ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα Εχω πιασει τον εαυτο μου φετος το καλοκαιρι αν θελω να φορεσω μια πιο ανοιχτη μπλουζα η κατι πιο κοντο να μην το κανω γιατι με ενοχλουν τα σχολια των ανδρων Νιωθω σαν να φαινεται οτι τα φοραω για να τραβηξω την προσοχη τους ενω στην ουσια τα φοραω γιατι μου αρεσω εγω μεσα σε αυτα η αμα τελικα βρω το "θαρρος" και τα βαλω να περπαταω εντελως ατσαλα ακριβως για να μη με παρατηρησουν ή για να μη νομιζουν οτι επειδη ειμαι ομορφα ντυμενη και περπαταω με αυτοπεποιθηση περιμενω καποιο σχολιο τους. Προφανως και δεν το γραφω για κοπλιμεντα ή κατι τετοιο αφου ειμαι μια εντελως αγνωστη αλλα για να μου πουν την γνωμη τους και αλλα κοριτσια πανω σε αυτο ή γενικα να δω μια αλλη οπτικη

Είμαι στα μέσα της δεκαετίας των 40, έχω σχέση εδώ και λίγο καιρό με κάποιον λίγο μεγαλύτερό μου. Περνάω πολύ καλά μαζί του, είναι τρυφερός και ευγενικός μαζί μου, αλλά εκτός από αυτά κάποιες φορές διακρίνω τάσεις σεξισμού, ομοφοβίας, πατριαρχικών αντιλήψεων, χοντροφοβίας, ρατσισμού και σοβινισμού. Παράλληλα, δείχνει ότι εκφράζει τις απόψεις του αυτές με τρόπο ώστε να προκαλεί τους άλλους, ενώ το απολαμβάνει. Και το θέμα είναι ότι μου αρέσει και θέλω να είμαι μαζί του ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα ήθελα κάποιον με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Ήθελα απλά να το πω κάπου.

Λοιπόν λοιπόν, Σοφία εδώ, ετών 30, ας ξεκινήσω. Εγώ που λέτε έχω έναν κολλητό φίλο τα τελευταία 10 χρόνια. Γενικά, κάνουμε πολύ πλάκα, έχουμε κοινή αίσθηση του χιούμορ και καταλαβαινομαστε. Ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο έχω διαπιστώσει πως ότι και να συζητιέται στην παρέα ή μεταξύ μας, θα απαντήσει με πείραγμα και σπανίως σοβαρά. Στην αρχή το σκεφτόμουν αλλά πίστευα πως ήταν ιδέα μου, ή εγώ έχω αρχίσει να γίνομαι ξενέρωτη, μέχρι που άρχισα να βλέπω έναν εκνευρισμό από τους υπόλοιπους φίλους μας. Πλέον, θα φτάσω και εγώ σε σημείο εκνευρισμού όπου δεν απαντάω πλέον σε όλα αυτά τα πειράγματα. Αναρωτιέμαι, αν υπάρχει όριο στο χιούμορ, καθώς είμαι ένας άνθρωπος που λατρεύει το χιούμορ, και λατρεύω και τον χαρακτήρα του φίλου μου. Απλώς με έχει κουράσει όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το ότι σε κάθε μα κάθε πρόταση(χωρίς υπερβολές) έχει να απαντήσει κάτι για χαβαλε. Το θέμα μου είναι πως δεν μπορώ να το πω ευθέως αλλά και με τον τρόπο που μου φαίνεται να μην το καταλαβαίνει, και λυπάμαι πάρα πολυ πολύ διότι βλέπω ότι αρχίζουν να τον αγνοούν οι υπόλοιποι. Καταλαβαίνω πως αυτός είναι ένας τρόπος να εκφράζεται, καθώς και εγώ αυτο κάνω, αλλά κάπου έχει χαθεί και η σοβαρή επικοινωνία.

Και να πώ ότι δέν προσπάθησα; Τέσσερις φορές,και με άτομα που πληρούσαν τα κριτήρια μου,με άτομα που αντικειμενικά είχαν όλα όσα ζητούσα.Μάταια όμως,γιατί στην πορεία συνειδητοποιούσα πως ήταν ένα υποκατάστατο εκείνου,και το σταματούσα.Όταν του είπα ότι η απόφαση μου να χωρίσουμε είναι οριστική,θυμάμαι που μου είπε ότι δέν θα βρώ άλλον να με αγαπήσει όπως εκείνος.Τώρα πλέον είμαι πεπεισμένη ότι έπιασαν τα λόγια του,αυτά που σάν κατάρα μου είχαν φανεί τότε.Δέν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά γιατί σάν σήμερα συμπληρώνονται 2 χρόνια από τότε,και δέν έχω συνεχίσει στη ζωή μου με μιά σχέση που θα με γέμιζε ολοκληρωτικά.Ούτε και εκείνος όμως έχει προχωρήσει και μαθαίνω ότι ρωτάει συνέχεια για εμένα,αλλά αυτό δέν μου λέει τίποτα.Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να μήν γυρίζω σε τίποτα παλιό,αλλά δέν έχω δεί φώς και σε ό,τι καινούργιο εμφανίστηκε...

