ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω συχνά πυκνά το εξής στυλ σε κάποιους άντρες: μούσι τύπου Παππάς , τατουάζ μανίκι ή άλλα, καπέλο και λίγα παραπανισια κιλά. Το έχετε προσέξει; Σας αρέσει; Κάποιοι μου αρέσουν αρκετά ομολογώ

Τον βλέπω μόνο από στόρυ κ φωτογραφίες . Δεν τον έχω γνωρίσει πότε! Υπάρχουν κοινοί γνωστοί αλλά μένουμε σε διαφορετικές πόλεις . Δεν περιμένω κάτι γτ δεν ξέρω πως να το χειριστώ .

παλια εκανα ονειρα πολλα, ημουν πιο αισιοδοξη...οσο περνουν τα χρονια, βλεπω τις δυσκολιες της ζωης, ολα οσα γινονται εκει εξω, ποσο δυσκολες ειναι οι δουλειες, οι σχεσεις, την κακια καποιων ατομων, την αδικια της ζωης σε καποιους αλλους....πιστευω πως υπαρχει και το καλο εκει εξω, μα είναι πολυ λιγο!νιωθω πως οσο περναει ο καιρος απογοητευομαι ολο κ πιο πολυ! τι να κανω;

Καλησπερα ειμαι κοπελα και θελω πολυ τις γνωμες σας σε 2 θεματα που με εχουν φθασει στο σημειο να ειμαι απελπισμενη και αλληλεπιδρουν μιας που δεν εχω κανεναν να τα πω.Αν μπορειτε διαβαστετο ως το τελος γιατι εχει σημασια ακομα και αν απο την αρχη πιστεψετε οτι εχετε καταλαβει. θα προσπαθησω να τα γραψω οσο πιο συνοπτικα γινεται.Προσφατα ξεκαθαρισαμε μετα απο πολυ καιρο μουγγας τι ετρεχε μεταξυ μας επιτελους με την 14 χρονια κολλητη μου και απο τοτε εκανα εγω 2 κινησεις να της μιλησω δεδομενου οτι τα βρηκαμε και εκεινη τιποτα. Ηταν η μονη φιλη που εχω , να βγαιναμε , να λεμε πραγματα - γιατι ναι ενταξει εχω γνωστες που τις χαιρεταω που θα πιασουμε κουβεντα σε μια κοινωνικη ομαδα- αλλα ως εκει. πλεον δεν εχω κανεναν φιλο καμια φιλη. Εχω ομως μια σχεση 14 μηνες η οποια ειναι πολυ υγιεις και ειμαστε γενικοτερα μια χαρα και πολυ χαρουμενοι σε οποιο κομματι της σχεσης και αν σκεφτειτε. Δεν σταματει να ειναι τρυφερος να μου λεει πως μαγαπαει σε σημειο "εκνευριστικο" και να μου λεει ποσα ονειρα εχει μαζι μου, τοσο ειλικρινεις και καλοκαρδος η αληθεια του ποναει και ολα αυτα εχουν φανει και στους αλλους ανθρωπους στο πως τους φερεται και οσο περνανε οι μερες επιβεβαιωνονται ολο αυτα ολο και πιο πολυ. Το θεμα ειναι οτι εδω και 1 βδομαδα σχεδον μου μιλαει καποιος αλλος. Ο αλλος δεν ξερει για το αγορι μου , το αγορι μου δεν ξερει για τον αλλον.Βριζω πολυ ασχημα τον εαυτο μου που του απανταω και απο την αλλη περιμενω να μου στειλει μηνυμα ή να με παρει τηλεφωνο πως και πως. Το σκεφτομαι και ολας μηπως δεχθω να βγουμε. Γιατι το κανω αυτο; γιατι δεν σεβομαι την αγαπη την ειλικρινεια την στοργη που μου δινει το αγορι μου; μηπως νομιζω οτι τον αγαπω αλλα δεν τον αγαπω; και αφου δεν τον αγαπω γιατι νιωθω σαν παιδι διπλα του; γιατι περιμενω πως και πως να τον δω και στην αγκαλια του νιωθω να με λουζει απεραντι ευτυχια; που μακρια του δεν υπαρχει αυτο το συναισθημα! απο την αλλη με ελκυει πολυ ο αλλος. Ειμαι κατα της απιστιας του εχω πει δεν θα τον πληγωσω ποτε οπως μου εχει πει και εκεινος και παντα συμβουλευω τους αλλους να μην το κανουν και αν τους το εχουν κανει να φυγουν. Φοβαμαι να πληγωθει δεν θελω. μου εχει πει οτι πριν απο εμενα ηταν ενα μαυρο συννεφο και πλεον μαζι μου ειναι χαρουμενος και αυτο τα λεει ολα. Απο την αλλη οταν ερχεται το μηνυμα του αλλου νιωθω πολυ ευχαριστα (οχι ομως ευτυχια οπως με το αγορι μου). Αν τον αφησω και δεν του ξανααπαντησω απλα θα φανω κακια και θα εχω δωσει ψευτικες ελπιδες σε εναν αλλον ανρθωπο. Θελω να του πω οτι δεν θελω να ξαναμιλησουμε απο την αλλη νιωθω οτι δεν το εννοω και οτι θελω. Και ερχομαι παλι στο πρωτο διλλημα περι φιλιας. Μηπως απλα το κανω για να νιωσω οτι εχω και εναν αλλον φιλο/φιλη δεν εχει σημασια απλα εναν αλλον ανθρωπο περα απο το αγορι μου; και δεν το εχω καταλαβει; ποσο σπαστικο να μην καταλαβαινεις ουτε τον ιδιο σου τον εαυτο. να κανεις πραγματα που ο ιδιος θεωρεις απρεπη. Να μη θελεις το κακο κανενος - να σιχαινεσαι την σκεψη αυτη - και απο την αλλη να πραττεις τοσο λαθος. μου ερχεται να φυγω απο ολους και ολα και να μεινω εγω και ο εαυτος μου γιατι νιωθω οτι γεννηθηκα για να πληγωνω τους αλλους γιαυτο μαλλον με παρατησαν και ολες μου οι φιλες , αλλωστε δεν ειναι η πρωτη φορα που τα κανω μανταρα .και οτι θα επρεπε να ντρεπομαι που υπαρχω και θελω να μου το επιβεβαιωσετε.

