ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 στα 22 και νιώθω μια δυστυχισμένη και αποτυχημένη. Πέρασα σε μια σχολή που μ.ατεσε ήθελα δημόσιο αλλά για να διοριστω πρέπει να πηγαίνω σε έρημα νησιά. Οι φίλες που είχα ήταν τοξικές έφυγα από επαρχία για να πάω Θεσσαλονίκη ήταν όνειρο ζωής από τα 13. Το πραγματοποιησα μετά από χρόνια αλλά είμαι δυστυχισμένη. Ζω σε μια τρύπα ,έχω ένα φίλο με τον οποίο είναι κάπως μπερδεμένη η φάση κ είναι λίγο μακριά μουφίλες δεν έχω κ δεν έχω ούτε εργασιακή εμπειρία η μάνα μου με πίεζε να διαβάσω να σπουδάσω να μην τυραννιεμαι. Από μικρή οι ορμόνες μου παίζουν τρελό παιχνίδι κ συνεχίζουν ακάθεκτες θέλω σεξ κάθε μέρα κάθε μέρα αλλά ζητάω επιτέλους κ έναν άνθρωπο ο οποίος θα μου παρέχει ζεστασιά φροντίδα χαρά και να μάστε ευτυχισμένοι. Βαρέθηκα να μου την πέφτουν μεγαλύτεροι κ να ενδιδω σε μεγαλύτερους επειδή απλά έχω έντονη σεξουαλικότητα την οποία δε μπορώ να ελέγξω πλέον!!!! Θέλω ένα παιδί στην ηλικία μου να ζω ασφάλεια κ να γλυτώσω απ' την μάνα μου να βρω δουλειά κ να φύγω από το μπουντρούμι στο οποίο ζω χωρίς μπαλκόνι χωρίς ανθρώπους κενή βουβή απρόσωπη πολυκατοικία. Το μόνο που έχω ως ταλέντο είναι φαντασία γράψιμο κ μαρεσουν κ τα ταξίδια.

Καλησπέρα. Διάβασα δύο αναρτήσεις σχετικά με ανθρώπους που ο ένας/ μια θέλει να εργαστεί ως αεροσυνοδός και η άλλη εξ σχετικά με έναν άνθρωπο ο οποίος/α μιλάει σχετικά με την αγάπη που πρέπει να έχουμε στην προσπάθεια απώλειας κιλών και ότι πρέπει να έχουμε σύμμαχο τον εαυτό μας. Παιδιά, θέλω να εξομολογηθω κι εγώ κάποια πράγματα. Το συναισθηματικό φαγητό είναι εκείνο που προσωπικά μου χαλούσε πάντα τα χλσχεσια. Νιώθοντας κενή, συναισθηματικά κενή και ακάλυπτη, πληγωμένη και αδύναμη κατέφευγα στο φαγητό και κυρίως στα γλυκά. Ήθελα αγάπη και την έβρισκα στα γλυκά. Έτρωγα την αγάπη μου. Έπειτα από λίγη δουλειά με ψυχοθεραπεία κατανόησα κάποια πράγματα για εμένα, για τα τραύματα μου και πώς μπορώ να αλλάξω τα μοτίβα που ενώ με πληγώνουν πάντα τα επιλέγω και αναφέρομαι στην επιλογή συντρόφου. Αποφάσισα κάπως δειλά να συμφιλιωθω με εμένα, να με παρατηρήσω περισσότερο, να πάρω μια βαθειά ανάσα και να ακολουθήσω αβίαστα χωρίς άγχος μια διατροφή. Νιώθω πως μέσα μου είμαι ένα βήμα πριν κάνω το μπαμ και γίνω άλλος άνθρωπος. Δεν ξέρω αν με εννοεί κάνεις. Επεξεργάζομαι στο μυαλό μου ένα πρόγραμμα γυμναστικής που ιδανικά θέλω να ακολουθήσω με σκοπό να βελτιώσω την υγεία μου. Θέλω να αλλάξω, θέλω να με κοιτάω και να ξέρω πως αυτό το σώμα με αγάπη και σεβασμό και όχι ως κάτι που με εμποδίζει από το να με αγαπήσει κάποιος όπως λανθασμένα νομιζω. Μην παρατάτε την προσπάθεια. Πότε. Θα έρθει η αλλαγή. Θα έρθει η αγάπη και η αποδοχή. Καλή δύναμη στην προσπάθεια σας, μας.

