ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω διαρκώς εξομολογήσεις σχετικά με σχολές γι αυτό και εγώ είπα να ανοιχτώ:Καλημέρα σας.. Είμαι φοιτητής του Φπ Θεσσαλονίκης...Η σχολή έχει αρχίσει να με κουράζει γι αυτό πάω και δε πάω... Πιστεύετε αξίζει κάποιος να σπουδάσει τη σήμερον ημέρα φιλοσοφία?Με τρομάζει κ μόνο η ιδέα του να μείνω χωρίς κάποιο πτυχίο...όμως δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσα να ακολουθήσω...

Εχω κλαψει τοσο πολυ απο χτες που ξυπνησα και πάλι άρχισα να κλαίω.. Τα μάτια μου πρησμένα και κατακόκκινα.. Χώρισαμε οριστικά και μόλις το συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν με έπιασε Χριστέ μου τέτοιο κλάμα τέτοιο παράπονο που νόμιζα θα σταματήσω να αναπνέω..Δεν ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ το μέσα σας να πονάει η ψυχή σας να μην ηρεμεί με τίποτα..Εχω πληγωθεί τόσο πολύ..Δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα μόνο κλαίω,απλα γεμίζουν τα μάτια μου με δάκρυα από μόνα τους..Δε το θέλω,θέλω απλά να ηρεμήσω να μην σκέφτομαι τίποτα από αυτά με πληγώνει βαθιά..Όταν κάτι τελειώνει πρέπει να μαζεύουμε τα κομμάτια μας και να προχωράμε..Αυτό πρέπει να κάνω αλλά τα καταραμένα δάκρυα και το μυαλό μου δε συνεργάζονται..Πόσο πολύ πονάω Θεε μου..Θέλω απλά να μην νιώθω τίποτα...

Σκεφτόμουν ότι ο κόσμος μας, είναι φτιαγμένος ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Ναι. Με όλη την αδικία, την βία, τα άσχημα γεγονότα και τις καταστροφές είναι ιδανικός. Αν όλα ήταν όμορφα και ευχάριστα, δεν θα μπορούσαμε να το εκτιμήσουμε. Βασικά δεν θα το κατανοούσαμε καν. Θεωρώ ότι πάυεις να έχεις κάτι μόλις το αποκτήσεις, θεωρώ ότι το νόημα είναι στην περιπέτεια όποια και αν είναι αυτή. Είναι σχεδόν σοκαριστική η συνειδητοποίηση πως κάποιος που έχει τα πάντα δεν έχει τίποτα και πως ότι και αν έχεις πάντα θα θέλεις και κάτι άλλο. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση θεωρώ, φτιαγμένη για να λύνει προβλήματα και να προοδεύει και αν δεν έχει προβλήματα να φτιάχνει. Επίσης σκεφτείτε όλες τις ιστορίες που μας κρατάνε το ενδιαφέρον, όλες έχουν μια δυσκολία μία μάχη και μάλλον μία νίκη... Θα μου πείτε τι μας τα λες αυτά. Με έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου ομολογώ. Διάβασα εκείνο το βιβλίο του Σοπενχάουερ που λέγεται για την δυστυχία του κόσμου και μου έκατσε στο στομάχι γιατί ήταν σκέψεις που και εγώ η ίδια είχα αλλά δεν ήθελα να αποδεχτώ άρα απέφευγα. Οκ τίποτα δεν έχει νόημα, άρα δεν έχει νόημα το να αγχώνομαστε υποθέτω. Όπως δεν έχει νόημα να στεναχωριέμαι για αυτές τις σκέψεις γιατί αν δεν με πείραζε αυτό θα με πείραζε κάτι άλλο... Είμαι στα 21 και πάντα ήμουν πολύ ορμητική όσον αφορά το να πετύχω αυτά που θέλω, μπήκα σε αυτήν την φάση έπειτα από μία περίοδο που πίεσα πόλύ τον εαυτό μου να καταφέρει πράγματα, πλέον νιώθω μια απάθεια. Πολλοί δεν με καταλαβαίνουν και όσοι με καταλαβαίνουν μου λένε καλώς ήρθες στον πλανήτη γη. Υποθέτω ότι θα συνεχίσω να πασχίζω για ότι καλύτερο μπορώ γιατι μιας και ζω δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, αλλά ελπίζω να βρω νόημα και να νιώσω ήρεμη και πλήρης ξανά. Όποιος μεγαλύτερος έχει περάσει την φασούλα με τα υπαρξιακά , ας βοηθήσει.

