ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουραστεί να μην είμαι εκεί που θέλω και να μη κάνω αυτό που θέλω. Τα χρόνια μου περνάνε και θέλω να ζήσω αληθινά. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σε τίποτα έτσι. Ήθελα να το βγάλω από μέσα μου.

Χωρίς να το θέλω μέσα από σκέψεις. Δεν θέλω να κουράσω. Όταν στην εφηβεία ήμουν στρέιτ και να με απατούσαν οι άντρες δε με ένοιαζε. Από τα 19 σχεδόν και μετά που ήμουν με γυναίκες με ενοχλούσε και είναι κάτι που με ενοχλεί αφόρητα. Απιστία οποιαδήποτε. Ακόμα και ένα απλό φλερτ, ένα φιλί, ένα κοίταγμα., Μια συνομιλία. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Ούτε θα το κάνω ποτέ. Είμαι μονογαμική. Υπάρχουν άραγε και άλλα τέτοια άτομα; Εννοώ ακόμα και να θέλω κάποια μετά το χωρισμό τότε ακόμα δεν προχωράω μέχρι να μην την θέλω άλλο. Γιατί ο κόσμος απιστεί; Δεν θέλω να μου το κάνουν γιατί δεν το κάνω. Και ας το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Ήταν πάντα έτσι οι ομοφυλόφιλες; Ή όσο περνάνε τα χρόνια αυτό γίνεται κάτι σαν φυσιολογικό; Γιατί αν κάποιες το θεωρούν φυσιολογικό τότε δεν θα μπορέσω να κάνω ποτέ ξανά ούτε γνωριμία. Επίσης ζούμε κάποιες καταστάσεις με συγκεκριμένα άτομα φιλικές, ερωτικές, συγγενικές και ξαφνικά με αυτά τα άτομα έρχεται ένα τέλος που μπορεί να είναι και ανεξήγητο χωρίς λόγο δηλαδή και τώρα που είναι η μεγάλη γιορτή του Πάσχα έχω ένα "σπρώξιμο" να τους ευχηθώ και είναι τόσο κρίμα να τελειώνουν οι σχέσεις με ανθρώπους και να ξέρεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Μιλάω ανθρώπινα όχι κάτι άλλο. Όπως θα δεις μια πωλήτρια σε ένα σούπερ μάρκετ και θα πεις ένα χρόνια πολλά ένα γεια σας και θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή. Ευχαριστώ για όσους διαβάσουν. Να ευχηθώ σε όλους υγεία και στον καθένα να του έρθουν όπως επιθυμεί.

Εχω φτασει αισιως 34 ετων,ανδρας,δεν μπορω να βρω τι με γεμιζει και τι με ευχαριστει,μου λειπουν οι πραγματικες φιλιες που δεν ειχα,η παρεα που επισης δεν ειχα για να βγαινω για λιγο διασκεδαση και διακοπες,μου λειπει η συντροφικοτητα,καποιος που θα αγαπαω και θα με αγαπαει και θα εχουμε μαζι καποιο σκοπο.Δεν ειχα σχεσεις τοσα χρονια,ημουν ο ντροπαλος,το καλο παιδι και με χαμηλη αυτοεκτιμηση/αυτοπεποιθηση. Βλεπω αρκετους γνωστους να περνανε καλα,να εχουν επιλογες για διασκεδαση,για ταξιδια,για χομπι που τους γεμιζουν,να εχουν σταθερες εργασιες που τους πληρωνουν αυτα που πρεπει,προσωπικο χρονο για γυμναστηριο,ζηλευω,οχι,απλα στεναχωριεμαι γιατι δεν μπορω να εχω μια νορμαλ ζωη και γω. :/ Εχω δοκιμασει γυμναστηριο,kick boxing,anti stress μασαζ,περπατημα,διατροφη για να χασω περιττα κιλα μηπως νιωσω καλυτερα,τιποτα,μετα απο λιγο διαστημα απλα χανω το ενδιαφερον μου και σταματαω,σαν να μην με ικανοποιουν,σαν να μην με γεμιζουν. Εχω κανει και ψυχοθεραπειες,εχω επισκεφτει και ψυχολογο,λιγο βοηθηθηκα αλλα μεχρι εκει,οχι παραπανω.

