ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έβλεπα νωρίτερα στην τηλεόραση ο δήμαρχος Γλυφάδας να έχει βάλει μεγάφωνα σε αυτοκίνητο του δήμου και να ακούγεται δυνατά ο Εθνικός ύμνος της Ελλάδος σε όλες τις γειτονιές. Συγκινήθηκα και ζήλεψα και μόλις τώρα ακούω τον εθνικό ύμνο και στη δική μου γειτονιά!!!!

Μερικές φορές αυτό το συναίσθημα με βασανίζει αλλά το έχω πια συνηθίσει. Έχω συνηθίσει στην ιδέα να ζηλεύω όποιον πετυχαίνει στη ζωή του. Όποιον είναι όμορφος η πλούσιος η χαρούμενος. Δε μπορώ να χαρώ με τις χαρές των άλλων. Δε μπορώ καν να το φανταστώ. Έχει τύχει να νιώσω μια κρυφή ικανοποίηση όταν βλέπω ότι κάποιος αποτυγχάνει η να προσπαθώ στο μυαλό μου να μειώσω με κάποιον τρόπο κάποιον που πέτυχε κάτι. Και είναι δύσκολο όταν κάποιος χαίρεται να καλύψω τη ζήλια μου. Θα φαίνεται αφού θα έχω τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και να αναρωτιέμαι "γιατι όχι εγώ?". Οι γνωστοί μου το έχουν πάρει χαμπάρι και με έχουν κατακρίνει γι'αυτό. Αλλά η ζήλια μου παρέμεινε. Η ότι κι αν είναι αυτό το συναίσθημα που βλέπεις κάποιον και να αναρωτιέσαι με στεναχώρια γιατί όχι εσύ η ότι είναι άδικο αυτός να βρίσκεται σε εκείνη τη θέση. Είναι ένας λόγος που ποτέ δεν ανταγωνίζομαι κανέναν. Έχω δεδομένο ότι πάλι θα αποτύχω οπότε δεν προσπαθώ καν, απλά θέλω καταβαθος οι άλλοι να αποτύχουν. Δε ζηλεύω μόνο κοντινά άτομα. Όταν η αυτοεκτίμηση μου είναι ένα με το πάτωμα τότε μπορεί να ζηλέψω και χαρακτήρες από σειρές και ταινίες. Ευτυχώς όμως δε κάνω κανένα κακό σε κανέναν. Απλά ζηλεύω παθητικά μέσα μου.

