περνουσα τελεια μαζι του και μοιραζομασταν τα παντα.Πλεον δεν εχω κανεναν τοσο κοντα μου...

Μιλάμε μέσω ίνστα μου προτείνει να βγούμε γενικά και αόριστα και εγώ είμαι θετική..το κανω εγω πιο συγκεκριμενο αλλα μου λεει δεν μπορει κ κατι δικαιολογιες..Στη συνέχεια πρέπει να φύγω για λίγες μέρες με ρωτάει ποτέ θα γυρίσω μου λέει θα σε περιμένω και τέτοια..γυρνάω ανεβάζω στορυ μου κάνει αντίδραση άλλα δεν στέλνει τίποτα..

Ξέρω, υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα γενικώς κι εγώ δεν είμαι εξαίρεση φυσικά. Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι εδώ για να μοιραστώ τα πιο σοβαρά μου προβλήματα, αλλά για κουβεντούλα, ας πούμε, και ένα μικρό γκάλοπ. Δεν ήμουν και δεν είμαι κοκέτα, δεν ακολουθώ μόδες, δε βάφω μαλλιά ή νύχια, κτλ. Είμαι πολύ απλή, το μόνο που κάνω είναι γυμναστική, υγιεινή διατροφή, και έχω λίγα βαφτικά και καλλυντικά αλλά καλά. Συμφωνα με τη φιλοσοφία μου είναι προτιμότερο να έχει κάποιος περιποιημένο δέρμα παρά να βάζει make-up, να έχει γυμνασμένο σώμα αντί του να φοράει ακριβές μάρκες ή εντυπωσιακά ρούχα, καταλάβατε... Δεν πηγαίνω να ψωνίσω ρούχα ή παπούτσια πλέον, εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια φοράω τα ίδια και τα ίδια, με αποτέλεσμα όλα πλέον να έχουν προβλήματα: κάποια είναι φθαρμένα, κάποια λίγο ξεθωριασμένα, κάποια έχουν 1-2 τρυπούλες, κτλ. Για τη δουλειά αυτό δεν ενοχλεί γιατί δουλεύω μέσω υπολογιστή, αλλά και στην κοινωνική / προσωπική μου ζωή έτσι κυκλοφορώ. Αν με καλούσαν κάπου λίγο πιο επίσημα, δε θα είχα να φορέσω τίποτα.Θα μου πείτε "ε ανανέωσε την γκαρνταρόμπα σου τότε". Σωστό, αλλά το θέμα μου είναι ότι το βλέπω σα ξεκάθαρη σπατάλη χρημάτων καθώς ό,τι είχα αγοράσει τα προηγούμενα χρόνια από ρούχα είχε αποδειχτεί "απάτη". Δεν το αντέχω να δίνω τα λεφτά μου που βγαίνουν με τόσο κόπο, υποτίθεται βλέποντας το σαν "επένδυση", και να εξαπατώμαι συνέχεια. Παράδειγμα: είχα πραγματική ανάγκη και πήγα και αγόρασα ένα κασκόλ και ένα ανοιξιάτικο φουλάρι αυτό το μήνα... έδωσα 30 ευρώ, το πρώτο, ωραίο μεν, άρχισε να φαίνεται φθαρμενο και να κάνει κομπάκια από τις πρώτες 2 βδομάδες, το δεύτερο, όταν το παρατηρήσεις από πιο κοντά έχει τρύπες! Έκανα φασαρία στο μαγαζί αλλά η πωλήτρια νίπτει τα χείρας της και μου είπε ότι δεν μπορεί να ενημερώσει την ιδιοκτήτρια γιατί δεν μπορεί να την ενοχλήσει στις διακοπές της!!! Άλλα 30ευρώ πεταμένα κι εγώ το κορόιδο ο καταναλωτής. Ε πώς να εμπιστευτώ εγώ μετά; Τι να κάνω; Να συνεχίσω να φοράω ό,τι έχω και να χαρακτηρίζομαι λέτσος; Φαίνεται άσχημα όλο αυτό;

Έτσι είπες...Μα οι πράξεις σουέδειξαν πως δε μ αγάπησες ποτέ.Μόνο λόγια ήσουν.Χωρίς ουσία.

