ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω δοκιμάσει τα dating apps και γενικά τις διαδικτυακές γνωριμίες γιατί δεν είναι του στυλ μου και δε νιώθω άνετα. Αφήστε που πιστεύω ότι απλώς η φάση τους είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε, δηλαδή να περνάει η ώρα. Κι ειδικά γι' ανθρώπους ηλικιακά μεγάλους, δεν ταιριάζει και στην ηλικία τους, καθαρά υποκειμενική γνώμη. Ωστόσο δεν θέλω να είμαι αφοριστικός καθώς δεν έχω εμπειρία, σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να λειτουργούν όπως πρέπει και να καταλήγουν σε αξιόλογες γνωριμίες. Όμως από τα παραδείγματα που ακούω γύρω μου και διαβάζω ένα μεγάλο μέρος των χρηστών και των υποστηρικτών διαδικτυακών γνωριμιών απογοητεύεται κι έχει μάλλον δυσάρεστες εμπειρίες. Ταυτόχρονα όμως είναι και αρνητικοί στις κατ' ιδίαν γνωριμίες. Σίγουρα ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, κάθε μέρα μαθαίνουμε στις ειδήσεις άσχημα, φρικτά πράγματα και λογικό δυστυχώς είναι ο φόβος να κυριαρχεί. Οπότε γενικά μιλώντας, ποιά είναι η άποψή σας για τις γνωριμίες; Πώς μπορεί να βρει κάποιος το ερωτικό του ταίρι; Ίσως αναφέρετε κοινές παρέες όπου μπορούν να γίνουν γνωριμίες. Αν δεν υπάρχουν παρέες και φιλίες ώστε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, τότε πώς; Ξέρω ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, δεν υπάρχει manual στις ανθρώπινες σχέσεις και τις γνωριμίες, αλλά γενικά τι θα λέγατε; Ευχαριστώ για την ανάγνωση του κειμένου και τις όποιες απαντήσεις.

