Είμαι τέρμα απογοητευμένος με τη μάζα των ανθρώπων εκεί έξω. Όλοι το ίδιο υφάκι και ψιλομύτικη πόζα του τύπου ξέρεις ποιος είμαι εγώ, αμόρφωτοι με πτυχία που και η κουτσή Μαρία έχει πια, αποβλακωμένοι με τα ακουστικά στα αυτιά και σκυμένοι στα κινήτα να στέλνουν το ένα μήνυμα μετά το άλλο (αλήθεια σε ποιον και τι λένε συνέχεια;)Ψυχοσυναισθηματικά ξεσκισμένοι από το "να περνάμε καλά-yolo", χωρίς ίχνος αλήθειας, αξιών και προσανατολισμού στη ζωή. Ανίκανοι να αγαπήσουν και να δημιουργήσουν. Εφέ και πώς να τα αρπάξουμε από όπου μπορούμε. Αυτή δεν είναι η κωλοκοινωνία μας; Γι' αυτό δεν τρώμε απανωτά τις σφαλιάρες; Γι' αυτό οι άξιοι δεν ξενιτεύονται; Αλλά βέβαια φταίει το κράτος, οι ξένοι και ο καπιταλισμός. Όχι η αμορφωσιά και η βλακεία μας. Και φυσικά, ευτυχώς, υπάρχουν εξαιρέσεις (έτσι δε γίνεται παντού και πάντα;) που παραπαίουν και ακόμα προσπαθούν. Κι άντε μέσα σε αυτό το μπουρδέλο να βρεις ένα ψυχικά ισορροπημένο άτομο, εντάξει με τον εαυτό του, που να θέλει να δώσει, και όχι να πάρει και να εκμεταλλευτεί... Είναι πιο εύκολο να αγαπάς σκύλους, παρά ανθρώπους. Γεμίσαμε σκυλιά-παιδιά...Ακούγομαι πολύ ελιτίστικος; Δίκιο έχεις. Είμαι. Διότι σιχάθηκα με τα δήθεν ανθρωπάκια, την άδεια τους ψυχή και την εικόνα τους.