Έχω ξαναγράψει εξομολογήσεις εδώ και σχετικά με τους καυγάδες η το χωρισμό μου.Έκανα λάθη και εγώ,πέρασα πολύ ασχημα και μέσα στη σχέση και μετά. Και κάπου εκεί που ηρεμησα μαθαίνω ότι όλα όσα του είχα εμπιστευθεί στα τόσα χρόνια και για μένα και για άλλους (φίλους,συγγενείς) τα διατυμπανίζει. Γιατι ρε φίλε πρέπει να με διαλύσεις τελείως;Μερικοί θα έπρεπε να ντρέπονται για τον χαρακτήρα που κουβαλάνε.Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πλέον.

Είχα κάνει το Σάββατο μια εξομολόγηση ότι μαζί με τον πατέρα μου φροντίζουμε τη γιαγιά μου. Δυνατοτητα να πληρώσω εγώ ο ίδιος καποια γυναικα να την φροντιζει δεν υπάρχει, ο πατέρας μου ούτε να το συζητήσει γιατί είναι ακριβές. Είδα κάποια σχόλια για γηροκομείο, για λόγους ανθρωπιάς και μόνο αποκλείεται. Προέκυψε νέο θέμα, καρφώθηκε τώρα στον πατέρα μου με το έτσι θέλω να πάμε το πρόγραμμα ακόμα μια ώρα πίσω δηλαδή να αρχίζει η φροντίδα στις 6.30 για να προλαβαίνει τις δουλειές του, εντωμεταξύ συνταξιούχος. Έγινε καυγάς, γιατί έτσι αυθαίρετα μου άλλαξε το πρόγραμμα και πρέπει αντί για τις 7 πλέον να ξυπνάω 6. Κοιμάμαι συνήθως 12-1. Παιδιά δεν μου φτάνει ο ύπνος, πονάω ολόκληρος αλλά δεν μπορώ να μην πηγαίνω, άρα θα περάσει το δικό του. Είμαι απεγνωσμένος δεν ξέρω τι να κάνω. Καμία βοήθεια από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς και με έβριζε ότι κοιτάω μόνο τον εαυτό μου και ότι είμαι απαράδεκτος.

Εγω 24 αυτος 18. Εδω και 4 μηνες προσπαθει να μου αλλαξει γνωμη και να βγουμε ραντεβου. Μου αρεσει αλλα ειναι μικρος. Ολοι θα μας δειχνουν με το δαχτυλο. Δε θα πρεπε να με νοιαζει τι λεει ο κοσμος αλλα μεγαλωσα στν επαρχια.

Γεια σας λοιπών , εδώ και 2 μήνες μετακόμισα με τους γονείς μου σε ένα μέρος μακριά από το μέρος όπου μεγάλωσα , μακριά από τους φίλους μου , κάνοντας μια νέα αρχή στην ζωή , μια καλύτερη ζωή . Οικονομικός είναι πολύ καλύτερη αλλά εγώ δεν νιώθω καλά εδώ δεν έχω παρέα φίλους δεν βγαίνω , δεν έχω με ποιον να βγω , μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω μια δουλειά και όταν την βρήκα χαρηκα πολύ όλοι τους ήταν ευχάριστη και ζεστή μαζί μου ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα στην αρχή , μετά την πρώτη μέρα δουλειάς έκανα κάποια λάθη και η γυναίκα που ήταν το πρωί αρχισε να μου φωναζει αντί να μου εξηγήσει τι έκανα λάθος την άλλη μέρα πάλι το ιδιο , και μετά από εκεί μου έλεγε πως να κάνω κάποια πράγματα αλλά την άλλη μέρα το άλλαζε και έλεγε "δεν σου είπα να το κάνεις έτσι " και τέτοια και όταν της είπα ότι αυτή μου το είπε κάνει " μα ναι σου εχω πει να τα σημειώνεις και εγώ ξεχναω κάποιες φορές " δεν ασχολιθηκα καθόλου μετά από εκεί και πέρα δεν μου μιλούσε καν . Εγώ γενικά στης αρχές πήγε να 10' πιο νωρίς στην δουλειά για να κάτσω λίγο να μιλήσω με τα άτομα εκεί αλλά τις περισσότερες φορές με έβαζε να κάνω δουλειές και εκείνη καθόταν και από τότε πάω ακριβός στην ώρα μου , και μια μέρα την άκουσα να λέει στους άλλους ότι άμα θέλω να μου δείξει κάποια πράγματα να έρχομαι πιο νωρίς και ότι δεν μπορεί εκείνη να κάθεται πιο αργά για εμένα , εκείνη την στιγμή μπήκα αμέσως μέσα και χαιρέτισα τα άτομα που ήταν μέσα (εκείνη όχι γιατί δεν της μιλάω ,της μιλούσα στης αρχές αλλά εκείνη με έγραφε και από τότε δεν της μιλάω και εγώ ) εκείνη πάγωσε για λίγα δευτερόλεπτα , δεν της είπα κάτι το άφησα να περάσει και αυτό όπως όλα τα άλλα . Αλλά μέσα μου νιώθω ότι πνιγομαι , έχω χάσει τον ύπνο μου τα βράδια κοιμάμαι σινεχεια μετα της 5:00 και για πολύ λίγο αλλά όταν ξυπνάω νιώθω πως απλά έκλεισα τα μάτια μου και πέρασε η ώρα χωρίς να ξεκουραστώ , δεν τρώω σχεδίων καθόλου και μόνο όταν με πιέζουν οι γονείς μου , έχω όλο και περισσότερο πονοκαιφαλο και γενικά νιώθω ότι δεν ανικω εδώ δεν έχω κανένα άτομο που να μπορώ να μιλήσω φαιεις του φαιεις και δεν ξέρω τι κάνω ,δεν μπορώ να με βλέπω έτσι το μόνο του κάνω είναι να ακούω μουσική και να είμαι κουλουργιασμενη σε ένα κρεβατι χωρίς να κοιμάμαι κλαίγοντας .