Για να καταλάβετε ποιος γράφει: Είμαι στα πρώτα γεράματα (49 ετών), αν και δε μου φαίνεται. Διαζευγμένος με τρία παιδιά 22, 21 και 19 ετών. Σπούδασα (αεροναυπηγός), εργάστηκα και έζησα στην Αμερική 30 χρόνια. Από πέρυσι γύρισα στην πατρώα γη (κυκλαδίτικο νησί), έκανα μια τουριστική επένδυση και αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα. Οικονομικά είμαι ευκατάστατος. Τα παιδιά μου ζουν, σπουδάζουν κι εργάζονται στην Αμερική, όπως και η πρώην σύζυγός μου (από το Πουέρτο Ρίκο). Χθες λοιπόν πήγα να εκκλησιαστώ στο χωριό που κατάγομαι. Είχε κόσμο. Σχεδόν κανένας δε με αναγνωρίζει γιατί έφυγα μικρός (18 χρονών) και κάποια καλοκαίρια που επέστρεφα δεν πήγαινα στο χωριό, αφού η οικογένειά μου είχε επιχείρηση στην πρωτεύουσα. Φυσικά κι εγώ δεν αναγνώριζα κανένα. Μετά την εκκλησία κάθισα στην πλατεία του χωριού μόνος και έπινα το καφεδάκι μου. Ξαφνικά ένα αγοράκι γύρω στα 12 με πλησιάζει και μου λέει: "Καλημέρα. Με έστειλε η μαμά μου να σας ρωτήσω, αν λέγεστε Φίλιππος" Προς στιγμήν μπερδεύτηκα, γιατί χρόνια ολόκληρα στην Αμερική με φωνάζουν Φιλ, αλλά ευτυχώς το θυμήθηκα!!! Ναι φίλε μου, Φίλιππο με λένε , η μαμά σου που είναι. Μου την έδειξε. Ήταν σε κάποια απόσταση, καθιστή, δεν διέκρινα καλά. Σηκώθηκα μαζί με το μικρό και κατευθύνθηκα προς τη μητέρα του. Όσο πλησίαζα όλο και κάτι μου θύμιζε. Όταν έφτασα κοντά και είδα τα μάτια της σοκαρίστηκα. Είχα να τα δω 31 χρόνια, αλλά ήταν αδύνατο να μην τα αναγνωρίσω. Η Εύα!!! Με αυτά τα υπέροχα γκρίζα μάτια. Τα ¨είχαμε φτιάξει¨ στην Τρίτη Λυκείου. Όχι ολοκληρωμένη σχέση, αλλά πολύ ερωτευμένοι. Έφυγα για Αμερική, κρατήσαμε μια αλληλογραφία για λίγο και μετά χαθήκαμε. Όμως ποτέ δεν την ξέχασα. Και ποτέ δεν ξέχασα τα μάτια της. Γκρίζα. Όταν έπεφτε πάνω τους πολύ φως φαίνονταν μπλε, ενώ όταν μειωνότανε το φως έδειχναν πράσινα. Τα πιο περίεργα μάτια, τα πιο όμορφα. Την ώρα που την κοίταξα έπεφτε φως πάνω τους και έδειχναν μπλέ !!! Είχε μεγαλώσει και αυτή, είχε βάλει λίγα κιλά.....όμορφη όμως...σίγουρα όμορφα μεγαλωμένη....Εύα εσύ; Τόσο πολύ άλλαξα Φίλιππε; Εγω σε γνώρισα αμέσως. Όχι Εύα, εμένα είναι κουρασμένο πια το μυαλό μου και δε λειτουργεί γρήγορα. Και κάθισα. Είπαμε πάρα πολλά. Διαζευγμένη και αυτή με ένα αγοράκι 11 ετών. Δασκάλα. Είπαμε να ξαναβρεθούμε. Το θέλω πραγματικά. Χάρηκα που την είδα και περάσαμε όμορφα. Νοιώθω ότι αυτή χάρηκε περισσότερο. Ίσως. Τώρα στα γεράματα έχω γίνει πιο προσεκτικός με τους ανθρώπους. Θέλω να ξαναβρεθούμε, αλλά δε θέλω να πιστέψει ότι συνεχίζουμε από κει που είχαμε μείνει παιδιά. Είμαστε άλλοι άνθρωποι πια. Κατά βάση δε θέλω να στενοχωρηθεί και πάλι εξαιτίας μου. Η ζωή είναι μικρή για να πληγώνεις ανθρώπους. Τέλοσπάντων θα δούμε τι θα γίνει. Ακουμπούσα το βλέμμα μου στα μάτια της και με ¨κύκλωνε¨ κάτι βαθύ και ζεστό που με γαλήνευε. Η Εύα με τα γκρίζα σπάνια μάτια...η Εύα.....

Έχω γνωρίσει εδώ και ένα μήνα έναν τύπο που στην αρχή μου φάνηκε πολύ καλός χαρακτήρας αλλά μετέπειτα έβγαλε πολλά ελαττώματα. Μου παρουσιάστηκε σαν άγιος λέγοντας μου ότι δεν είναι σαν τους άλλους και μάλιστα επειδή τυγχάνει να ξέρω κάποιους γνωστούς του μου είπε ότι εκείνοι θέλουν μόνο σεξ με όλες και ότι αυτός είναι σωστός και θέλει μόνο την κοπέλα που έχει. Έτσι καταλήξαμε να είμαστε μαζί αλλά άρχισα να έχω αμφιβολίες γιατί κάθε βράδυ εξαφανίζεται η λέει ότι πάει για ύπνο, μου λέει ότι οι φίλοι του πάνε σε οίκους ανοχής αλλά αυτός δεν πάει γιατί με αγαπάει, και μια φορά που δεν μου απαντούσε στα μηνύματα μου είπε ότι είχε κάνει χρήση ναρκωτικών. Δεν ξέρω τι να πιστέψω, υποπτεύομαι ότι κάνει πολύ άσχημα πράγματα και ότι σίγουρα πάει και αυτός σε οίκους ανοχής αλλά κάθε φορά που του λέω να κόψουμε επαφές μου λέει ότι δεν μπορεί χωρίς εμένα, ότι υποφέρει, ότι κλαίει, και ότι θα πεθάνει. Τι να σκεφτώ και τι να υποθέσω, τι θέλει τελικά από εμένα;

Γεια σας έφτασα 32 και κατέληξα μόνη χωρίς φίλους ,χωρίς σίγουρη δουλειά,χωρίς σχέση ,χωρίς τίποτα δεν ξέρω τι πήγε στραβά πραγματικά απογοητεύτηκα και δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα κοιμάμαι 12 ώρες τη μέρα από τη κούραση που νιώθω μέσα μου ,είμαι απελπισμένη...