Καλησπέρα. Είμαι 26 χρονων και εδώ και 5 χρόνια βρίσκομαι σε μια σχέση. Τους τελευταίους 3 μηνες η κατασταση έχει αγριεψει πολύ. Τσακωνομαστε όλη την ωρα, με υποτιμαει, μέχρι και οτι ντρέπεται να βγαίνουνε εξω μαζί μου έχει πει. (Δεν λέω οτι και εγώ δεν ρίχνω λάδι στην φωτιά, σε εναν χωρισμο φταινε και οι δυο αλλά με τέτοιο τροπο δεν μου φαιροταν ποτε). Στην αρχή νόμιζα οτι συμβαίνει αυτό διότι έχει κάποια προβλήματα στην δουλεια του και είναι πολύ αγχωμενος. Όμως όσο περνάει ο καιρός πιστεύω οτι έχει ξενερωσει και απλα φοβάται να ξεκινήσει παλι απο την αρχή. Του ζήτησα πολύ ευγενικά να χωρίσουμε λέγοντας του οτι μπορεί να μένει σπίτι μου μέχρι να καταφέρει να πιασει ενα καινουριο (μιας και απο την αρχή μένανε στο δικο μου) και έκανε σαν τρελός. Όταν είδε οτι δεν αλλαζω άποψη αρχισε να καίγεται οτι χαραμισε την ζωή του μαζί μου και μετα το γύριζε στον συναισθηματικό πόλεμο. Φέρεται λες και είμαστε ζευγαρι και όλα αυτά τα κάνω για πείσμα. Τι να κάνω;

