ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

στην προσπάθειά μας να αποτινάξουμε την ιδέα της πιθανότητας να μας συμβεί κάτι παρόμοιο, έχουμε την τάση να του επιρρίπτουμε την ευθύνη. Λοιπόν στραβές τυχαίνουν και σε αυτούς που δεν φταίνε!Γι΄αυτό αν κάποιος δεν αντέχει να ακούει δυσάρεστα ή δεν μπορεί να συμπαρασταθεί, έστω ας μην φορτώνει τον αναξιοπαθούντα με περιττές ευθύνες.

Παιδιά sos.. Είδα κάπου ότι: «όταν ένας αντρας σου προτείνει να βγείτε μετά τις 8 το βράδυ θα σε βλεπει για πάντα ως booty call και οχι ως υλικό για σχέση..»Το θέμα είναι ότι βγαίνω με έναν τυπα που μου αρέσει και τις 2 φορές μου είπε κατά τις 10:30.. το θέμα είναι ότι πιο νωρίς δεν πολυγινοταν και τώρα κάτι που με χάλασε είναι ότι μου είπε (επειδή έχει τώρα διάβασμα λόγω εξεταστικης φουλ) να βρεθούμε καπως αργά κατά τις 1.. εννοείται είπα οχι.. μου πε οκ άλλη μέρα τότε.. Το θέμα είναι όμως επειδή προβληματίστηκα..Ο τυπάς με βλεπει σοβαρά ή οχι;; Ή εγώ επηρεάστηκα από την θεωρία; Ή απλά είναι η αλήθεια που δεν θέλω να δω;; ..Να σημειώσω ότι εκείνος είναι 25 εγώ 22 δεν έχουμε κάνει τίποτα..Και τέλος και κυριότερο είναι ότι αυτός είχε μια 2ετη σχέση που έληξε άσχημα γιατί καιρό δεν είχε συναισθήματα για το άτομο και φοβαμαι ότι ίσως δεν είναι ετοιμος να ξαναμπεί σε σχέση.. και εννοείται πως δεν θέλω να είμαι το rebound sex του..Οπότε τι με συμβουλεύετε; Μηπως εγώ τα υπεραναλυω;; Και είμαι ανασφαλής.. αααχ δεν ξέρω βοηθήστε με

ναι ο εγωισμος σκοτωνει αλλα γιατι να κατσεις να ασχοληθεις με κοπελες που ενω εκανες παιχνιδι τελικα δεν δειχνουν ενδιαφερον?

Πως θα νιώθατε αν η φίλη σας κανόνιζε να βγείτε με έναν φίλο του μέλλοντα άντρα της και το ξέρετε και εσείς και ο φίλος πως βγαίνετε μόνο και μόνο για να γνωριστείτε; Δέχτηκα αλλά νιώθω κάπως για το στημένο του όλου πράγματος...

τα νευρα μου

'Εκανα μαλακία και έδειξα τα συναισθήματα μου πολύ νωρίς. Παρασύρθηκα από όλα αυτά που μου έλεγε... Βέβαια υπήρξε ανταπόκριση αλλά πρέπει εγώ να τον κυνηγάω συνέχεια.

Είμαι πολύ μόνη μου, συνέχεια. Δεν χτυπάει καθόλου το τηλ μου, δεν έχω να περιμένω από κανέναν τίποτα. Ποτε δεν ειχα φίλες. Μόνο περιστασιακά "φίλους" αγόρια, οπου κι αυτοί σαν αποτερο σκοπό ειχαν να με "απαυτοσουν". Νιώθω και είμαι άχρηστη και αποτυχημένη σε όλους τους τομείς της ζωής μου... Δεν εχω καταφέρει τίποτα και ας είμαι 32... Πώς αλλάζει αυτό; Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω

κανείς δεν ήταν εσύ...

Είμαι ερωτευμένη και άλλη μια φορά με τον λάθος άνθρωπο. Το ξέρω πώς δεν θα με ερωτευτεί ποτέ και δεν θα θελήσει ποτέ να είμαστε μαζί . Θα μείνουμε λοιπον δυο καλοί φίλοι που κάνουν σεξ. Με ενοχλεί πολύ που δεν υπάρχει προοπτική σε αυτήν την ιδιόρρυθμη σχέση. Όμως μπορώ να τον κρατάω στην αγκαλιά μου,να επικοινωνούμε τόσο καλά και να κάνουμε απίστευτο σεξ. Δεν βλεπόμαστε συχνά, περίπου 1 φορά την εβδομάδα ή 1 φορά στις 2 εβδομάδας.Τον περιμένω κάθε φορά οπως περιμένει ο τοξικομανής να παρει τη δόση του.Ίσως θα έπρεπε να ξεκόψω μαζί μου αλλά είναι πάνω απο τις δυνάμεις μου. Σε καμία περίπτωση δεν θα του δείξω τι νιώθω για εκείνον.Εχουμε συμφωνήσει από την αρχή ποια θα είναι η σχεση μας. Αν καταλάβαινε κάτι θα έπρεπε να σταματήσουμε να βλεπόμαστε και αυτό θα ήταν επώδυνο για μένα.

Η ψυχολογία μου είναι χαλια και όλα αυτά εξαιτίας του αδερφού μου. Ο αδερφός αγωνιζεται σε ακαδημίες μεγάλης ομάδας εδώ στην Ελλάδα. Ας μου επιτραπεί να μην αποκαλύψω όνομα.. ενώ ειναι εξαιρετικός αθλητης ο προπονητης του έχει αρχίσει τελευταία και γίνεται σκληρός απέναντι του. Στο πρώτο λάθος τον βρίζει τον υποτιμα τον βγάζει έξω τον βάζει να κάνει προπόνηση μόνος... Ενώ αν κάποιος συμπαίκτης του κάνει αντίστοιχο λάθος δεν μιλάει σιωπα και συνεχίζει τον αγώνα ή την προπόνηση. Ο αδερφός μου δεν έχει ακούσει ένα μπράβο για καμία κίνηση καμια σωστή ενέργεια γκολ ή ασίστ. Τον απειλεί πως θα του κόψει την φορά, θα τον αλλάξει θέση θα του γκρεμισει την καριέρα θα του καταστρέψει τα όνειρα.. ειλικρινά δεν θα είχα ασχοληθεί ... μένω εξωτερικο λόγω σπουδών αλλα μαθαίνω ότι κλαίει συνεχώς δεν έχει όρεξη για τπτ φοβάται πλέον να πάρει πρωτοβουλίες στους αγώνες μη δε του βγουν και τον φωνάξει παλι.. ειναι πολύ μικρός 17 χρονων και αγχώνομαι πολυ γιατι παρόμοια πραγματα περνούσε και ο άλλος μου αδερφός με αποτέλεσμα να τα παρατήσει σε ηλικία που δεν ήταν ικανός να σπουδάσει κάτι.. Η ερώτηση μου είναι αν όλη αυτή η συμπεριφορά ειναι φυσιολογική; πρεπει να ανησυχώ; και εμεις σαν οικογένεια τι πρέπει να κάνουμε;