ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχοντας συζητήσει πάνω στο θέμα με φίλους και συγγενείς, έχω καταλήξει στο ότι ζω με μια στασιμότητα. Η παρέα που έχω με πληρεί έως έναν βαθμό, αλλά δεν με βοηθάει να εξελιχθω, αντίστοιχα και οι κοπέλες που ξέρω η που μου αρέσουν. Όταν όλα γύρω μου μου λένε να βγω από τον κύκλο μου και να γνωρίσω νέα άτομα, εγώ απαντάω "Πώς ;". Τι πρέπει να κάνω ? Μου αρέσει πολύ η κοντινή επαφή/ανθρώπινη αλληλεπίδραση, δεν γουστάρω τα socials, δεν έχω ιδέα όμως τι να κάνω για να αλλάξω την κατάσταση μου.

Μετά απ αυτά τα 2 χρόνια που άλλαξε η ζωή μας, κατάλαβα ότι μόνο υγεια και ανθρωπους διπλα σου να σε αγαπουν. Καταλαβα οτι θελω να παντρευτώ και κανω οικογένεια. Φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Τα βλεπω ολα μαύρα.

Μετά από χρόνια άνοιξα το ηλεκτρονικό χρονοντούλαπο φωτογραφιών - όσες είχα κρατήσει - και τον ξαναείδα...το πρόσωπό του, την φιγούρα του, το χαμόγελό του. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια τον αναζήτησα ονλάιν. Είδα πως είναι τώρα. Σφίχτηκε το στομάχι μου. Από την μία οι φωτογραφίες από το παρελθόν, οι στιγμές που έμειναν εκεί, που το πέρασμα του χρόνου τις έκανε μια περασμένη ανάμνηση. Και από την άλλη, η φυσιογνωμία του τώρα...ο ίδιος και ένας άλλος ταυτόχρονα. Μου μούδιασε το κεφάλι. Η απόγνωση, η οργή και η αγανάκτηση του πρώτου καιρού μετά τον χωρισμό έχουν σκεπαστεί τώρα από μια μελαγχολία, μια νοσταλγία, μια απορία, ένα βαθιά γλυκόπικρο συναίσθημα. Και η ζωή συνεχίζεται, ε; Και δεν κοιτάμε πίσω, ε; Και πάμε για άλλα, ε; Άγριο...να έχεις γίνει ένα με έναν άλλον άνθρωπο για σχεδόν μια δεκαετία και μετά το τίποτα. Δύο άγνωστοι. Δύο ξένοι. Δύο άλλοι κόσμοι. Και το δέχέσαι. Προσπαθείς να μάθεις να το δέχεσαι. Και προχωράς. Και περνάς και καλά, και άσχημα, και δύσκολα, και νορμάλ, και ήσυχα. Και μια πληγή παραμένει ανοιχτή, εκεί για να σου θυμίζει πως αυτό το τόσο όμορφο που έζησες κάποτε έχει χαθεί. Και τι μένει στο τέλος; Οι όμορφες στιγμές δε λένε; Μου λείπεις. Ελπίζω να είσαι καλά. Ακόμα παλεύω κατα καιρούς μέσα μου, κι ας έχουν περάσει χρόνια. Και η απορία - θα ξαναειδωθούμε ποτέ άραγε;

στη δίκη μας παλιά κανονικότητα. Ίσως να ήταν το πιο ασήμαντο γεγονός η πιο μικρή γνωριμία και δυο μέρες που χωρις τρομερό νόημα και ουσία - όμως…ο άνθρωπος που γνώρισα τότε, με έκανε να νιώσω τόσο ζεστά… σαν να κολλούσαμε από την πρώτη στιγμή. Δυο χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει και ας το σκέφτομαι ακόμα. Ασήμαντο μάλλον ναι. Άφταστο παντως σίγουρα. Φανταστικό όμως βέβαια, πως κάποιος, μπορεί να σε σημαδεύσει με μόνο δυο μέρες ζωής.