Τον τελευταίο χρόνο πηγαίνω σε έναν άντρα γυναικολόγο, καλός γιατρός, παράλληλα είναι και κούκλος. Είναι και ψηλός, και μαραθωνοδρόμος, τέλος πάντων δε γίνεται να μην εντυπωσιαστείς από την εμφάνισή του, καλά να ´ναι ο άνθρωπος.Επειδή θα μου κάνει μια επέμβαση και δεν τον ξεπρω και πολύ καιρό είπα να ψάξω και στο ίντερνετ, να δω σχόλια για τις ικανότητές του ως γιατρός. Λοιπόν, εννιά στα δέκα σχόλια σε ένα φόρουμ έλεγαν ότι είναι ικανός, με ανθρωπιά...και κούκλος! Δεν το παρατήρησα μόνο εγώ δηλ, χαχα!Εγώ, λοιπόν, διαθέτω μία μεγάλη αετίσσια μύτη, την οποία πάντα έχω και στο μυαλό μου παρούσα ότι όποιος με βλέπει θα την αποστρέφεται. Ίσως υπερβάλλω λίγο αλλά θέλω να πω πως το έχω πάντα κατά νου ότι δεν είμαι ωραία κι αισθάνομαι κάπως άβολα μόνιμα με την εμφάνισή μου(δε θα έμπαινα όμως σε διαδικασία χειρουργείου για αισθητικούς λόγους εννοείται). Δηλ μπορεί να μιλάω με έναν σερβιτόρο, να δίνω παραγγελία και να σκέφτομαι ταυτόχρονα ότι αυτός θα κοιτάει τη μύτη μου. Λίγη εμμονή την έχω, αλλά, ειλικρινά, εσείς δε θα με κοιτάζατε με αποστροφή με αυτή τη μύτη που μου ´λαχε; Δεν το κάνετε δηλ ποτέ;;Τέλος πάντων, και σκέφτομαι: άραγε κι οι πολύ όμορφοι κι όμορφες αισθάνονται άβολα γιατί ξέρουν ότι ο περισσότερος κόσμος που συναναστρέφονται, την ώρα που τους μιλάνε, ταυτόχρονα όλοι θα κάνουν την ίδια σκέψη «ω, τι ωραίος/α!»; Δηλ μία, δύο, τρεις, οκ· αλλά αν υποψιάζεσαι ότι ο περισσότερος κόσμος κάνει την ίδια σκέψη και καλά-καλά δεν ακούει τι λέει το όμορφο στοματάκι σου, δεν είναι κάπως ενοχλητικό; Εγώ την αμαρτία μου θα την πω, όταν μου μιλάει ο γιατρός, αφήνομαι και τον χαζεύω και αναγκάζομαι να του ζητάω να επαναλάβει μερικά πράγματα γιατί με αποσπά η εμφάνισή του!

Είμαι σε σχέση εδώ και 2 χρόνια., είμαστε και οι 2 γύρω στα 30. Με αφορμή τη ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη κάποιας φίλης μου, ανοίχτηκε συζήτηση με το αγόρι μου για το τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που είχαμε και εμείς ατύχημα. Η απάντηση του με άφησε άφωνη. Ενώ μου λέει σκέφτετε το ενδεχόμενο να γίνει πατέρας μελλοντικά, δεν είναι έτοιμος αυτή τη στιγμή και πως η μόνη λύση θα ήταν η έκτρωση. Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν του είπα πως εγώ δεν θα ήμουν διατεθειμένη να κάνω κάτι τέτοιο, ανάφερε μέχρι ακόμη και υιοθεσία ως επιλογή με μεγάλη απάθεια! Εγώ άφωνη. Να αναφέρω ότι συγκατοικούμε και πως δεν υπάρχει πρόβλημα οικονομικό. Απλά λέει δεν είναι με τιποτα έτοιμος αυτή για παιδί (χωρίς συγκεκριμένο λογο), αλλά στο μέλλον ίσως. Να πω πως ούτε και εγώ επιθυμώ ένα παιδί στη παρούσα φάση, αλλά εννοείτε πως αν προκύψει κάτι θα αναλάβω τις ευθύνες μου. Έχω απογοητευτεί πάρα πολύ με τη απάντηση που έλαβα και το σκέφτομαι όλη τη ώρα. Πως γίνετε να υπάρχει τόση έλλειψη συναισθημάτων σε ένα τόσο λεπτό ζήτημα; Δικαιολογείται καθόλου τέτοια στάση;

αν καποιος ερχοταν στο δρομο και σαςελεγε οτι ειστε ομορφη, μονο αυτο, και συνεχιζε κανονικα προς τον προορισμο του πως θα αντιδρουσατε;

Γνωρισα καποιον (λιγο μικροτερος) και δεν μπορώ να ξεκολλήσω...εγω που δεν μου έβγαινε ποτέ να δω ερωτικά κάποιον μικρότερο!Νιώθω οτι το ενδιαφέρον είναι αμοιβαίο.Το θεμα είναι οτι ζουμε σε άλλες πόλεις και οτι τα ψιλοεχει με μια κοπελα(καλα το δεύτερο σιγά).Να το κυνηγήσω;Επίσης κομπλαρω όχι μονο με αυτόν αλλα γενικά όταν μου κανει κλικ καποιος και πεταω βλακείες,ειμαι αμήχανη :/

Είμαι κοπέλα 22 ετών.Έχω εναε θεματάκι! Δε μπορώ να μου παίρνουν αίμα, να μου βάζουν ορό! Νιώθω ότι χάνω τις αισθήσεις μου. Μια φορά μου πήραν αίμα για γενικές εξετάσεις και οταν εφεύγα έπαθα κάτι λες και τυφλωθηκα απο ζαλάδα, το κεφάλι μου βούιζε και σωριάστηκα ευτυχώς στο πεζοδρόμιο ημιλιποθυμη. Απο τότε πάντα περιμένω 5-10 λεπτά καθισμένη σε μια θέση πριν σηκωθώ γιατί εχω τάσεις λιποθυμίας αφου μ πάρουν αίμα. Τρέμω στην ιδέα μη μπω στο νοσοκομείο και μου βάλουν ορο. Θα ανοίξω μερικά δευτερόλεπτα να τον εχω στο χέρι μου κ μετά είμαι σίγουρη πως θα λιποθυμήσω. Δε ξερω αν ειναι ψυχολογικό το θέμα γιατί αιματοκρίτη έχω νορμαλ....ισως μουβπεφτει η πιεση? Δε ξέρω!! Ενω με τα εμβόλια δεν εχω θεμα κανενα κ δε μ προκαλούν τίποτα, ό,τι έχει να κανει με τις φλέβες μου τρελαινομαι και ποναωω ηδη τωρα που τα γράφω. Πφφ, αντιμετωπίζει κανείς τπτ παρόμοιο??