Γνώρισα μία κοπέλα μέσω fb.Από την πρώτη μέρα που της έστειλα μιλάγαμε κάθε μέρα πολλές ώρες.Μου άρεσε πολύ που μιλάγαμε και μου κράταγε παρέα από το καλημέρα μέχρι το καληνύχτα καθώς ένιωθα μοναξιά επειδή δεν έχω φίλους παρά μόνο γνωστούς που μπορώ να βγαίνω περιστασιακά.Είχα ενθουσιαστεί.Το ίδιο μου έλεγε και εκείνη.Ήθελα να την συναντήσω και απο κοντά.Είχε σχεση όμως και το απέφευγε για να μην ζηλεύει το αγόρι της.Δεν τα πήγαιναν τόσο καλά όμως και κάποια στιγμή χωρίζουν(περίπου 2 μήνες μετά απο την πρώτη μέρα που μιλήσαμε).Εμένα είχε άρχισε να μου αρέσει πριν καν βγούμε.Είχα αρχίσει να νιώθω πράγματα για αυτήν.Μου άρεσε ο τρόπος σκέψης της,ο χαρακτήρας της,η γλυκήτητα της και ο τρόπος που μου έγραφε.Την πρώτη στιγμή που την είδα είχα πάθει σοκ.Το πιο όμορφο βλέμμα και χαμόγελο που είχα αντικρύσει ποτέ.Ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου.Ήταν υπέροχη!Κάποια στιγμή της είπα πως είμαι ερωτευμένος μαζί της αλλά αυτή δεν ένιωθε το ίδιο.Μου είπε ότι θα ήθελε όμως να συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα και να μιλάμε.Ούτε εγώ όμως ήθελα να χαθούμε και να απομακρυνθούμε.Δεν είχα φίλους και μου άρεσε πολυ η παρέα της.Οπότε προσπάθησα να την δω φιλικά.Αυτό όμως ήταν κυριολεκτικά αδύνατο.Κάθε φορά που έβγαινα μαζί της την ερωτευόμουν όλο και πιο πολύ.Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου.Μου άρεσε να την φροντίζω,να την βοηθάω και να την κάνω να νιώθει καλύτερα.Η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά όταν βγαίναμε που ήταν έτοιμη να σπάσει.Δεν υπήρχε λεπτό που να μην την σκεφτόμουν.Έπαθα χοντρή ζημιά μαζί της.Έιχε όλο όσα έψαχνα σε μια κοπέλα.Φέρνω ξανά το θέμα στο ερωτικό αλλά μου είπε ξανά ότι με βλέπει φιλικά.Μου πρότεινε να απομακρυνθούμε αν είναι τόσο δυνατό αυτό που νιώθω για αυτήν.Εγώ δεν ήθελα.Μου αρκούσε απλά να την βλέπω έστω και για λίγο.Τον τελευταίο καιρό λοιπόν δεν μου μίλαγε με τόσο ενθουσιασμό και τόσο συχνά όσο στην αρχή.Κατάλαβα ότι κάτι είχε συμβεί.Κανονίζουμε λοιπόν να βγούμε και μου ανακοινώνει ότι είναι με άλλον και φεύγουν μαζί για δουλειά σε άλλη πόλη.Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.Από τότε δεν μπορώ να συνέλθω με τίποτα.Νιώθω πληγωμένος και ότι δεν θα την ξεπεράσω ποτέ.Το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ μου.Από τότε που την γνώρισα δεν σκέφτηκα κάποια άλλη ως πιθανότητα.Δεν υπήρχε καμία άλλη για μένα.Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο δυνατά για κάποια.Αισθάνομαι ότι την αγαπώ τόσο πολύ που θα έδινα και την ζωή μου για αυτήν χωρίς δεύτερη σκέψη.Δεν ξέρω πως δέθηκα έτσι μαζί της.Δεν μου φέρθηκε άσχημα σε κάτι απλά έκανε την επιλογή της και το σέβομαι.Προσπαθώ να βρω κατι αρνητικό για αυτήν,προσπαθώ να θυμώσω με κάτι,να πω ότι δεν αξίζει τον κόπο αλλά δεν βρίσκω κάτι.Μου φέρθηκε πολύ καλά.Μου έκανε παρέα όταν αισθανόμουν μόνος,μιλάγαμε,βγαίναμε,έχω πολύ γλυκές αναμνήσεις.Υπάρχει άραγε τρόπος να την ξεπεράσω γιατί νιώθω ότι μάλλον θα με κρατάει πίσω όλο αυτό σε όλους τους τομείς της ζωής μου?

Σας έχει συμβεί ποτέ να νιώσετε οτι ποτέ δεν θα βρείτε τον αμοιβαίο έρωτα; Είμαι σχεδόν 27 και δεν το έχω βιώσει ποτέ.Τις δύο φορές δε που έχω αναπτύξει συναισθήματα,οι δέκτες τους εξαφανίστηκαν από προσώπου γης,ενώ και στις δύο περιπτώσεις φαινόντουσαν φουλ ενθουσιασμένοι στην αρχή ,σε σύντομο χρονικό διάστημα ένιωσα οτι τους ενοχλούσα...Η μία περίπτωση στα 20 κι η άλλη στα 26 μου!Νιώθω οτι είναι δύσκολο να αγαπηθώ και πλέον και ν΄αγαπήσω!Από την άλλη η πιο βαθιά μου επιθυμία ,πάνω από κάθε σκοπό και όνειρο είναι να ζήσω το απόλυτο και το αμοιβαίο συναίσθημα ,τη ''ψευδαίσθηση του πάντα ''Ο Καζατζάκης είχε πει :>Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να τον/την αγαπάμε και να μάς αγαπάει κάποιος/α !Κι αν δεν το βρω αυτό; Βλέπω συνέχεια ζευγάρια και πάντα αναρωτιέμαι πόσο να αγαπιούνται ,πόσο έρωτα να έχουν μέσα τους ο ένας για τον άλλον;Έχουν;Δεν έχουν; Πάντα εύχομαι να έχουν!