Μεχρι περσι δεν με ενοιαζε καθολου,  αντιθετως ελεγα καλυτερα να περιμενω να βρω τον ανθρωπο μου μια και καλη. Εμφανισιακα αντικειμενικα δεν εχω καποιο <<ελλατωμα>> πληρω τα περισσοτερα "στερεοτυπικα" αττου.  Ασχολουμαι με τα χομπι μου,βγαινω εξω, ειμαι κοινωνικη σε νορμαλ πλαισια .Αλλα σκεφτομαι καποιες φορες πως καποιες φιλες μου εκαναν την πρωτη τους σχεση στα 15 και ας μην ηταν σοβαρες, και εγω ελεγα " ε και εγω θα κανω σε λιγα χρονια" και εχω φτασει τα 22 ετει. Ξερω πως δεν ειναι διαγωνισμος και τα σχετικα. Απλα οσο μεγαλωνω ενισχυεται ολο και περισσοτερο η φοβια μου,πως δεν θα ζησω τον ερωτα και θα μεινω στο ραφι

Εγώ και η καλύτερη μου φίλη,μαζί με τα σκυλιά μας,σε ένα καταπράσινο παραλιακό χωριό!Η μόνη παραφωνία είναι ότι τα αγόρια μας,μας έχουν ζαλίσει στα τηλέφωνα και στα μηνύματα.Τί πρέπει να γίνει δηλαδή,να κλείσουμε laptops και κινητά για να ησυχάσει το κεφάλι μας; Έλεος κάπου.Λίγη αποτοξίνωση δέν βλάπτει.Καλή Ανάσταση σε όλους!

Δουλευω εδω και 6 μηνες με μια κοπελα στη δουλειά. Ειμαι και γω κοπελα. Η κοπελα ειναι σε σχεση με ενα παιδι αρκετα χρονια. Ξερει πως ειμαι bi. Υπαρχει εντονο φλερτ μεταξυ μας, ματιες, αγγιγματα οταν κανουμε δουλειές, μου εχει ζητήσει να της κανω μασαζ (και της εκανα, λιγο) και τελευταια μου λεει να παω σπιτι της να αράξουμε καθως ο φιλος της θα λειπει για καποιες μερες. Ωστοσο, υπάρχουν μερες που ειναι πιο τυπικη και αλλες που ειναι πολυ διαχυτικη. Και ολα αυτα μεσα στο γραφειο. Μια συναδελφος εχει αρχισει ηδη και πεταει σπόντες που σημαινει πως μας εχει παρει χαμπαρι. Σε μια συζήτηση στο γραφειο που εκει ανεφερα πως ειμαι bisexual , η κοπελα ειπε πως θα ηθελε να κανει κατι με κοπελα, αλλα τη προβληματιζει το σεξουαλικο κομματι, οτι δε νιωθει πολυ ανετα με αυτο, σαν σκεψη και η κουβεντα τελειωσε εκει. Και σκεφτομαι αν παω σπιτι της παιζει να κανει κινηση; και αν οχι να κανω εγω; θελει να κρατησει το φλερτ στα "φιλικα" πλαισια; ή θελει το κατι παραπανω; ή μηπως εχω καταλάβει λαθος; Πολλα ερωτηματα.... καμια σκεψη; ΥΓ: ναι ξερω πως εχει σχεση αλλα μην μεινουμε σε αυτο pls.

Είπα στον κολλητό μου (ο οποίος είναι σε σχέση) ότι θέλω να απομακρυνθούμε γιατί τον βλέπω ερωτικά. Εκείνος δεν το περίμενε γιατί με τη στάση μου του είχα δείξει ακριβώς το αντίθετο και μου ανέφερε ότι αν δεν ήταν σε σχέση θα ήθελε να προχωρήσουμε. Πράγματι σεβάστηκε την απόφασή μου, έχουμε απομακρυνθεί, δεν μιλάμε και ενώ ήταν δική μου η απόφαση και δεν το μετανιώνω (γιατί όντως δεν γινόταν να συνεχίσουμε ως φίλοι), δεν παύει όμως να είναι δύσκολο και να με πονάει...

που καταλαβαινεις πως σχεδον ολοι (μαλλον ολοι) οι κοντινοι σου ανθρωποι ειναι λαθος επιλογες; Οτι εχουν μαθει να εισαι εσυ διαρκως εκει για αυτους και οταν εσυ τους χρειαζεσαι οχι απλα εξαφανιζονται αλλα γινονται επιθετικοι απεναντι σου; Η κολλητη μου δανειστηκε ενα αρκετα μεγαλο ποσο 2 χρονια πριν και ακομα και σημερα δεν το εχει επιστρεψει ολο αντιθετα απ οτι κανονικα ειχε πει...μαλιστα καποια στιγμη θυμοταν πως μου ειχε επιστρεψει παραπανω απ οτι μου χε δωσει... η οικογενεια μου...στραμπουληξα το ποδι μου και μου ελεγαν πως δεν ειναι κατι γιατι τους ενοιαζε μονο να πηγαινω εγω τον σκυλο βολτα μη και πεσει για 1-2 βδομαδες αυτο το "βαρος" πανω τους... τον πηγαινα μεχρι που το ποδι μου εγινε χειροτερα και ειπα πλεον πως αποκλειεται να τον παω εγω ξανα μεχρι να γινω καλα... ηρθα να μεινω καποιες μερες στον φιλο μου που τελευταια εχουμε αρκετους τσακωμους και ειμαστε μαλλον στα χωρισματα οσο και αν το προσπαθουμε... και παλι καμια ευαισθησια για το ποδι μου. Ενω κατεκρινε την οικογενεια μου εκανε το ιδιο μολις τον χρειαστηκα κατι γιατι δεν μπορω να περπατησω εξω λογω του ποδιου... τι να πω, απογοητευμενη ειμαι απολυτα, νιωθω μια περιεργη απογνωση, ενα αδιεξοδο καθως παντα προσεχα πολυ τις σχεσεις μου με τα λιγα κοντινα μου ατομα και προσπαθουσα να στηριζονται σε αμοιβαιοτητα, αλληλοβοηθεια και αγαπη... νιωθω πως κανεις δεν με αγαπαει ή δεν με υπολογιζει πραγματικα. Παντα εβαζα ορια δεν ειμαι "θυμα" απλα δεν περιμενα πως τωρα που πρακτικα τους χρειαζομαι κανεις δεν θα ηταν εκει για εμενα... και παραλληλα ειμαι εξαρτημενη απο αυτους ως προς την συμβιωση γιατι ειμαι ανεργη τους τελευταιους μηνες (εχω ωστοσο καποιες οικονομιες απο παλιες δουλειες και δεν τους εχω γινει "τσιμπουρι")... απλα αναγκαστικα ζω μαζι τους... γραφω εδω γιατι ξαφνικα στα 30 νιωθω πως δεν εχω πραγματικα κανεναν κοντα μου και δεν ξερω τι να κανω...