όταν τα φιλικά συναισθήματα μετατρέπονται χωρίς να το θέλεις και να το καταλάβεις σε ερωτικά,και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει μετά από ενάμιση χρόνο όπου υποτίθεται "χτίσατε" μία φιλία,και είστε και συνάδελφοι.Χθές το βράδυ ήρθε στο σπίτι μου(μένω μόνος)για να φάμε και να δούμε τον αγώνα.Εκείνη ήπιε λίγο περισσότερο μιάς και σήμερα είχαμε ρεπό,και τελικά κοιμηθήκαμε αγκαλιά χωρίς να γίνει τίποτα φυσικά.Ξύπνησε το πρωί και έφτιαξε πρωινό,και μετά έφυγε κανονικά,όπως ήταν και το φυσιολογικό δηλαδή.Κι εγώ δέν μπορώ να ηρεμήσω,σκέφτομαι πως αύριο θα την ξαναδώ στη δουλειά με ακόμα πιό δυνατά συναισθήματα από πρίν.Θα ήθελα πολύ να της πώ ότι από χθές νιώθω ο πιό ευτυχισμένος στον κόσμο,αλλά δέν μπορώ γιατί φοβάμαι μήπως πιστέψει πως όλο αυτό το διάστημα προσποιούμουν σχετικά με τη φιλία μας.Καμία προσποίηση,απλά,κάποια πράγματα δέν μπορούμε να τα ελέγξουμε,είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.

Εργάζομαι εδώ και δύο χρόνια σε μια εταιρεία σχετική με το αντικείμενο σπουδών μου(λογιστική). Από την αρχή είχα ενημερώσει και την ceo και την μάνατζερ μου ότι χρωστάω δύο μαθήματα για πτυχίο, όλα από την ίδια καθηγήτρια. Τις ενημέρωσα ότι τα δίνω κανονικά και απλά με κόβει χωρίς να μπορώ να εντοπίσω το γιατί. Όμως πριν 3 μήνες, η εταιρεία απέκτησε νέο HR manager με τον οποίο συζητησαμε γενικά διάφορα θέματα, όχι όμως το συγκεκριμένο. Δεν του το ανέφερα γιατί αφενός μου είναι δύσκολο να το συζητάω και αφετέρου γιατί θεώρησα ότι του είναι γνωστό. Σήμερα όμως μου ζήτησε το πτυχίο μου και αναγκάστηκα να του το πω. Και έκτοτε νιώθω ένα πολύ δυσάρεστο κλίμα απέναντι μου, συγκεκριμένα μου είπε ότι κακώς δεν τον ενημέρωσα και ότι συζητούσαμε πράγματα με δεδομένο ότι έχω τελειώσει.Και γενικά μου έκανε ερωτήσεις που με έφεραν σε δυσκολη θέση και με γέμισαν άγχος. Φοβάμαι ακόμα και μην εισηγηθεί την απόλυση μου παρόλο που μετά το πρώτο κράξιμο,ισχυρίζεται ότι θέλει να με βοηθήσει. Δεν ξέρω τι να κάνω, σε κάθε περίπτωση θα αναγκαστώ να συζητήσω ξανά το θέμα αυτό και με την μανατζερ

Νιώθω ότι δεν με συμπαθεί κανείς στη νέα μου δουλειά. Είμαι ένα άτομο πολύ κλειστό, εσωστρεφές το οποίο δεν μιλάει πολύ και γενικά δεν πιάνει κουβέντα εύκολα με δική του πρωτοβουλία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να νιώθω ότι θα με θεωρούν σνομπ, ίσως και να προσπαθούν να με αποφύγουν όταν μπορούν. Αν και δεν τους αδικώ.. Προσπαθώ πραγματικά να φερομαι πιο cool και προσιτή προς τους άλλους αλλά κάθε φορά είναι μια παταγώδης αποτυχία.. Και δεν ξέρω τι να κάνω πια για να αλλάξω..και να είμαι <φυσιολογική> σαν όλους τους άλλους..