So.. Είμαι 23 το ίδιο και το αγόρι μου, είμαστε μαζί 3 χρόνια. Είχαμε τις δυσκολίες μας το τελευταίο καιρό και ερχόμουν και εγώ σε δύσκολη θέση γιατί έβλεπα πράγματα, όπως η συμπεριφορά του, να μην αλλάζει προς το καλύτερο. Είχε αλλάξει ο τρόπος που μου μιλάει. Θα έλεγε κάτι άσχημο ή θα είχε πολύ απότομο τρόπο και όταν περνούσε για εκείνον θα ήταν η φάση : δεν το εννοούσα, άγχος, με νευριάζουν κάποια πράγματα παραπάνω. Ανοησίες. Εννοείται ότι έθιξα ότι δεν ανέχομαι αυτό το πράγμα και δεν με κάνει να νιώθω καλά, ούτε ασφαλής. Τις τελευταίες 2 μέρες είχαμε μια διαφωνία για ένα ζήτημα, τράβηξε πολύ αυτό, ήρθαν κ κουμπωσαν οι δικές μου αμφιβολίες για τη σχέση κ πως δεν μ' αρεσει πως νιώθω όταν φέρεται έτσι. Η συζήτηση έγινε από τηλ. Όταν το λεγα αυτό είχε πείσμα σαν αντί να χαλαρώσει και να φτιάξει τα πράγματα ανάμεσα μας, σκεφτόταν το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πει για να με πονέσει και το έκανε. Εγώ προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη και να πάρω μια απάντηση στο γιατί να μιλήσει έτσι, να γίνεται συναισθηματικά κακοποιητικος. Εκείνος συνέχιζε έτσι κ είπα και εγώ κάτι βαρύ πάνω στα νεύρα μου και έκλεισε το τηλέφωνο. Προσπάθησα να επικοινησω μαζί του αλλά δεν απαντάει πουθενά, δεν με αφήνει να μιλήσω, να πω τη μεριά μου σε όλα αυτά. Αντιλαμβάνομαι έτσι όπως πάει ότι θέλει να μη ξαναμιλήσουμε ποτέ και να τελειώσει έτσι; Μόνο που αυτό δεν γίνεται, είναι τρελό και με κάνει σωματικά να αρρωσταίνω το πώς μου στερεί το δικαίωμα να μιλήσω, να εκφραστω, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Και όπως και να έχει είμαστε 3 χρόνια μαζί όχι αστεία, τον έχω βάλει σπίτι μου, το ίδιο εκείνος και είχαμε ένα πολύ δυνατό δεσμό. Πράγμα που κάνει αυτό που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο και εξωφρενικό. Δεν τον αναγνωρίζω, έχει το θράσος να φέρεται έτσι, δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο που είχα τόσο καιρό κοντά μου αλλά δεν ξέρω τι θα κάνω αν συνεχίσει έτσι και πιστεύει ότι τρόπος είναι να μη ξαναπαντησει ποτέ σε μήνυμα, να με πάρει τηλ, να βρεθούμε και να τελειώσουμε έτσι. Πολύ χαμηλό.. Με μουδιάζει όλη αυτή η κατάσταση, δεν βρίσκω μια λογική εξήγηση στο να φερθεί κάποιος τόσο βάναυσα στον άνθρωπο του η σε έναν άνθρωπο που έχουν περάσει τόσα. Πραγματικά, πήρε μεγάλες διαστάσεις για πολύ μικρό θέμα. Δεν βάζει εμάς πάνω από το εγωισμό του αλλά έχω επενδύσει τόσο που δεν το χωράει ο νους μου αυτό που γίνεται τώρα, δεν μπορώ καν να πάρω γιατί τηλέφωνο μου το κλείνει.