Γειά σας είμαι 20χρονων 2ο έτος σπουδών και μαρεσει από το πρώτο έτος ένα παιδί .. Όταν είμαστε σε μάθημα σρην αίθουσα κοιτάει πολύ έντονα μέχρι και ένας φίλος μου το είπε σε φάση αυτός γιατί έτσι, με είχε ανταρει στο ινσταγκραμ αυτός ενώ όλες οι άλλες αυτές τον έκαναν επειδή και καλά έλεγε εγώ δεν κάνω κανέναν με κάνουν κατι τέτοια? σε ένα κλαμπ που είχαμε βρεθει σε κοινή παρέα είχε έρθει δίπλα και είχε περάσει το χέρι του στην μέση μου και μια μέρα είχα πάει με την παρέα σε ένα μαγαζί που εντελώς τυχαία δούλευε εκεί δεν το ξέραμε ήταν όλοι την ώρα στο τραπ

Πεθαίνω στην ιδέα να γίνω διάσημη.Το θέλω σαν τρελή,θέλω,θέλω,θέλω.

... ένα βιβλίο , στεναχωρήθηκα τόσο πολύ με την κατάληξη που τώρα δεν με παίρνει ο ύπνος... Και η ιστορία δεν αντανακλά κανένα προσωπικό μου βίωμα.. ή τουλάχιστον έτσι νομίζω..

Έχω έναν καημό ένα παράπονο που ναι μεν δεν είναι πρόβλημα για κανένα και η γη θα συνεχίσει να γυρίζει αλλά μόνο εδώ μπορώ να το πω... δεν έδωσα ποτε στο εθνικό εξετάσεις για ηθοποιος ... και πέρασε περσυ το όριο ηλικίας .. είμαι χρόνια στο ερασιτεχνικό θέατρο αλλά ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα γτ πλέον καταλαβαίνω ότι είμαι καλή ... νομίζω θα περνούσα όχι επειδή έχω μέσο (αν ισχύει κι αυτό δλδ) αλλά επειδή δούλεψα πολύ παρά πολύ και το θέλω όσο τίποτα και μου λένε ότι είμαι καλή.. θυμώνω με τον εαυτό μου που τόσα χρόνια ήμουν ανέτοιμη και φοβόμουν γτ δεν έχω λεφτά να με συντηρούν οποτε πρέπει να τελειώσω και την άλλη σχολή μου... λέω για εθνικό γτ από εκεί βλέπω απορροφούνται οι περισσότεροι συν ότι για τις άλλες σχολές τα δίδακτρα είναι πανύψηλα και δεν ξέρω και τι αποκατάσταση έχεις σε έναν ήδη άστατο χώρο... στεναχωριέμαι γτ καταλαβαίνω πως ένα όνειρο απομακρύνεται, δεν είναι ψώνιο είναι ένας καημός γτ αλήθεια δε ξέρω τι θα κάνω και αυτός που μου φταίει είναι πρώτα και μόνο ο εαυτός μου... δε ξέρω εσείς τι λέτε ; Καλή δύναμη!

Ολοι ξερουν οι θελω να περασω νομικη ή ψυχολογια.Τις λατρευω σαν επιστημες και θα ηθελα να ασχοληθω.Αλλα μαρεσει τοσο πολυ η υποκριτικη.Αναγνωριζω στον εαυτο μου οτι θα μουν τοσο καλη σε αυτον τον τομεα.Η μανα μου μου το ανεφερε μονη της λεγοντας μου,εχω καταλαβει οτι θα σου πηγαινε κατι τετοιο.Τι μελλον θα ειχα στην Ελλαδα;Με ενα πτυχιο νομικης τα πραγματα μοιαζουν ευκολοτερα..

Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που γενικότερα δεν μπορεσατε να ξεχάσετε; Αν ναι, αν θέλετε μοιραστείτε εδώ την ιστορία σας. Είτε είναι μεγάλη είτε μικρή. Μου αρέσουν γενικά οι ιστορίες. Διότι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία. Εγω ας πούμε 2 άτομα μόνο δεν μπόρεσα να ξεχάσω.. Την δασκάλα μου, που χάρη σε αυτήν είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Την έχασα όταν ήμουν 11 χρόνων, από καρκίνο στο συκώτι. Την θεωρούσα σαν 2η μητέρα μου. Περνούσα πολλές ώρες στο σπίτι της.. Μου έκανε μαθήματα λογοθεραπειας. Εκτός από τα μαθήματα, παίζαμε αρκετά μαζί. Αγαπούσε τα παιδιά. Τα θεωρούσε σαν δικά της. Μα περισσότερο είχε αδυναμία σε μένα διότι ήμουν δύσκολο παιδί τότε και φρόντισε όσο καλύτερα μπορούσε να μου τα μάθει όλα. Ηθελε να μάθω τα πάντα. Ακόμη και πριν πεθάνει, μου άφησε μια φωτογραφία με τον παράδεισο και την κόλαση και από πίσω μου εξήγησε τι ήταν αυτή η εικόνα και στο τέλος έγραφε "Να με θυμάσαι. Σε λατρεύω".Ακόμη και σήμερα στα 26 μου, μερικές φορές όταν τη σκέφτομαι, κλαίω...Αν και δεν την έχω ζήσει πολυ, είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να αγγίξει την καρδιά μου. Έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση μέσα μου. Το 2ο άτομο ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Ειμασταν ερωτευμένοι όταν ήμασταν στα 18 και οι δύο. Παρά τα αρκετά λάθη που είχαμε κάνει και οι δύο, πόσο μάλλον τα περισσότερα λάθη ήταν τα δικά μου, δεν τον έχω ξεχάσει μέχρι σήμερα. Ήταν ο μόνος που μου είχε φερθεί τόσο καλά. Νομίζω ήταν ο καλύτερος άντρας που είχα γνωρίσει. Αν δεν φοβόμουν τόσο κάποτε στο να παραδεχτώ/πιστέψω ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που μπορούσε πραγματικά να με κάνει ευτυχισμένη, ότι αυτό που υπήρχε ανάμεσα μας ήταν αληθινό, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Είχα τόσα προβλήματα, είχα ανασφάλειες και χίλια αλλά πράγματα που όλα αυτά με εμπόδισαν από το να ειμαι χαρούμενη.Αν είχα καταφέρει νωρίτερα να τα βρω με τον εαυτό μου, θα ήταν αλλιώς. Νομίζω ότι τον είχα απογοητεύσει οικτρά. Παλιότερα όταν τον σκεφτόμουν, έκλαιγα με λυγμούς διότι μου έλειπε πάρα πολύ. Τώρα πλέον όταν τον σκέφτομαι, απλα με πιάνει μια νοσταλγία. Δεν ξανά έκανα από τότε σχέση διότι κανένας άλλος μετά από αυτόν δεν κατάφερε να αγγίξει τη καρδιά μου.Νομίζω ότι πλέον δεν μου κρατάει κακία. Μου στέλνει χρόνια πολλά στα γενέθλια μου, γελάει με κάτι αστεία που αναρτώ. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο άτομο που ήξερα τότε αλλα πάντα θα του είμαι ευγνώμων. Ίσως να μην ήμουν η καλύτερη γυναίκα που είχε, όμως ο,τι ένιωσα για αυτόν ήταν δυνατό, τα συναισθήματα μας ήταν αμοιβαία. Νιώθω απλά τυχερή που είχε μπει στη ζωή μου κάποιος σαν κι αυτόν, ακόμη κι αν μου λείπει πολύ μέχρι τώρα.. Συγνώμη αν σας κούρασα απλά ήθελα να το πω κάπου. Καλό σας βράδυ!