ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μοναξιά..κανείς δεν με καταλαβαίνει..Αλλό ένα βράδυ που αναρωτιέμαι ποιον έχω κοντά μου.Και καταλήγω στο οτι παντα μένω μόνηΤι κάνω λάθος ρε πούστη μου;Όλοι γύρω μου αγαπιούνται και γω τιποτα

Ειναι τρομακτικά επικίνδυνο να πεφτουν στα χερια εφηβων κοριτιων περιοδικά με ρετουσαρισμενα μοντελα οπως ειναι τρμακτικα επικίνδυνο να τους ασκουν επιρροη οι λεγομενες instagramer

Εγραψε πανελληνιες 17.900 και δεν ειναι ικανοποιημενη....απλα θελω να τη χτυπησω επειδη δεν ξερει ποσο τυχερη ειναι που εγραψε τετοιον βαθμο και εκεινη λεει πως «θα μπορουσα να παω καλυτερα».Ξεφτυλα.

Αληθεια, τι μουσικη αντιπροσωπευει την ευτυχια για εσας; Εγω εχω συνδεσει την ευτυχια με το La vie en rose και με το Waltz of the flowers

...που εχουμε σχεσεις εξ αποστασεως κ θελαμε το καλοκαιρι να το περασουμε αγκαλια με το αλλο μας μισο...υπομονη παιδια ειναι παροδικο κ ετσι δοκιμαζεται η αγαπη ❤ καποια μερα δν θα χορτενετε ο ενας τον αλλον...ΥΓ. Γιαννη σαγαπαωωω Η θεσσαλονικια σου❤

Βγήκαμε σήμερα με φίλους που έχουν μια κορούλα έξι χρονών. Η μικρή έχει πολύ πλάκα, σε μια στιγμή την "έπεσε" σε ένα μεγάλο αγόρι από άλλη παρέα. Το παιδί θα ήταν γύρω στα δέκα και ντράπηκε πολύ, η δικιά μας του έκανε νάζια και τον τραβούσε να παίξουν μαζί. Εκείνο είχε κατακοκκινίσει και τραβιόταν δεν ήθελε. Ξαφνικά έρχεται ένα άλλο αγοράκι μια σταλιά και της σκάει ένα φιλί στο μάγουλο. Τότε κοκκίνησε η δικιά μας έγινε παντζάρι και έτρεξε πίσω στο τραπέζι μας, το μικρό αγοράκι από κοντά ήθελε να την φιλήσει πάλι. Ήρθε και το πήρε η μαμά του γιατί δεν ξεκόλλαγε,η μικρή κρυβόταν όλη την ώρα και του έριχνε κλεφτές ματιές. Όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε έλεγε στη μαμά της να ρωτήσει πως το λένε το αγοράκι και αν θα έρθει ξανά εκεί. Ήταν πολύ αστείο γιατί αυτό το αγοράκι είναι μισός από την ίδια και πιο μικρός και την κόμπλαρε ντρεπόταν να του μιλήσει, ενώ το μεγάλο αγόρι δεν το λογάριαζε επειδή ήταν του χεριού της.

Ρε παιδιά, ήμουν πριν καμια ώρα στο μετρό. Εκεί βρισκόταν και μία παρέα αγοριών (5 αγόρια) γύρω στα 20 περίπου. Γενικά κάνανε αρκετή φασαρία, συζητούσαν δυνατά μεταξύ τους κλπ. Κάποια στιγμή λέει ο ένας "σιγά μην πάω φυλακή επειδή την σκότωσα". Λέω αποκλείεται, δεν άκουσα καλά και το πιο πιθανό είναι να μην κατάλαβα για τι ακριβώς μιλάνε. Είναι δυνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο;; Και να ίσχυε θα το έλεγε έτσι δυνατά;; Δεν υπήρχε πολύς κόσμος μέσα αλλά δεν ήταν και άδειο. Τώρα τελευταία διαβάζω πολλά για βιασμούς και δολοφονίες, θέλω να πιστεύω ότι απλά έχω επηρεαστεί με όλα αυτά και ακούω διάφορα. Κι αν πράγματι αυτό που είπε είναι αλήθεια; γιατί και το ότι το είπε μπροστά σε κόσμο αν του έλεγε κάποιος ή κάποια κάτι, το πιο πιθανόν να τον έβγαζαν τρελό ή ότι έκανε πλάκα κλπ. Εύχομαι να μην διαβάσω κάτι σχετικό τις επόμενες μέρες.