Να κάθεσαι στο κενό σου να θες να κάνεις ένα τσιγάρο και να πιείς έναν καφέ με την ησυχία σου και να σου παίρνει το αφεντικό σου τον αναπτήρα που κάθεται στο δίπλα τραπέζι γιατί δεν έχει δικό του και Παρ όλα αυτά να πρέπει εσύ να σηκώνεσαι να πηγαίνεις στο δίπλα τραπέζι να ανάβεις το τσιγάρο σου και με τον δικό σου αναπτήρα να τον αφήνεις στο τραπέζι του αφεντικού σου και να πηγαινοέρχεσαι να ανάβεις το τσιγάρο σου με τον δικό σου αναπτήρα που τον έχει πάρει το αφεντικό σου.

Πριν 3 χρονια γνωρισα σε κοινη μας δραστηριοτητα ενα παιδι. Αν και δεν ανοιγομαι ειδικα σε αγορια, δεθηκαμε αρκετα γιατι εδειχνε πραγματικο ενδιαφερον και γιναμε πολυ καλοι φιλοι. Με ειχε βοηθησει σε καποιες πολυ ασχημες περιοδους της ζωης μου. Καποια στιγμη αρχισε να βγαινει με την τοτε κολλητη μου για καποιους μηνες αλλα δεν πηγε καλα. Τοτε αρχισε η αλλαγη. Εχασε παρα πολλα κιλα, ενω ηταν εξ αρχης κανονικος προς αδυνατος. Τον προσεγγισα και εμαθα οτι εκτος απο τον χωρισμο ειχε και καποια αλλα θεματα και ειχε ξεκινησει να πηγαινει σε ψυχολογο χωρις ομως να δει καποια διαφορα. Εχει αρχισει να απομακρνεται, με αποφευγει και την τελευταια φορα που τον ειδα πριν 4 μηνες πραγματικα δεν τον αναγνωρισα τοσο εμφανησιακα οσο και σε θεμα χαρακτηρα. Ειχε χασει τουλαχιστον 10 κιλα, ειχε αφησει μουσια και μαλλια ενω παντα προσεχε τον εαυτο του . Δεν ηταν αποτωμος η' επιθετικος αλλα δεν ηταν ο φιλος μου. Δεν εκανε πλακες,δεν χαμογελουσε, δεν μιλαγε. Ηταν σαν να εχω διπλαμου εναν αδειο ανθρωπο. Του ξαναπροτινα απο τοτε να βγουμε αλλες 2 φορες μονοι μας για να του μιλησω, και αλλες τοσες με παρεα αλλα δεν παντα λεει οτι εχει κανονισει. Αυτος δεν στελνει καν πλεον. Δεν ξερω τι να κανω. Πιστευω εχει καποιο ψυχολογικο προβλημα. Μπορειτε να μου προτινετε καποιον τροπο προσεγγισης η' γενικα τι να κανω για να τον βοηθησω?

Αυτο το πραγμα που 5 ατομα κρατιουνται απο το στυλο μεσα στο βαγονι και ερχεται ο ενας ο ΕΞΥΠΝΟΣ και ακουμπαει με την πλατη του πανω σπαζοντας τα δακτυλα ολων.. Και την κανεις που την κανεις τη βλακεια, μην κοιτας και ενοχλημενος περιμενοντας ολοι οι αλλοι να μαζεψουμε τα χερια μας, μα σιχτιρια πια

Πώς έχω συνηθίσει στη μοναξιά και την ευχαριστιέμαι.

Λέω ότι θέλω να γνωρίσω κάποιον συνομήλικο άντρα ώριμο και με δυνατή προσωπικότητα, και μου απαντάνε ότι κάποιοι πιτσιρικάδες με κοιτάζουν σαν ξερολούκουμο για να τους κάνω τη δασκάλα και πόσο τυχερή είμαι. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, τι ωραία αίσθηση να διαπιστώνεις ότι σε γράφουν. Και σιχαίνομαι να κάνω τη δασκάλα.