Γεννήθηκα σε ένα μικρό χωριό της Μακεδονίας. Στα 18 γνώρισα τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Είχε γυρίσει στο χωριό λόγω της οικονομικής κρίσης και ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος. Ήταν πολύ όμορφος ,μορφωμένος και πανέξυπνος. Ένα βράδυ μου πρότεινε να πάμε για ποτό στη Θεσσαλονίκη . Εγώ ετοιμαζόμουν για δύο ώρες ,έβαλα τα καλά μου. Όταν περπατούσαμε στους δρόμους της συμπρωτεύουσας τον κρατούσα σφιχτά από το χέρι γιατί φοβόμουν να μην χαθώ. Ήταν η πρώτη φορά που βγήκα από το χωριό μου. Μου έκανε ξενάγηση στην πόλη που έζησε για πολλά χρόνια ενώ εγώ σκεφτόμουν πόσο τον αγαπώ ,πόσο τον θαυμάζω και πόσο ευτυχισμένη ήμουν μαζί του. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χωρίσαμε. Βρήκα δουλειά στη Θεσσαλονίκη έκανα μία νέα σχέση και πλέον ζω εδώ. Μόλις βγήκα από ένα διαγνωστικό κέντρο που έκανα εξετάσεις αρκετά σημαντικές για την υγεία μου και περπατάω στους δρόμους που περπατούσαμε με εκείνον και με ξεναγούσε. Μου λείπει και ο Δημήτρης και το κορίτσι που φοβόταν να του αφήσει το χέρι για να μη χαθεί. Τώρα μεγάλωσα, περπατώ στους ίδιους δρόμους με τα καθημερινά μου ρούχα χωρίς να φοβάμαι να μη χαθώ. Μου λείπει το κορίτσι που ήμουν τότε.Μου μου λείπει κι εκείνος..... Φτάνω πλατεία Αριστοτέλους και βρίσκω ένα παλικάρι με μια κιθάρα να τραγουδάει την εθνική οδό του Βαρδή... Του αφήνω μερικά ψιλά που είχα στο πορτοφόλι και δακρύζω γιατί το τραγούδι αυτό το άκουγα συχνά στο χωρισμό μας. Η στιγμή αυτή ήταν τόσο μοναδική για μένα που θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Μου είπε ότι σκορπάω τα χρήματα ενώ τα ξοδεύω μόνο στα σούπερ μάρκετ. Δεν πάει σούπερ μάρκετ να δει τις ανατιμήσεις παρόλο που του το έχω πει. Επίσης πάνω στον τσακωμό για αυτά γύρισε και μου είπε ότι η μάνα του στέλνει διάφορα ενώ εγώ δεν έχω στείλει κάτι. Δεν έχω χρήματα όμως έχω πει κατά καιρούς να στείλουμε κάτι και λέει πως θα τους πάμε κάτι όταν πάμε εκεί. Και λέει η σκέψη μετράει όμως όταν το λέω το αφήνει στο αόριστο. Επίσης γυρισε και είπε ότι ούτε οι δικοί μου έδωσαν κάτι. Με ενόχλησε αφάνταστα αυτό γιατί γνωρίζει πόσο δύσκολα είναι τα οικονομικά της οικογένειάς μου. Όσες φορές ήρθαν για τραπέζι δεν ήρθαν με άδεια χέρια όμως. Εγώ πραγματικά πληγώθηκα με αυτές τις κουβέντες και από τότε δε θέλω τίποτα από τους δικούς του. Του είπα ότι κάποια στιγμή θα ανταποδώσω με δώρα,όταν έχω δικά μου λεφτά και λέει ότι αν σκέφτομαι πως θα βγάλω την υποχρέωση,τον απομακρύνω συναισθήματικα. Του είπα ότι το ίδιο ισχύει και για μένα μετά από αυτό που είπε γιατί δεν είναι η πρώτη φορά. Έχω άδικο;

Πάντα ήμουν εσωστρεφής και δεν μου άρεσε το έξω αλλά μετά τα lockdowns έχει παραγινει.για ένα καφέ πήγαινα ειδικά τα πρωινά πριν τη δουλειά , τώρα τίποτα, δεν έχω όρεξη για τίποτα θέλω μόνο να πηγαίνω δουλειά και να επιστρέφω σπιτι. Για ταξίδι ούτε καν. Δεν θέλω απλά δεν θέλω. Παλιά θα ζηλευα όλους αυτούς που διακόπαρουν, θα κοίταζα τις φωτός στο ινστα το και θα ευχομουνα να ήμουν και γω εκεί αλλά φέτος όχι. Τους σιχαθηκα. Δεν ξέρω τι έπαθα. Το μόνο που με απασχολεί είναι η αλλαγή καριέρας που δεν πάει και πολύ καλά το ψάξιμο μου. Δεν θέλω να αποκλινω από τον στόχο μου.