Είμαι στο 3ο έτος της σχολής μου, η οποία διαρκεί 4 χρόνια!Τα πρώτα 2 χρόνια παρακολουθούσα κανονικά τα μαθήματα μου, ασχέτως αν δε τα περνούσα όλα στις εξεταστικές. Ήμουν όμως συνεπής και προσπαθούσα!Πλέον όμως έφτασα στο σημείο, από την τελευταία καλοκαιρινή εξεταστική, να έχω πατήσει μόνο 2 φορές.Δε ξέρω πραγματικά τι γίνεται, πόσα μαθήματα χρωστάω, κάθε πότε έχω μάθημα... το έχω παρατήσει εντελώς! Η διαφορά και ο λόγος είναι, πως τα 2 πρώτα χρόνια που φοιτούσα εδώ, δεν είχα πράγματα και υποχρεώσεις. Το μόνο πράγμα που ήταν υποχρεωτικό για εμένα ήταν η σχολή!Η υπόλοιπη μέρα μου ήταν οοοοολη ελεύθερη! δουλεύω από τον Ιούνιο σε ένα καφέ στην πόλη που σπουδαζω, διότι δεν θέλω πια να παίρνω χρήματα από τους γονείς μου, με σκοπό να πληρώνω μόνη μου τα δικά μου έξοδα ( ενοίκια, ψώνια κλπ).Η αλήθεια είναι πως δύσκολα τα βγάζω πέρα, γιατί παίρνω το μήνα περίπου 400 ευρώ.Τα μισά πηγαίνουν στο ενοίκιο, τα υπόλοιπα σε ψώνια για το σπίτι και μένουν αρκετά λίγα για τις καθημερινές μου ανάγκες. Δε με ενοχλεί αυτό. Καλώς ή κακώς τα βγάζω πέρα!Αυτό που με φοβίζει είναι η σχολή! Θέλω πραγματικά να πηγαίνω έστω στα υποχρεωτικά, αλλά δε μπορώ να ξυπνάω! Τελειώνω αργά μερικές φορές από τη δουλειά μου και μου είναι δύσκολο να ξυπνάω το πρωί! Επιπλέον δε ξέρω τι μου γίνεται εκεί πέρα! Ποιοι είναι οι καθηγητές, τι ώρες έχω μάθημα, σε ποια αίθουσα, εάν έχω μείνει από απουσίες στα εργαστήρια..! Δεν είναι ότι τρελαίνομαι ιδιαίτερα για τη σχολή μου, αυτό που με φοβίζει είναι να μην έχω κάποιο χαρτί στα χέρια μου.

Οταν σερβίρετε με ευγένεια έχει άλλη γεύση. Μου είπε πως δεν σκοπεύει να αποκτήσει αυχενικό γιαυτο δεν θα ηταν καλή ιδέα να τα φτιάξουμε οι δύο μας. Και ολο αυτά ενώ με κοιτούσε κατάματα με το πιο ειλικρινές συνάμα γλυκό της βλέμμα, μιλαμε εγω 1,80εκείνη 1,60Ενω την γούσταρα τωρα την ερωτεύτηκα.

Αυριο θα περάσω δοκιμαστικό σε νεα δουλειά!Την ξερω γενικά τη δουλειά, αλλα οταν πας καινούργιος σε αλλο μαγαζι, αλλη κατασταση, άλλοι ανθρωποι, είναι σα να μη ξέρεις τίποτα.Έχω πολυυυ αγχος!!