Νιώθω τόσο μόνη! Έχω 3-4 φίλες που με θυμούνται ανά δίμηνο-τρίμηνο ή και περισσότερο και ίσως βρεθούμε. Καμιά φορά μπορεί να ανταλλάξουμε και κανένα μήνυμα, τις περισσότερες φορές θα στείλω εγώ να δω τι κάνουν. Νοίκιασα σπίτι για πρώτη φορά εδώ και 4 μήνες και οι περισσότερες δεν έχουν έρθει ούτε να το δουν, ενώ εγώ είμαι πάντα εκεί. Έχω σχέση με ένα παιδί 2-3 χρόνια, που δουλεύουμε μαζί. Εκείνος είναι το μόνο μου αποκούμπι, αλλά ακόμα κι αυτός έχει σε όλα όρια. Τόσο όσο και τίποτα παραπάνω, μην τυχόν ξεφύγουμε από τη συνθήκη. Βγαίνουμε σπάνια έξω και βρισκόμαστε εκτός δουλειάς 1-2 φορές τη βδομάδα το πολύ. Έχω τόσα πολλά να δώσω. Θέλω να ικανοποιούνται και οι συναισθηματικές μου ανάγκες, θέλω να μπορώ να αποκαλώ κάποιον "αγάπη μου", "μωρό μου" και να με αποκαλούν κι εμένα. Δεν ξέρω πώς έχω κολλήσει σε αυτή την κατάσταση. Κάποιος που δεν ξέρει, θα 'λεγε ότι δε μου λείπει τίποτα για να έχω μια πιο όμορφη ζωή. Στο τέλος του χρόνου ίσως φύγω στο εξωτερικό. Δε θα έφευγα υπό άλλες συνθήκες, αλλά δεν έχω κανέναν ουσιαστικό λόγο για να μείνω, είμαι πολύ απογοητευμένη με όλα. Ακόμα και τις γιορτές τις πέρασα σπίτι μόνη! Η μοναξιά ήταν συχνό φαινόμενο στη ζωή μου και έχω αναπτύξει χόμπι-δεξιότητες, αλλά γιατί να μην έχω κι εγώ δύο ανθρώπους. Θέλω να ανήκω κάπου. Προσπαθώ να είμαι ευγνώμων για όσα έχω καταφέρει ή έχω, αλλά κάποιες μέρες απλά σπάω. Κάποιες μέρες βρέχει χωρίς σταματημό στο σπίτι μου...