ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφυγα από την Αθήνα πριν μια εβδομάδα και τώρα πια ζω σε ένα ήσυχο καμποχώρι της Μάνας Θεσσαλίας.Ξαναβρήκα το γέλιο μου,την ηρεμία μου,το χρώμα μου.Οι γονείς μου δε με ενοχλούνε,δουλειά είχα κλείσει ήδη από το Πάσχα,πάω παντού με το παπάκι και έχει μόνο ίσιωμα και καθόλου κίνηση.Βγαίνω στον κήπο το πρωί και γεμίζω τα πνευμόνια μου με ζωή.Τόσα χρόνια εκεί χάμω δεν κατάφερα τίποτα σοβαρό.Ούτε εδώ θα καταφέρω αλλά τουλάχιστον ζω όμορφα.Και όχι,δε θα βαρεθω,η κοντινότερη πόλη είναι δέκα λεπτά.Χωρίς φανάρια.Μερικές φορές απορώ με το μαζοχισμό των Αθηναίων.Και άρχισα να μιλάω πάλι με προφορά.

Εγω και η αδερφη μου ειμαστε στο πανεπιστημιο.Οι γονεις μου μενουν με τον μικρο μου αδερφο που σε 3 χρονια θα παει και αυτος πανεπιστημιο.Το θεμα μου ειναι οτι οι γονεις μου δεν εχουν φιλους.Μεγαλωσαν με πολλα αδερφια και συγγενεις γυρω τους μεχρι που αλλαξαμε κατοικια(μετακομισαμε σε αλλο νομο).Εδω στην αρχη ειχαν φιλους(αν και λιγους) αλλα επειδη μερικοι μετακομισαν,με μερικους τα χαλασανε,τωρα ειναι εντελως μονοι τους.Δεν εβγαιναν ποτε αν δεν ημασταν και εμεις μαζι τους,παντα θεωρουσαν οτι ηταν πρωτιστως γονεις και μετα ζευγαρι.Μας λενε απο τωρα ποτε θα παντρευτειτε για να μεινουμε και εμεις μαζι σας και να προσεχουμε τα παιδια σας.Δεν ξερω πως θα εξελιχθουν τα πραγματα γιατι εγω σκοπευω να παω στο εξωτερικο,οποτε το ονειρο των γονιων μου να ειμαστε ολοι μαζι δεν παιζει.Ξερω οτι μαλλον θα καταληξουν με εναν απο εμας τους 3(γιατι δεν μπορω να τους φανταστω μονους χωρις φιλους χωρις συγγενεις) αλλα μεχρι τοτε δεν ξερω τι θα γινει,δηλαδη οσο θα ειναι ο αδερφος μου στο πανεπιστημιο και οσο εμεις θα ψαχνουμε τοπο κατοικιας(η αδερφη μου ειναι πιο ανεξαρτητη απ'οτι εχω καταλαβει δεν εχει βλεψεις να φροντισει τους γονεις μας οποτε ο κληρος πεφτει σε εμενα και στον μικρο μου αδερφο).Επισης νιωθω μια πιεση γιατι λογω επαγγελματος δεν ξερω σε ποια χωρα θα καταληξω(οπου βρω δουλεια θα παω και θα μαθω την γλωσσα)και οι γονεις μου ουτε αγγλικα ξερουν αν ερθουν μαζι μου δεν μπορουν σε αυτην την ηλικια να μαθουν νεες γλωσσες.

αδυνατισα δεν μου αρεσα και παλι και εκτοτε παιζω +- 10 κιλα. Δεν μου αρεσω οπως και να ειμαι.

Να χτυπήσω το κουδούνι και να μ'ανοίξεις την πορτα.Να σε πάρω τηλέφωνο και ν'ακούσω τη φωνή σου.Στο δρόμο να περπατάς και να φωνάξω τ'όνομά σου.Κι αν όλ'αυτά δεν μπορούν να συμβούνάσε με γι'ακόμα μια φορά να σου πω πως σ'αγαπώ.

Με είπε ηλιαχτίδα και μου έβαλε το πιο χαζό χαμόγελο στα χείλη μου που θα το κουβαλάω όλη μέρα. Δε θέλουν πολλά οι άνθρωποι...μια αγκαλιά, ένα φιλί,ένα κοπλιμέντο δε θέλουν πολλά αρκεί να τα εκφράζουν...και όταν τα εκφράζουν η καρδιά γίνεται ελαφρύτερη ανθίζει...να εκφράζεστε και αυτός που σας εκτιμάει πάντα θα σας δίνει ανταπόκριση...καλημέρα

παρα πολυ αλλα δεν με κυνηγαει, μια φορα μου ζητησε να βγουμε και απο τοτε τίποτα, μα ουτε να προσπαθησει λιγο δεν μπορει.Δυστυχως οι αντρες δεν ειναι οπως ηταν καποτε(παντα σε συγκριση με αυτα που λεει η μανα μου).

δεν εχεις ζησει την καθε ηλικια σου στην ωρα της καταληγεις να γινεις ενα κομπλεξικο ατομο με ψυχολογικα προβληματα.

Περσι πηγαμε σε συμβουλο γαμου, μετα απο 32 χρονια εγγαμης ζωης.Φετος θα παμε διακοπες για μια βδομαδα στον Αγιο Ανδρεα, μενουμε Αθηνα, και θα παρουμε και τη μαμα μου μαζι, τη βλεπουμε δυο φορες το χρονο, μενει μακρια μας.Χαιρομαι, γιατι ο συζυγος μου δεν εφερε αντιρρηση, ΟΛΑ ΚΑΛΑ!

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι και οι δυο το ίδιο; Που και οι δυο κοιτάνε τον αλλον πρώτα από ολα και αγαπιούνται το ίδιο; Η πάντα ο ένας από τους δυο δίνει τα πάντα και ο άλλος ελάχιστα; Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί να δίνω τα πάντα, μέσα από την καρδιά μου να διαλέγω το αγόρι μου πάντα πρώτο και αυτός οχι; Το θέμα είναι ότι δεν το κανω αναγκαστικά, ούτε από υποχρέωση, αλλά επειδή το νιώθω, θέλω κάτι αληθινό και ειμαι αληθινή απέναντι του, γιατί να μην υπάρχει το ίδιο δυνατό συναίσθημα;

Ετοίμασα τα πράγματα μου κι έκανα την πολυτραγουδισμένη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα για να τη δω.. και μόλις βρεθήκαμε κατάλαβα τι είναι έρωτας και μόλις με άγγιξε κατάλαβα τι είναι η χημεία και μόλις τη φίλησα κατάλαβα πως είναι να μουδιαζεις από πάθος και μόλις περπατήσαμε χέρι χέρι κατάλαβα ότι ειναι Αυτη. Ένα χρόνο μετά δεν είμαστε μαζί αλλά δεν με πειράζει γιατί ξέρω ότι θα καταλήξουμε μαζί! Που το ξέρω; Γιατί δεν γινεται κι αλλιως Ρ.