Πρώτο καλοκαίρι μαζί,οι πρώτες μας διακοπές,και με πολλή προσπάθεια να πάρουμε μαζί την άδεια μας.Από την Κυριακή που ήρθαμε,πότε φυσάει μανιασμένα και πότε βρέχει όποτε του καπνίσει του καιρού,και έχουμε καταφέρει να κάνουμε μόνο 2 φορές μπάνιο στη θάλασσα.Τις περισσότερες ώρες είμαστε κλεισμένοι στο δωμάτιο,κάνουμε σέξ,παίζουμε τάβλι,και τρώμε ή στο εστιατόριο του ξενοδοχείου ή στο δωμάτιο.Εμένα τα νεύρα μου σε άλλο γαλαξία,και το αγόρι μου πιό ψύχραιμος ώς συνήθως,μου λέει να το δώ θετικά και κάθε εμπόδιο για καλό.Ακόμα και όταν τον κερδίζω στο τάβλι(συμβαίνει 7 στις 10)ακόμα και τότε μου λέει ότι όποιος χάνει στο παιχνίδι κερδίζει στην αγάπη,και γίνεται το έλα να δείς μεταξύ μας,με την καλή έννοια βέβαια! Η ειρωνεία είναι ότι τη Δευτέρα που θα γυρίσουμε,ο καιρός θα φτιάξει.Θα γυρίσω με 2-3 κιλά παραπάνω,χορτασμένη από τάβλι και το "άλλο",και με το ίδιο άσπρο χρώμα στο δέρμα όπως έφυγα.Το κυριότερο απ'όλα είναι ότι δέν ήρθα όσο ήθελα σε επαφή με την μεγαλύτερη αδυναμία μου,τη θάλασσα.Δέν πειράζει.Του χρόνου,και υγεία να έχουμε! Είμαι να σκάσω όμως.

Με πιάνει για τα καλά σιγά σιγά το άγχος του τι θα κάνω με τη ζωή μου. Είμαι 22 και θα δώσω τα τελευταία μαθήματα της σχολής τον Γενάρη. Παράλληλα μένω μακριά από τους δικούς μου, σε άλλη πολη και δουλεύω για να βγάλω τα προς το ζην μου. Το άγχος μου όμως είναι μήπως αποτύχω, μήπως δεν καταφέρω να ασχοληθώ με αυτό που σπούδασα ενώ έκανα τόσο κόπο. Μήπως απογοητευσω τους γονείς μου. Ηδη νιώθω ότι έχω αργήσει με το πτυχίο επειδή θα παρατείνω τη σχολή άλλο ένα εξάμηνο. Στη συνέχεια θα πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι των γονιών μου για να αποταμιευσω χρήματα ώστε να κάνω ένα μεταπτυχιακό, γιατί τώρα που ζω μόνη μου δεν μου μένει τίποτα. Επίσης απο Οκτώβρη θα πρέπει να ξεκινήσω δύο καινούριες εθελοντικές εργασίες πάνω στο αντικειμενο και παραλληλα να δουλεύω για τα προς το ζην μου. Αλλά έχω τόσο άγχος. Συνέχεια σκέφτομαι πως, τι πότε και γιατί. Δεν θέλω να δουλεύω για πολύ ακόμα σε ο,τι ναναι δουλειές απλώς για να δουλεύω. Θέλω να ασχοληθώ με το αντικείμενό μου. Ανυπομονώ για το μεταπτυχιακό γιατί είχα πάει για πρακτική εξωτερικό τον περασμένο χειμωνα και ήταν πολύ διαφορετικά από εδώ. Μου άρεσε και συνέχεια σκέφτομαι το ποτε θα φύγω πάλι. Αλλά θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ μέχρι να ερθει αυτή η ώρα και δεν ξέρω πως να το δω για να μην με πάρει από κάτω!

Κάνω διακοπές και μου έγραψε ένας από το ινστα που τον είχα δει μια φορά όταν είχα βγει με τους φίλους μου πριν ένα χρόνο Ξέρω ότι θέλει να κάνουμε κάτι γτ ότι είχαμε συζητήσει πέρυσι εκείνη την πορεία είχε πάρει η συζήτηση μας και η αλήθεια είναι ότι και εγώ θα ήθελα.. Σήμερα μου έστειλε και όπως μιλάγαμε με ρώτησε εάν μπορώ να του στείλω φωτογραφία για να με δει επειδή στο ινστα δεν έχω ανεβάσει καμία.. Το θέμα είναι ότι δεν είμαι άνθρωπος που στέλνει φωτογραφίες αλλά ούτε και που βγάζει.. Και του απάντησα με ένα εμμ όχι.. Αυτό έκανε like στην απάντηση μου και μετά από αυτό δεν μου ξανά έστειλε αλλά ούτε και εγώ του ξανά έστειλα.. Σκέφτομαι να του στείλω αύριο ότι απλά δεν είμαι άνθρωπος που στέλνει φωτογραφίες και εάν θα ήθελε να βρεθούμε από κοντά.. Αλλά δεν ξέρω τι να κάνω.. Γτ δεν θέλω να φανεί ότι τον παρακαλώ για κάτι.. Ίσως υπερβάλω κιόλας.. Απλά θα ήθελα μια συμβουλή