Δεν έχω δουλειά, δεν ξέρω με τι θέλω πραγματικά να ασχοληθώ,δεν έχω τους φίλους που αξίζω,έχω μια σχέση 5 χρόνια που τον υπεραγαπαω αλλά δεν ειμαι ερωτευμένη,δεν νιώθω καμία ευχαριστηση στο σεξ, έχω πολύ επικριτικους γονείς,έχω έναν πατέρα παντελώς αδιάφορο και μια μανα κολλημένη πάνω μου,έχω απειρα ανεκπληρωτα όνειρα και άλλα τόσα απωθημενα,έχω ένα κόμπο στο στομάχι....ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ.Θέλω να ξυπνήσω και να είναι μια πιο καλή μέρα..Θέλω να.... ΖΗΣΩ αλλά δεν ξέρω πως..ΒΟΥΛΙΑΖΩ..

Ποση υπομονή κ πόσα να αντέξεις ακόμα;Εχω τελειώσει τη σχολη μου εδω και τρία χρόνια. Δουλειές απο εδω απο εκεί. οχι στο αντικειμενο μου. Δεν μου ετυχε μεχρι στιγμής κάτι σταθερό. Αυτη τη στιγμη ειμαι εδώ και μήνες άνεργη παλι...Οικογενειακα ερχομαστε αρκετά δυσκολα κ οκ μενω μαζι τους αλλα δε μπορω να με συντηρουν 26 χρονων ειμαι πλεον. Κανω υπομονη δοκιμαζω νέες δουλειες οκΜε χρηματα οπως ξερουμε λιγα κ με εργασιακο περιβαλλον περιεργο κλπ. Περνάνε τα χρόνια και βλεπω μια σταθερότητα πανω μου ...καμια εξέλιξη.Ζωη δε κανω καμια τρανή. Πάντα πληρωνω τ εξοδα μου μονο κ βοηθάω στ σπιτι.Θελω να κανω πραγματα να προχωρησω αλλα λεφτα ηδη ειμαι πισω. Κατηγορώ τον εαυτο μου για τη δουλεια που δεν εχω. Αναρωτιεμαι συνεχεια τι φταιει και δεν εχω κι εγω μια σταθερη δουλεια εστω με λιγα. Αναρωτιέμαι αν ποτε κι εγω ασχοληθω με το πτυχίο μου εχω απογοητευτεί.Πόσα παιδια ειναι εξωτερικό άλλα εχουν βρει εργασία ακομα κ στ αντικείμενο τους. Άλλοι καθονται χρονια σε μια δουλειά και εγω κάποιους μηνες.. Κουράστηκα. Απο τη μία προσπαθω να μαθαίνω να εργαζομαι στις αντιξοότητες της δουλειας κι απ την αλλη θεωρω ειναι υπερβολικά κ καταπιεστηκα τ πραγματα εκει εξω κ εκμεταλλευση φυσικα π δν ανεχομαι.Γενικα, αναρωτιεμαι αν θα ερθει και για μενα ενα καλυτερο μελλον επιτελους...Προσπαθω γενικα να ξεχνιεμαι να ασχολουμαι κ με αλλα πραγματα αλλα για πόσο ακομα; μεγαλώνω...Συγνωμη για τη κειμεναρα...ηθελα να τα πω απλα...οποιαδηποτε γνωμη δεκτη. Θα ηθελα πολυ να μαθω πως ζειτε εσεις αν βρισκεστε σε παρομοια θεση με μενα!.

Πριν 2 χρόνια, είχα δει στο internet ένα φόρεμα μαυρο βελουτέ με διαφάνειες και δαντέλα. Αμέσως πήγα στο κατάστημα να το αγοράσω. Μόλις ήρθε η σειρά μου στο ταμείο, ο ταμίας μου είπε με ειρωνικό υφάκι: "Για σένα είναι;" κι εγώ γρήγορα γρήγορα απάντησα ένα διστακτικό "ναι". 2 χρόνια μετά και καθώς ξεκαθαριζα τα ρούχα μου Κυριακή βράδυ, βρήκα αυτό το φόρεμα, θυμήθηκα την ιστορία και αμέσως το φόρεσα. Θελω να βρω τον υπάλληλο που με σνομπαρε 2 χρόνια πριν και να του πω: "Λοιπόν ξέρεις κάτι; Όχι μόνο μου μπαίνει αλλά μου είναι και μεγάλο!". :D