Ειμαι με εναν ανθρωπο 4 χρονια, στα οποια συγκατοικουμε. Εγω αφησα την πολη μου, οικογενεια, φιλους, για να ζησω μαζι του στην πολη που μενει. Ειχα κι εγω καποιους φιλους εκει, αλλα ετυχε να φυγουν με αποτελεσμα να εχω μονο ενα κοντινο ατομο, περα απι τον συντροφο μου και μετα τις δικες του παρεες. Το θεμα ειναι, οτι τοσα χρονια, δεν εχω καταφερει να κανω τιποτα για τον εαυτο μου. Νιωθω οτι τα εχω περασει ολα περιμενοντας να επιστρεψει απο τη δουλεια ο αλλος, ετσι ωστε να εχω παρεα, η γενικα να περιμενω ποτε θα εχει εκεινος διαθεση για βολτα, για κουβεντα, για εκδρομη. Εξαρτιεμαι απο εκεινον. Εκανα προσπαθειες, δουλευα για καποιο διαστημα, αλλα δεν αλλαξε κατι ουσιαστικο. Οι παρεες στη δουλεια, εμεναν εκει, και λογικο ειναι. Μου εχουν λειψει οι φιλοι μου και η ζωη στην πολη μου. Νιωθω οτι δεν περναω καλα γενικα. Και με τον συντροφο μου δεν περναμε καλα πλεον, εχουμε βαλτωσει, αλλα δεν μπορουμε να το αποδεχτουμε. Τσακωνομαστε και μετα τα ξαναβρισκουμε γιατι υπαρχει αγαπη και τρυφεροτητα. Ομως εγω πιεζομαι, γιατι πραγματικα νιωθω τα χρονια να περνανε και εγω να μενω στασιμη, να μην μπορω να προχωρησω. Τωρα βρισκομαι σε κομβικο σημειο της ζωης μου, που απο τον χειμωνα θα μπορω να ψαξω ενα πιο μονιμο επαγγελμα, η ενα μεταπτυχιακο. Αλλα δεν ξερω τι πρεπει να κανω. Εαν επιστρεψω στην πολη μου, η σχεση μας θα τελειωσει, ομως δεν μπορω να με φανταστω αλλο εδω σε αυτην την πολη! Και δεν ξερω πως να του μιλησω για αυτο το θεμα γιατι ξερω οτι θα πληγωθει πολυ..

Παιδιά, έχω παρατηρήσει πως το παρακάτω μοτίβο επαναλαμβάνεται κάθε φορά που γνωρίζω κάποια κοπέλα είτε διαδικτυακά είτε από κοντά: γνωριζόμαστε, μιλάμε (λέγοντας τα βασικά), ανταλλάζουμε σόσιαλ, μιλάμε και από εκεί, κανονίζουμε να βγούμε, βγαίνουμε, μαθαίνουμε περισσότερα ο ένας για τον άλλον και μετά τη ξενερώνω. Δε ξέρω πως το καταφέρνω και με έχει πάρει πολύ από κάτω τελευταία που το παρατήρησα επειδή σε τουλάχιστον 5 κοπέλες έγινε το ίδιο. Δηλαδή αφού βγούμε, μετά εγώ ενθουσιάζομαι και στέλνω πολλά μηνύματα στη πλατφόρμα από την οποία μιλάμε, π.χ εντυπώσεις μου για την ίδια, σκέψεις (για εκείνη τη μέρα που βγήκαμε αλλά και πιο άκυρες) και όταν δω πως δεν απάντησε ενώ πέρασαν 2-3 ώρες από τότε που τα διάβασε, τη ρωτάω άμα είναι καλά ή άμα είναι εκεί, και απαντάνε μετά (η κάθε μία με διαφορετικές λέξεις αλλά το ίδιο νόημα) "λυπάμαι αλλά δε θέλω να συνεχίσουμε να μιλάμε" και μετά εγώ διαβάζω ένα ένα τα μηνύματα που έστειλα και προσπαθώ να καταλάβω τι από όλα αυτά παρεξήγησε και απορώ με αυτή την κατάληξη.. δηλαδή είναι κακό ρε παιδιά να ενθουσιάζεται κανείς αφού βγήκε με κάποια κοπέλα και να στείλει πολλά μηνύματα;; Τι θα έπρεπε δηλαδή, να βγούμε και όταν γυρίσει ο καθένας σπίτι του να στείλει ένα "Καληνύχτα" και ένα emoji δίπλα;; Από πότε θεωρείται υπερβολή να εκφράζεις τα συναισθήματά σου;; Να συμπληρώσω οτί είμαι στα 26 και οι 5 κοπέλες με τις οποίες παρατήρησα αυτό το μοτίβο ήταν μεταξύ 22-25 οπότε δε τις λες και μικρές για να θεωρήσουν αυτό το άνοιγμα ψυχής/ενδιαφέρον και εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου ως spam. Αν είναι δυνατόν δηλαδή..