Το πρόβλημα μου είναι ότι είμαι 22 και δεν έχω βρει ακόμα τον άνθρωπο με τον οποίο θα είμαι καλά. Και όχι μόνο στο κομμάτι του κρεβατιού γιατί σε αυτό μέχρι τώρα είμαι καλυμμένη αλλά να αγαπήσω τα ελαττώματα του να αγαπήσω και να με αγαπήσει για αυτό που είμαι, να μείνουμε μαζί . Αυτό δεν το έχω ζήσει ποτέ μου και θέλω επιτέλους να το ζήσω να ναι με έναν άνθρωπο όχι τρεις μήνες αλλά στην ζωή.!

Μόνο να γύριζα το χρόνο πίσω ή έστω να ξυπνούσα 15 χρόνια πριν και αυτό να ήταν ένα κακό όνειρο. Θα φρόντιζα να ζω πραγματικά ξέροντας ότι όλες οι κακές στιγμές θα περασουν,να έκανα πιο σωστές επιλογές να μην βρίσκομαι σ αυτή τη κατάσταση να μετανιώνω για όλα αυτά που δεν έκανα.

Εκνευριζομαι με το παραμικρο και ωρυωμαι,ή όταν σκέφτομαι τα δικά μου προβλήματα δεν μπορώ να μου λένε βλακειες. Είμαι πάντα σε ένταση δεν ξέρω τι έχω. Τα τελευταία χρόνια το κακό έχει πάραγινει με μένα. Δεν έιμαι ευχαριστημενη με μένα και μου βγαίνει έτσι. Γενικά σαν οικογένεια δεν είμαστε ήρεμοι και έχω μάθει και εγώ έτσι. Όταν βρίσκομαι με ήρεμους ανθρώπους νιώθω μια αγαλλίαση. Πως θα κάνω εγώ οικογένεια!? δεν θελω να μεταφέρω αυτόν τον εκνευρισμό στα παιδιά μου.

Δεν είναι κάτι σημαντικό προς το παρόν, απλώς θα ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Βρήκα μία πολύ καλή δουλειά επάνω στα ενδιαφέροντα μου. Όταν με ενημέρωσαν πως προσλαμβάνομαι, μου είπαν ότι αρχικά είχαν καταλήξει σε άλλο άτομο, αλλά τους άδειασε ξαφνικά, οπότε ήρθε η δική μου σειρά. Τότε έκανε το σχόλιο ο υπεύθυνος πως "καλύτερα τελικά που δεν πήραμε το άλλο άτομο, γιατί είχε μεν πάρα πολλά προσόντα και ήταν αστέρι, αλλά με προβλημάτιζε το πώς θα το κουμαντάριζα". Ερχόμαστε στο τώρα. Σιγά σιγά παρατηρώ πως κάποιες φορές δεν μου δίνει σημασία ή έρχεται σε ελαφριά κόντρα μαζί μου, χωρίς να υπάρχει λόγος. Αυτό το "να του κόψω τον αέρα". Μα, δεν πήρα ποτέ αέρα; Καταρχάς μιλάω λίγο, κάνω τη δουλειά μου, κατευθείαν δέχομαι τα λάθη και τα κενά στις γνώσεις μου (είχε συζητηθεί από τη συνέντευξη για κάτι πολύ συγκεκριμένο για το οποίο είπα αμέσως ότι δεν κατέχω καθόλου), συνεργάζομαι... Δεν ξέρω γιατί πρέπει να μου "κοπούν τα φτερά". Μα δεν έβγαλα φτερά. Να επαναλάβω πως δεν είναι κάτι έντονο ακόμα, απλώς εγώ το παρατήρησα. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι είναι άψογοι μέχρι τώρα και η δουλειά πάει πολύ καλά. Υπομονή και τη δουλειά μου, δεν έχω να κάνω κάτι άλλο...

Μερικοί άνθρωποι βλέπουν τα παιδιά τους σαν επένδυση για τα γεράματα και ας βλέπουν γύρω τους γονείς που γεράζουν μόνοι γιατί τα παιδιά ζούνε πολύ μακριά τους.