Αυτό είναι για μένα η κοπέλα του κολλητού μου.Ένα εξαίσιο πλάσμα από όλες τις απόψεις,που ακόμα και 3 μήνες από τότε που τη γνώρισα δέν έχω καταφέρει να μήν τρελαίνομαι κάθε φορά που τη βλέπω.Δέν νιώθω καλά,αλλά άνθρωπος είμαι και έχω αδυναμίες.Ήταν μόνος του 2 χρόνια,και τελικά πέτυχε το 10 το καλό.Μου εύχομαι και στα δικά μου,άν και θα είναι θαύμα να μου συμβεί το ίδιο.

Να ήταν οι συζητήσεις μου βαρετές; Ουφ ρε παιδιά, μιλούσα με κάποιον που μου αρέσει ον-λάιν, ζούμε στην ίδια πόλη και έκανα εγώ πρώτη κίνηση..μου είπε να βγούμε κάποια στιγμή για ένα ποτο, έχει περάσει μήνας, το ξέρω ότι είχε τρέξιμο κτλπ αλλά και στις συνομιλίες μας δεν ήταν πολύ συχνές, και λέγαμε μπούρδες για ταινίες και κάπως βαρετά..έχουμε να μιλήσουμε μια εβδομάδα και δεν ξέρω αν τον ξενέρωσα με αυτά που λέγαμε ή αν δεν είδε ποτέ σκοπό να βγούμε. Να ελπίζω ή να το αφησω τελείως;

Το ξερω οτι δε χρειαζεται να ειμαστε καχυποπτοι με τα παντα. Πριν καποιο καιρο ηρθα πιο κοντα με εναν συμφοιτητη μου απο το πανεπιστημιο σε ενα reunion. Ξεκινησαμε να βγαινουμε και να περναμε πανεμορφα. Μου φερνει λουλουδια,μου φερνει σοκολατες, μου λεει οτι αξιζω τα παντα, ό,τι ζητησω μου το φερνει και ειναι ο πιο γλυκος ανθρωπος. Με παιρνει συνεχεια τηλεφωνα να δει τι κανω και εαν ειμαι καλα,με παει παντου και αυτο που μου λεει ειναι οτι τον κανω ευτυχισμενο μονο που υπαρχω στη ζωη του. Ειναι απιστευτα ρομαντικος,σκεφτειτε δεν με αφηνει να βγω απο το αμαξι,μου ανοιγει εκεινος την πορτα.Ειναι ενας gentleman οπου και να παμε. Το περιεργο ειναι οτι στο σεξουαλικο κομματι ειναι ενας αλλος ανθρωπος. Λες και μεταμορφωνεται σε καποιον αλλον.Καταλαβαινετε τι εννοω.Εμενα μαρεσει πολυ αλλα ρε παιδια ειναι φυσιολογικο; Να ανησυχω;

Μου αρέσει ένας συμφοιτητής μου εμφανησιακά πάρα πολύ...όμως δεν γνωριζόμαστε προσωπικά. Αυτόν τον καιρό υπάρχει ένα έντονο eye contact μεταξύ μας αλλά μέχρι εκεί...Ποτέ δεν βρίσκω ευκαιρία να του μιλήσω ή να τον πλησιάσω καν (πάντα κάθεται με την παρέα του και εγώ με τη δική μου)...Δεν έχουμε κοινές παρέες...Επίσης, αν του μιλούσα ποτέ δεν θα ήξερα τι να του πω...Πως μπορώ, λοιπόν, να τον προσεγγίσω με έναν ήρεμο και διακριτικό τρόπο και να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε?

Σεζόν, επαρχία - επαρχία, σεζόν! Και κάθε φορά εκεί που λέω ότι με το που τελειώσω τη σεζόν θα πάω Αθήνα να ψάξω δουλειά και να ξεκινήσω την ανεξαρτησία μου πάλι κάνω το ίδιο πράγμα, από το φόβο μου, επιστρέφω στο πατρικό μου. Όχι μόνο δεν έχω φίλους εδώ, δεν έχω δουλειά, δεν έχω σχέση, δεν έχω ζωή... Περιμένω πάλι πότε θα φτάσει ο Μάιος για να φύγω