Η κοπέλα με την οποία βγαίνω εδώ και κάπου 2 μήνες, έχει συνηθίσει να πηγαίνει πάντα σε ακριβά καφέ (από αυτά που έχουν τριπλάσιες τιμές μόνο και μόνο επειδή είναι σε κεντρικά σημεία) , να αγοράζει για τον εαυτό της διάφορα καλλυντικά, να πηγαίνει με τις φίλες της σε κλαμπ, κ.α. Η προηγούμενη σχέση της ήταν σε πολύ καλοπληρωμένη δουλειά και μπορούσε να της αγοράζει ό,τι ήθελε αλλά και η ίδια επειδή δουλεύει στο φαρμακείο της μητέρας της, έχει χρήματα να αγοράζει για τον εαυτό της. Όλα αυτά τα λέω επειδή θέλω να καταλήξω στο οτί εγώ δεν έχω οικονομική δυνατότητα για να αγοράζω δώρα και δυσκολεύομαι πάρα πολύ όταν ξέρω πως θα βγούμε π.χ αύριο, και θα θελήσει να πάμε στο τάδε μαγαζί, και υπολογίζω πόσα χρήματα περίπου θα χρειαστώ να έχω μαζί μου. Ευτυχώς δεν με αφήνει να κερνάω πάντα εγώ (είναι πολύ ώριμη κοπέλα και αν και έχει ακριβά γούστα δεν τη λες και κακομαθημένη ή πεισματάρα) και τις περισσότερες φορές τα πληρώνουμε μισά-μισά αλλά εγώ θέλω να κερνάω, μ'αρέσει αυτό, δεν είναι οτί έχω τη παραδοσιακή λογική του τύπου "ο άντρας πρέπει να κερνάει τη γυναίκα" απλά θέλω να τη φροντίζω όσο μπορώ, και ψιλοχαλάει το ρομαντικό vibe εξάλλου, όταν ενώ είμαστε κάπου και τρώμε αντικρυστά, έρχεται ο σερβιτόρος να αφήσει τον λογαριασμό και ο καθένας βγάζει το πορτοφόλι του και υπολογίζει πόσα χρωστάει, δε ξέρω γιατί το βλέπω έτσι, ίσως έχω συνηθίσει από προηγούμενες σχέσεις μου που δεν είχαν τόσο την πολυτέλεια στο lifestyle τους, να πληρώνω εγώ πάντα, ίσως και επειδή ήμουν και σε καλύτερη οικονομική κατάσταση τότε. Να καταλάβετε, εγώ βγάζω περίπου 500€ το μήνα από τη δουλειά μου και αυτή τόσα δίνει το μήνα για εξόδους, ρούχα, καλλυντικά, κτλπ. Ποτέ δεν κάνουμε λόγο για αυτά επειδή ξενερώνουμε και οι 2 (από τη πρώτη μέρα της γνωριμίας μας ξεκαθαρίσαμε πως είμαστε μαζί επειδή υπάρχει έλξη, ενδιαφέρον και από τις 2 μεριές και κατανόηση, τα χρήματα τα βγάζουμε από την εξίσωση) αλλά νιώθω πως θα ήταν πιο ευτυχισμένη ίσως αν ήταν με κάποιον που είχε τη δυνατότητα να πληρώνει ό,τι ήθελε και να μη ζοριζόταν τόσο όπως εγώ..