Κάθε "σχέση" που κάνω τελευταία λήγει άδοξα... Όλοι ξεκινούν με ενθουσιασμό και καταλήγουν να μην θέλουν σχέση. Με το πρώτο εμπόδιο, την πρώτη διαφωνία τα παρατάνε. Έχουν γίνει τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις; Από συζητήσεις με φίλους/φίλες έχουμε καταλήξει ότι οι άντρες εγκαταλείπουν τόσο εύκολα γιατί υπάρχει μεγάλη υπερπροσφορά. Γιατί να κάτσουν να σκάσουν που ενοχλήθηκες με κάτι ενώ είναι τόσο εύκολο απλώς να βρουν μία άλλη; Και πριν ψάξετε να μου ρίξετε ευθύνες, μιλάω για το γενικότερο φαινόμενο που υπάρχει τουλάχιστον στις ηλικίες 25-35. Δυστυχώς οι ατάκες "δεν είμαι έτοιμος για σχέση/δέσμευση/ πιέζομαι/ έχω άλλες προτεραιότητες" κυκλοφορούν πολύ. Λες και είναι δύσκολο να συνδυάσεις σχέση με δουλειά, λες και οι γυναίκες δεν δουλεύουν.. Νιώθω ότι τιμωρούμαστε όταν ζητάμε και τον ελάχιστο σεβασμό, και την ελάχιστη προσοχή. Πραγματικά έχω απογοητευτεί πολύ και νιώθω ότι δεν θα βρω ποτέ αυτό που ψάχνω.

Μερικές φορές η γλώσσα αγάπης δεν είναι μόνο τα λόγια είναι και ότι μας κατακλύζει και νιώθουμε μέσα μας σαν σεισμό σαν ταραχή δεν έχουμε συνηθίσει να μεταφράζουμε οι άνθρωποι από κάποιον άλλον ,όλα κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας μας. Οι άνθρωποι που κλαίνε μέσα τους βουβά όταν αισθάνονται πως κατακλύζονται από συναίσθημα, είναι κι εκείνοι που με τίποτα δε θέλουν να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρεις όμως, τι μπορεί να έχουν τραβήξει και να μην το έχουν μοιραστεί μαζί σου, μόνο και μόνο για να μη νιώσεις άβολα. Δεν το κάνουν επίτηδες, ούτε για να τραβήξουν την προσοχή. Έχουν τη συναισθηματική νοημοσύνη ένα τσικ πιο ψηλά κι η σύνδεση με όσα αισθάνονται μεταφράζεται με εσωτερικό πόνο ψυχής . Θα βρεθω εκεί που η πίσσα του σκότους και της δυσκολίας θα τα έχει καλύψει όλα. Όσο ευαίσθητος είμαι τόσο παγετός μπορεί να φαίνομαι . Δεν ξέρω πονάω μέσα μου και ολοένα και περισσότερο. Πάμε στο ζουμί, σ’ αυτό που μας καίει και μας τρώει. Ωραία η ανάλυση, η επεξήγηση κι όταν είσαι έξω από τον χορό καλά τα λες, όταν μπαίνεις μέσα και μένεις χωρίς να ξέρεις τα βήματα, όμως, τι κάνεις; Αντιμετωπίζεις καταστάσεις που δεν περίμενες ή τουλάχιστον τις περίμενες ελαφρώς πιο διαχειρίσιμες. Ανάσες! Και ας είναι κοφτές. Καμία φορά τη λύση τη δίνει το ίδιο το σύμπαν. ... Αν και άρχισα να το φοβάμαι για τις τελευταίες εκπλήξεις του .. ...