Χρόνια προσπαθούσα να κάνω καλύτερο τον εαυτό μου. Τελικά πριν 6 χρόνια έχασα 50 κιλά περίπου και επιτέλους ένιωθα άλλος άνθρωπος, γυμναζόμουν, πρόσεχα την διατροφή μου κοκ. Σταδιακά όλο αυτό άλλαξε και τα τελευταία 2 χρόνια κοντεύω να φτάσω στα παλιά μου κιλά, η φιλοσοφία μου άλλαξε και δεν θεωρώ ότι με λιγότερα κιλά είσαι πιο όμορφος, να που όμως μου στάθηκαν εμπόδιο! Μου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψω σε αεροπορική ως πλήρωμα καμπίνας και δυστυχώς πριν τη συνέντευξη σε ζυγίζουν... Τώρα απλά χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο

Γνωριζω μια κοπελα απο κοντινη πολη και φιλη της αδερφης μου....Με πλησιαζει και την πλησιαζω παραλληλα μεσω σοσιαλ...3 βδομαδες μιλαμε με κλησεις και κυλαει πολυ ωραια... Ωσπου παω στην πολη της να την δω....βγαινουμε και περναμε πολυ ωραια, (στο τελος φτασαμε στα προκαταρκτικα)....ειχε πολυ παθος ολο αυτο και περασαμε πολυ ωραια... Χωριζομαστε με 1 φιλι και επιστρεφω στην πολη μου την επομενη μερα... Την επομενη μερα μου ξεκαθαρισε οτι θελει κατι χαλαρο διοτι ειναι η αποσταση, αλλα και επειδη ειναι φιλες με την αδερφη μου ειναι λιγο περιεργο...Σταματησαμε να μιλαμε και μετα απο 2 μερες μου στελνει μηνυμα ''γεια- μου ελειψε να μιλαμε''....ενταξει και μενα μου ελειψε οποτε ξαναμιλαμε... Το θεμα ειναι οτι θελει κατι χαλαρο, σταματαει να μιλαμε για να μην με πληγωσει αλλα μου ξαναστελνει απο μονη της.... Παρολα αυτα δεν ειναι οπως παλια (πριν βρεθουμε, να μου στελνει καλημερα, να θελει να με δει συνεχεια)... Δεν μπορω να την ψυχολογησω αυτην την κοπελα... Με θεωρει δεδομενο?....μια με θελει μια δε με θελει?.....τι να κανω?...

Πολλές προσπάθειες αποτυχημένων διαιτων, πριν δύο μήνες και χωρίς να το σκεφτώ πολύ ξαναπήγα σε διατροφολογο που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μου. Μου έμαθε ότι διατροφή δεν είναι τιμωρία αλλά αλλαγή τρόπου σκέψης και ζωής. Ο μεγαλυτερος αγώνας να κόψω τα γλυκά σε μεγάλο βαθμό. Εδώ και δύο μήνες έφαγα μια πάστα μόνο που η πάστα ήταν καθημερινή στη ζωή μου. Είναι στιγμές που χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο από την πείνα και τις λιγούρες. Αν ξεφεύγω λίγο είναι για λίγο. Θέλει κόπο και προσπάθεια να αλλάξεις τις κακές συνήθειες μιας ζωής. Όμως όταν έχεις θέληση πραγματική να αλλάξεις ζωή,το κάνεις. Θα πέσεις αλλά θα ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι σε μια στιγμή μεγάλης αδυναμίας ακόμα και αν ενδώσω στους πειρασμούς,συνεχίζω κανονικά την άλλη μέρα. Χωρίς τιμωρία και χωρίς υπερβολικές στερήσεις. Τα κιλά χάνονται πολύ πιο αργά αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να χαθούν οριστικά και όλο αυτό να γίνει τρόπος ζωής. Την πίτσα που λάτρευα την φτιάχνω πια πολύ διαφορετικα όπως τις υπέροχες τηγανιτές πατάτες τις κάνω πια στη λαδόκολλα. Αν θες υπάρχουν τρόποι φτάνει όντως να είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις κάτι που δε θες. Και τώρα ναι, μετά από τόσες προσπάθειες κάνω διατροφή πρώτα για την υγεία μου και μετά για την εμφάνισή μου. Να θυμάστε πως σε όλες τις προσπάθειες της ζωής σας έχετε πάνω απ' όλα σύμμαχο τον εαυτό σας. Γι αυτο να τον αγαπάτε. Να τον αγαπάτε και όταν πέφτει και να τον βοηθάτε να ξανασηκώνεται.